.
Δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να γίνεται σε όλο τον κόσμο και να μη σχετίζεται με την κάθε μικρή γωνιά γης αυτού του πλανήτη… δηλαδή με τον τρόπο που βλέπει «σχέσεις» το μυαλό μας.
Αυτό σκέφτηκα όταν άρχισαν τα δάκτυλα μου να πληκτρολογούν σκέψεις και αισθήσεις από μια υπέροχη θεατρική παράσταση σε αυτό το blog που είναι χώρος μνήμης της «καταγωγής» μας.
Θυμάμαι μια παλιά φωτογραφία που πόζαραν δύο νέοι στον Πειραιά, ήταν ο πατέρας μου που κατεβόδωνε τον φίλο του Λεωνίδα, για το μακρύ ταξίδι της ζωής του στην Αυστραλία.
Ποτέ δεν ειδώθηκαν ξανά… χάθηκαν στο χρόνο που ξόδεψαν στις διαφορετικές ηπείρους μια ολόκληρη ζωή.
Η αφορμή των σκέψεων οφείλεται στο υπέροχο θεατρικό έργο «Το κτήνος στο φεγγάρι» που πραγματεύεται μια περίοδο ζωής ενός ζευγαριού από το 1921 έως το 1933 που βρίσκονται ως μετανάστες ξεριζωμού από την πατρίδα τους στην Αμερική.
Μπορεί το έργο να αναφέρεται στο έθνος των Αρμενίων, αλλά λίγο πολύ, όλοι οι λαοί γύρω από την λεκάνη της Μεσογείου έχουμε τα ίδια πάθη στην ιστορική μας μνήμη, καθώς και τις αντίστοιχες αντιλήψεις, για την συνέχιση της ταυτότητας μας.
Πριν δέκα χρόνια με είχε συγκινήσει η ίδια ακριβώς παράσταση με την Ταμίλα Κουλίεβα πάλι στον κεντρικό ρόλο που υποδύεται μια παιδούλα 15 ετών στο πρώτο μέρος του έργου, ενώ στο δεύτερο ενηλικιώνεται από τα βιώματα και στα συναισθήματα της.
Θυμάμαι , όταν παρακολούθησα τότε το έργο, είχα ενθουσιαστεί τόσο, που έφτιαξα ξυλόγλυπτους χαρτοκόπτες μέσα σε ξύλινα κουτιά και τους χάρισα στους ηθοποιούς του έργου μέσα από ένα σημειολογικό κείμενο.
Άλλωστε ήμουν καθημερινά εκεί, ένα όροφο πιο πάνω συμμετέχοντας σε μια άλλη θεατρική παραγωγή την ίδια περίοδο.
Το θέατρο είναι πιο αληθινό από την ζωή που νομίζουμε ότι ζούμε… είχε πει κάποτε ο Χορν σε μια αστή που ήθελε να του κάνει κομπλιμέντο για το πόσο όμορφα υποδύεται το ψεύδος των ρόλων του θεάτρου.
Η ζωή μας … επάλληλοι κύκλοι που σέρνονται σπειροειδώς αργά … μετατοπίζοντας το κέντρο μας πιο πέρα κάθε φορά εξελίσσοντας λίγο – λίγο την σκέψη και την αντίληψη μας.
Κάθε φορά που αντικρίζω τις «πέτρες» του χωριού μας, τις βλέπω λίγο διαφορετικές από την προηγούμενη φορά.
Την ώρα που θα μου μοιάσουν ίδιες … θα είμαι σίγουρος ότι έχω τελειώσει το ταξίδι μου σε αυτό τον αγώνα της ανάσας με την άπνοια που έχουμε μέσα μας.
Η αναφορά σε αυτό το έργο, θέλησα να φωτίσει τη μνήμη που κουβαλάμε σαν ταύτιση για χαμένους προγόνους στην μικρή ζωή μας … αλλά και για την χαμένη ζωή μέσα μας από τις προσκολλήσεις σε ένα παρελθόν χωρίς εξέλιξη.
Ότι δεν το εξελίσσουμε το κάνουμε να παραμένει λυπημένο στο χαμό του.
Ας έχουν και τα βράχια μας … χρόνια πολλά αλλά κυρίως διαφορετικά … πάντα μέσα από την δική μας αμβλεία παρατήρηση.
Τους υπέροχους συντελεστές και τα στοιχεία του έργου όποιος επιθυμεί θα τα βρει μέσα από παραπομπή σύνδεσης που έχω στον τίτλο του έργου.
Επίσης πατώντας στην εικόνα θα παρακολουθήσετε σκηνές από την παράσταση, καθώς και δηλώσεις ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων.
Δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να γίνεται σε όλο τον κόσμο και να μη σχετίζεται με την κάθε μικρή γωνιά γης αυτού του πλανήτη… δηλαδή με τον τρόπο που βλέπει «σχέσεις» το μυαλό μας.
Αυτό σκέφτηκα όταν άρχισαν τα δάκτυλα μου να πληκτρολογούν σκέψεις και αισθήσεις από μια υπέροχη θεατρική παράσταση σε αυτό το blog που είναι χώρος μνήμης της «καταγωγής» μας.Θυμάμαι μια παλιά φωτογραφία που πόζαραν δύο νέοι στον Πειραιά, ήταν ο πατέρας μου που κατεβόδωνε τον φίλο του Λεωνίδα, για το μακρύ ταξίδι της ζωής του στην Αυστραλία.
Ποτέ δεν ειδώθηκαν ξανά… χάθηκαν στο χρόνο που ξόδεψαν στις διαφορετικές ηπείρους μια ολόκληρη ζωή.
Η αφορμή των σκέψεων οφείλεται στο υπέροχο θεατρικό έργο «Το κτήνος στο φεγγάρι» που πραγματεύεται μια περίοδο ζωής ενός ζευγαριού από το 1921 έως το 1933 που βρίσκονται ως μετανάστες ξεριζωμού από την πατρίδα τους στην Αμερική.
Μπορεί το έργο να αναφέρεται στο έθνος των Αρμενίων, αλλά λίγο πολύ, όλοι οι λαοί γύρω από την λεκάνη της Μεσογείου έχουμε τα ίδια πάθη στην ιστορική μας μνήμη, καθώς και τις αντίστοιχες αντιλήψεις, για την συνέχιση της ταυτότητας μας.
Πριν δέκα χρόνια με είχε συγκινήσει η ίδια ακριβώς παράσταση με την Ταμίλα Κουλίεβα πάλι στον κεντρικό ρόλο που υποδύεται μια παιδούλα 15 ετών στο πρώτο μέρος του έργου, ενώ στο δεύτερο ενηλικιώνεται από τα βιώματα και στα συναισθήματα της.
Θυμάμαι , όταν παρακολούθησα τότε το έργο, είχα ενθουσιαστεί τόσο, που έφτιαξα ξυλόγλυπτους χαρτοκόπτες μέσα σε ξύλινα κουτιά και τους χάρισα στους ηθοποιούς του έργου μέσα από ένα σημειολογικό κείμενο.
Άλλωστε ήμουν καθημερινά εκεί, ένα όροφο πιο πάνω συμμετέχοντας σε μια άλλη θεατρική παραγωγή την ίδια περίοδο.
Το θέατρο είναι πιο αληθινό από την ζωή που νομίζουμε ότι ζούμε… είχε πει κάποτε ο Χορν σε μια αστή που ήθελε να του κάνει κομπλιμέντο για το πόσο όμορφα υποδύεται το ψεύδος των ρόλων του θεάτρου.
Η ζωή μας … επάλληλοι κύκλοι που σέρνονται σπειροειδώς αργά … μετατοπίζοντας το κέντρο μας πιο πέρα κάθε φορά εξελίσσοντας λίγο – λίγο την σκέψη και την αντίληψη μας.
Κάθε φορά που αντικρίζω τις «πέτρες» του χωριού μας, τις βλέπω λίγο διαφορετικές από την προηγούμενη φορά.
Την ώρα που θα μου μοιάσουν ίδιες … θα είμαι σίγουρος ότι έχω τελειώσει το ταξίδι μου σε αυτό τον αγώνα της ανάσας με την άπνοια που έχουμε μέσα μας.
Η αναφορά σε αυτό το έργο, θέλησα να φωτίσει τη μνήμη που κουβαλάμε σαν ταύτιση για χαμένους προγόνους στην μικρή ζωή μας … αλλά και για την χαμένη ζωή μέσα μας από τις προσκολλήσεις σε ένα παρελθόν χωρίς εξέλιξη.
Ότι δεν το εξελίσσουμε το κάνουμε να παραμένει λυπημένο στο χαμό του.
Ας έχουν και τα βράχια μας … χρόνια πολλά αλλά κυρίως διαφορετικά … πάντα μέσα από την δική μας αμβλεία παρατήρηση.
Τους υπέροχους συντελεστές και τα στοιχεία του έργου όποιος επιθυμεί θα τα βρει μέσα από παραπομπή σύνδεσης που έχω στον τίτλο του έργου.
Επίσης πατώντας στην εικόνα θα παρακολουθήσετε σκηνές από την παράσταση, καθώς και δηλώσεις ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων.
