ΠΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ

.
ΠΑΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΟΥΜΕ 
(Με αρχές και γνωστική αμφισβήτηση)

Του Κώστα Ζωγραφόπουλου


Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια σε κάθε ψηφοφορία των εκλογών, έπαιρνα τα δύο τότε μικρά παιδιά  μαζί μου να τελέσω το πολιτειακό μου δικαίωμα.
Σε όλο το δρόμο λέγαμε αστεία και να είχαμε την απαραίτητη ευθυμία της σχόλης που ανέδυε ο περιβάλλον χώρος με τους χαμογελαστούς γνωστούς και φίλους που συναντούσαμε στην πεζή πορεία προς το εκλογικό κέντρο.
Σαν φθάναμε έξω από την αίθουσα, είχα φροντίσει να τους εξηγήσω ότι τώρα είμαστε σοβαροί και αυτό που κάνουμε είναι πολύ ιερό και ως εκ τούτου πρέπει να το σεβόμαστε.
Η όψη τους άλλαζε μέσα από την διάθεση και θα μπορούσα να την παραλληλίσω με αυτή σαν τα μυούσα στην σιωπή όταν έμπαιναν στην χιλιόχρονη εκκλησία του χωριού μας που κλείνει τις μνήμες των προγόνων τους.
Ακόμη και αν έχουμε ξεπεράσει «τους έλεγα» την σκέψη των προγόνων μας, οφείλουμε να σκύβουμε το κεφάλι στη μνήμη, γιατί είμαστε κομμάτι τους και η δική τους ζωή και σκέψη έχει φτιάξει το δικό μας παρόν.
Μέχρι σήμερα που η μεγάλη μου κόρη λειτουργεί ένα γνωστικό αντικείμενο που σαφώς υπερέχει από την απλότητα των παππούδων και γιαγιάδων του χωριού μας καθώς και ο γιος μου με την αντίστοιχη εξελισσόμενη επιστημονικά συνθετική του σκέψη, σεμνύνονται σαν απαντήσουν το «απλό» της ιστορίας που τους γέννησε. Μα το ίδιο κάνω και εγώ έστω και αν το άσπρο έχει βαλθεί να ριζώσει καλά στα μαλλιά μου.

Έβγαινα λοιπόν από την αίθουσα μετά την ψηφοφορία και η σιωπή συνέχιζε για λίγο πριν πάρει την θέση της μια σύντομη κουβέντα για τον τρόπο που ψήφιζαν οι πρόγονοι μας και το πόση μεγάλη σημασία έχει να λες την γνώμη σου υπεύθυνα και με γνώση στην ζωή.

Τα χρόνια πέρασαν και δεν έκανα πλέον τον δάσκαλο σε αυτά. Κρατήσαμε όμως μια ανείπωτη ομολογία στο βλέμμα μας όποτε πηγαίναμε μαζί να ψηφίσουμε και πάντα συζητούσαμε πολιτικά και ποτέ κομματικά για τα προβλήματα της εποχής μας.
Η κοινωνιολογία, η ψυχολογία των μαζών, η οικονομία ως μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, οι υποτελείς προσωπικές σχέσεις με την εξουσία , ήταν μερικά από τα θέματα που αναλύαμε με εύληπτο τρόπο, ανάλογα με την δυνατότητα της ηλικίας που βρισκόντουσαν, αλλά και την δική μου εξελικτική πορεία στην νόηση.
Δεν θυμάμαι να τα ρώτησα με ενδιαφέρον περιέργειας ποτέ τι ψήφισαν μια και ήμουν σίγουρος ότι ψήφιζαν ως άτομα που άξιζαν μέσα από τις ελλείψεις τους και σαφώς δεν ήσαν «κουκιά» που βρίσκονταν κάτω από την πατρική επιρροή.

Σήμερα πλησιάζουν για άλλη μια φορά εκλογές που όμως βρίσκονται κάτω από ιδιόμορφες συνθήκες μιας κρίσης αξιών που αντανακλά ως οικονομική αποσταθεροποίηση της κοινωνίας. Έφερα στο μυαλό μου αυτές τις μνήμες και δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσα να υποστηρίξω πλέον την αίσθηση που είχα στο παρελθόν για την ιερότητα της ψήφου.

Λένε ότι όσο καταλαβαίνεις περισσότερα τόσο τα «πιστεύω» σου αναθεωρούνται και ξεκόβεις από κοινές πορείες μένοντας τελικά μόνος. Φέρνει απογοήτευση η γνώση που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος μπροστά στην ιδιωτεία της ρουλέτας που «παίζουν» οι εκπεφρασμένες πολιτικές σκέψεις όσων ζητούν την ψήφο του κόσμου.
Πάντα η ιδιωτεία ήταν συνθετικό στοιχείο της πολιτικής ακόμη και στα χρόνια που με ιστορική άγνοια εκθειάζουν οι νεοέλληνες, ονομάζοντας τα ως χρυσή αρχή της Δημοκρατίας.
Όμως σήμερα τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Κλυδωνίζεται το παγκόσμιο μοντέλο χειραγώγησης των λαών μέσα από την αδυναμία να υπάρξει το ιδεολόγημα του καπιταλισμού και σαφώς της αντίστοιχης όψης του που είναι ο σοσιαλισμός.
Πάντα υπήρχε η εύκολη λύση μέσα από την πειθώ της αυτοθέλητης δουλείας, σαν τα μοντέλα της κεφαλαιοποίησης ανθρώπων και σκέψης αποσταθεροποιούνταν. Είχαν τότε πρόχειρη την βαλβίδα εκτόνωσης που λεγόταν Πόλεμος με λογικές αιτιάσεις όπως οικονομικά κατακτητικός, άλλοτε θρησκευτικός ή ακόμη και εκ-πολιτιστικός. Κάποιες άλλες φορές τον πόλεμο τον αντικαθιστούσαν και υψηλοί στόχοι μέσω μεγάλων αρχιτεκτονημάτων και έτσι έρχονταν η πληθυσμιακή ισορροπία και ο συναισθηματικός έλεγχος των μαζών.

