Χαιρετισμός στην Αλεξάνδρα



Ανάρτηση δανεισμένη από το blog





Μέσα στο μυαλό μας, τα συναισθήματα και οι εικόνες που
διαμορφώνουν τις επιλογές της ψυχής μας, δεν έχουν χρόνο, τόπο και λογικούς
συνειρμούς της καθημερινότητας.

Κάπως έτσι όταν έγραφα την Αθιβολή, ενώ ήμουν πιστός στις χρονολογικές και τις τοπογραφικές
λεπτομέρειες που επέλεξα να κινούνται οι ήρωες, θέλησα το σπίτι στο Δελβινάκι, που
παίζει κεντρικό ρόλο στο βιβλίο, να είναι κάτι που η ψυχή μου το αναγνωρίζει ως
πολύ δικό της.

Διάλεξα ένα σπίτι που αυτοί που το έφτιαξαν να γνώριζαν το χτίσιμο της πέτρας.

Διάλεξα ένα σπίτι που κάθε γωνιά του να έχει μυρωδιές μνήμης μέσα στο νου μου.

Διάλεξα το σπίτι που από μικρός μέσα του βίωσα την ιστορία των προγόνων μου από
αφηγήσεις συγγενών μου. Ναι είναι το δικό μου πατρικό σπίτι, που γέννησε αυτούς που σέβομαι και αγαπώ.  
Σήμερα, στις πέντε το πρωί, μια γιαγιά που έζησε και γέννησε
τις δυο πρώτες κόρες της μέσα σε αυτό το σπίτι, άφησε το χρώμα των ματιών της να σβήσει
για πάντα από την θωριά όσων την γνώριζαν. Ήξερε να φτιάχνει ωραίες πίτες, να
σου λέει παρηγορητικά λόγια για τις δυσκολίες της ζωής και να σε πειράζει με το
χιούμορ του έρωτα της ζωής που κουβαλούσε η ανάσα της.

Είχε φτιάξει πολλές φορές ψωμί στον φούρνο που περιγράφεται στο βιβλίο, χρησιμοποιώντας
την ίδια πινακωτή που με σεβασμό έβαλα στις σελίδες του για να γευτούν στα χρόνια
που έρχονται οι άνθρωποι τις αισθήσεις που κουβαλώ στην ψυχή μου.

Αν σηκώσουμε το βλέμμα κατά τον ουρανό και φανταστούμε πως ταξιδεύουμε σ’ αυτόν,
όλα από κάτω μας μικραίνουν. Χάνεται το ύψος των βουνών και αδυνατίζουν οι φωνές χαράς και φόβου
των πλασμάτων. Το χειρότερο όμως σε αυτό το ταξίδι πέρα από την Γη, είναι πως χάνεται
ο ήχος από το κλάμα της γέννας και της λύπης του θανάτου.

Αυτούς τους ήχους θέλω να κρατήσω λίγο ακόμα ζωντανούς κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που έγραψα τις αράδες
τούτες στα φύλλα του βιβλίου. Ήχους που είναι ίδιοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης, αλλά και στο παρελθόν ή το μέλλον τους.

Ένα βιβλίο πάντα βοηθά να μην λησμονάμε την ιστορία μας, δηλαδή την πορεία των
κυττάρων μας από το παρελθόν στο μέλλον.
Καλό ταξίδι Θεία και Μάνα Αλεξάνδρα. 





Υ.Γ
Τα άτομα της παλιάς φωτογραφίας θα μπορούσαν να είναι πρόγονοι του κάθε ενός μας, και τα περισσότερα δεν ζουν. Σπουδαία τα ονόματα, αλλά πιο σπουδαία η συνειδητοποίηση πως όλοι μας μοιραζόμαστε ίδιο νερό στο σώμα μας με όλη την πλάση...




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου