.
Διάβασα το άρθρο του Σωτήρη που έλαβα πριν λίγο στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο.
Χαμογέλασα και με έκανε να σκεφτώ έτσι η τελευταία παράγραφος του κειμένου. Συνδύασα τη σκέψη με το αμφιθυμικό του χαμόγελο στις κουβέντες μας και σκέφτηκα πως μου έβαλε ένα ερώτημα σχετικά με την άλλη όψη που ενδέχεται να έχει η Άτη. Μέχρι τώρα μέσα στη σκέψη μου την αντιλαμβανόμουν ως υπερβολή της ύβρης που διαπράττουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και μέσω αυτής προκαλούμε την Νέμεση. Άλλωστε τούτο ως έννοια το συναντώ τελευταία μέσα από τις πρόβες της Ηλέκτρας καθημερινά. Εδώ όμως ο Σωτήρης μου δίνει μια πρόκληση στη σκέψη.
Αν πάψουμε να είμαστε όντα με τέτοιο πεπρωμένο (που παράγουμε τραγωδίες) προσβλέποντας σε μια ανυπαρξία συναισθηματικών και ωφελιμιστικών υπερβολών θέλοντας να πετύχουμε μια ευταξία στη ζωή μας ως κοινότητα μυρμηγκιών… βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;
Δεν ξέρω Σωτήρη μου.
Τόσους αιώνες ζητάμε την ατομική μας εξέλιξη ως άτομα και κοινωνίες μέσα από την συνειδητή ομοιομορφία και τούτο το έκαναν οι θρησκείες. Έφεραν τελικά καλό στο είδος μας ως εξελικτικότητα μέσα από αυτή την οπτική;
Αν δεν ήταν τελικά αυτή η τάση της εξουσίας απέναντι στην παιδεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς πως θα μπορούσε να είναι μια διαφορετική οπτική;
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια δαρβινική ανάγκη για να υπηρετήσει το φόβο των σχεδιαστών της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ισχύει το ίδιο άραγε Σωτήρη μου και για τα άλλα είδη;
Μήπως τα ανθρώπινα ιδεολογήματα που είναι προϊόντα ενός κράματος που περιλαμβάνει τον φόβο από τη γνώση του θανάτου και τον ωφελιμισμό της επιβίωσης είναι από μόνα τους μη φυσικά;
Αρκετά ερωτήματα για πρωί.
Άλλωστε υπάρχει αδυναμία να τα απαντήσω και ίσως θα πρέπει να ζήσω με αυτή την εκκρεμότητα ως αποσαφήνιση του ερωτήματος.
Πάντως έχει ζουμί το άρθρο του Σωτήρη και γι αυτό το έβγαλα στην κλειδαρότρυπα του διαδικτύου για να μπολιάσει όποιον θέλει να σταθεί σε τούτη τη σκέψη.
Η συμφωνία και διαφωνία στη ζωή μας είναι μια παγίδα που ξεπερνιέται σαν μάθουμε πως η ουσία βρίσκεται απλά μόνο στην ενεργοποίηση της σκέψης. Τα υπόλοιπα όπως άκουσα είναι τόσο γρήγορα που συμβαίνουν γύρω μας που το βράδυ πέφτουμε με άλλα δεδομένα και το πρωί ξυπνάμε σε ένα διαφορετικό τοπίο κάθε φορά έστω και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Αυτά μόνο και τελειώνω εδώ για την οικονομία ανάπτυξης του ερεθίσματος που είχα και επέλεξα να το καταγράψω.
