ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ Ο ΔΥΣΤΥΧΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ ΔΗΛΩΝΩ LIKE

.

Δυστυχώς με τούτο το άρθρο δεν θα είμαι ευχάριστος στα λαϊκά συναισθήματα που με ευκολία αναπτύσσονται απέναντι στα συμβάντα που γνωστοποιεί η επικαιρότητα.
Αφορμή τούτης της γραφής είναι η πρόσφατη αυτοκτονία ενός 77χρονου συμπολίτη μας στην πλατεία Συντάγματος.
Ο εκλιπών συνάνθρωπος μας άφησε την τελευταία του πνοή μετά τον θανάσιμο αυτοτραυματισμό του με όπλο λόγω οικονομικών και κατ’ επέκταση κοινωνικών προβλημάτων.
Η είδηση άρχισε να αναπαράγεται κατά κόρον από το διαδίκτυο με προσωπικές τοποθετήσεις των χρηστών του επισημαίνοντας την αγανάκτηση για την προφανή ευθύνη της πολιτείας.

Θα έχεις αναγνώστη την απορία γιατί ξεκίνησα τούτη τη γραφή με την επισήμανση πως δεν θα είμαι ευχάριστος στα λαϊκά συναισθήματα, ενώ όλα φαίνονται τόσο προφανή σχετικά με την παραβατικότητα ενός κράτους προς τον πολίτη.

Όποιος χρησιμοποιεί το διαδίκτυο θα έχει προσέξει ότι στα κοινωνικά δίκτυα κάθε είδηση στο τέλος της έχει την επιλογή στον χρήστη να δηλώσει ότι του αρέσει. Αυτό είναι το γνωστό like που με συντομία δίνουν το παρόν οι αναγνώστες επικροτώντας την κάθε καταγραφή. Είναι όμως τόσο καθαρή αυτή η συμπεριφοριστική λειτουργία των ανθρώπων απέναντι στην παρατήρηση της σκέψης τους;

Χαρακτηριστικό της σκέψης μας είναι η συνήθεια και ο εφησυχασμός έστω και αν τα λόγια μας δηλώνουν ταραχή και υποτιθέμενη εναντίωση στα συμβαίνοντα εις βάρος μας. Θα τολμούσα να μας συγκρίνω με τα πρόβατα σε ένα μαντρί που σκιάζονται προς στιγμή σαν μπει ο τσοπάνης να διαλέξει μερικά προς σφαγή, ενώ λίγο μετά συνεχίζουν την σταθερή τους συνήθεια να τρώνε από το παχνί στην οργανωμένη φυλακή τους.
Τι είναι όμως τούτο που τα κάνει να λειτουργούν με μια βραδεία μνήμη, δηλαδή με μια ανεπίγνωστη ερμηνεία της ζωής τους;

Μην ψάξετε έξω από την σκέψη μας να προσδιορίσετε το πρόβλημα. Η σκέψη μας έχει για λειτουργικούς λόγους της επιβίωσης μας, την ιδιότητα να δημιουργεί σταθερές και να μην ερμηνεύει κριτικά τις συνήθειες μας. Κάθε φορά θα κοιτάξουμε αφηρημένα πρώτα αριστερά και μετά δεξιά το δρόμο καθώς τον διασχίζουμε και αν βρεθούμε στο Αγγλικό περιβάλλον του κώδικα οδικής συμπεριφοράς, σίγουρα αν δεν είμαστε συγκεντρωμένοι κινδυνεύουμε.

Τι ρόλο λοιπόν παίζει το «μου αρέσει» που με ευκολία επιλέγει ο χρήστης του διαδικτύου σε ένα τέτοιο τραγικό θέμα αυτοχειρίας; Η λογική που προσπαθεί να αμύνεται, θα αναλύσει ότι ο χρήστης εννοεί πως συμπάσχει με το θέμα και δηλώνει την αγωνία του για το γεγονός. Όμως δεν θα μπορούσε τούτο να το γράψει; Γιατί επιλέγει την τυποποιημένη ομαδοποίηση που του προτείνουν σαν την τροφή στο παχνί της εκτροφής των υπό σφαγή αμνών;