Σήμερα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί στον πλανήτη βρίσκονται τεράστιες ποσότητες «μάζας» ανθρώπινου κρέατος χωρίς σκέψη που ομοιάζουν (σε πνευματική συγκρότηση) με την εποχή των σταυροφοριών και παράλληλα η επιστήμη δεν διαπραγματεύεται πλέον τα φιλοσοφικά ερωτήματα του μεσαίωνα, αλλά ετοιμάζεται σε επίπεδο πρακτικής για την αλλαγή της ανθρώπινης συνείδησης. Η επιστημονική πρόοδος είναι τεράστια και σαφώς αθέατη στις συνήθειες της «μάζας» που διαχειρίζεται εθιμικά την καθημερινότητα της.
Είμαστε ως πλανήτης, ως κοινωνίες και ως ομάδες σε μια νέα υπαρκτή Βαβέλ. Η ανθρωπότητα είναι ένα άπτερο πλέον τέρας που διαθέτει ανθρώπινο - άφυλο- κεφάλι, σώμα ορμέμφυτων αδηφάγων ενστίκτων λέοντα και ουρά που κατευθύνει την ισορροπία των «θέλω» με βάδισμα επικίνδυνου εγωκεντρικού φιδιού.
Ο πόλεμος πλέον είναι δύσκολη επιλογή μια και εγκυμονεί την αυτοκαταστροφή του ανθρώπινου είδους. Η εξήγηση βρίσκεται μέσα από την υπερδύναμη των όπλων που διαθέτουν διαφορετικά συμφέροντα σε όλα τα μήκη και πλάτη γης.
Όμως «είπαν» οι σκεπτόμενοι και διαχειριστές της "πληροφορίας", μήπως μέσα από την τεχνολογία ελέγξουν την πληθυσμιακή εξάπλωση της ανθρώπινης μάζας, αλλά και τούτη η σκέψη από το ίδιο το σύστημα μετάδοσης των πληροφοριών που διαθέτουν αρχίζει να αποτυγχάνει. Μιλώ για την τεχνολογία θανάτου των τροφίμων και των φαρμάκων που νομοθετικά τα προωθούν οι ενδιαφερόμενοι ώστε να ελέγξουν το συναίσθημα και την πληθυσμιακή κατάσταση του πλανήτη. Το αστείο (αν κάποιος μπορεί να το δει έτσι) είναι πως επί αρχών έχουν δίκιο για την διατάραξη της αρμονίας στον πλανήτη, αλλά οι μέθοδες του "εγώ" τους αποδυναμώνουν τη σκέψη κάνοντας φρικαλέες και γελοίες τις ενέργειες.
Το (αναπόφευκτο) λάθος τους είναι πως για κάθε στόχευση πρέπει να αποδίδουν ένα τεράστιο κέρδος στην ιδεοληψία του καπιταλισμού (δηλαδή στους ίδιους) και τούτο έχει καθυστερήσεις και φυσικά αποκάλυψη κάθε φορά των σχεδίων τους. Η νομοθετική για παράδειγμα απαγόρευση των ελεύθερων καλλιεργειών στην Αμερική και σύντομα να την αναμένουμε στην Ελλάδα, έχει μια στόχευση που δεν θα την αναλύσουμε εδώ μια και φαντάζομαι πως θα έχουν φτάσει μέχρι τούτη την παράγραφο διαβάζοντας άνθρωποι πέραν του μέσου όρου αγοραίας σκέψης. Το ίδιο συμβαίνει και στην προληπτική ιατρική που δεν την ενδιαφέρει μόνο η διασπορά στους πληθυσμούς των γενετικών προβλημάτων, αλλά «ψάχνονται» πως θα κερδίσουν από την γενοκτονία τούτη με τις δευτερογενείς επιπλοκές και σαφώς με την οικονομικά κερδοφόρα ψευδό- αντιμετώπιση τους.
Για όσους δεν έτυχε να ακούσουν για τα τριτοκοσμικά καρτέλ παραγωγής ναρκωτικών, ας μάθουν πως αξιοποιούν τα «αντικείμενα παιδιά» στην αρχή ως ζυγιστές στην κόκα, στη συνέχεια σαν αγαθέψουν από την χρήση τα περνούν στην πορνεία και όταν έρθει η ώρα που δεν είναι πλέον ελκυστικά στους πελάτες, βιώνουν την τελευταία τους αξιοποίηση με την πώληση των οργάνων τους στις αγορές της δύσης. Αυτή η σκέψη ντυμένη σε «ηθικά» λόγια βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία δίπλα μας έστω και αν δεν την αναγνωρίζουμε.  Άλλωστε αν την αναγνωρίζαμε δεν θα είμαστε και αυτοθέλητοι  δούλοι των συνηθειών μας. Δεν είναι τόσο γενική αυτή η έκφραση σαν έχουμε την ικανότητα να θυμηθούμε -διαβάζοντας-  πόσα φώτα ανάψανε στην εκκλησία του γάμου μας, ή τι ακριβώς σχέδιο μπομπονιέρα πήραμε για την μοναδική βάπτιση του αγαπημένου μας παιδιού... και "ουκ έστι τέλος" σε ότι κάνουμε χωρίς επίγνωση γιατί έτσι μας το έμαθαν...