Καλό και κακό στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα (Ηράκλειτος)
Ουδέν καλόν αμιγές κακού (αρχαία ρήση)
Εθνικισμός ή παγκοσμιοποίηση, είναι ένα δίλημμα. Εθνικισμός σημαίνει μια κοινότητα ανθρώπων με βάση τα φυλετικά και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, παγκοσμιοποίηση σημαίνει μια ολοκληρωτική κοινωνία που έχει σμιλέψει τις μεταξύ της διαφορές. Τι είναι προτιμότερο; Ο πλουραλισμός ή η ολότητα; Η απόκλιση των διαφορών ή η σύγκλιση; Ο εθνικός άνθρωπος ή ο παγκόσμιος;
Σαφώς τους ανθρώπους τους ενώνουν περισσότερα από όσα τους χωρίζουν, αλλά η διαφορετικότητα είναι αυτή που δημιουργεί την ποικιλότητα. Κατά πόσον μπορεί να δεχθεί, να ανεχθεί εν τέλει, η παγκοσμιότητα τη διαφορετικότητα; Κατά πόσον η μονοκαλλιέργεια είναι επιλεκτικότερη της πολυκαλλιέργειας της θέσης και των ιδεών;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκοσμιοποίηση θα περιορίσει τις κρατικές – εθνικιστικές διαφορές μαζί με την έριδα και τους πολέμους των διαφορετικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Σαφώς το χρώμα του δέρματος, η εθνική καταγωγή και η θρησκεία πρέπει να περιοριστούν ως κάτι που χωρίζει τους ανθρώπους σε κάστες. Σαφώς και σαφέστατα πρέπει να πάψουν οι μεταξύ μας διαφορές, οικονομικές, κοινωνικοπολιτικές, αλλά… Είναι επ’ ωφελεία μας αυτή η σύγκλιση μέτρων και σταθμών;
Εδώ ο αριστερός και ο δεξιός σηκώνουνε τα χέρια. Και οι δυο στην ουσία, παρά τις όποιες αντιλήψεις τους περί διεθνισμού, στο βάθος η απόφασή τους παραμένει ασαφής που συνοψίζεται σε: «στασιμότητα ή εξέλιξη» κατά τρόπο μπερδεμένο.
Πέραν από τη φιλοσοφική τοποθέτηση των στοχαστών, των γεωστρατηγιστών ή των κοινωνιοβιολόγων, η πορεία, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι προδιαγεγραμμένη. Μέσα από συμπτύξεις και expansion (αποπτύξεις) από πολέμους και μπολιάσματα η συνισταμένη θα είναι προς την παγκοσμιοποίηση, την εξάχνωση των διαφορών. Θα το αιτιολογήσω αυτό.
Η εξελικτικότητα δεν είναι άλλο παρά οικονομία κλίμακας με αύξηση της πολυπλοκότητας την οποία και βιώνουμε ραγδαία. Η οικονομία κλίμακας λέει ότι πολλές μονάδες ενώνονται προς αμοιβαίο όφελος δημιουργώντας ένα μόρφωμα με μεγαλύτερη ισχύ και διάρκειας ζωής που προκύπτει από τη μείωση της εντροπίας των μονάδων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μόρφωμα να κατεβάσει τους βιοενεργειακούς του ρυθμούς (κάνοντας δηλαδή αναερόβια στόχευση μειώνοντας οξείδωση και αναγωγή), οδεύοντας προς το κινούν ακίνητο με την επέκταση και την πτώση της ζωικής ανησυχίας, με αντίτιμο την κατάθλιψη. Ο θεός, για τους θρησκευόμενους, όσο ο άνθρωπος προάγεται τόσο θα πάψει να γελά και να χορεύει.
Αυτό θα είναι η πορεία προς την παγκοσμιοποίηση. Η κατάθλιψη θεού κι ανθρώπων. Το σημάδεμα ενός μωρού με ένα bar code, με ένα τσιπ στον μεγάλο, θα καθορίζει και θα ελέγχει το τι τρώμε, το τι κάνουμε, και πότε σαν ρομπότ θα γελάμε και θα κλαίμε, οδηγημένοι από μια τάση ή ομάδα. Για το «καλό» μας. Και φυσικά ολιγοσπερμία θα υπάρξει καθώς θα πεθαίνει και η λίμπιντος με το κουκούτσι της, που όσο αυτό εξελίσσεται στο ένα και κοινό τόσο θα χάνεται αλλά και θα μεγαλώνει, επιφέροντας το αμείλικτο ερώτημα: Τι κι αν ζω «καλύτερα» και περισσότερο, αφού χάνω την άτη, το άλογο, τον έρωτα για κάθε τι, το φάος της ψυχής μου…
Διάβασα το άρθρο του Σωτήρη που έλαβα πριν λίγο στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο.
