.
Αναβάλλω συνεχώς…
Ναι το τελευταίο διάστημα αναβάλλω συνεχώς τις λειτουργίες μιας ζωής ενταγμένης στα «πρέπει» της Ανάγκης. Μου ψιθυρίζουν στ’ αυτιά όλο και πιο φωναχτά κάθε φορά φράσεις με την κρυμμένη ερμηνεία της Ανάγκης, πότε ο Ευριπίδης, άλλοτε ο Αισχύλος και κάποτε ο Σοφοκλής.
Καταραμένοι είναι οι Ποιητάδες!
Καταραμένες είναι οι σκιές των λόγων τους που σαν περάσουν το δέρμα, σου διακορεύουν τον υμέναιο της ασφάλειας και σαν τον μανιακό ζητάς στον κνησμό την ηδονή, τον πόνο για τη γνώση…
Κάθε πρόταση της σκέψης μας, σαν μπολιαστεί από το σαράκι του οίστρου μεσ’ στο αίμα, έχει στο τέλος της έναν οδυρμό που στέκεται όρθιος σαν κούρος σιωπηλός που τ’ άγνωστο προσμένει.
Αναβάλλω συνεχώς…
τον καυγά με την Κλωθώ που σιωπηλή χαμογελά για ότι έχει απλώσει πίσω από τα μάτια του μετώπου μου.
Αναβάλλω συνεχώς …
το ξέσπασμα της οργής μου στη Λάχεση, που στέκει μπροστά μου με κομμένα χέρια και χωρίς κόρες στα μάτια, ανίκανη να μου δείξει το δρόμο της σχοινοβασίας στον ιστό που πλέκει η αδερφή της.
Αναβάλλω συνεχώς…
το θάρρος ν’ αγαπήσω την Άτροπο που μ’ ακίνητο γερακίσιο βλέμμα κρατά ασάλευτο το λεπίδι της, δίπλα στους κόμπους του ιστού της αναρρίχησης μου.
Αναβάλλω συνεχώς …
ν’ αφήσω τις χούφτες μου από την ανάγκη κρατήματος, γιατί φοβάμαι τον Έρωτα που θα με φτερουγίσει μεθυσμένο πάνω από τις Μοίρες, σαν ψευτο-πανόπτη ταξιδευτή, για να με παραδώσει στον αδερφό του Πλούτωνα που κατοικεί στα βάθη της λησμονιάς, εκεί π’ ασάλευτη υπάρχει η Γνώση.
Καταραμένοι είναι οι Ποιητάδες !
Αναβάλλω συνεχώς… να πω τα λόγια τους, γιατί φοβάμαι ν’ αφήσω τις αλήθειες απ' το ψέμα της ματιάς μου για τις αλήθειες στο άγνωστο ψέμα της σκέψης τους…
Υ.Γ
Χωρίς λογική αναγνωρίσιμη από τη μέτρια σκέψη μας, που αντιμάχεται το διαφορετικό για μικρά οφέλη που έχουν ως νομοτελειακή διαδρομή τα χείλη, το στομάχι και τον σφικτήρα της έδρας μας, έγραψα το πιο πάνω κείμενο παρακολουθώντας την εικονοποιημένη απαγγελία ποιημάτων του Νίκου Καρούζου.
http://www.hprt-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000008154&tsz=0&autostart=0
Αναβάλλω συνεχώς…
Ναι το τελευταίο διάστημα αναβάλλω συνεχώς τις λειτουργίες μιας ζωής ενταγμένης στα «πρέπει» της Ανάγκης. Μου ψιθυρίζουν στ’ αυτιά όλο και πιο φωναχτά κάθε φορά φράσεις με την κρυμμένη ερμηνεία της Ανάγκης, πότε ο Ευριπίδης, άλλοτε ο Αισχύλος και κάποτε ο Σοφοκλής.
Καταραμένοι είναι οι Ποιητάδες!
Καταραμένες είναι οι σκιές των λόγων τους που σαν περάσουν το δέρμα, σου διακορεύουν τον υμέναιο της ασφάλειας και σαν τον μανιακό ζητάς στον κνησμό την ηδονή, τον πόνο για τη γνώση…
Κάθε πρόταση της σκέψης μας, σαν μπολιαστεί από το σαράκι του οίστρου μεσ’ στο αίμα, έχει στο τέλος της έναν οδυρμό που στέκεται όρθιος σαν κούρος σιωπηλός που τ’ άγνωστο προσμένει.
Αναβάλλω συνεχώς…
τον καυγά με την Κλωθώ που σιωπηλή χαμογελά για ότι έχει απλώσει πίσω από τα μάτια του μετώπου μου.
Αναβάλλω συνεχώς …
το ξέσπασμα της οργής μου στη Λάχεση, που στέκει μπροστά μου με κομμένα χέρια και χωρίς κόρες στα μάτια, ανίκανη να μου δείξει το δρόμο της σχοινοβασίας στον ιστό που πλέκει η αδερφή της.
Αναβάλλω συνεχώς…
το θάρρος ν’ αγαπήσω την Άτροπο που μ’ ακίνητο γερακίσιο βλέμμα κρατά ασάλευτο το λεπίδι της, δίπλα στους κόμπους του ιστού της αναρρίχησης μου.
Αναβάλλω συνεχώς …
ν’ αφήσω τις χούφτες μου από την ανάγκη κρατήματος, γιατί φοβάμαι τον Έρωτα που θα με φτερουγίσει μεθυσμένο πάνω από τις Μοίρες, σαν ψευτο-πανόπτη ταξιδευτή, για να με παραδώσει στον αδερφό του Πλούτωνα που κατοικεί στα βάθη της λησμονιάς, εκεί π’ ασάλευτη υπάρχει η Γνώση.
Καταραμένοι είναι οι Ποιητάδες !
Αναβάλλω συνεχώς… να πω τα λόγια τους, γιατί φοβάμαι ν’ αφήσω τις αλήθειες απ' το ψέμα της ματιάς μου για τις αλήθειες στο άγνωστο ψέμα της σκέψης τους…
Υ.Γ
Χωρίς λογική αναγνωρίσιμη από τη μέτρια σκέψη μας, που αντιμάχεται το διαφορετικό για μικρά οφέλη που έχουν ως νομοτελειακή διαδρομή τα χείλη, το στομάχι και τον σφικτήρα της έδρας μας, έγραψα το πιο πάνω κείμενο παρακολουθώντας την εικονοποιημένη απαγγελία ποιημάτων του Νίκου Καρούζου.
http://www.hprt-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000008154&tsz=0&autostart=0
Στις Μοίρες υπακούουν όλοι οι θεοί,
ΑπάντησηΔιαγραφήμα Μοιραγέτης αποκαλείται και ο Δίας.
Κι αυτό, διότι την δύναμή τους από εκείνον την ζητούν.
Ποιος είναι ο λόγος που ένας Άνθρωπος, λοιπόν,
δεν θα 'βρει δύναμη ισάξια μ' εκείνη των Μοιρών,
όρθιος και πάλι να σταθεί ;
Η αναρρίχηση γνωρίζει δύο κατευθύνσεις μοναχά.
Την προς τα κάτω που 'ναι επονείδιστα ολισθηρή
και την προς τα Πάνω που ...
[ δίχως τέλος αφήνεται η πρόταση,
για να συμπληρωθεί από τον κάθε ενδιαφερόμενο κατά πώς εκείνος το νιώθει,
μιμούμενο το δόλιο σχόλιο, αφιερώσεις ειλικρινώς αποτυπωμένες σε σελίδες ώχρας ανοιχτής ]
*Πλανιφόλια
Αγαπητή Πλανιφόλια,
Διαγραφήχαίρομαι που σταμάτησες και άφησες το ίχνος της σκέψης σου σ' αυτή τη δημοσίευση.
Στο σχολείο πριν από πολλά χρόνια, κάναμε ανάλυση κειμένων, χρόνια που μου είναι πλέον θολά στη μνήμη... χε χε
Κάθε γραφή έχει μέσα της ένα κέντρο που μέσα από αυτό αναβρύζει η ανάγκη της έκφρασης. Το ίδιο κείμενο αλλάζει το σημείο του κέντρου του για κάθε αναγνώστη.
Αυτή είναι η ομορφιά της ζωής που προσφέρει η τέχνη.
Μου αρέσει το δικό σου κέντρο που παράγει ερωτήματα και σαφώς πολύ σωστά δεν είναι συμπληρωμένη η πρόταση σου για να παρέμβει ο καθείς και να δώσει το δικό του ταξίδι...
Στην αρχική δημοσίευση, για το κέντρο έκφρασης, υπεύθυνος ήταν ο Καρούζος για την γραφή που ακολούθησε. Θα έλεγα πως λειτούργησε στη γραφή η συναισθησία, και έτσι άρχισαν να μπλέκονται τα ερωτήματα της εποχής που ζω και ψάχνω.
Οι Μοίρες που ψάχνω το «δρόμο» τελευταία να τους κάνω επίσκεψη, μαζί με την περίεργη λέξη "Ανάγκη" που μας έμαθαν οι τραγικοί μας ποιητές, μπλέκονται σ' αυτό το κείμενο χωρίς να βάζουν τελεία, αλλά αποσιωπητικά στην εξέλιξη της γνώσης μέσα μας, όπως έκανες κι εσύ.
Αμφιβάλλω για τον κώδικα πορείας της ανθρώπινης εξελικτικότητας, ακόμη και για την ίδια αυτή που νομίζουμε ότι ισχύει στους αιώνες... Οι λέξεις Ουρανός, Γη, πάνω, κάτω, μου είναι ασαφής και φοβάμαι ότι για να πάω στο διάστημα ίσως θα πρέπει να μικρύνω την παρατήρηση στο μέσα μου και να το βρω εκεί που το περιέχω…
Όσο πιο πολύ αμφιβάλλω για τον «τόπο» που στηρίζω με ερμηνείες την ύπαρξή μου, τόσο λεύτερος φαντάζομαι ότι είμαι να πετάξω παρατηρητής των ίδιων ερμηνειών που δίνω στη ζωή.
Να είσαι καλά