Η ζωή κύκλους κάνει....
Καταστρέφουν οι Τζιχαντιστές την ίδια την ιστορία του τόπου που ζουν, όπως κατέστρεψαν στην Ελευσίνα οι μπιστολαδόροι του Τιταν τον ιερό χώρο. Σ' αυτά τα πανάρχαια χώματα της Νινευή (Νινευί), συμβαίνει τώρα μια βεβήλωση ταιριαστή με αυτή των καλογέρων που γκρέμισαν τον Παρθενώνα για να χτίσουν εκκλησιά, ή ακόμα με αυτή του Αλάριχου που πέρασε σαν οδοστρωτήρας από την Ελλάδα, την εποχή του Χριστιανού Θεοδοσίου του Β'...
Τι είναι αυτό που γεννά έπαρση σε άτομα και λαούς για να σβήνουν την Ιστορία τους;
Αν είναι ο φανατισμός και η σιγουριά ότι αυτό που θεωρούν ως αλήθεια, είναι το μοναδικό... μήπως σε μικρές δόσεις αυτή την ασθένεια την επωάζουμε στην καθημερινότητά μας;
Πόσο τζιχαντιστές είμαστε όλοι εμείς που χτυπούμε το χέρι στο τραπέζι... και λέμε τις ωφελιμιστικές βεβαιότητες της αφιλοσόφητης ζωής μας;
Πως στέκεται η σώφρων σκέψη, μπροστά σε αυτή τη μάστιγα του φανατισμού που σαν τις πυρκαγιές των οικοπεδοφάγων, αναζωπυρώνει κάθε φορά σε ένα σημείο του πλανήτη;
Αυτή η βία των Ισλαμιστών είναι μια καλή αφορμή να "λιώσει" η Δύση την απολίτιστη και φανατικά θρησκευόμενη Ανατολή;
Είναι μια καλή αφορμή και ανέξοδη αιτίαση για αναζωπύρωση μια αντίθετης βίας προς την βία;
Μιλώ για το κόστος προπαγάνδας που γλυτώνει η Δύση, ώστε να συντηρεί στην προμετωπίδα των ενδιαφερόντων της κοινής γνώμης, την βία και το φόβο. Αναφέρω τούτο, για να μη ξεχνάμε και τους δίδυμους πύργους που σωριάστηκαν το 2011 μέσα σε μια ντροπή ένωσης οικοδομικών υλικών και ανθρώπινης σάρκας. Ίσως να μην ήταν έργο των κακών της Ανατολής... αλλά των ραδιούργων υπηρεσιών της Δύσης... λέω, έστω και αποδεδειγμένα, ίσως...
Η ζωή κύκλους κάνει....
Το θέμα είναι ότι το σφαχτάρι, δηλαδή ο Νους που θυσιάζεται, πονά γιατί "βλέπει" τα αδιέξοδα της απαίδευτης σκέψης.
Δεν έχω άλλα λόγια, γιατί νιώθω απαίσια.
Φυσικά δεν αναπαράγω με συνημμένο υλικό σκηνές βίας από τους βανδαλισμούς, γιατί προσβάλλεται η σκέψη στην θωριά του φόνου επί σκηνής.
Επιμένω να είμαι Έλλην και όχι Ελληναράς...
Όποιος σκέφτεται δεν γίνεται να είναι οπαδός... είναι τραγωδιακά Μόνος!
Αιωνία η μνήμη της Νινευή.
Κ.Ζ
Υ.Γ
Εικόνα και στοιχεία για την αρχαία Νινευή στον ιστοχώρο: http://www.filistor.net/2013/03/87
Ακόμα, διαβάστε την θεωρία της ιστορικού Στέφανι Ντάλεϊ, που υποστηρίζει ότι οι κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας ήταν στην Νινευή : http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=362227
Δάσκαλε, υπομονή! Θεός και χρόνος είναι άπειρο και δυστυχώς η προσωπική ανέλιξη του καθενός είναι δρόμος μοναχικός και συχνά επώδυνος. Εσύ, καλύτερα απ'τον καθένα γνωρίζεις, είναι η ανάγκη που καθορίζει τη δράση του κάθε όντος, νοήμονος ή μη, να ασκήσει πράξη θεάρεστη ή βάνδαλη κι αυτή πάλι η ανάγκη κυριαρχείται από το θυμικό του.Δεν είμαι και πολύ σίγουρη για το αν εμείς, τα ανθρώπινα όντα, επιλέγουμε συνειδητά εκείνο το δρόμο που θα μας οδηγήσει στην όποια αλήθεια,ή ότι κάποιες αρχαίες, προγονικές μνήμες, ριζωμένες βαθειά στα κύτταρά μας, εντέλλονται τα ένστικτα και τη διάκρισή μας. Είμαι σίγουρη όμως, ότι όλοι μας, και καλοί και κακοί, σύμφωνα πάντα με τα κοινωνικά κριτήρια, ερχόμαστε αντιμέτωποι κάποια στιγμή με την αλήθεια. Κι εγώ ένα πράγμα εύχομαι. Η αλήθεια αυτή να μήν μένει αποκλειστικά δική μας, αλλά το φως της να μετουσιώνει τους άλλους, και τους άλλους, και τους άλλους.... γύρω μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάπως διευρυμένα από την θεματολογία του άρθρου, απαντώ στο σχόλιο μια που θέτει πολλά ζητήματα…
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν εξαιρέσεις την υπομονή που διαθέτω, στα υπόλοιπα υπάρχει και μια δεύτερη ματιά αγαπητή φίλη. Όχι αντίρρηση, μα δεύτερη εκδοχή, μέσα από τις πολλές που μπορεί να υπάρξουν.
Αρχικά νιώθω μαθητής που απλώς ομιλεί δια τις απορίες του. Το θράσος μου να οργανώνω λεκτικά τις απορίες μου δεν συνιστά κατ’ ανάγκη τίτλο εποπτείας Δασκάλου. Άσε που με πιάνει αλλεργία όταν συναντώ ανθρώπους που χαριεντίζονται στην κολακευτική τούτη αναγόρευση. Επί των γραφομένων τώρα:
Δεν γνωρίζω αν ταυτίζεται ο Θεός με το άπειρο, μια και το «Όντως Είναι» Θείον, που αναφέρει ο Παρμενίδης, δεν μπορεί να έχει θέαση απ’ τους ανθρώπους για να ονομάζεται θεός. Άλλο ίσως ήταν οι Θεοί… Όσο για το άπειρον έχει ένα αντίθετό του, που ονομάζεται Έμπειρον, και τούτο παράγει ζωή. Θα το λέγαμε και αυτόκαυστον, όπως ακριβώς είναι και τα άστρα, αλλά και το μοναδικό ακίνητο και ατρεμές που αναφέρει ο μεγάλος Παρμενίδης που ψάχνουν τη σκέψη του με πειράματα τώρα στο Sern της Ελβετίας. Το άπειρον ίσως να είναι και το «Όλον».
Συμφωνώ κι εγώ ότι δεν είμαι σίγουρος πως οι άνθρωποι επιλέγουμε συνειδητά στη ζωή μας, αλλά υποψιάζομαι ότι δεν υπάρχει καλό ή κακό. Σκέφτομαι ότι αυτές τις λέξεις τις χρησιμοποιούμε σύμφωνα με την ωφελιμιστική οπτική των αναγκών μας και σαφώς των θεωριών που τις εξυπηρετούν.
Προσωπικά είμαι μελαγχολικός γιατί νομίζω πως δεν θα έρθω ποτέ αντιμέτωπος με την αλήθεια, μια που η μη λήθη ορίζει την γνώση. Όντας ατελής οργανισμός ποτέ δεν θα κατανοήσω βιωματικά την επιπλέον διάσταση που λειτουργώ και την κατανοώ εσφαλμένα ως χρόνο, αλλά αυτό δεν με κάνει να ολοφύρομαι. Απλώς ξέρω το μέτρο της αδυναμίας μου και είμαι συνειδητά συμφιλιωμένος μαζί της.
Τέλος, δεν έχω καμία χρονική αγωνία για την μετουσίωση της άγνοιας σε γνώση από το σύνολο των ανθρώπων, γιατί είναι κάτι που βρίσκεται έξω από τις ανθρώπινες λεκτικές προσδοκίες. Αιώνες τώρα οι ευχές δεν έδωσαν διαφορετικό αποτέλεσμα, ούτε οι Σοφοί δίδαξαν πρακτικά τις κοινωνίες. Ο καθένας αν αλλάξει τη σκέψη του, βάζοντας ερωτήματα στις βεβαιότητές του, ίσως τότε χωρίς προσδοκία γίνει πραγματικότητα αυτή η επιθυμία.
Αφού σε ευχαριστήσω για την επικοινωνία αυτή που υπήρξε, με την πρωτοβουλία του σχολίου σου, θα σου ζητούσα να μην ξεχνάς την ονοματοδότηση της άξιας γραφής σου.
Κώστας Ζωγραφόπουλος