Χαμογέλασα και με έκανε να σκεφτώ έτσι η τελευταία παράγραφος του κειμένου. Συνδύασα τη σκέψη με το αμφιθυμικό του χαμόγελο στις κουβέντες μας και σκέφτηκα πως μου έβαλε ένα ερώτημα σχετικά με την άλλη όψη που ενδέχεται να έχει η Άτη. Μέχρι τώρα μέσα στη σκέψη μου την αντιλαμβανόμουν ως υπερβολή της ύβρης που διαπράττουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και μέσω αυτής προκαλούμε την Νέμεση. Άλλωστε τούτο ως έννοια το συναντώ τελευταία μέσα από τις πρόβες της Ηλέκτρας καθημερινά. Εδώ όμως ο Σωτήρης μου δίνει μια πρόκληση στη σκέψη.
Αν πάψουμε να είμαστε όντα με τέτοιο πεπρωμένο (που παράγουμε τραγωδίες) προσβλέποντας σε μια ανυπαρξία συναισθηματικών και ωφελιμιστικών υπερβολών θέλοντας να πετύχουμε μια ευταξία στη ζωή μας ως κοινότητα μυρμηγκιών… βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;
Δεν ξέρω Σωτήρη μου.
Τόσους αιώνες ζητάμε την ατομική μας εξέλιξη ως άτομα και κοινωνίες μέσα από την συνειδητή ομοιομορφία και τούτο το έκαναν οι θρησκείες. Έφεραν τελικά καλό στο είδος μας ως εξελικτικότητα μέσα από αυτή την οπτική;
Αν δεν ήταν τελικά αυτή η τάση της εξουσίας απέναντι στην παιδεία της ανθρώπινης συμπεριφοράς πως θα μπορούσε να είναι μια διαφορετική οπτική;
Η παγκοσμιοποίηση είναι μια δαρβινική ανάγκη για να υπηρετήσει το φόβο των σχεδιαστών της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Ισχύει το ίδιο άραγε Σωτήρη μου και για τα άλλα είδη;
Μήπως τα ανθρώπινα ιδεολογήματα που είναι προϊόντα ενός κράματος που περιλαμβάνει τον φόβο από τη γνώση του θανάτου και τον ωφελιμισμό της επιβίωσης είναι από μόνα τους μη φυσικά;
Αρκετά ερωτήματα για πρωί.
Άλλωστε υπάρχει αδυναμία να τα απαντήσω και ίσως θα πρέπει να ζήσω με αυτή την εκκρεμότητα ως αποσαφήνιση του ερωτήματος.
Πάντως έχει ζουμί το άρθρο του Σωτήρη και γι αυτό το έβγαλα στην κλειδαρότρυπα του διαδικτύου για να μπολιάσει όποιον θέλει να σταθεί σε τούτη τη σκέψη.
Η συμφωνία και διαφωνία στη ζωή μας είναι μια παγίδα που ξεπερνιέται σαν μάθουμε πως η ουσία βρίσκεται απλά μόνο στην ενεργοποίηση της σκέψης. Τα υπόλοιπα όπως άκουσα είναι τόσο γρήγορα που συμβαίνουν γύρω μας που το βράδυ πέφτουμε με άλλα δεδομένα και το πρωί ξυπνάμε σε ένα διαφορετικό τοπίο κάθε φορά έστω και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.
Αυτά μόνο και τελειώνω εδώ για την οικονομία ανάπτυξης του ερεθίσματος που είχα και επέλεξα να το καταγράψω.
Εθνικισμός ή Παγκοσμιοποίηση;
(το δίλημμα)
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Καλό και κακό στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα (Ηράκλειτος)
Ουδέν καλόν αμιγές κακού (αρχαία ρήση)
Εθνικισμός ή παγκοσμιοποίηση, είναι ένα δίλημμα. Εθνικισμός σημαίνει μια κοινότητα ανθρώπων με βάση τα φυλετικά και άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, παγκοσμιοποίηση σημαίνει μια ολοκληρωτική κοινωνία που έχει σμιλέψει τις μεταξύ της διαφορές. Τι είναι προτιμότερο; Ο πλουραλισμός ή η ολότητα; Η απόκλιση των διαφορών ή η σύγκλιση; Ο εθνικός άνθρωπος ή ο παγκόσμιος;
Σαφώς τους ανθρώπους τους ενώνουν περισσότερα από όσα τους χωρίζουν, αλλά η διαφορετικότητα είναι αυτή που δημιουργεί την ποικιλότητα. Κατά πόσον μπορεί να δεχθεί, να ανεχθεί εν τέλει, η παγκοσμιότητα τη διαφορετικότητα; Κατά πόσον η μονοκαλλιέργεια είναι επιλεκτικότερη της πολυκαλλιέργειας της θέσης και των ιδεών;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η παγκοσμιοποίηση θα περιορίσει τις κρατικές – εθνικιστικές διαφορές μαζί με την έριδα και τους πολέμους των διαφορετικών στις αντιλήψεις ανθρώπων. Σαφώς το χρώμα του δέρματος, η εθνική καταγωγή και η θρησκεία πρέπει να περιοριστούν ως κάτι που χωρίζει τους ανθρώπους σε κάστες. Σαφώς και σαφέστατα πρέπει να πάψουν οι μεταξύ μας διαφορές, οικονομικές, κοινωνικοπολιτικές, αλλά… Είναι επ’ ωφελεία μας αυτή η σύγκλιση μέτρων και σταθμών;
Εδώ ο αριστερός και ο δεξιός σηκώνουνε τα χέρια. Και οι δυο στην ουσία, παρά τις όποιες αντιλήψεις τους περί διεθνισμού, στο βάθος η απόφασή τους παραμένει ασαφής που συνοψίζεται σε: «στασιμότητα ή εξέλιξη» κατά τρόπο μπερδεμένο.
Πέραν από τη φιλοσοφική τοποθέτηση των στοχαστών, των γεωστρατηγιστών ή των κοινωνιοβιολόγων, η πορεία, θέλουμε δεν θέλουμε, είναι προδιαγεγραμμένη. Μέσα από συμπτύξεις και expansion (αποπτύξεις) από πολέμους και μπολιάσματα η συνισταμένη θα είναι προς την παγκοσμιοποίηση, την εξάχνωση των διαφορών. Θα το αιτιολογήσω αυτό.
Η εξελικτικότητα δεν είναι άλλο παρά οικονομία κλίμακας με αύξηση της πολυπλοκότητας την οποία και βιώνουμε ραγδαία. Η οικονομία κλίμακας λέει ότι πολλές μονάδες ενώνονται προς αμοιβαίο όφελος δημιουργώντας ένα μόρφωμα με μεγαλύτερη ισχύ και διάρκειας ζωής που προκύπτει από τη μείωση της εντροπίας των μονάδων. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το μόρφωμα να κατεβάσει τους βιοενεργειακούς του ρυθμούς (κάνοντας δηλαδή αναερόβια στόχευση μειώνοντας οξείδωση και αναγωγή), οδεύοντας προς το κινούν ακίνητο με την επέκταση και την πτώση της ζωικής ανησυχίας, με αντίτιμο την κατάθλιψη. Ο θεός, για τους θρησκευόμενους, όσο ο άνθρωπος προάγεται τόσο θα πάψει να γελά και να χορεύει.