Όλα τούτα όμως ήταν ανάγκη να τα πούμε;
Ξεκινήσαμε από ένα όμορφο θέμα που διδάσκει σεβασμό στους θεσμούς και αγάπη για τους προγόνους μας… και τώρα ίσως η αίσθηση στον αναγνώστη και σίγουρα στον γράφοντα δεν θα έλεγα ότι είναι η καλύτερη…

Ήταν ανάγκη βρε παιδί μου; Πρόταση έχεις για να κάνουμε καλύτερη τη ζωή;
Θα ρώταγε καλοκάγαθα ένας άνθρωπος που θέλει απλώς να ζήσει σε καλύτερες συνθήκες το παρόν του, και ίσως βαυκαλίζεται ότι προσπαθεί να αυτογνωθεί μέσα από θετικές σκέψεις.

ΝΑΙ !   Με κεφαλαίο η απάντηση ως κατάφαση στο ερώτημα του βολεμένου "Συβαρίτη" και σαφώς όχι καλοκάγαθου, αλλά υποκριτή με γνώμονα την ευζωία του.
Ποιος θα τολμήσει να αποδεχτεί πως ήρθε ο καιρός να ρωτήσουμε αν μπορούν να στηρίζονται ακόμη από τους προαγωγούς τους τα ιδεολογήματα μιας εποχής χιλιάδων ετών;
Ποιος θα τολμήσει να αποδεχτεί πως ήρθε ο καιρός να αλλάξουμε τους θεσμούς συνολικά μια και μεταλλάχτηκαν σε μέγαρα που κρύβουν ανάξιους με ιδιωτικά αφιλοσόφητα συμφέροντα;
Η γνώση που στηρίζεται στην αμφισβήτηση της κάθε πληροφορίας και σαφώς της πρόθεσης των αναγκών μας σε ότι υποστηρίζουν αυτές, είναι μια δύσκολη ατραπός που βάζει σε κλυδωνισμό μαζί με όλους τους θεσμούς και αυτόν την Δημοκρατίας.

Μια σκέψη λέει πως πρέπει γρήγορα να βρω και -γιατί όχι- να βρούμε ένα ζωτικό ψεύδος που να μας ενώνει και να φέρει αποτελέσματα στην επιβίωση μας. Σημασία έχει να ζήσουμε και μετά ας αμφισβητήσουμε την ζωή όσο θέλουμε θα μας πει το «σώμα» της Σφίγγας που περιγράψαμε πιο πάνω με το λιονταρίσιο κορμί και την φιδίσια ουρά.  Δεν έχει άδικο μα δεν είναι και το μόνο δίκιο.

Θα σηκώσω το χέρι λοιπόν προς την εφορευτική επιτροπή, χωρίς να πιστεύω πλέον σε θεσμούς και θα πάρω το πακέτο από τις προσφορές των life style της πολιτικής σκηνής με αστικά ή αγωνιστικά κουστούμια. Θα είναι μια δύσκολη ώρα που θα πρέπει να ψηφίσω όχι με την καθαρή γνώση μου, αλλά με την πλάγια σκέψη που θέλει να ανασκαλέψει την τράπουλα στο τραπέζι της πολιτικής αλητείας.
Το διακύβευμα δεν είναι πως θα περάσουμε λίγο ή περισσότερο καλύτερα την επόμενη των εκλογών, αλλά πως θα ανατραπούν οι σαθροί θεσμοί που γεννούν παιδιά και εγγόνια ίδια με το "νέο-παγκόσμιο" μοντέλο και σαφώς διαφορετικά από την αγνότητα που είχαν (έστω και με άστοχες ζωές) οι παππούδες των νεκροταφείων στα χωριά μας.

Αν λοιπόν σήμερα έπαιρνα από το χέρι την μικρή μου κόρη και πήγαινα ξανά να ψηφίσω, δεν θα της μίλαγα, αλλά θα την αγκάλιαζα και θα της έδινα ένα φιλί, μια και η αίσθηση ενός κόσμου γύρω που πεθαίνει μέσα στο τσιφτετέλι της άγνοιας του, φέρνει την σιωπή σε όσους βλέπουν την απαξία της ζωής μέσα και έξω από τη σκέψη τους.

Είναι «λίγη» η σκέψη μας πατριώτη όπου και αν νομίζουμε ότι την έχουμε πάει … λες να την κάνουμε Περισσότερη;
Τότε θέλει επανασχεδίαση το σώμα και ίσως χάσιμο της ουράς στη Σφίγγα με ότι η σημειολογία αυτής θέλει να δηλώνει.

Πες πατριώτη σε όποιον ζητά μέσω της ψήφου να είναι αντιπρόσωπος σου…
Σε πιστεύω και θα σε ψηφίσω. Μα σαν δεν τα καταφέρεις προφασιζόμενος δικαιολογίες θα κρεμαστεί το κεφάλι σου στην πλατεία συντάγματος!  Όμως θα πρέπει να φαίνεται στο βλέμμα σου  πως θα το κάνεις έστω και αν πέσει πρώτο το δικό σου κεφάλι...
Όποιος δεχτεί ψήφισε τον… και βλάκας να είναι σίγουρα δεν θα είναι απατεώνας!
Αυτοί οι «βλάκες» μας λείπουν και η ιστορική αμνησία που μας έχουν επιβάλει πατριώτη μου σκοπό έχει να μην τους αναζητάς στο παρόν σου… δεν θα σου θυμίσω ονόματα γιατί οφείλεις να τα βρεις μόνος σου. Αν δεν παίξουμε το παιχνίδι του "κρυμμένου θησαυρού" δεν γίνεται ποτέ να Κερδίσουμε!

Άντε τώρα παιδιά … πάμε να ψηφίσουμε !


Υ.Γ
Η εικόνα αφορά ένα σωρό από πέτρες στο χωρίο Ελληνικό, πλησίον του Άργους.
Η ιστορική μνήμη έχει πάντα τις αποδελτιώσεις της και σαφώς καθορίζει την λειτουργία και στάση ζωής του κάθε πατριώτη μας. Όποιος βλέπει σωρό από πέτρες ή είναι σίγουρος για το τι ήταν ακριβώς...τζάμπα ταλαιπωρήθηκε χάνοντας χρόνο διαβάζοντας το κείμενο σε βάρος της  "υπέροχης" και "μοναδικής" ζωή του.

2 σχόλια:

  1. Όταν είδα την εικόνα ,σκέφτηκα ..λες να είναι ασβεστοκάμινο? (έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στο θέμα)..αλλά ευτυχώς που διάβασα το υστερόγραφο και άφησα την σκέψη μεταίωρη. Έτσι είναι καλύτερα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητή φίλη,
    Το «μετέωρο» ως έννοια έχει πολύ ενδιαφέρον αν δεν φοβηθούμε να το προσεγγίσουμε. Πολιτικά το έχει επισημάνει στην Νεφελοκοκκυγία του ο Αριστοφάνης, ενώ στο κοντινό μας παρελθόν το έφερε στο επιστημονικό προσκήνιο ο Σρέντιγκερ με το πείραμα απροσδιοριστίας του.
    Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος μας σαν είχαμε όλες τις εκδοχές πιθανές για τη ζωή μας και με εμπιστοσύνη σε ότι δεν γνωρίζουμε αναπτύσσαμε την δική μας βούληση επισκοπικά και με κλιτότητα σε ότι συμβαίνει κάνοντας την ερώτηση της Μαργαρίτας …

    Υ.Γ
    Διευκόλυνση επί των γραφομένων για κάθε αναγνώστη των δημόσιων σχολιασμών.

    Σρέντιγκερ : http://thanasiskopadis.blogspot.com/2011/01/blog-post_09.html
    Νεφελοκοκκυγία : http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%9D%CE%B5%CF%86%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BA%CE%BA%CF%85%CE%B3%CE%AF%CE%B1
    Ερώτηση της Μαργαρίτας: http://dragasia.blogspot.com/2010/06/blog-post_09.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή