.
Διάβασα το άρθρο του Σωτήρη που έλαβα πριν λίγο στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο.
Χαμογέλασα και με έκανε να σκεφτώ έτσι η τελευταία παράγραφος του κειμένου. Συνδύασα τη σκέψη με το αμφιθυμικό του χαμόγελο στις κουβέντες μας και σκέφτηκα πως μου έβαλε ένα ερώτημα σχετικά με την άλλη όψη που ενδέχεται να έχει η Άτη. Μέχρι τώρα μέσα στη σκέψη μου την αντιλαμβανόμουν ως υπερβολή της ύβρης που διαπράττουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και μέσω αυτής προκαλούμε την Νέμεση. Άλλωστε τούτο ως έννοια το συναντώ τελευταία μέσα από τις πρόβες της Ηλέκτρας καθημερινά. Εδώ όμως ο Σωτήρης μου δίνει μια πρόκληση στη σκέψη.
Αν πάψουμε να είμαστε όντα με τέτοιο πεπρωμένο (που παράγουμε τραγωδίες) προσβλέποντας σε μια ανυπαρξία συναισθηματικών και ωφελιμιστικών υπερβολών θέλοντας να πετύχουμε μια ευταξία στη ζωή μας ως κοινότητα μυρμηγκιών… βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;
Διάβασα το άρθρο του Σωτήρη που έλαβα πριν λίγο στο ηλεκτρονικό μου γραμματοκιβώτιο.
Χαμογέλασα και με έκανε να σκεφτώ έτσι η τελευταία παράγραφος του κειμένου. Συνδύασα τη σκέψη με το αμφιθυμικό του χαμόγελο στις κουβέντες μας και σκέφτηκα πως μου έβαλε ένα ερώτημα σχετικά με την άλλη όψη που ενδέχεται να έχει η Άτη. Μέχρι τώρα μέσα στη σκέψη μου την αντιλαμβανόμουν ως υπερβολή της ύβρης που διαπράττουμε οι άνθρωποι στη ζωή μας και μέσω αυτής προκαλούμε την Νέμεση. Άλλωστε τούτο ως έννοια το συναντώ τελευταία μέσα από τις πρόβες της Ηλέκτρας καθημερινά. Εδώ όμως ο Σωτήρης μου δίνει μια πρόκληση στη σκέψη.
Αν πάψουμε να είμαστε όντα με τέτοιο πεπρωμένο (που παράγουμε τραγωδίες) προσβλέποντας σε μια ανυπαρξία συναισθηματικών και ωφελιμιστικών υπερβολών θέλοντας να πετύχουμε μια ευταξία στη ζωή μας ως κοινότητα μυρμηγκιών… βρισκόμαστε σε καλό δρόμο;