Τα πράγματα είναι χειρότερα από όσο νομίζουμε.
Ο Φρόιντ είχε πει ότι κάθε άνθρωπος που πηγαίνει σε μια κηδεία όσο και να λυπάται για την απώλεια ενός προσώπου, κατ’ ουσία χαίρεται που είναι εκείνος νεκρός και αυτός ζωντανός. Το ίδιο γίνεται και στην κωμωδία κατά την οποία όσο περισσότερο πάσχει ο ηθοποιός για αυτό που του συμβαίνει, τόσο περισσότερο παράγει γέλιο και ευχαρίστηση το θέμα που αναπτύσσεται.
Η κάθαρση λοιπόν μέσα στη σκέψη μας είναι αρκετά μακριά από τον δικό μας πόνο και πάντα θέλουμε να αναλαμβάνει κάποιος άλλος το βίωμα του πόνου για να ευτυχήσουμε εμείς…
Σε λίγες μέρες θα λειτουργήσει η συνήθεια του κακώς επονομαζόμενου Πάσχα, δηλαδή της Λαμπρής του Σολομού, αλλά πάλι άλλον θα στείλουμε σημειολογικά στο σταυρό για να πάρει τις αμαρτίες από τη ζωή μας χωρίς κόπο.
Βέβαια το θέμα είναι τόσο περίπλοκο και ύπουλο μέσα στη δομή της σκέψης μας που αν το εντοπίζαμε θα τρέχαμε σαν παλαβοί φοβούμενοι την ίδια μας τη σκέψη.

Το ότι μεταφέρουμε τον πόνο της κάθαρσης μας σε άλλους, σας θυμίζει τίποτε από την λειτουργία της πολιτικής σκέψης; Σκεφτείτε μόνο πως οι πάντες ζητούν κάτι -μικρό ή μεγάλο- από τους άλλους χωρίς να αναλαμβάνουν την προσωπική τους ευθύνη.

Η αυτοχειρία κάποιων επιφανών ανθρώπων ποτέ δεν διαπαιδαγώγησε λαούς να εξελιχθούν.  Ακόμη και για τον  Σωκράτη  έχει περάσει σε αντίληψη φολκλόρ η σημειολογία της επιλογής του να θανατωθεί.

Ποιος από αυτούς που γνωρίζουν πρόσωπα και την φιλοσοφία τους, έχει ζωντανή την μνήμη του λόγου της πράξης αυτοχειρίας από τον Περικλή Γιαννόπουλο, τον Γιάννη Συκουτρή ή ακόμη του Δημήτρη Λιαντίνη;
Τα πάντα εμφανίζονται στη σκέψη ως υποτιθέμενη επίγνωση με διάρκεια συναισθηματικών τηλεοπτικών φορτίσεων.

Αν καταλάβουμε οι άνθρωποι ότι η σκέψη μας και οι συνήθειες της νομιμοποιούν την βία που υφιστάμεθα, τότε θα έχει αρχίσει ένα καινούργιο σχολείο ατομικά για τον κάθε ένα που κάποια στιγμή συλλογικά θα αλλάξει τα δεδομένα της ζωής μας.

Ο ίδιος άνθρωπος που καμώνεται πως είναι προστάτης αντιλήψεων και ιδεών, από την μία στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει ο "Εφιάλτης" των προηγουμένων εξαγγελιών του. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκονται και όλοι οι επίορκοι πολιτικοί που εξυπηρέτησαν καινούργια ιδεολογήματα για δικό τους όφελος. Στο ίδιο όμως κουβά βρίσκεται και ο αγανακτισμένος πολίτης που με ευκολία αποποιείται τα αφιλοσόφητα θέλω του σαν του καλυφθούν στοιχειωδώς κάποια αιτήματα.

Αφού λοιπόν ικανοποιηθεί η ανάγκη για «κλάψιμο» για τον άδικο χαμό του τραγικού συνανθρώπου μας, θα περάσουμε εύκολα στην λήθη του γεγονότος, μια και όλοι ξέρουμε ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει….

Κλείνοντας θα έλεγα πως το τραγικό δεν είναι πως είμαστε πρόβατα προβλέψιμων συναισθημάτων, αλλά το ότι δεν το γνωρίζουμε…
Η αρχή της ίασης ξεκινά πάντα από την παραδοχή της ασθένειας…

Τι λέτε, αποτελεί τούτο ασθένεια της σκέψης μας ; Ή θα πει το «ολοκληρωμένο» Εγώ του αναγνώστη «Δεν συμφωνώ με το άρθρο» μια και δεν θα αποποιηθεί εύκολα την ψευδή κυριαρχία της προσωπικής του εποπτείας στην άγνοια των συνηθειών του;

Ιδού η Ρόδος … γιατί το «πήδημα» λίγο ή πολύ το υφιστάμεθα όλοι.