Αυτό θα είναι η πορεία προς την παγκοσμιοποίηση. Η κατάθλιψη θεού κι ανθρώπων. Το σημάδεμα ενός μωρού με ένα bar code, με ένα τσιπ στον μεγάλο, θα καθορίζει και θα ελέγχει το τι τρώμε, το τι κάνουμε, και πότε σαν ρομπότ θα γελάμε και θα κλαίμε, οδηγημένοι από μια τάση ή ομάδα. Για το «καλό» μας. Και φυσικά ολιγοσπερμία θα υπάρξει καθώς θα πεθαίνει και η λίμπιντος με το κουκούτσι της, που όσο αυτό εξελίσσεται στο ένα και κοινό τόσο θα χάνεται αλλά και θα μεγαλώνει, επιφέροντας το αμείλικτο ερώτημα: Τι κι αν ζω «καλύτερα» και περισσότερο, αφού χάνω την άτη, το άλογο, τον έρωτα για κάθε τι, το φάος της ψυχής μου…
ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ. ΟΜΩΣ Η "ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ" ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΕΥΟΥΝ ΟΙ ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΣΜΕΝΗ ΣΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ, ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ LESTER BROWN ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ "ΚΟΣΜΟΣ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ" ΤΟΥ 1973. ΕΚΕΙ Ο BROWN ΚΑΝΕΙ ΜΙΑ ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΕΡΙΒΑΛΟΝΤΙΚΩΝ ΕΠΙΠΤΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΥΛΩΝ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ, ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΔΗΛ. ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΕΡΑ, Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΓΛΩΣΣΑ, ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΕΠΤΥΓΜΕΝΟΥΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΑ, ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΟΥΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΛΑΟΙ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΠΛΟΥΤΟ ΜΕ ΜΕΘΟΔΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΟΥΝ ΠΡΩΤΕΣ ΥΛΕΣ (ΑΫΛΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΠΑΡΟΧΗΣ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ), ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΡΟΣΚΟΛΩΝΤΑΙ ΣΕ ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΜΒΟΛΑ, ΓΙ' ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΠΡΟΩΘΩΝΤΑΣ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΘΟΡΙΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΚΑΘΕ ΤΙ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ. ο BROWN ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΟΤΙ "ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΦΥΑΛΟ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟ ΝΑ ΤΟ ΛΕΕΙ, ΑΛΛΑ Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙ, ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ". ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ AYTO TOY BROWN, ΔΙΔΑΣΚΟΤΑΝ ΣΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ ΣΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΜΕΧΡΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '80 ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ,ΥΙΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΥΠΕΡΙΣΧΥΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥ ΣΕΝΑΡΙΟΥ "ΑΜΕΡΙΚΗ ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ" ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΤΟΝ ΑΠΟΜΟΝΟΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΔΟΓΜΑ MONROE.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΜΟΝΟΣ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΤΟΥ BROWN, ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ TOY EINAI O BREZINSKY. ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΓΕΝΕΣΤΕΡΟΙ. ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ BROWN ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΜΕΝΟ, ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΠΤΥΞΕ, ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΡΟΠΑΛΟΥ ΠΡΟΩΘΩΝΤΑΣ ΤΗΝ "ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ" ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΕΙΧΕ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ.
Η ματιά στην κλειδαρότρυπα, έδωσε πράγματι τροφή για σκέψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκέφτομαι λοιπόν, ότι το χειρότερο όλων είναι, ότι
το -να ζω "καλύτερα"- δεν ισχύει πλέον ούτε με τα εισαγωγικά. Πάραυτα οι πολλοί, όχι μόνο δεν αντιδρούμε στην παγκοσμιοποίηση αλλά την αποζητούμε κιόλας, ελπίζοντας σε κάποια "ασφάλεια".
Άλλα αναγκαία εισαγωγικά και εδώ..
Χρησιμότατα πάντως τα μπόλια σου αγαπητέ Κώστα.
Αγαπητέ φίλε ή φίλη του διαδικτύου που σχολίασες ανώνυμα, θα ήθελα να σου πω ότι δέχομαι την οπτική με ότι κατέγραψες γιατί είναι η δική σου αλήθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη ζωή μας ακολουθούμε απόψεις που μας είναι αρεστές και βάσει αυτών διαμορφώνουμε τον φόβο ή την βίωση της ζωής μας.
Προσωπικά με τον τρόπο που γράφω τελευταία βρίσκομαι έξω από την αναπαραγωγή απόψεων και εκθέτω με την σχετική μου αντίληψη όσα κατανοώ σε πρώτο πρόσωπο.
Η ζωή όπως την καταλαβαίνω τώρα στην ερμηνεία της είναι μια προσωπική υπόθεση.
Συμπτωματικά χθες βρισκόμουν στο μουσείο των Μυκηνών λόγω του ότι συμμετείχα στην παράσταση Ηλέκτρα του Σοφοκλή που παίχτηκε μπροστά στα κυκλώπεια τείχη.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ο χάρτης επιρροής αυτής της πολεμικής αυτοκρατορίας σε όλο τον κόσμο. Από την Αγγλία μέχρι το Αφγανιστάν υπήρχε πολιτισμική επαφή με το εμπόριο τους. Τώρα γιατί στα γράφω όλα αυτά…
Ότι νομίζουμε ότι αποτελεί μια νέα κατάσταση εφαρμογής σε παγκόσμια κλίμακα της ατομικής και συλλογικής βίας ως εξουσία, ίσχυε πάντα στον κόσμο. Η φιλοσοφική θεώρηση μαζί με ιστορική γνώση, βοηθά να κατανοήσουμε πως τα πάντα είναι κύκλοι και η διάρκεια τους δεν είναι αιώνια.
Ζητάμε κάποιοι το νέο φιλοσοφικό μοντέλο που θα οργανώσει την συλλογική σκέψη και τούτο δεν είναι εύκολο. Το «αντί» ως άποψη στην θέση ενός επιθετικού πολιτισμού είναι εξίσου ύπουλο και αντιπαραγωγικό στο να περάσουμε σε μια διαφορετική φάση ως παγκόσμιος πολιτισμός.
Στοιχεία αυτής της αντίληψης που σου γράφω βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στα άρθρα που αφήνω ως αποτύπωμα στο διαδίκτυο μέσα από την προσωπική μου αναζήτηση.
Σε κάθε περίπτωση όμως σέβομαι την διαφορετικότητα ως μπόλιασμα της δικής μου σκέψης και έτσι αποδέχομαι την ερμηνευτική προσέγγιση της σκέψης σου μέσα από την αναφορά στις απόψεις του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου.
Η θέση της φιλοσοφικής αναζήτησης που κατέθεσα στο αρχικό κείμενο βρίσκεται στον αντίποδα αυτού που πρεσβεύει η πολιτικό – κοινωνική φιλοσοφία της εξουσίας των εκκλησιών ανά την υφήλιο. Όμως τούτο δεν σημαίνει πως ακυρώνω στο μυαλό μου το μοντέλο αυτό που συντήρησε με σχετική επιτυχία τις σχέσεις των ανθρώπων σε μια αρμονική συνύπαρξη κάτω από την φιλοσοφική ποιμενική ράβδο των συμφερόντων της εκάστοτε εξουσίας.
Σε ευχαριστώ για την παρέμβαση μέσω σχολίου σου και σου δηλώνω ότι είναι τεράστια η κουβέντα για το θέμα αυτό που δεν γίνεται με γραφή σημειωμάτων.
Θα χαιρόμουν επίσης αν διάβαζα το πρόσωπο που βρίσκεται πίσω από τις απόψεις με το όνομα του και τις προσωπικές του αντιλήψεις, γιατί κάθε «πρόσωπο» είναι η ενσάρκωση των μεγάλων ή μικρών αντιλήψεων που υπάρχουν και ως εκ τούτου η εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας είναι προσωπική υπόθεση των ατομικών οντοτήτων στο παρόν μας.
Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση η κατάθεση της προσωπικής μας θέσης σε αναφορά αντιλήψεων από την μικρή μας ιστορία. Θέλω να πιστεύω ότι είμαστε ότι κάνουμε ως επιλογή στιγμής στη ζωή μας και όχι οι απόψεις που μεταφέρουμε μέσα από το γνωστικό μας επίπεδο. Τούτο το έχω κάνει κατά κόρον και απλώς βαρέθηκα να το επαναλαμβάνω.
Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για το χρόνο που μοιράστηκες μαζί μου σε κοινή θέα του διαδικτύου σε τούτη την επικοινωνία.
Αγαπητή Ντίνα Βιντζηλαίου,
ΑπάντησηΔιαγραφήη Λακωνικότατη αναφορά σου με βρίσκει σύμφωνο επάνω στο ζήτημα που έθεσα και δεν σου κρύβω ότι ζηλεύω την σαφήνεια και την οικονομία της γραφής που διάβασα.
Να είσαι καλά και να κάνουμε παράλληλες «πτήσεις» πάνω από τα ερωτήματα που βλέπουμε στο πέταγμα μας… έστω και αν η οπτική μας φαντάζει κάποιες φορές ως διαφορετική. Η σύνθεση των ατομικών περιγραφών βρίσκεται πιο κοντά στην πραγματικότητα των ερωτημάτων και των αγωνιών που κουβαλάμε ως ερμηνεία της ζωής.
Να είσαι καλά