Με αφορμή τις γάτες που ελεήθηκαν

.


Το στρόγγυλο πλαστικό σκεύος δεν έκλεισε καλά. Μια αδεξιότητα έφερε το φαγητό στο πάτωμα αντί μέσα στο ψυγείο. Μαζεύτηκε όλο και δόθηκε στις λαίμαργες γάτες που περιμένουν πάντα να ελεηθούν. Τίποτα δεν πήγε χαμένο, όλα έγιναν με μια διαφορετική εκδοχή.
Η άγνοια των εκδοχών πριν την τέλεση των γεγονότων, είναι πάντα μια καλή αφορμή για φόβους.
Το μέλλον και ο φόβος ποτέ δεν αγγίζονται, μα πάνε μαζί σε μια παράλληλη ασύμπτωτη συγχρονικότητα, τόσο ανθρώπινη και τόσο ανόητη, όσο η ίδια η άγνοια της ζωής που βιώνουμε.
Η ευτυχία λένε κάποιοι πως βρίσκεται στο βίωμα του παρόντος. Αν το λένε και το φαντάζονται γιατί να μην είναι σωστό. Η γνώση όμως περιλαμβάνει την επίγνωση του παρελθόντος που στα ανθρώπινα μέτρα αισθητηριακής αδυναμίας, Προμηθεύει με αυθαίρετες εκδοχές το μέλλον. Το βασανιστικό είναι πως δεν μπορεί να ενοποιήσουν οι αισθήσεις μας την άχρονη φύση και έτσι φυλακιζόμαστε στο παρόν.
Αυτή η αδυναμία γεννά αναγνωρίσιμους σύμμαχους Θεούς και αποτρόπαιους εχθρικούς φόβους. Ένας ολόκληρος λογικός «Θίασος» στην υπηρεσία της νοητικής και αισθητηριακής μειονεξίας του ανθρώπινου είδους.

Οι γάτες πάντα θα περιμένουν την διαφορετική εκδοχή γιατί δεν ενδιαφέρονται να Προμηθεύσουν τη ζωή που συμβαίνει. Δεν θα νιώσουν ποτέ ευθύνη για την συνέχιση του είδους τους, ούτε θα φανταστούν τον ρόγχο του θανάτου του παιδιού τους όντας αυτές χαμένες. Οι εκδοχές της ζωής δεν κρίνονται γιατί η κρίση χρειάζεται εποπτεία και τούτη είναι αδύνατον να υπάρξει από τον άνθρωπο προς τη Φύση. Ποτέ το περιεχόμενο δεν μπορεί να γνωρίσει εποπτικά αυτό που το περιέχει. Ο Νους φτιάχνει παρηγορητικές εκδοχές που τις ονομάζει Αλήθειες ενώ στην ουσία είναι βολικά περιοριστικά ζωτικά ψεύδη. Ο λόγος είναι εντελώς πρακτικός γιατί χωρίς μοντέλο επανάληψης μέσα στα επιτρεπτά όρια των δυνατοτήτων του, κάθε είδος εκπίπτει από την εξελικτική του διαδικασία.

Το συναίσθημα ίσως είναι μια παρέκβαση της ίδιας της ζωής που κάθε φορά στα όρια της ατομικής επίγνωσης, διαισθάνεται κάθε άνθρωπος λιγότερο ή περισσότερο την ασύμπτωτη πορεία στο παρόν του. Δηλαδή σωματοποιεί την ένταση από τις έννοιες του αβίωτου μέλλοντος και του νοητικού φόβου του από το παρελθόν για τον θάνατο.
Άλλωστε γέννα χωρίς κλάμα δεν γίνεται στην λαϊκή θυμοσοφία…

Ο Έρωτας είναι τέκνο της Πενίας και του Πόρου. Δεν είναι παιδί της μεγάλης Πενίας και του μικρού Πόρου, ούτε το αντίθετο. Είναι γέννημα ισοδύναμων εννοιών. Δυο ισοδύναμες όμως και αντίρροπες δυνάμεις φέρνουν μέσα στο γέννημα της σχέσης τους δύναμη. Θα τη λέγαμε και ένταση που εγκυμονεί τη βία. Οι αντιμαχόμενες δυνάμεις που ισορροπούν έχουν ως έκφραση κατάστασης το μηδέν που νοηματικά δεν υφίσταται ως έλλειψη, αλλά ως νοητική συμπερίληψη των πάντων μέσα του.
Ίσως το παρόν μας να είναι ένα δυνητικό μηδέν που περιλαμβάνει μέσα από το μοντέλο των περιορισμένων αισθήσεων μας το παρελθόν και το μέλλον σε μια συμπίεση φόρτισης.
Η βούληση μπορεί να είναι η νοητική παράμετρος που διαλύει τις σταθερές ισορροπίες μετασχηματίζοντας τις καταστάσεις σε εκδοχές έξω από την δική μας δυνατότητα ελέγχου.

Το φαγητό τελικά χύθηκε και οι γάτες ελεήθηκαν.
Ποιος παίρνει την ευθύνη να επιμερίσει τις έννοιες του καλού και του κακού σε αυτή την συνύπαρξη της Φύσης;
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην εξελικτική πορεία της άγνοιας του είδους μας που γεννά αντιθέσεις, φάσκες ομοίων συμφερόντων και εγωπαθείς εκρήξεις που ξορκίζουν την αποδοχή του θανάτου;
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στον Έρωτα που διαλύει την ανάλυση της Φύσης και την καθιστά ένα δυναμικό και ανεξέλεγκτο μηδέν;
Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην μικρή η μεγάλη βούληση προκαλώντας με την Ύβρη του ανισορροπία στις δυναμικές για να εισπράξει μέσα από την άγνοια του τη Νέμεση;
Ποιος έχει το θράσος να ορίσει την ανθρώπινη βούληση καλή ή κακή όντας ο ίδιος περιεχόμενο μιας τεράστιας ύπαρξης που τον περιέχει;
Τελικά … υπάρχει παρόν;
Να ένα ερώτημα που η ευκολία των ζωτικών ψευδών το θεωρεί λυμένο…

Το δυσκολότερο είναι για τον καθένα μας το πώς διαχειριζόμαστε τέτοια ερωτήματα. Μήπως διαλύουν την συνεκτικότητα των αναγκαίων ζωτικών ψευδών που φτιάχνουν Θεσμούς, εξουσίες και ομοιογενείς κοινωνίες που μέσα από αυτά επιβιώνουν στα όρια των αισθήσεων και της νόησης τους;
Η σκέψη ή ακόμα η Τέχνη, έχει λόγο να πατροκτονεί τα όρια και τις ερμηνείες όντας και αυτή αδύναμη να εξηγήσει;
Πόσο μακριά και ασύμπτωτα πορεύεται το «Πιστεύω» από το «Ίσως» της σκέψης που υφίσταται μέσα στο φανταστικό παρόν και στο άγνωστο μέλλον;

Ουκ έστι τέλος ερωτημάτων… και τούτο είναι καλόν;
Μπορούμε να γυρίσουμε στην παιδική αθωότητα που η αχρονία της σκέψης κάνει το παρόν να φαίνεται πραγματικό;



Υ.Γ

1. Η εικόνα φτιάχτηκε την ίδια μέρα με τη γραφή του κειμένου από την μικρή μου κόρη και τιτλοφορείται από την ίδια ως «κόκαλο σκύλου», έστω και αν οι γάτες ευνοήθηκαν από την πτώση του φαγητού.

2. Το κείμενο δεν εμπίπτει στις προθέσεις μου να είναι κατανοητό, μια και δεν περιέχει καμία «αλήθεια» στα γραφόμενα του, αλλά αποτελεί αντιεπιστημονική άσκηση ξεφουσκώματος της σκέψης. Αυτή η επισήμανση γίνεται για να μη παίρνουμε στα σοβαρά όσα γράφονται ηλεκτρονικά σε τούτο το χώρο. Σε διαφορετικούς ηλεκτρονικούς τόπους ίσως γράφονται σοβαρές θέσεις με τελείες. Αλλά τελικά είμαι σίγουρος ότι ο καθείς ξέρει μέσα από την κρίση του την Αλήθεια της ζωής του και έτσι ευτυχώς δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχώ ή όχι.... 

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα σας

    Για να κάνω το δικό μου "ξεφούσκωμα" , θα ήθελα να αναρωτηθώ, τί είναι η "αλήθεια" στα γραφόμενα και τα δικά σας και όλων ....

    Τι θα μπορούσε π.χ. , να είναι ένα κείμενο που θα εξέφραζε αλήθειες, όταν κάθε λέξη αλλιώς αποκωδικοποιέιται σε κάθε ένα μυαλό καθενός ανθρώπου....

    Και θα μπορούσατε κάλλιστα να γράφετε απλές και κατανοητές "αλήθειες" και ταυτόχρονα θα μπορούσε κανείς να μην σας καταλαβαίνει ή μάλιστα, να σας καταλαβαίνει όπως θέλει ....
    και το: "καταλαβαίνω όπως και ότι θέλω " να 'στε σίγουρος ότι δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας...

    Γιατί το ατελές του φτωχού μας "λειτουργικού" , ή αλλιώς το πόσο πρωτόγονα πλάσματα είμαστε ακόμη, μας κάνει μέσα από μια ατελή διαδικασία εκπαίδευσης- διαπαιδαγώγησης - κοινωνικοποίησης νά' μαστε αυτό το διαφορετικό ,το εξαίσιο , ο καθένας διαφορετικός και όλοι ίδιοι....

    Χαίρομαι που γράψατε ακαταλαβίστικα - ή τέλος πάντων που δεν σας νοιάζει αν γίνατε κατανοητός...

    Εξάλλου όπως προείπα, το να γίνεις κατανοητός είναι άλλο, και το να γράφεις "κατανοητά" είναι άλλο και το δέυτερο μάλλον κρύβει και μια υποκρισία, αφού ούτως ή άλλως αυτό που θα καταλάβει ο αναγνώστης που θέλει να καταλάβει, μόνο από το συναίσθημα που του δημιουργεί η ανάγνωση θα το καταλάβει, παρά με το συνειδητό του "λειτουργικό"....


    Να' στε καλά...

    Χρήστος Χα...
    ή κοινώς χρηχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αγαπητέ Χρήστο,
      αρχικά να σε ευχαριστήσω για τον κόπο που έκανες να αφήσεις το νοητικό σου αποτύπωμα στο χώρο αυτό.
      Δεν θα με βρεις αντίθετο σε τίποτα από αυτά που έχεις ως θέση για τη ζωή σου, μια και η ομορφιά βρίσκεται στην ετερότητα της ερμηνείας των πάντων.
      Μπορώ όμως να σου πω τον τρόπο που γράφω και ίσως μέσα από αυτό να προκύψουν περισσότερο ουσιαστικά ερωτήματα.
      Σχεδόν πάντα τα υστερόγραφα μου είναι σκωπτικά και ουδεμία σχέση έχουν με την ουσία των γραφομένων μου. Σαφώς και δεν ξεφούσκωσα γιατί ήμουν αγχωμένος για μικρά ή μεγάλα προβλήματα της καθημερινότητας. Ακόμη, η επιλογή να φτάσουν οι σκέψεις αυτές σε αποδέκτες είναι ζητούμενο και δεν υποβαθμίζουμε την τεράστια σημασία της συμπυκνωμένης επικοινωνίας.
      Μην τεκμαίρεις λοιπόν ότι δεν με ενδιαφέρει η επικοινωνία…
      Το «τι» είναι «αλήθεια» είναι λυμένο από την επιστήμη της Φυσικής και μέσα στο κείμενο αυτό σε δεύτερη ανάγνωση βρίσκεται ο «Λόγος» της.
      Θα συμφωνήσω μαζί σου ότι ο καθένας μας κατανοεί ότι έχει ως νοητική συγκρότηση και ερμηνεία για αφηρημένες έννοιες στο μυαλό του. Όμως η εξελικτική μας δίοδος βρίσκεται στα ερωτήματα και όχι στις θέσεις απέναντι σε ότι μας παρουσιάζεται ως πληροφορία. Η ικανότητα να αποδελτιώνει κάποιος τον λόγο του, απέναντι σε ερωτήματα, τον προσδιορίζει ως ενδιαφέροντα στη σκέψη, ή αντιθέτως αν δεν έχει εξηγήσεις ως φαιδρό.
      Σε αυτό το κείμενο τίθεται μια συμπυκνωμένη προβληματική. Ένας φίλος μου, ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης που άρθρα του φιλοξενώ, αναφέρει συχνά ότι η φιλοσοφία είναι σαν ένα δωμάτιο που δεν έχει τοίχους, ταβάνι και δάπεδο… Έτσι λοιπόν βρισκόμαστε μέσα του μετέωροι χωρίς βεβαιότητες…
      Στην προσωπική μου ζωή συνηθίζω να ρωτώ ότι μου φαίνεται πως χρειάζεται ανάλυση και ανάλογα με την ευστοχία της ερώτησης μου παίρνω κατανοητή ή όχι απάντηση. Βέβαια διαλέγω ποιους θα ρωτήσω και επεξεργάζομαι αρκετά την θέση που μου παρουσιάζεται …
      Ακόμη αποφεύγω σε προσεγγίσεις λόγου να χρησιμοποιώ επίθετα, μια και η ποιοτική διαβάθμιση της πραγματικότητας μπερδεύει την καθαρότητα της σκέψης που ανατέμνει και συνθέτει μέσα από τη φιλοσοφία.

      Ένα απλό φιλοσοφικό κείμενο ήταν, που η ουσία του δεν βρίσκεται στην αποδοχή ή στην άρνηση, αλλά στην διαδικασία προσέγγισης πιο σύνθετων δρόμων για όσα θεωρούμε γύρω μας προφανή…

      Πάντως σε ευχαριστώ για την ηλεκτρονική παρουσία με το σχόλιο σου.
      Με εκτίμηση
      Κώστας Ζωγραφόπουλος

      Διαγραφή
  2. Καλησπέρα

    Ίσως θα' πρεπε να ζητήσω συγνώμη που αγνόησα όλο αυτό το κείμενο και ασχολήθηκα , παρορμητικά με το υστερόγραφο....

    Δεν είπα πάντως ότι δεν σας ενδιαφέρει η επικοινωνία, αλλά είπα ότι το γράψιμο είναι αυτό που είναι και ο καθένας καταλαβαίνει αυτά που μπορεί....και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς , φυσικά...

    Το: "χαίρομαι που .....δεν σας νοιάζει αν γίνατε κατανοητός" έχει από κάτω μια παράγραφο που εξηγεί ,νομίζω, τι εννοώ....


    Πάντως, για να σας πω την αλήθεια, αυτό που με έκανε να σχολιάσω , κι αυτό που μ'αρέσει στην σελίδα σας, είναι αυτήν η διάθεση για έκφραση φιλοσοφικού κειμένου....

    Συνήθως δεν έχω χρόνο ή είμαι κουρασμένος αρκετά για να εμβαθύνω , οπότε αρκούμαι σε ένα παρορμητικό , συνήθως σχόλιο....αλλά που θα πάει; ο χειμώνας δεν είναι μακρυά...τότε θα έχω πιστεύω τον χρόνο -γιατί η διάθεση ποτέ δεν μου λείπει ...γιατί θα'θελα να απαντώ αναλύοντας τα κείμενα ,κάτι που δεν θα μπορούσα να το κάνω με μια ματιά, όπως γίνεται με τα τωρινά σχόλια μου...

    Καληνύχτα σας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ μου φίλε μη ζητάς συγνώμη γιατί δικαιούσαι να ερμηνεύεις και να κρίνεις ότι νομίζεις κάθε φορά... Αυτό το ξέρω από τον εαυτό μου που έχω ερμηνεύσει αρκετές φορές πράγματα επιφανειακά και πάντα μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναπιάσω το μίτο από την αρχή για να ψάξω το φως των γραφομένων...
    Πάντως μια φίλη που επικοινώνησε μαζί μου, διαβάζοντας το σχόλιο σου μου ανέφερε χαρακτηριστικά "Αυτός ο τύπος έχει κότσια" και τούτο δεν είναι λίγο να το ακούς από γυναίκα και με δυνατότητα σκέψης...

    Καλό σου βράδυ να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή