Αγία Αποδομήτρα

Νόμιζα ότι γνώριζα όλες τις ονομαστικές εορτές των συνελλήνων, αλλά ουδείς είναι περισσότερο λανθάνων από τον έχοντα σιγουριές… Έτσι κι’ εγώ μετανοών για την μέχρι τώρα βεβαιότητά μου, θα σας καταγράψω το γεγονός που μου προσέφερε γνωστική εξέλιξη.

Κάποτε, ένας Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, που είχε σχολιαστεί αρκετά από την σατυρική πέννα της εποχής του, είχε αναφέρει πως ο Λαός που εκπροσωπούσε, είναι ένα Έθνος «ανάδελφον». Θα συμφωνήσω και σήμερα με τον τέως Πρόεδρο, αναλογιζόμενος τα ήθη που όλοι εμείς λειτουργούμε στην καθημερινότητά μας. Αυτά τα ήθη για το σύνολο των ανθρώπων που διαθέτουν στο αστυνομικό τους δελτίο τον προσδιορισμό Έλλην, έχουν μια τεράστια καμπύλη στατιστικής αποτύπωσης που επάξια κερδίζουν τον χαρακτηρισμό σε σχέση με άλλους λαούς: «ανάδελφοι». Δράττοντας την ευκαιρία θα ήθελα να σημειώσω, ότι τελευταία η έννοια του Έθνους υφίσταται παγκοσμίως επιθέσεις απαξίας και στη θέση της προωθείται η «κοινωνία πολιτών», που λειτουργεί ως ένα παγκόσμιο χωνευτήρι των πολιτισμών.

Λένε λοιπόν πως τα ονόματα των ανθρώπων, κρύβουν μέσα τους ιδιότητες των χαρακτήρων που τα φέρουν. Σε κάποιες κοινωνίες του παρελθόντος, χρησιμοποιούσαν συνειδητά στα μέλη της κοινότητας την ονοματοδοσία. Σήμερα ίσως ασυνείδητα από την κοινωνική ηθική που παράγει η σκέψη, βρίσκεις μια συνάφεια του χαρακτήρα και της δράσης των ατόμων, με το όνομα που φέρουν. Έτσι το «Γωγώ» έχει μια στατιστική κυριαρχία σε επαγγέλματα κομμωτικής, σε αντιδιαστολή με το πρωτότυπο «Γεωργία», ή το διαφορετικό και σπανιότερο «Ισμήνη».

Έμαθα λοιπόν ότι υπάρχει ένα ακόμη όνομα που ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα μέρους του συνόλου αυτού του ανάδελφου κοινωνικού κράματος που υπάρχει και παράγει ήθος στην Ελλάδα. Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας γνωρίσω, σε όσους τους αγνοείτε, τον αρσενικό Αποδομήτρη και την θηλυκή Αποδομήτρα!
Σε αυτό το Έθνος με την μακραίωνη ιστορία, τους ατέλειωτους σε προσκλητήρια μνήμης νεκρούς, αλλά και τους πολλούς Σοφούς, δεν λείπουν και οι κατ’ ιδιότητα συνέλληνες που τιμούν επάξια το όνομα Αποδομήτρης και Αποδομήτρα. Όχι, δεν θα μιλήσω για «προδοσίες κυβερνητών», εξαπολύοντας λίβελους. Αυτή είναι μια πρακτική ήθους που την συνηθίζουμε σε αυτή τη χώρα, που ενώ αποδομούμε τον ένα Χαλίφη, στηρίζουμε με υγρά πλαταγιάσματα της γλώσσας τον άλλο, που κρίνουμε ότι είναι ωφελιμιστικά συγγενής μας.
Αντίθετα θα μιλήσω για τους πολλούς Αποδομήτρηδες και τις Αποδομήτρες, που ως βάση σκέψης παράγουν κυβερνήτες και προβεβλημένα πρόσωπα του ιδίου φυράματος.
Οι σχέσεις των ανθρώπων και οι επιθυμίες τους στην καθημερινότητα, είναι ο καθρέφτης του πολιτισμού που παράγουν.

Αρκετά παλαιότερα, όταν δεν είχε ακόμα ανθίσει η ιδέα του Λαϊκού Καπιταλισμού, δηλαδή η πνευματική άνοδος του κάγκουρα που επένδυε στο χρηματιστήριο εμψυχωμένου από τηλεοπτικούς ηγέτες, που τον διαβεβαίωναν πως λεφτά υπάρχουν, ήταν η πρώιμη μνημονιακή εποχή της αγροτικής οικονομίας . Η εποχή που σχεδιάζανε κάποιοι τους ηγέτες που θα αποβλακώσουν το ανάδελφον τούτο Έθνος, ώστε να είναι όπως έλεγε ο Ηλίας Πετρόπουλος, καλά γκαρσόνια και συλλέκτες καποτών από τους τουριστικά επισκεπτόμενους την πατρίδα τους ξένους. Ας πούμε ότι μιλούμε για όσους μορφώθηκαν στην δημοτική εκπαίδευση με το αναγνωστικό προέτρεπε την ευφυΐα να διαβάσει τη φράση «Να η Λόλα». Λόλα, καστανάς, εορταστικές επετείους, είναι ένα θέμα πως χωρούσαν μαζί, αλλά κάθε εποχή έχει την ιδιαίτερη ανωμαλία της. Άλλωστε μαλάκας κατ’ έθος, γίνεσαι λίγο – λίγο και όχι απότομα. Πρώτα η φαντασία, μετά η λαγνεία και τέλος η απογοήτευση σαν κοιτάς την υγρή και άδεια από σάρκα χούφτα σου.
Τότε λοιπόν, που δεν μπορούσε κανείς να ευχηθεί να χάσει ο γείτονάς του τα λεφτά από το χρηματιστήριο, με λάγνους μορφασμούς ηδονής στο πρόσωπο εύχονταν ο ένας και η μία για τον άλλο, να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Λέμε του γείτονα, γιατί πάντα υπάρχει μια μικρή ή μεγαλύτερη διένεξη στα συμφέροντα που γειτνιάζουν. Κάποιοι μάλιστα κατέδιδαν τους συνέλληνες για διαφορετικές πεποιθήσεις, φτιάχνοντας στην καλύτερη περίπτωση πέραν των εκτελέσεων, ογκώδεις φακέλους κοινωνικών φρονημάτων.

Βασική επιδίωξη λοιπόν του Αποδομήτρη και της Αποδομήτρας, είναι να ξευτελιστεί και να βλαφθεί αυτός ή αυτή, που κρίνει ότι είναι εμπόδιο στις επιδιώξεις και τα όνειρα των αφιλοσόφητων επιθυμιών του. Εδώ, βάλτε ό,τι επιθυμία μπορεί να φτιάξει η ανθρώπινη σκέψη. Από ερωτικά ποθούμενα, ποδοσφαιρικά οπαδο-γαυγίσματα, επαγγελματικές ανελίξεις, ιδεολογικές διαφοροποιήσεις και ότι άλλο χωρά ο βλαμμένος και ημιτελής ανθρώπινος νους. Το «διαφορετικό» ακόμα, είναι ένας λόγος που παράγει στον πνευματικά μαλάκα, φόβο και κατά συνέπεια εχθρική και αποδομητική στάση απέναντί του.

Μέσα από όλη αυτή την παθογένεια, λοιπόν, μία συγγραφέας, έκλεισε τον ηλεκτρονικό διαδικτυακό της χώρο ώστε να μην έχει αλληλεπιδράσεις. Όταν την ρώτησα «γιατί», μου είπε πως είχε αρκετά αιτήματα φιλίας από χρήστες Ινδούς, Πακιστανούς, Αφρικανούς κλπ, που φρουμάζοντας πορνο-ηδονή στα λίγα αγγλικά του μηνύματός τους, ζητούσαν αίτημα φιλίας.
Προφανώς κάποιος ή κάποια που ονομάζεται Αποδομήτρης ή Αποδομήτρα, φρόντισαν να αφήσουν το ηλεκτρονικό της ίχνος σε κάποια μακρινή «αγορά» παρακμιακού έρωτα, για την βλάψουν. Βέβαια της ανέφερα ότι μπορεί να το ψάξει και να βρουν τον άνθρωπο που θέλησε να την αποδομήσει κάνοντας αυτή την ενέργεια.

Όμως η ουσία είναι μία και αξίζει να την δούμε γύρω μας… Ο ένας αν δεν λέει πως είναι φίλος του ο άλλος, θέλει στην καλύτερη περίπτωση να βγάλει το μάτι του άλλου. Πως λοιπόν θα φτιάξουμε κοινωνία πολιτών;
Η πρότασή μου είναι να επιλέξουμε ατομικά ο καθένας μας, να σβήσουμε αυτό το όνομα
που συνοδεύει πάντα αθέατο σαν τους ηλεκτρονικούς ιούς το κανονικό μας…
Αν έχει κατσίκα ο γείτονας, που ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να χρειαστούμε κι εμείς το γάλα της και ο γείτονας να μας το προσφέρει με χαμόγελο… έστω και αν έφαγε τρία μήλα από το δέντρο που απλώς έχει τη ρίζα του στο οικόπεδό μας και σκεπάζει την αυλή του.

Ας φτιάξουμε και μια γιορτή ξορκισμού αυτής της άρρωστης πλευράς του υπέροχου Ελληνικού Έθνους που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε … της Αγίας Αποδομήτρας!
Βοήθειά μας….


Υστερόγραφη σημείωση

Κατά την δημιουργία του άρθρου, σαν να ήθελε η Πλάσις όλη να εορτάσει κι αυτή την Αγία Αποδομήτρα, το υγρό και δροσερό μαγιάτικο αεράκι χάιδευε τα αυτιά μου, και μετέφερε στην πόλη το χαρμόσυνο μήνυμα της φιέστας υπό την μορφή τσαχπίνικων κλαρινοασμάτων. Τώρα, γιατί παίζανε τα κλαρίνα έντεκα το πρωί ; Μάλλον, μιας και το κλαρίνο είναι πνευστό όργανο, οι κάτοικοι της γειτονιάς να προετοιμάζονται για την γιορτή του Αγίου Πνεύματος…