Να τα πω …Ελγίνεια Μάρμαρα;

.

Εδώ στο ετεροχρονισμένο παρόν που βρισκόμαστε αναγνώστη μου, δηλαδή που εγώ γράφω τώρα και εσύ θα διαβάσεις αργότερα, αναφερόμενος στα κλεμμένα μάρμαρα, δεν πρόκειται να πιάσουμε τα τύμπανα της «δικαιοσύνης» και να αφιονιστούμε πάνω στις ρούγες του «συμφέροντος» που πορεύεται συνήθως η σκέψη μας. Ας τα αφήσουμε τούτα για τα «δάκτυλα» που επαίρονται και δείχνουν τα «σπουδαία» κερδίζοντας μπόι από την δράση τους αυτή.
Τι να σημαίνει τούτο;
Σημαίνει πως έχω σιχαθεί να μιλούν για τον πολιτισμό και πιο ειδικά επάνω στο θέμα που θα αναπτύξουμε, άνθρωποι της πολιτικής σκηνής και των ζεστών καθισμάτων της διανόησης, αδυνατώντας συνήθως να πλησιάσουν στην ουσία του προβλήματος.
Ο πολιτισμός μας έχει ένα χαρακτηριστικό, που είναι και το βασικό του ελάττωμα. Μπορεί και βλέπει το σύμπτωμα, όμως αδυνατεί να μπει στη δομή της ίδιας της σκέψης του, και να εντοπίσει την γενεσιουργό αιτία της κατάντιας του.

Μην το επεκτείνουμε όμως πέρα από το θέμα που θέλει να μας φωτίσει η αρχική σκέψη του τίτλου.

Διευκρινιστικά θα ήθελα να καταγράψω μια δική μου σκέψη που κρύβεται μέσα στις προσεγγίσεις των γραφομένων μου. Ο «Έλλην» θεωρώ πως είναι ένας τίτλος που χαρακτηρίζει την ζωή ενός ατόμου όταν αυτή ολοκληρωθεί. Τούτη τη σκέψη μας την άφησε ο Σόλωνας, σαν έλεγε προς τον βασιλιά των Σάρδεων Κροίσο, «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τα στοιχεία που διαφοροποιούν την Ελληνίδα σκέψη από τους λίγους υπέροχους πολιτισμούς της ιστορίας, ορίζονται από την ύπαρξη μιας εντελώς διαφορετικής κουλτούρας. Στην Ελληνίδα φιλοσοφική προσέγγιση, το Θείον που διερευνά η σκέψη της γλώσσας, αναλύει το άγνωστο, ενώ τολμά να πατροκτονεί μέσω της φιλοσοφίας, τις  πεποιθήσεις που το ορίζουν. Αυτό το γέννημα της σκέψης, που είναι χαμένο από το σήμερα των κοινωνιών, τίθεται από λίγους, ως αίτημα αναγέννησης της παγκόσμιας κουλτούρας.  Ο τόπος των πηγών που περιμένουν την ανακάλυψη, βρίσκεται στις ρίζες της ιστορίας του έκτου αιώνα, πριν την κοινή χρονολόγηση, που φέρεται ως γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού.
Άρα, σύμφωνα με την οπτική αυτή, δεν σημαίνει πως όποιος μένει στην γεωγραφική περιοχή που αναπτύχθηκε ο πολιτισμός είναι -και- Έλλην. Ούτε ακόμη, όποιος μιλά με παραφθαρμένες έννοιες των λέξεων που χρησιμοποιούσαν οι τότε Έλληνες, δικαιούται να φέρει τον τίτλο αυτό. Για να το διασκεδάσω λίγο, θα σας πω ότι τα ευαγγέλια όλων των θρησκειών του κόσμου, τα διαδίδουν μεν κληρικοί «υπάλληλοι», αλλά στην πραγματικότητα η φιλοσοφία των γραφομένων σε αυτά απέχει χιλιάδες μίλια από τους "πνευματικούς" υπηρέτες των, αν κοιτάξουμε την προσωπική τους ζωή. Δηλαδή αν ψάξουμε για την αρμονία λόγου και έργων στη ζωή τους, και γιατί όχι στη ζωή μας!

Αφορμή του άρθρου αυτού, ήταν η προσέγγιση της ουσίας ενός ποιήματος που βραβεύτηκε σε ένα παγκόσμιο διαγωνισμό και ανήκει ως δημιούργημα σε ένα ποιητή που διάλεξε για όνομα στην σταδιοδρομία της γραφής του, να αποκαλείται Δεσποτάκης της Δαμητρός.
Ο ποιητής διάλεξε ως μύθο για την εξέλιξη της ιστορίας του έργου, τον Κόμη του Έλγιν που ονομάζονταν Τόμας Μπρους, και ευθύνεται για τον κανιβαλισμό του μνημείου της Θεάς Αθηνάς. Έδωσε έτσι ο ποιητής μέσα από την περιγραφή του τότε χρονικού που βανδάλισε τον Παρθενώνα, την ουσία της "πρακτικής" ενός πολιτισμού που έχει φοβισμένα απωθήσει από το παρόν του, όλη την φιλοσοφία της Ελληνίδας σκέψης. Αυτός ο πολιτισμός που βιώνουμε σήμερα με την κυριαρχία της σκοπιμότητας και του κακώς νοούμενου «οφέλους», λογιάζει ψευδώς ότι είναι η εξέλιξη των μύθων που ανήκουν στην χαμένη Ελληνίδα σκέψη , μετατρέποντας την όμως σε αξιοθέατο και υποκριτική αναφορά στην περίφημη "ρίζα" που έχουν από τον κλασικό πολιτισμό.

Αν κάνουμε μια μικρή ατομική δημοσκόπηση στους συντοπίτες γνωστούς μας, θα διαπιστώσουμε πως η συντριπτική πλειονότητα θέλει να επιστρέψουν τα κλεμμένα μάρμαρα από το Λονδίνο στην πατρίδα τους. Μα τότε τι θα συμβεί;
Κάποιοι που σκέφτονται με οικονομίστικους όρους, θα προτάξουν το συμφέρον της τουριστικής ανόδου από την μεγάλη παγκόσμια επισκεψιμότητα που έχουν τα κλεμμένα γλυπτά στο Λονδίνο. Αυτοί που σκέπτονται έτσι, είναι οι ίδιοι που έχουν δημιουργήσει τα προβλήματα της κρίσης με την αδυναμία τους να επανεξετάσουν τις φιλοσοφικές αρχές της οικονομίας.
Ο χαμένος Ελληνικός πολιτισμός, δηλαδή οι γραφές και τα καλλιτεχνικά του γεννήματα, όπου και αν βρίσκεται, τελεί εν υπνώσει.
Βλέποντας με συμπάθεια το διαφορετικό μόρφωμα του σήμερα, θα πω ότι, η γλώσσα της σκέψης όλων των ευρωπαϊκών λαών, γεννήθηκε και δεν έκλεψε τη ζωή της από τον Ελληνικό σπερματικό λόγο. Οι Έλληνες δεν μπορεί να είναι μια κάστα ιθαγενών, που ζουν ως καταναλωτικοί τρωγλοδύτες στην χερσόνησο της χώρας τους. Έλληνες θα μπορούσαν να γίνουν όλοι οι πολίτες της παγκόσμιας σκέψης, λειτουργώντας την δεύτερη αναγέννηση ενός παγκόσμιου πολιτισμού που πεθαίνει καθημερινά μέσα στο αίμα της βίας που εξασκεί η αφιλοσόφητη ανάγκη τους.

Μιλάμε με θαυμασμό για το υπέροχο μνημείο της Θεάς Αθηνάς που δέσποζε επάνω στον βράχο της Ακρόπολης. Μέχρι εκεί φτάνει η σκέψη μας, μια και ο εντυπωσιασμός μας αρκείται σε ερωτήματα που περιλαμβάνουν την απορημένη φράση «Πως τα έφτιαξαν;!»
Λίγοι ξέρουν ότι η εποχή που φτιάχτηκε ο Παρθενώνας ήταν ουσιαστικά το τέλος ενός πολιτισμού και η ύβρις που διέπραξαν αξιοποιώντας ως κατασκευαστικό κεφάλαιο το κλεμμένο συμμαχικό ταμείο, ήταν για να υποδηλώσει η κατασκευή του Ναού την δύναμη εξουσίας τους. Η χρονική περίοδος και η ίδια η εξέλιξη της ιστορίας, τον κατατάσσει σε ένα μαυσωλείο της χαμένης σπουδαίας σκέψης.
Σε αυτή την οπτική έχει αφήσει υλικό για μας, ένας άγνωστος στους πολλούς Δάσκαλος, που είχε στη ζωή συνέπεια λόγου και έργων, και συνεχίζει να υπάρχει ως σκέψη, με το όνομα Λιαντίνης.

Τι κάνουμε σήμερα λοιπόν;
Ποιο είναι το αίτημα επάνω στην υποκριτική συμπεριφορά της δύσης για την αρχαιότητα; Ζητάμε να μας επιστρέψουν τα ληστεμένα μάρμαρα οι απόγονοι των κλεφτών, σε μια κοινωνία που απλώς κατοικεί στο γεωγραφικό στίγμα που γεννήθηκαν;
Δεν είναι λίγο τούτο;
Αν μπορούσαμε εμείς που έχουμε στη γλώσσα μας τον σπερματικό λόγο της Ελληνίδας φιλοσοφίας, να προχωρήσουμε στην αναγέννηση του μέσω της Παιδείας, μήπως τότε θα ήταν έτοιμοι να γονιμοποιηθούν εκ νέου οι απόγονοι του Έλγιν ;
Πως μπορεί η Ελληνίδα σκέψη να μισεί και να υβρίζει την χαμηλή νόηση, που διέπραξε η Παγκόσμια σκέψη, και η οποία συνεχίζει σήμερα , τώρα, το φονικό της Αρμονίας της Φύσης;
Γελώ μερικές φορές με θλίψη, σαν ακούω οικολογικές ευαισθησίες, που είναι ενταγμένες στο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο που παράγει ο πολιτισμός μας. Είναι η ίδια αίσθηση σαν βλέπω ανδροπρεπείς φεμινίστριες να αναπαράγουν την βία της ζωής, αγνοώντας την φύση της Δήμητρας … Τούτες είναι εικόνες που με πληγώνουν σαν αισθάνομαι την δύσμορφη εικόνα της εποχής μας.

Το θέμα δεν είναι ποιος θα γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, όπως εύστοχα θέτει ως σλόγκαν στα σκίτσα του ο υπέροχος Ρενέ Γκοσινύ. Ναι, να γίνουμε κάτοχοι και θεματοφύλακες αυτής της σπουδαίας τέχνης που έκλεψε ο Έλγιν, αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε πως θα την εξελίξουμε μέσα από την επαναφορά των χαμένων Αξιών και του φιλοσοφικού της ήθους.

Το γεγονός της καταστροφής που έγινε, τελείται, και θα συνεχιστεί κατά της Ελληνίδας σκέψης, είναι αφορμή και νομοτελειακή πράξη που προετοιμάζει μέσα από αυτήν την παγκόσμια αναγέννηση. Μιλώ για την εξ’ ολοκλήρου αναθεώρηση των αξιών που οργανώνουν την ανθρώπινη σκέψη και δομούν τις σχέσεις ατόμων, ομάδων και κοινωνιών.
Φαντάζει τεράστιο και αδύνατο να συμβεί, μα η κρίση μας είναι μικρή, γιατί περιέχει μέσα της τα όρια του προσδόκιμου επιβίωσης της μικρής ζωής μας.

Ο Δεσποτάκης της Δαμητρός, μέσα στο υπέροχο ποίημα του, έχει θέσει αυτές τις σκέψεις που ανέλυσα και με γοήτευσαν. Εξεπλάγην σαν ένιωσα πως η άρμοση των δικών μου ερωτημάτων ζωής, είναι εφικτή με άλλες θέσεις που βρίσκονται γύρω μου, όταν αρχικά μελέτησα το ποίημα.

Ας ξεκινήσουμε να προσδιορίσουμε εκ νέου την έννοια του "συμφέροντος", αντικαθιστώντας την ερμηνεία της ιδιωτείας  με το σπουδαίο «συν» και το βάρος, της έννοιας που προτρέπει να «φέρουμε» οι άνθρωποι τους εαυτούς μας, σε μια πορεία αρμονίας.

Έτσι,
δεν θα τα πω "Ελγίνεια" τα μάρμαρα που εκλάπησαν, γιατί δεν θέλω να αφήσω στην ιστορία του λόγου,  ως νέο Ηρόστρατο της Εφέσου, τούτον τον Κόμη του βορρά.
Θα μπορούσα όμως να τα ονομάσω «Χαμένα μάρμαρα» από τον παγκόσμιο πολιτισμό μας. Έτσι οφείλουμε να τα ψάξουμε και να τα χτίσουμε ξανά όλοι μαζί, βάζοντας την μία πέτρα της σκέψης μας επάνω στην άλλη…

Παραθέτω μια περίληψη που έφτιαξα για την παρουσίαση του ποιήματος, με το συνημμένο βίντεο.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=cqPAdphP2YI

Προτείνω όμως, να ακούσετε ηχογραφημένο ολόκληρο το έργο σε μια άλλη διεύθυνση που φιλοξενείται κατεβάζοντας το. (εδώ)

2 σχόλια:

  1. Δὲν θὰ ἤθελα νὰ μπῶ εἰς τὴν διαδικασίαν τοῦ εὖγε καὶ τοῦ εὐχαριστῶ,
    διότι σὲ σέβομαι καὶ σὲ ἐκτιμῶ!
    Ἄρα γνωρίζεις τὸ πῶς ὑπάρχεις πλέον εἰς τὴν ζωήν μου...
    Μονάχα δυὸ πρόσφατες σκέψεις μου θ' ἀραδιάσω ἐδῶ,
    μὲ τὴν ἐλπίδαν, κάποια-κάποιος, νὰ παρασυρθῇ καὶ νὰ θελήσῃ νὰ ῥίξῃ ἀκόμη μίαν ματιά...


    Λογοφόνοι

    Εἶμαι ὁ Δεσποτάκης τῆς Δαμητρός,
    Ἕλλην.
    Καὶ λέγω Ἕλλην παρὰ τὶς προσπάθειες
    ποὺ τὸ σύστημα καταβάλλει,
    ὥστε νὰ μὲ πείσῃ πὼς δὲν εἶμαι
    ἤ ἔστω νὰ ξεχάσω πὼς εἶμαι,
    καθὼς πιὰς δὲν ἔχω ὄνειρα,
    παρὰ αὐτὸν τῆς Ἐλπίδος…

    Ζῶ πολλὰ χρόνια ἀνεβασμένος σὲ ἕνα δένδριον,
    μὲ πλουμιστὰ κλαριὰ ἀπὸ φυλλώματα
    καὶ κάπου κάπου,
    βλασταίνει ἐπάνω του κάποιος καρπός!
    Ὅμως ἀμέσως, βρώμικος ἄνεμος τὸν πνίγει,
    καὶ βροχὴ μὲ χρώματα ἄσχημα,
    ποὺ ὕστερις βγάνει μονόμαυρον οὐράνιον τόξον,
    μολύνει τὰ ῥιζά του
    καὶ μονάχος ὁ καρπός, πίπτει·
    πλάι γιὰ λίγο ζεῖ εἰς τὸ χῶμα καὶ τὸν κορμόν
    καὶ ἀποθνήσκει!

    Ἔτσι ζῶ μονάχα ἀνάμεσα σὲ ἄσαρκους καρπούς,
    ποὺ ᾿ναι ὁ λόγος-αἷμα τους, μοῦχλα κι ἀπανθρωπιά!
    Τρέφομαι μονάχα μὲ λόγον καὶ πράξεις,
    ποὺ σὲ αὐτὸ δὲν φύονται τὸ δένδριον.
    Μονάχα κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ Ἕκτη τοῦ Ἀπρίλη ἡμέρα,
    ἕνας βλαστὸς μέσα ἀπὸ ἀβίαστον κλαρί πετιέται,
    κι εἶναι τότες μιὰ ἀγκαλιὰ ὁ νοῦς μου ὁλάκερος,
    τροφὴ τοῦ νέου φύλλου.
    Μακρυὰ στέκουν οἱ μαῦροι λογοφόνοι
    καὶ εἰς τὰ γύρω κλαδιὰ
    καὶ ἀνάμεσα εἰς τὰ πλουμιστά φυλλώματα,
    σχεδὸν κι ἀπάνω μου, εἰς τὸ πετσί μου σχεδὸν γραπωμένες,
    κάμπιες σκοτεινές, κατατρώγουν κάθε νιογένητη λεξούλαν…

    Μέσα μου ὅμως χρόνους τώρα,
    ἁπλώνουν ῥίζες τὰ μικρὰ φυλλαράκια
    π’ ἐγέννησεν αὐτὸ τὸ δένδριον,
    κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ Ἕκτη τ’ Ἀπρίλη
    κι ἔκαμα τὸν νοῦ μου βρεφοκρέββατόν τους,
    νὰ πλαγιάζουν, νὰ λογίζονται,
    νὰ γίνονται μὲ τὸν καιρὸν πανώρια,
    ἴσαμε ποὺ θὰ γίνουν Φωνὴ Ἑλληνίδα
    καὶ μ’ ἕνα ἅλμα ἔτσι δά,
    σὲ γῆς νὰ πατήσουν ἀπάνω…

    Τότες ξωπίσω τους θὰ χυθοῦν σὲ δρόμους καὶ ἀπάνεμα μεριά,
    σὲ νερὰ ἀπάνω θὰ πατήσουν μὲ περίσσιαν ἀγριὰ
    καὶ τῶν σκοτωμῶν τὴν κραυγήν,
    οἱ λογοφόνοι καὶ οἱ σκοτεινὲς κάμπιες!
    Θὰ ᾿ναι οἱ ἀγροὶ χειμωνιασμένοι τὴν Ἄνοιξιν,
    φωτιὰ τὰ σπαρτὰ παντοῦ θὰ καίῃ
    καὶ μήτες ἡ σελήνη θὰ γιομίζη
    μήτες θ’ ἀδειάζῃ ἀπὸ φῶς!
    Τὸ δένδριον μιὰ θλίψιν θὰ καλύψῃ,
    καθὼς ὁ πέλεκυς εἰς ἔδαφος θὰ φέρῃ.

    Τότες μονάχα θὰ ᾿χουν ἀνδρειωθῇ,
    ἕνα τοῦ κάθε καρποῦ παλληκάρι.
    Κι ἄν τότες ὑπάρχει εἰς τὴν γῆς χῶμα ὁποὺ ἄφηκε ἡ φωτιά,
    ἐκειὰ Φωνὴ θὰ ῥιζώσῃ Ἐλεύθερη,
    ἐμπρὸς νὰ σταθῇ εἰς τοὺς φονιάδες.
    Καὶ εἴτες θὰ κάμῃ τὸ χῶμα ἀδούλωτον,
    εἴτες τότες, ἡ γῆς θὰ πεθάνῃ…

    Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
    Ἕλλην
    22-2-2013

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δημήτρη μου,
    Η βιωμένη ιστορία των Ελλήνων, είναι η συμπυκνωμένη ζωή όλου του κόσμου, που αναπαράγεται στο διάβα των αιώνων.
    Οι Έλληνες δημιούργησαν τα υψηλότερα γεννήματα του Νου και τα ταπεινότερα ταυτόχρονα. Γέννησαν την Σολώνεια σκέψη, αλλά υπηρέτησαν και τις γενοκτονίες όπως αυτή των Μηλίων.
    Εμένα μου φαίνονται προβλέψιμες οι σημερινές πρακτικές των σκοτεινών βλεμμάτων που διαμορφώνουν την παγκόσμια ιστορία.
    Η επιζητούμενη σοφία, έχει ως χαρακτηριστικό να «ξέρεις τι μπορείς να πράξεις», και να επιλέγεις την καλύτερη εκδοχή για να συν-υπάρξουν σε τάξη δικαιοσύνης οι άνθρωποι ανά τον κόσμο.
    Οι σημερινοί νάνοι της εξουσίας παγκόσμια, κρύβονται και κάνουν πειράματα στις κοινωνίες μέσω του θηρίου της οικονομικής εξουσίας, χωρίς να έχουν επίγνωση της ύβρης που διαπράττουν.
    Η διαφορά με την ύβρη των αρχαίων Ελλήνων, είναι πως τότε την έκαναν φανερά και δέχονταν την Νέμεση, ενώ σήμερα είναι βδελυρά ανθρωπάρια που κρύβονται και γενοκτονούν λαούς, φοβούμενοι ότι δεν ελέγχουν την εξουσία τους.
    Αγνοούν ότι η εξουσία είναι θεμιτή στους ανθρώπους, αλλά έχει μέσα της άλλες παραμέτρους που την κάνουν σπουδαία ως εφαρμογή.
    Μα για να είσαι η Αρχή της Εξουσίας, οφείλεις να είσαι και σημαντικός!
    Οι πνευματικά άρρωστοι γόνοι του κληρονομημένου πλούτου, γνωρίζοντας την ασημαντότητα τους, φοβισμένοι προβαίνουν σε εγκλήματα που χαρακτηρίζουν την εποχή μας.
    Πάντα όποιος επιτίθεται, είναι φοβισμένος και ουσιαστικά αδύναμος.

    Η αναγέννηση σίγουρα θα προέλθει από την κραταιά τάξη της γνώσης και τους διαφοροποιημένους φιλοσοφικά εκφραστές της, σαν καταλάβει πως οφείλει να καθαριστεί από τα αποβράσματα που διαθέτει στους κόλπους της.
    Αυτό ως άποψη χαλάει λίγο την "σούπα" σε όσους υπνωτισμένα πιστεύουν πως οι λαοί μπορούν να παράγουν εξουσία χωρίς ηγέτη.
    Ποτέ δεν έγινε κυρίαρχος ένας λαός της τύχης του. Όποτε αυτό έγινε σλόγκαν της εξουσίας, πίσω του βρισκόταν μια άλλη όψη της πνευματικής και οικονομικής εξουσίας που συμβαίνει με γνώση να διαχειρίζεται την πληροφορία και την αφθονία της ύλης. Φαντάζομαι να καταλαβαίνεις ότι αναφέρομαι σε όλες τις μορφές λαϊκής κυριαρχίας που έχουν ιστορικά υπάρξει ως εκδοχές εξουσίας λαών. Αντίθετα, όταν ο Ηγέτης θελήσει να αναβαθμίσει την κρίση και την παιδεία του λαού του, τότε υπάρχει μια συνήθως μικρή άνοιξη. Αυτό συμβαίνει γιατί είναι τόσο σπάνια η ύπαρξη ηγετών με φιλοσοφημένη σκέψη και σαφώς οι ίδιοι οι λαοί δεν αντέχουν την εξέλιξη τους, μια και ρέπουν προς τον κανιβαλισμό τους, ως αδύναμοι να διαχειριστούν πληροφορίες γνώσης.
    Τούτα, θεωρούνται βαριές κουβέντες Δημήτρη, και φυσικά αποφεύγονται από την υποκρισία των ανθρώπων που σκέφτονται και γράφουν για να είναι απλώς αρεστοί σε όσους τους χειροκροτούν.
    Παρ’ όλα τούτα, ελπίζω σε ένα διαφορετικό κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με την απροσδιόριστη και θολή «Αγάπη», που σερβίρει η κάθε εξουσία, για να έχει πάντα αδύναμο το νου των ανθρώπων, αποτρέποντας τους να σκεφτούν λύσεις εφικτές στοχεύοντας στο αυριανό παρόν του μέλλοντος τους.
    Διαφορετικά ο ανθρώπινο είδος δεν θα έχει πολλές χιλιάδες χρόνια ακόμα ζωή…
    Βέβαια υπάρχουν και μερικοί που λένε, τι με νοιάζει εμένα σαν δεν ζω τότε… Κάπου μέσα σε τούτες τις σκέψεις βρίσκεται και η καρδιά της ασθένειας που την πληρώνουμε όλοι μας.

    Αφήνω και ένα οπτικό-ακουστικό ντοκουμέντο όσων έγραψα.
    http://www.youtube.com/watch?v=l-TrrlSs3ZI

    ΑπάντησηΔιαγραφή