.
Γνωρίζω κάμποσα, μα μου λείπουν πάντα τα περισσότερα σαν ρίχνω το βλέμμα μου στα μεγάλα έργα των τραγικών μας ποιητών. Το "πως" και "πότε" πρώτο-διδάχτηκε από τον Αισχύλο, μα και τα "γιατί" της ανάλυσης του έργου τα ξέρουν καλά φίλοι μου που τους καμαρώνω σαν γεμίζουν με τις πληροφορίες τη σκέψη μου. Τούτα κι εσύ αναγνώστη μου μπορείς να τα βρεις και δεν χρειάζεται να τα αναπαράγω σ' αυτή τη μικρή γραφή.
Βλέπω, διαβάζω και μελετώ τραγωδίες, όχι για να υπηρετήσω την αρρώστια της ξεχωριστότητας ενός εγώ από τις συνήθειες της εποχής μας, αλλά γιατί κάτι μου λέει, πως μέσα τους κρύβονται απαντήσεις για το στραβό κλίμα που το τρώει ο γάιδαρος του λεγόμενου πολιτισμού που λιβανίζουμε ως μονόδρομο της ανθρώπινης σκέψης. Ψάχνουμε τον εξορθολογισμό της στρεβλής πορείας μας προτείνοντας κοινωνικές αλλαγές σ' όλα τα χρόνια από τότε που έχασε η σκέψη των λίγων ανά τον Κόσμο, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. Θεοποιήσαμε την ύλη και της δώσαμε ιδιοτητες πανάκειας απέναντι στις θλιβερές μας ανάγκες. Χτυπήθηκαν μεταξύ τους κοσμοθεωρίες, που νόμιζαν ότι είναι αντίθετες ανά τους αιώνες, φορώντας αυθαίρετα κάθε μια για λογαριασμό της το ρούχο του "καλού" και "δίκαιου", απέναντι στα εχθρικά αντίθετά τους ιδεολογήματα. Όλες οι βίες όμως, υπηρετούσαν κατά διαστήματα αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η αδηφάγα κεφαλαιοποίηση μέσω ύβρεων της φύσης και των πλασμάτων της, από τη σκέψη μας, δεν μπορεί να παράγει κέρδος, παρά μόνο συσσώρευση ευθύνης για την απόδοση της Νέμεσης.
Ακόμα και σήμερα έχουμε θλιβερούς προβεβλημένους, μα και ασήμαντους ανθρώπους, που μηρυκάζουν αντιθετικούς λόγους μίσους ψευτο-γνώσης, κάτω από ένα ασαφές ιδεολόγημα που το ονομάζουν "συμφέρον".
Όμως δεν αφορά η σκέψη της γραφής μου τούτης όσα έγραψα πιο πάνω. Αυτά μου βγήκαν ως αίσθηση που ίσως δεν έχει σημασία κατά την ανάγνωση του επισκέπτη που "σίγουρα ξέρει" τα πάντα ακόμα κι αυτά που δεν "βλέπει".
Αυτό που σκέφτηκα και είπα να το πετάξω στο μεγάλο πηγάδι με τον αχανή πάτο του διαδικτύου, είναι πως ίσως ο πόλεμος που γνωρίζει την βία με τις αισθήσεις, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να βοηθήσει την εξέλιξη του πνεύματος που τον καταργεί.
Αντίθετα σήμερα η εξάλειψη του αίματος από την προσομοίωση της ίδιας της ζωής μας, κάνει εικονικούς πολέμους που στοχεύουν μόνο στο φόβο μη συμβούν. Έτσι εύκολα το ζώον άνθρωπος μεταλλάσσεται σε κάτι που χωρίς πόνο απλώς ζει και πεθαίνει σε μια φάρμα δίκαιης αδικίας.
Το να δούμε μια τραγωδία, δεν λέει και πολλά γιατί πριν την μετάληψη που κάνουν στις τελετές των πιστών, υπάρχει η νηστεία. Τζάμπα επιφοίτηση δεν υπάρχει σαν δεν μπουν τα ερωτήματα από την καρδιά μας σε ότι το έχουμε βολικά κανονισμένο ως φυσιολογικό στη ζωή μας.
Πατροκτονία δεν γίνεται γιατί μας το είπαν κάποιοι άλλοι, γιατί τότε απλώς είναι έγκλημα φρενοβλαβούς. Τον μπαμπά μας τον σκοτώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και την εσωτερική μας πατρότητα σε μια εξελικτική αυτοχειρία ή σε μια ηρωική αποδοχή των παιδιών μας πάνω στα λάθος λογισμένα της ζήσης μας.
Παρ' όλα τούτα, αφήνω ένα ηλεκτρονικό στίγμα της παράστασης του Αισχύλου που υπάρχει στο διαδίκτυο και είχε την αγωνία της υλοποίησής της ο Γιάννης Τσαρούχης το 1982, κάπου κοντά στη αρχαία Θήβα.
https://www.youtube.com/watch?v=14MCDd3_fIg
Βλέπω, διαβάζω και μελετώ τραγωδίες, όχι για να υπηρετήσω την αρρώστια της ξεχωριστότητας ενός εγώ από τις συνήθειες της εποχής μας, αλλά γιατί κάτι μου λέει, πως μέσα τους κρύβονται απαντήσεις για το στραβό κλίμα που το τρώει ο γάιδαρος του λεγόμενου πολιτισμού που λιβανίζουμε ως μονόδρομο της ανθρώπινης σκέψης. Ψάχνουμε τον εξορθολογισμό της στρεβλής πορείας μας προτείνοντας κοινωνικές αλλαγές σ' όλα τα χρόνια από τότε που έχασε η σκέψη των λίγων ανά τον Κόσμο, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ. Θεοποιήσαμε την ύλη και της δώσαμε ιδιοτητες πανάκειας απέναντι στις θλιβερές μας ανάγκες. Χτυπήθηκαν μεταξύ τους κοσμοθεωρίες, που νόμιζαν ότι είναι αντίθετες ανά τους αιώνες, φορώντας αυθαίρετα κάθε μια για λογαριασμό της το ρούχο του "καλού" και "δίκαιου", απέναντι στα εχθρικά αντίθετά τους ιδεολογήματα. Όλες οι βίες όμως, υπηρετούσαν κατά διαστήματα αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η αδηφάγα κεφαλαιοποίηση μέσω ύβρεων της φύσης και των πλασμάτων της, από τη σκέψη μας, δεν μπορεί να παράγει κέρδος, παρά μόνο συσσώρευση ευθύνης για την απόδοση της Νέμεσης.
Ακόμα και σήμερα έχουμε θλιβερούς προβεβλημένους, μα και ασήμαντους ανθρώπους, που μηρυκάζουν αντιθετικούς λόγους μίσους ψευτο-γνώσης, κάτω από ένα ασαφές ιδεολόγημα που το ονομάζουν "συμφέρον".
Όμως δεν αφορά η σκέψη της γραφής μου τούτης όσα έγραψα πιο πάνω. Αυτά μου βγήκαν ως αίσθηση που ίσως δεν έχει σημασία κατά την ανάγνωση του επισκέπτη που "σίγουρα ξέρει" τα πάντα ακόμα κι αυτά που δεν "βλέπει".
Αυτό που σκέφτηκα και είπα να το πετάξω στο μεγάλο πηγάδι με τον αχανή πάτο του διαδικτύου, είναι πως ίσως ο πόλεμος που γνωρίζει την βία με τις αισθήσεις, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να βοηθήσει την εξέλιξη του πνεύματος που τον καταργεί.
Αντίθετα σήμερα η εξάλειψη του αίματος από την προσομοίωση της ίδιας της ζωής μας, κάνει εικονικούς πολέμους που στοχεύουν μόνο στο φόβο μη συμβούν. Έτσι εύκολα το ζώον άνθρωπος μεταλλάσσεται σε κάτι που χωρίς πόνο απλώς ζει και πεθαίνει σε μια φάρμα δίκαιης αδικίας.
Το να δούμε μια τραγωδία, δεν λέει και πολλά γιατί πριν την μετάληψη που κάνουν στις τελετές των πιστών, υπάρχει η νηστεία. Τζάμπα επιφοίτηση δεν υπάρχει σαν δεν μπουν τα ερωτήματα από την καρδιά μας σε ότι το έχουμε βολικά κανονισμένο ως φυσιολογικό στη ζωή μας.
Πατροκτονία δεν γίνεται γιατί μας το είπαν κάποιοι άλλοι, γιατί τότε απλώς είναι έγκλημα φρενοβλαβούς. Τον μπαμπά μας τον σκοτώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και την εσωτερική μας πατρότητα σε μια εξελικτική αυτοχειρία ή σε μια ηρωική αποδοχή των παιδιών μας πάνω στα λάθος λογισμένα της ζήσης μας.
Παρ' όλα τούτα, αφήνω ένα ηλεκτρονικό στίγμα της παράστασης του Αισχύλου που υπάρχει στο διαδίκτυο και είχε την αγωνία της υλοποίησής της ο Γιάννης Τσαρούχης το 1982, κάπου κοντά στη αρχαία Θήβα.
https://www.youtube.com/watch?v=14MCDd3_fIg
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου