ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ … ΤΟΣΟ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ

.

Τα blogs πέρα από εκτονωτικά προσωπικά σημειωματάρια φοβισμένων ψυχάκιδων, είναι και ιδεοδρόμια συνάντησης μιας ζωής που συμβαίνει.

Λατρεύω τους ανθρώπους που έχουν πρόσωπο, χαμόγελο και όνομα σε δράσεις στη ζωή τους , για τις οποίες ΔΕΝ είναι εκ των προτέρων σιγουρεμένοι για το αποτέλεσμα που αφορά στην ασφάλεια της εικόνας τους.
Οι άνθρωποι αυτοί, είναι ο αντίποδας αυτών που κρύβονται πίσω από αυτό-ηδονικές κορώνες έκφρασης και με ασφαλή ασπίδα την ηλεκτρονική τους επιλεγμένη ψευδωνυμία.
Η παθολογία αυτή της κοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι καινούργια, απλώς τώρα πια έχει αλλάξει (σε πιο λάιτ) το μέσον με το οποίο διαχειρίζονται την αδυναμία τους.
Οι κουκούλες στην ιερά εξέταση, η Ku Klux Klan, ή ακόμη και ο λιθοβολισμός μέσα από τον όχλο είναι πάρα πολύ συγγενείς πράξεις με την θυμωμένη πέννα ανθρώπων που ουσιαστικά πονούν για τον εαυτό τους , αλλά δεν τολμούν να περάσουν στην δράση της συνύπαρξης μέσα από την αγάπη της ζωής.
Μην ξεχνάμε, ότι μέσα από τις «καλύτερες προθέσεις» γίνονται τα μεγαλύτερα εγκλήματα….

Όμως αρκετά με την ασθένεια…
Στόχος αυτής της ανάρτησης , είναι να σας γνωρίσω την δράση ανθρώπων που κάνουν επαφές με σπουδαίες με ανθρώπους των γραμμάτων και της έρευνας χωρίς να έχουν κάποια ενεργή επαγγελματική σχέση με τους χώρους αυτούς.

«Τι δουλειά έχω εγώ με τα ερευνητικά κέντρα ιστορίας από το εξωτερικό» … θα σκεφτεί ο δέκατος «Μήτσος» (του Λαζόπουλου) , όταν φοβισμένος θα πατήσει το κουμπί για να απολαύσει την προβεβλημένη φοβία των παρουσιαστών της τηλεόρασης. (Τον εαυτό του επιτυχημένο οικονομικά δηλαδή…)

Άλλη μια σύγχρονη σκέψη της εποχής μας , είναι «εγώ τι θα κονομήσω από αυτό..» που ως επιβιοτική ζωώδης μηχανή (το άτομο) μπορεί να καταστρέψει τα πάντα για να απολαύσει το πρόσκαιρο όφελος της ανάγκης του.

Επισυνάπτω ένα μικρό άρθρο που παρουσιάζει μια δράση ζωής πολιτών και αφορά στην ξενάγηση ξένων επιστημόνων από απλούς κατοίκους της Ακαδημίας του Πλάτωνα, καθώς και την τιμητική αλληλογραφία επιστημόνων προς την δράση των πολιτών.
Ως κατακλείδα , το άρθρο της ευαίσθητης σε δράση κοινωνική Αναστασίας, περιλαμβάνει και ένα όμορφο απρόοπτο που καταδεικνύει την ΙΔΙΩΤΕΙΑ των ανθρώπων που δεν καταλαβαίνουν την ίαση που υφίστανται επάνω στην δυσμορφία της καρκινικής ζωής τους …

Παραπομπή στο άρθρο: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ (ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ)

Αυτή είναι η ζωή … και επιλέγουμε τον τρόπο που θέλουμε να την ερμηνεύσουμε…
Με κάθε «μαθηματικό» μοντέλο ανάλυσης .. παίρνουμε και διαφορετικά αποτελέσματα για την δική μας πορεία μέχρι τον προσωπικό μας θάνατο.

Τόσο απλά … τόσο ουσιαστικά μπορούμε να κάνουμε το «τίποτα» …σε «κάτι» στη ζωή μας … και το «κάτι» σε « Υπέροχο βίωμα»

ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

.

Η εκτίμηση των ανθρώπων και ο χώρος που αφήνει η ανάγκη της γνώσης του ενός στην προσωπική έκφραση της θέασης του άλλου, έχουν δημιουργήσει μια κοινή εκτίμηση εμού, με τον συγγραφέα Σωτήρη Γλυκοφρύδη.
Με χαρά παρέλαβα το συμπυκνωμένο σε νοήματα κείμενο του, που πραγματεύεται μια προσέγγιση της κρίσης που βιώνουμε από την πλευρά της φιλοσοφίας.

Γνώστης της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης και συγγραφέας αξιόλογων βιβλίων που κάνουν τομές στην προσέγγιση του Ελληνικού Λόγου, χειρίζεται τα νοήματα με ακρίβεια και νοηματική φόρτιση που χρειάζεται μελέτη και εμβάθυνση κάθε παράγραφος του.

Ξέρω ότι η εποχή μας αξιολογεί τα εύπεπτα κείμενα και την γαργαλιστική γραφή.
Ξέρω όμως ακόμη, ότι αν δεν περπατήσουμε την όχθη του ποταμού γης γνώσης, θα μείνουμε χαρούμενες μαϊμούδες μιας μιμητικής ζωής στα κλουβιά που υπάρχουν για μας.

Κλείνοντας την γραφή μου, που προλογίζει την φιλοξενία της σκέψης του Σωτήρη Γλυκοφρύδη, θα ήθελα να απευθυνθώ στον ίδιο και να του πω ότι τέτοια κείμενα έχουν ανάγκη από σχόλια και απαντήσεις … γιατί η γνώση γίνεται δική μας μόνο αν υπάρχει ερώτηση …

Την υποκριτική συμφωνία (σε ότι δεν κατανοούν) την κάνουν με τον απαράμιλλο μιμητισμό οι μαϊμούδες … που στην καλύτερη εκδοχή τους δημιουργούν ομάδες, ρεύματα, οπαδούς και ότι άλλο περιοριστικό μπορεί να χειραγωγήσει τη ζωή μας.
Ακόμη θα ήθελα να συμπληρώσω ότι η αντίθεση δεν γίνεται ως επιθετική καταγραφή μιας θέσης… αλλά με ερωτήσεις που οδηγούν στη γνώση.
Συνήθως όσοι κραδαίνουν τα λόγια της «γνώσης» τους … σκιαμαχούν με την «πληρότητα» της άγνοιας τους … και δυστυχώς τελευταία έχουμε γεμίσει από δαύτους …

Κ.Ζ

25/6/10


Μια προσέγγιση της κρίσης
από την πλευρά
της φιλοσοφίας
του Σωτήρη Γλυκοφρύδη






Με το άρθρο αυτό θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα, πίσω από το πρίσμα του φαινόμενου, στοχεύοντας την ουσία.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, θεωρώ ότι το πρόβλημα το οποίο περνάμε παρουσιάζεται ως περιφερειακό φαινόμενο αλλά πίσω από αυτό υπάρχει μια κεντρογενής ουσία. Το φαινόμενο ως γνωστό εμφανίζει κινητικότητα, αστάθεια, δυναμική, η ερμηνεία του εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή και τη μεταβολή του χρόνου, ενώ η ουσία παραμένει σταθερή, μη υποκείμενη σε δυναμική και μεταπτώσεις, αλλά είναι η δύναμη η δομική που παρουσιάζει το φαινόμενο. Αποτελεί, δηλαδή, τη φυσική ουσία της δημιουργίας του φαινόμενου, το γκράαλ των Ελλήνων φιλοσόφων. Παρακαλώ, ας έχω την προσοχή σας για να κάνουμε μια διαφορετική θεώρηση.

Ζούμε ένα οικονομικό φαινόμενο, το οποίο θα μπορούσε να λεχθεί ως «η περιφερειακή κρίση του καπιταλισμού» ή «το ξεφούσκωμα μιας φυσαλίδας» ή «η κακή διαχείριση και οι εκμεταλλευτές», ή οτιδήποτε άλλο, αυτό δεν το εξετάζω. Με ενδιαφέρει η βαθύτερη, η βιολογική ουσία.

Ουσία της ζωής είναι η επιβίωση. Η επιβίωση συνδέεται με την ικανοποίηση των αναγκών. Οι ανάγκες ορίζονται από την επιθυμία. Και η επιθυμία, η πιο εγγενής και βαθειά, σχετίζεται με το ασυνείδητο. Ποτέ ο άνθρωπος δεν θα μπορέσει να αιτιολογήσει με τη λογική τις πράξεις του, παρά μόνο να τις ερμηνεύσει. Πρώτα υπάρχει ο άλογος λόγος ως αντανάκλαση ενός γεγονότος, και μετά έρχεται η απόκριση και η ομιλία, λέει έμμεσα ο Βιτγκενστάιν. Αυτά τα αναφέρω διότι θέλω να δείξω πως πίσω από τις πράξεις μας δεν κρύβεται η λογική, αλλά το άλογο της επιθυμίας που δημιουργεί τη βούληση, με απώτερο σκοπό την επιβίωση. Και επιβίωση σημαίνει ζωή πάνω σε ζωή, την οποία ένα ον δεν την καταστρέφει αλλά την εκμεταλλεύεται. Τι σχέση έχει αυτό με την παρούσα κατάσταση, ίσως μου πείτε. Έχει, διότι το άλογο της επιθυμίας είναι το ίδιο με αυτό της επιβίωσης. Τα διάφορα πολιτικά συστήματα, η δημοκρατία, η ολιγαρχία, ο καπιταλισμός, ο κουμμουνισμός, δεν έχουν να κάνουν με ενσυνείδητη επιλογή, αλλά με ασυνείδητη έκφραση ενός ατόμου, μιας ομάδας ή ενός συστήματος, που προσπαθεί μέσω μιας συγκεκριμένης πρακτικής να επιβιώσει στο χώρο και το χρόνο. Τα πολιτικά συστήματα είναι Δαρβινικοί τρόποι επιβίωσης και όχι «ευ» βίωσης. Στη φύση δεν υπάρχουν πολυτέλειες αλλά οικονομία και συντέλειες.

Ο Δαρβινισμός εκφράζει την πολιτική ενός βιολογικού συστήματος μέσα από τεχνικές απόκρυψης και μεταπτώσεις όπου επικρατεί κατά περιόδους ο ικανότερος. «Η φύση αγαπά να κρύβεται, άρα, εφόσον κρύβεται αρχή της είναι η απάτη, επομένως δεν έχει σημασία τι θα πεις αλλά πώς θα το στηρίξεις», έλεγε ένας μεγάλος σοφιστής, ο ρήτορας Γοργίας. Και λίγο πριν από αυτόν, ο τιτάνιος Παρμενίδης είχε παρουσιάσει τη φύση με πέπλα, όπου η ουσία της ήταν το βάθος της καρδιάς, το επιθυμητό, το οποίο παρουσιάζει ως ακίνητο, αγέννητο, αθάνατο και ατρεμές, ουσία γεννήτωρ των πάντων.

Ο Δαρβινισμός σε σχέση με τη φιλοσοφία παραπέμπει στο ότι θρησκεία, η φιλοσοφία, η πολιτική, είναι μηχανισμοί επιβίωσης. Η επιστήμη σε σχέση με τη φιλοσοφία δεικνύει ότι η φύση κατά περιόδους γίνεται μονοειδική, επικρατεί δηλαδή στη γη το ένα είδος, όπως λόγου χάριν, «η εποχή των δεινοσαύρων». Κατόπιν επικρατεί ένα υποείδος, ας πούμε ο τυρανόσαυρος Rex. Τέλος, θα χαθεί και εκείνος από έναν αστάθμητο παράγοντα της απροσδιοριστίας του συστήματος, ας πούμε από ένα κομήτη που πέφτει στη γη ή από την ανάδυση των τρωκτικών που έτρωγαν τα αυγά των δεινοσαύρων ή από κάτι διαφορετικό, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι στο μεσοδιάστημα της επικράτησης του ενός υποείδους, οι μάχες που διεξάγονται στην ίδια οικογένεια και είδος, είναι οι πλέον απεχθείς και κανιβαλοφόρες.

Η γη έχει γίνει πάλι μονοειδική, έχει επικρατήσει σε αυτήν το είδος «άνθρωπος». Στη μάχη των ανθρώπων για το «ζωτικό τους χώρο», άνθρωποι θα φάνε ανθρώπους, όχι ως τροφή, αλλά ως στοιχεία επιβίωσης που πηγάζουν εκ των αναγκών τους. Και μια βασική ανάγκη είναι η οικονομική. Η Αμερική, για παράδειγμα, η κυρίαρχη δύναμη της Δύσης, θα ενωθεί όπως η αμοιβάδα στα δύσκολα με την προγονή της, τη μάνα της την Ευρώπη για να αντιμετωπίσει την Ασιατική απειλή. Μέσα σε αυτή τη διαδικασία θα υπάρξει ως γνωστό όπως και στο πρωτοκύτταρο «αμοιβάδα», «αιμομιξία» και «βαμπυρισμός», πράγμα που συμβαίνει εκτενώς στη φύση. Ο άνθρωπος είναι ον που χαρακτηρίζεται, κατ εμέ, από 3-4 βασικά πράγματα. Το φόβο, το στόμα - δάχτυλα και τη φαντασία. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα υπάρξουνε συμπτύξεις. Ο οικονομικός ανταγωνισμός προς ένωση Αμερικής - Ευρώπης, έχει ήδη αρχίσει. Σας εφιστώ πάνω σε αυτό το φαινόμενο την προσοχή.

Ο ευρύτερος οικονομικός πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει. Μέσα σε αυτόν, σε κάθε σύστημα θα θυσιαστούν ομάδες πίσω από ένα απεχθές για αυτές κοινωνικό συμβόλαιο «τύπου Ρουσσώ», που δεν θα είναι άλλο παρά η παράδοση του υποδεέστερου στην εξουσία, με αποτέλεσμα από αυτή την ένταξη την ανάδρασή του συστήματος που ορίζει.

Σε καταστάσεις σαν αυτή που βρίσκεται η Ελλάδα, η οποία δεν είναι ο «αδύνατος» αλλά ο «ευαίσθητος» κρίκος της Ευρώπης, η μόνη λύση είναι η ενεργοποίηση του εσώτερου μηχανισμού αμύνης. Αυτός ξεκινάει από την ενσυναίσθηση της φύσης. Μιας φύσης που δεν υπόκειται σε νόμους, αλλά είναι ο νόμος. Χρειάζονται ως εκ τούτου μετρημένες και έξυπνες κινήσεις, όχι για την αναστολή της εξέλιξης, αυτή δεν αναστέλλεται, αλλά για την εξασφάλιση της ανθρώπινης υπο-φυλής μας. Κατά πρώτον, δεν υπάρχει τώρα δυο φορές ο λόγος να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Κατά δεύτερον, χρειάζεται η αποδοχή ενός ευρύτερου φιλοσοφικού πλαισίου στήριξης, πέραν από κομματικά κριτήρια που αποτελούν «φαινόμενα», δηλαδή, χρειάζεται η δημιουργία ενός φιλοσοφικού πιστεύω του πλέον φυσικού. Κατά τρίτον, απαιτείται από όλους μας προετοιμασία και εγρήγορση, διότι ο εχθρός είναι πλέον εντός των τειχών.

Αυτά, από μια διαφορετική οπτική προσέγγιση, αυτή τη φύσης, παρατηρώντας την ουσία και στοχεύοντας πλέον εξ αυτής, τη θέση.

ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ !

.


«Η Κραυγή» Edvard Munch Νορβηγός ζωγράφος

Να φοβάστε !

Είναι μια προτροπή που έχει λειτουργήσει χιλιάδες χρόνια σε ένα χρόνο αόριστου μέλλοντα που τον κουβαλάμε στην ζωή μας.

Κάποτε λειτούργησε ως κοινωνικός έλεγχος ,η Κόλαση του Δάντη σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα του Μεσαίωνα… ακόμη και σήμερα έχει αφήσει βέβαια τις ρίζες του στις ιδεοληψίες του νου μας.

Ποτέ δεν φοβόμαστε κάτι που δεν υπάρχει, γι αυτό φροντίζει να κατασκευάζει όποιος θέλει να μας χειραγωγήσει … φόβους που λειτουργούν σε ένα αόριστο μέλλοντα.

Θα καταρρεύσουν οι οικονομίες …. Σημαίνει «Να φοβάστε!»

Θα μας σκοτώσουν οι τρομοκράτες … Σημαίνει «Να φοβάστε!»
Θα καταστραφεί ο πλανήτης … Σημαίνει «Να φοβάστε!»
Όλα αυτά βέβαια, χωρίς πραγματικά (ελεγχόμενα) γεγονότα σε κοινωνικές συμπεριφορές, που επηρεάζουν το βίωμα του φόβου θα ήταν άχρηστα.
Έτσι λοιπόν, το σκοτεινό διεθνές κύκλωμα των τεχνητών κρίσεων, φροντίζει να μας ορίζει ένα μονόδρομο επιλογής που χαρακτηρίζεται από τον απροσδιόριστο Φόβο.

Στην τρομοκρατία ακόμα φροντίζουν οι "άρρωστες σκέψεις", να υπάρχουν απώλειες σε ανθρώπινες ζωές που θα κάνουν τους υπόλοιπους να κλειστούν στην μοναξιά της προστασίας τους και να πάψουν να σκέφτονται τη ζωή… ως δράση.

Όλα αυτά δεν ήταν τίποτε άλλο από μια δημιουργία οικουμενικού φόβου και η αποδεδειγμένη πλέον οργανωμένη καταστροφή των δίδυμων πύργων από τις υπηρεσίες πώλησης του παγκόσμιου φόβου αποδεικνύει την απάνθρωπη στόχευση των σκοπιμοτήτων.
(Όσοι ψάχνουν θα βρουν τις αποδείξεις)

Μεγάλη μερίδα από τα ΜΜΕ, φροντίζουν να μας θυμίζουν κάθε μέρα την υποβάθμιση , την απειλή και τον κίνδυνο που διατρέχει η ζωή μας από τις γεωλογικές εξελίξεις του Πλανήτη μας.

Τρομοκρατώ, σημαίνει στερώ την Αγάπη για να την αντικαταστήσω με Φόβο.
Τρομοκρατώ, σημαίνει στερώ την Ελευθερία για να την αντικαταστήσω με την Υποτέλεια.
Τρομοκρατώ σημαίνει στερώ την Πληροφορία για να την αντικαταστήσω με ένα άγνωστο Ενδεχόμενο.

Το μόνο αντίδοτο στην χειραγώγηση του Νου, είναι η Γνώση και η Αφοβία απέναντι σε ότι είναι κρυμμένο στο σκοτάδι και επιδιώκει την δική του αδυναμία να την κάνει καθολική.

Η Ζωή … περιλαμβάνει και τις εκτροπές της , που ως ανωμαλία εγκεφαλική δημιουργεί Δυνάστες και αρρωστημένα άτομα να θέλουν να ελέγξουν ως αθάνατοι τον κόσμο που τους περικλείει…

Την βασική ερώτηση … αν ο κουβάς , μπορεί να τιθασεύσει το ποτάμι μαζί με τα σύννεφα που το γενούν … δεν την έχουν κάνει στη ζωή τους τα άρρωστα μυαλά.
Κατασκευάζουν τεράστιους «κουβάδες» και νομίζουν ότι γδέρνοντας την κοίτη του ποταμού, μπορούν να ελέγξουν τη Φύση που υπομονετικά τους αφήνει να υπερβάλουν την ασημαντότητα τους.

Αν σκεφτούμε , ότι μπορεί να χάσουμε την συνήθεια που ορίζει τον τρόπο ζωής μας… και να αναγκαστούμε να κάνουμε μια άλλη ζωή … μπορούμε να πούμε στον εαυτό μας την μαγική ερώτηση;
Η δύσκολη μαγική ερώτηση είναι: «Ε και;»
Αν βγάλουμε το φόβο του «θανάτου» μέσα από την κτήση μας … τότε είμαστε νικητές απέναντι σε όποιους μέσα από την σκιά μας φοβίζουν.

Το χειρότερο είναι ότι την Τρομοκρατία την αναπαράγουμε και εμείς οι ίδιοι μέσα από τη σκέψη μας πρώτα στον εαυτό μας και μετέπειτα στους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας.
Αν μπορέσουμε να δούμε τον Τρομοκράτη στη σχέση μας με τον σύντροφο μας, τα παιδιά μας, τους συναδέλφους ή τους υφιστάμενους… θα καταλάβουμε ότι το σύστημα είναι εντελώς δικό μας και απλά βιώνουμε μεγαλύτερα μεγέθη γεγονότων μια και εμείς ζούμε μόνο τους τριγμούς του ηφαιστείου που λέγεται «Κατώτερη Συνείδηση»

Πάντα παίρνουμε , αυτό που μας αξίζει … έστω και αν είμαστε ανίκανοι να το αντιληφθούμε…

ΜΗΠΩΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΒΕΖΟΥΒΙΟΣ ;

.


Αν η Ακρόπολη των Αθηνών, είναι ένα Μαυσωλείο και αναφέρεται σε ένα πολιτισμό που άνθισε για λίγο... και από τότε σκυλεύουμε επάνω του την αθέατη ανάγκη της Ιδιοτέλειας μας … η Πομπηία είναι ένα άλλο Μαυσωλείο της ανθρώπινης ματαιότητας και του τραγικού της αναπάντεχης απώλειας.

Το 1981 , τα βήματα μου τριγύριζαν μια ολόκληρη ημέρα, μέσα στα δρομάκια της Πομπηίας του 79 μΧ
Πέρα από την χαρά και την ζωή που έδειχναν όλα τα αρχιτεκτονήματα τριγύρω, το σημαντικότερο ήταν ο αναπάντεχος πόνος που έβγαζαν την ώρα του θανάτου τα πρόσωπα ανθρώπων και οι στάσεις των ζώων.
Την ώρα της καταστροφής, άνθρωποι και ζώα, καλύφθηκαν από τη στάχτη και τη λάβα αφήνοντας λεπτομερείς κοιλότητες στην τέφρα , γεγονός που βοήθησε στην ανακάλυψη των μορφών με εκμαγεία.

Θυμήθηκα σήμερα τις εικόνες από τα τραγικά πρόσωπα, σκεπτόμενος την αλαζονεία της "Αθάνατης Επιθυμίας" που έχει η εποχή μας.

Η μεγαλύτερη νομοτέλεια που ισορροπεί την αταξία του Δυϊσμού της σκέψης μας, είναι ο Θάνατος.

Ο Δυϊσμός είναι αυτή η ανάγκη κατανόησης, που δημιούργησε το ανόητο μυαλό μας και τη λειτουργεί καθημερινά ως γέννημα του.

Καλός - κακός, μικρός -μεγάλος , ζωή –θάνατος, όμορφος – άσχημος, Εγώ – αυτοί , καταπιεστές – καταπιεζόμενοι… και ο κατάλογος είναι όση και η άμμος στη θάλασσα.

Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος … για να μας απαλλάξει από τα δάνεια των πιστωτικών καρτών και από την γκόμενα που βάλαμε μαράζι γιατί δεν την πηδήξαμε;

Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να ακουμπήσουμε για λίγο τον συνάνθρωπο χωρίς το Εγώ μας;

Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να πάψουμε να γελάμε υποτιμητικά κρίνοντας με την ανεπάρκεια μας… ή να συμφωνούμε υποκριτικά για ενίσχυση του Εγώ μας;

Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος για να θάψει μέσα στη στάχτη του την «Άποψη» που με περίσσευμα εκφέρουμε όλοι μας … σαν τον κώλο μας με τα γεννήματα του;

Μήπως μας χρειάζεται ένας Βεζούβιος , για να διατηρήσει (για μελέτη στο μέλλον) τις φιγούρες μας , ανόητα ανδρείκελα μιας εποχής που δεν λέει να πάρει τέλος ;

Θα έγραφε μπροστά στα εκμαγεία του μελλοντικού μουσείου ενός άλλου πολιτισμού:

«Φοβισμένος, θνήσκων άνθρωπος , της εποχής που πίστευαν στην Περιουσία, μπέρδευαν την Ελευθερία με την Ασυδοσία, κατανάλωναν περισσότερο από όσο δικαιούνταν … και άφηναν τη ζωή τους έρμαιο σε ανύπαρκτα θαύματα της άγνοιας τους»

Σοβαροί ή ηλίθιοι, γκόμενες ή κακομούτσουνες… θα κάναμε ωραιότατα εκμαγεία ενός (ευτυχούς) τέλους , του εκτρωματικού μας πολιτισμού …

ΔΙΑΛΛΕΙΜΑ ΜΕ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ

.


Έλαβα από ένα φιλικό μου άτομο την σπαζοκεφαλιά που παραθέτω στην συνέχεια.

Σκέφτηκα να την αναρτήσω, όχι για εντυπωσιασμό του ανεξήγητου, αλλά για να δούμε πως σε ότι δεν έχουμε την ικανότητα να το αναλύσουμε φαντάζει στη σκέψη μας ως «μαγικό» και μας εντυπωσιάζει.

Η δική μας πεπερατότητα στη σκέψη δεν σημαίνει και υπερβατικότητα σε ότι δεν κατανοούμε.

Το συγκεκριμένο … έχει τη λύση του μέσα από μια μαθηματική αναγωγή που αποδεικνύει στη λογική μας τον μαθηματικό λογισμό.

Αν μπορούσε κάποιος να βοηθήσει με την μαθηματική σκέψη του στα σχόλια, θα ήταν καλό για να δούμε τα όρια και τις μη θεάσης στη λογική μας.


Το «Παιχνίδι»


• Χρειάζονται μόνο 30 δευτερόλεπτα, δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτε άλλο παρά μόνο να ακολουθήσετε τις οδηγίες βήμα προς βήμα.
• Μην διαβάσετε όλο το κείμενο πριν κάνετε τους υπολογισμούς.


1.Ορίστε ένα αριθμό για το πόσες φορές θέλετε να πηγαίνετε σε εστιατόριο κάθε εβδομάδα!

2. Πολλαπλασιάστε αυτό τον αριθμό με το δύο (2).

3. Προσθέστε πέντε (5).

4. Πολλαπλασιάστε με πενήντα (50).

5. Αν τα γενέθλιά σας γι ’αυτό το χρόνο έχουν περάσει,
Προσθέστε 1760.
Αλλοιώς Προσθέστε 1759.

6. Επόμενος υπολογισμός:
Αφαιρέστε τον αριθμό που αντιστοιχεί στο χρόνο γέννησής σας (π.χ.: 1941, 1973, κλπ.).

Σ ’αυτό το σημείο έχετε φτάσει να έχετε ένα αριθμό (π.χ. 130, 351, 015 ,1240 κλπ).
Το πρώτο ή πρώτα ψηφία αυτού του αριθμού πρέπει να είναι :

Ο αριθμός των ημερών που θέλετε να βγαίνετε έξω για φαγητό κάθε βδομάδα.
Αλλά η έκπληξη έρχεται τώρα !!!!

Τα τελευταία δύο ψηφία αντιστοιχούν …
Στην ηλικία σας!!!!!

Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΛΥΚΟΦΡΥΔΗΣ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙ…

.

Μετά από ένα όμορφο μεταμεσονύχτιο κουβεντολόι στην ηρεμία της φύσης στην Ακαδημία του Πλάτωνα, παρέα με την Αύρα του Παρμενίδη στην Σκέψη του Λόγου μας… μαζί με το μοίρασμα του λιγοστού καπνού μας με τον ξενύχτη μετανάστη … και το παιχνιδιάρικο τριγύρισμα των σκύλων που καθρεφτίζουν τη μνήμη της επικοινωνίας με το άρρητο μέσα μας… φυσικό ήταν να δεχτώ σε e-mail τις σκέψεις του συνομιλητή και ενδιαφέροντα σκεπτόμενου ανθρώπου Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

Με χαρά παραθέτω τις σκέψεις του αγαπητού Σωτήρη… σημειώνοντας ένα μικρό στίχο που λέει: «Των Ελλήνων οι κοινότητες φτιάχνουν άλλο γαλαξία» , από το τραγούδι του Σαββόπουλου «Ας κρατήσουν οι Χοροί».




Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας

(αφιερώνεται προς εκείνους που πρωτοπορούν κρατώντας τις αξίες)


του Σωτήρη Γλυκοφρύδη



Καταρχάς, πρέπει να ορίσουμε τη διαφορά της μοναχικότητας απο τη μοναξιά. Και οι δυο λέξεις είναι δυνατές, η πρώτη σταμπάρεται από το «χ» που συμβολίζει την απόρριψη, η δεύτερη από το «ξ» που παραπέμπει στο οξύ, στο καυστικό. Σύμφωνα με το πρώτο συνθετικό και την κατάληξη, η μοναχικότητα παραπέμπει σε μια μοναδική απορριπτική πορεία εvώ η μοναξιά σε μια απραγή καυστική κατάσταση. Η διαφορά έγκειται στο ότι η μοναχικότητα δεν είναι τόσο αισθητά δυσάρεστη καθόσον επενεργεί η ζωτική ανησυχία, ήτοι η ένταση της παραγωγικής διαδικασίας. Η μοναχικότητα, στην ουσία παιδί του μοναδικού με τη μοναξιά, αισθάνεται λόγω της παραγωγικής διαδικασίας ηπιότερα τα κάρβουνα που πατά ή τον πυρσό της ζωής που μεταφέρει, ενώ η μοναξιά, η οποία παραπέμπει σε κάτι στατικό, νοιώθει πιο έντονα το καύσος να την καίει. Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας καταλήγει συχνά στο κάψιμο εκ της πρωτοπορίας, δηλαδή στη μάνα μοναξιά, εάν στο δρόμο της, κοιτώντας ζερβά, κοιτώντας δεξά, δεν βλέπει άλλους να παραβρίσκονται στης ζωής το μετερίζι, οπότε, στη σκυταλοδρομία των θερμών πυλών, στέκεται, και σκέφτεται, και φλέγεται. Το θέμα είναι αν δεν πεθάνει, πόσο θα μείνουν οι ουλές και πόσο θα παραμορφώσουν.

Θεωρώ ότι το ιξώδες της ψυχής που καίει σαν οξύ και μοιάζει με ρετσίνι, σε μικρές δόσεις ωφελεί διότι σε κάνει πιο σκληρόπετσο, ενώ σε μεγάλες βλάπτει, από το δέρμα μέχρι το μεδούλι. Η κατάθλιψη αποτελεί το ακραίο κόστος της σκληράδας, της έννοιας αυτής που κατά τον άνθρωπο εκτιμάται ως η αντίθετη πλευρά της μαλθακότητας. Παραταύτα, η σκληρότητα υποκρύπτει μια σπάνια ευαισθησία.

Ιστορικά και φιλοσοφικά, οδηγούμενοι από τη γλώσσα, η έννοια του ιξώδους παραπέμπει στη βελανιδιά, που λεγόταν συχνά οξιά, ιξός ή δρυς. Το πλέγμα των ανθεκτικών αυτών υπερχιλιετών σε ζωή φυτών θεοποιήθηκε από τους ανθρώπους στην αρχή της ιστορίας τους, πιστεύω όχι τυχαία. Τα δέντρα αυτά, που με διάφορες παραλλαγές τα βλέπουμε συχνότερα σε ομάδες, με θάμνους που έχουν αιμάτινα σφαιρίδια ως γκυ κοντά τους, έχουν τον πιο σκληρό κορμό και στη φλούδα τους ρέει ένα καυστικό υγρό, το ακετυλο-σαλυκιλικό οξύ, η βάση της γνωστής μας ασπιρίνης. Για τους λόγους αυτούς, τους θεραπευτικούς, της παραμονής στη ζωή και της σκληρότητας του κορμού τους λατρεύτηκαν από όλους τους λαούς, εκεί φυσικά που συνυπήρχαν.
Οι Δρυίδες, οι σαμάνοι αυτοί μάγοι ιερείς στα δάση της Ευρώπης, κατασκεύαζαν με το βρασμό του φλοιού και των καρπών των δρύινων αυτών δέντρων, από το οποίο πήραν το όνομά τους, ένα καυστικό ποτό ζωής - αποσοβητή θανάτου, παυσίπονο και αντιφλεγμονώδες, που πίστευαν ότι έδινε δύναμη, μαζί με κάποιες πρόσθετες προσμίξεις (πιθανόν το γνωστό κόκκινο με άσπρες βούλες παραισθησιογόνο δηλητηριώδες μανιτάρι amanita mouscaria και αιμάτινα κομμάτια κρέατος). Το βασικό αυτό δέντρο της ζωής, που με το πέρασμα των χρόνων κατέληξε να γίνει σύμβολο, εκδηλώθηκε από την εξουσιαστική ράβδο της ιατρικής έως το στέφανο στο μέτωπο των βασιλέων. Το μπαστούνι του Ασκληπιού ήταν από οξιά - βελανιδιά και δεν είναι τυχαίο που χρυσά βελανιδοφόρα στεφάνια ανακαλύπτονται στους τάφους των παλαιότερων βασιλέων. Η βελανιδιά υπήρξε ίσως το πρώτο ιερό δέντρο. Το να τη δει κάποιος να στέκει μόνη της, αισθάνεται ακόμη από σεβασμό έως δέος, καθόσον η μοναξιά της αυτή παραπέμπει στο ισχυρό βασίλειο της σκληρής μοναδικότητας.
«Νοιώθω σαν την μοναδική οξιά» σημαίνει «έχω μοναξιά», «έχω μια ανάλογη τάση» σημαίνει η «μοναχικότητα» που παραπέμπει σε μια σχετική πρωτοπορία.

Το έχουμε πει ότι η συμβολική γλώσσα του ανθρώπου είναι η ιστορία του, μέσα από την οποία αναδύονται στοιχεία μιας ευρύτερης παραβολικής αλήθειας. Νοιώθω μοναξιά σημαίνει ότι αισθάνομαι σαν τη μοναχική βελανιδιά, νοιώθω μοναχικότητα σημαίνει ότι παράγω μόνος σαν τη βελανιδιά τον καρπό μου στο χώρο και στο χρόνο. Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας δείχνει ότι τα πάω καλά με τον εαυτό μου, η μοναξιά εκ της πρωτοπορίας σημαίνει ότι καθώς βρίσκομαι και παραμένω μόνος, κέκτημαι τη θέση μου και βιώνω το ιξώδες.

-«Το ιξώδες δεν πονά αλλά καίει το κορμί, αυτό όμως σε κάνει πιο δυνατό», μοιάζει να λέει μια βελανιδιά σ’ έναν αετό που κάθεται σε απόμακρο κλαρί της.
- «Το ξέρω κι εγώ αυτό, όταν πετώ ψηλά και βλέπω να τιτιβίζουνε συχνά χαζοχαρούμενα τα σπουργίτια μες στην πόλη. Η μοναχικότητα της πρωτοπορίας καταλήγει στη μοναξιά εκ της πρωτοπορίας, που αποτελεί τη μοίρα των όποιων δυνατών βλέπουνε τα πράγματα από ψηλά ενώ φαίνονται μικροί σε αυτούς που δεν μπορούνε να τους φτάσουν. Ό,τι είναι δυνατό κατέληξε πια στο περιθώριο…» κουνώντας τα φτερά αυτός της απαντάει.
-«Εσένα, πάλι καλά, σε έκαναν σύμβολο, εμένα απο σύμβολο με τρώνε τα γουρούνια…» με ένα ιξώδες δάκρυ σαν ρετσίνι να κυλά, θροΐζοντας τα φύλα στα κλαριά, του ανταπαντάει.
- «Ναι αλλά εσύ θα ζεις όταν εγώ θάχω πεθάνει» και δίνοντας μια ο αετός πετά και χάνεται, στων Σπαρτιατών τα μέρη.
Και η βελανιδιά, μένει πάλι μόνη της μπροστά σε μια σπηλιά, όπου απο μέσα ακούγεται ψιθυριστά ένα ποίημα ΄ του Γρυπάρη, του Καβάφη ή του Σολωμού, δεν μπορώ να ξεχωρίσω… Πάντως, μιλάει για τον άνθρωπο, που έχει δίπλα στο σπαθί και στις πραμάτειες του, τις προγονικές αξίες.


ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΙΚΑΝΑ «ΑΔΕΙΑ ΜΥΑΛΑ» .. ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΙΔΕΕΣ

.

Πέρσι τον Δεκαπενταύγουστο, αν δεν με απατά η μνήμη μου, πήγα σε ένα όμορφο διπλανό χωριό με το δικό μας που ονομάζεται Ζώνη, για να συνευρεθούμε με αγαπημένους χωριανούς σε ένα τοπικό γλέντι με τα καθιερωμένα όργανα.
Κάποια στιγμή ήρθε και κάθισε στο γλέντι και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου με μια ολιγομελή παρέα τιμώντας την περιοχή από όπου κατάγεται.
Δεν είχαν γίνει ακόμη εκλογές και σίγουρα δεν είχε αναλάβει τα δύσκολα καθήκοντα του υπουργού Οικονομικών στην κυβέρνηση του συνονόματου του Παπανδρέου.
Θυμήθηκα το γεγονός , όταν διάβασα για κάποιες κατηγορίες που του εκτόξευσαν στις πολιτικές στήλες οι blogers για συμμετοχή του ως επίτιμος καλεσμένος σε σύνοδο της Λέσχης Bilderberg στο ξενοδοχείο Dolce στην Ισπανία που έγινε από 3έως 6 του παρόντος Ιουνίου.
Διάβασα και το βιογραφικό του.. που δεν δηλώνει την ιδιαίτερη καταγωγή του … και έκανα κάποιους συνειρμούς …για την διαχείριση της υψηλής πολιτικής…

Στο σημερινό Ελλαδιστάν, εκτός από τις λίγες πόλεις με κυρίαρχη την Αθήνα, που συγκεντρώνουν την αποσύνθεση του Ελληνικού "Ευ ζειν" … υπάρχουν και εκατοντάδες χωριά που είναι σαν και αυτό που είχε έρθει ο Κος Παπακωνσταντίνου να τιμήσει τους απλούς ανθρώπους.
Αυτές οι γωνιές γης...από βράχια, φαράγγια, λιμανάκια, λιμνούλες , και χαμόγελα απλών χωρικών... κρατάνε μέσα τους τον αντίποδα της σκέψης του εκπεσμού του "Ευ ζειν"
Δεν είμαι αδαής, ούτε θυμωμένος αόριστα… για να εξαπολύω λίβελους σε ανθρώπους που διαχειρίζονται την όζουσα πολιτική πραγματικότητα και ισορροπούν τα συμφέροντα στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Γνωρίζω την προσωπική μας «λεκάνη» καθώς και τον συλλογικό «λάκκο» που ανακυκλώνουμε τα απορρίμματα της ανάγκης μας … και τα καταναλώνουμε εκ νέου ως βιολογικά καθαρισμένο προϊόν… (Αυτός είναι ο πολιτισμός μας δυστυχώς)
Δεν αγνοώ το ρόλο και τις επιδιώξεις της κάθε ορατής ή αόρατης στα ΜΜΕ λέσχης Bilderberg … κραδαίνοντας την αναίδεια μου ως αφιονισμένος λαϊκός δικαστής των πάντων…

Παράλληλα , δεν συμφωνώ με την διαχειριστική λογική των αναγκών μιας μάζας καταναλωτών που θέλουν να βρίσκονται βολεμένοι πίσω από έννοιες όπως αυτή του Έθνους και απλά να ζητούν την συνέχιση της ίδιας καταστροφικής λογικής τους…
Οι άνθρωποι χρησιμοποιούμε μεγάλες εκφράσεις … για τελείως ιδιοτελή συμφέροντα… χωρίς να νοιώθουμε ότι είμαστε Ηλίθιοι… και αυτό είναι τραγικό.
Λίγο αν μπορέσουμε να αντιληφθούμε την δομή της διεθνούς πολιτικής … θα καταλάβουμε «τι» επιθυμούν και «Ποιοι» … Παγκοσμίως.
Λίγο αν μπορέσουμε να αντιληφθούμε το «Πως» εξυπηρετούν τις Λέσχες των Παγκόσμιων εξουσιαστών, οι τοπικοί άρχοντες (οικονομικοί και πολιτικοί) της κεντρικής εξουσίας των χωρών , θα καταλαβαίναμε και την παθολογία της Ηδονικής Ομηρίας που αισθάνονται ως εντολοδόχοι αυτών των επιδιώξεων…

Αυτό που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε όλοι… είναι ότι πίσω από την διαχείριση αυτού του τύπου … δεν υπάρχει όραμα δικό μας ... αλλά όραμα μόνο των Επικυρίαρχων.
Το χειρότερο … είναι ότι αν δεν υπάρχει όραμα δικό μας… κανένας τοπικός διαχειριστής τους δεν θα έχει θέσει σε αυτή τη ζωή … η Νέμεσις είναι η Ηθική της Πτώσης…

Για πολλά χρόνια η λοβοτομημένη πολιτική σκέψη των απλών ανθρώπων … περίμενε το Θαύμα, να του το χαρίσουν οι διαχειριστές της τοπικής κρατικής Εξουσίας…
Ποτέ δεν έμαθε από τα παθήματα του… γιατί ποτέ δεν ανέπτυξε την κρίση και την Παιδεία του … από μόνος του, αφού του την στερούν συστηματικά οι ενδιαφερόμενοι για την ύπνωση του.

Ακόμη το περιμένει το Θαύμα ο λαός … και συνεχίζει να συμπεριφέρεται ως θυμωμένος και εκλιπαρών ταυτόχρονα να του δώσουν …. Απλά να του δώσουν…επειδή του έκλεψαν … αυτά που ήθελε να κλέψει ο ίδιος…
(Για τους γνώστες της οικονομικής Ηθικής αυτό είναι το χρηματιστήριο ή αν θέλετε ο κοινωνικός καπιταλισμός…)
Βλέπω τις αγορεύσεις των αντιπροσώπων της Βουλής … σαν ένα κακομαθημένο σωματείο υπαλλήλων να ζητά συνέχεια από τον κάθε «Χαλίφη» που παίζει το «παιχνίδι» της διαχείρισης της Εξουσίας…και όταν έρθει η ώρα να μπει άλλος στη θέση του «Χαλίφη» κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα …

Στα χωριά μας , αν δεν είχε κουτάλι ο Τσομπάνης (με κεφαλαίο Τ ) δεν περίμενε να του δώσουν … αλλά το έφτιαχνε !
Γνωρίζω , ότι άνθρωποι που δεν κατοικούν πλέον στα χωριά μας , έχουν μια σημαντική (σιωπηλή) σκέψη και αγωνίζεται ο καθένας στη ζωή του, διεσπαρμένοι στην επικράτεια της χώρας , αλλά και έξω από αυτήν.
Γνωρίζω ακόμη ότι κάποιοι λίγοι επιμένουν να μένουν ως ακρίτες στην επαρχία και να ζουν θυμωμένοι για την ουσιαστική εγκατάλειψη της ζωής τους από την πολιτεία.
Κάνω ένα ερώτημα που την απάντηση του την έχει μόνο στη δράση ως βίωμα.
Θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε θετικά την ανάπτυξη θυλάκων μιας Οικονομικής Ηθικής…της επαρχίας μέσα από οργανωμένες κοινότητες τοπικής βάσης ;
Θα μπορούσαμε να δείξουμε στους πολιτικούς την ουσία… που δεν τολμούν να την δουν …μέσα στην σύγχυση των πιέσεων του κεφαλαίου και των ατομικών τους συμφερόντων ;
Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το σύστημα πολιτικού λόγου και σκέψης ως «Λήξαν» και να σκεφτούμε την αναγέννηση νέων λειτουργιών δομής του;
Μέσα σε όλα αυτά … θα μπορούσαμε να λειτουργήσουμε την Εντιμότητα ως Αξία μιας ορατής συλλογικότητας που αποδίδει όφελος στα μέλη της;
Δεν μιλώ για τους γνωστούς συνεταιρισμούς της παλαιότερης κοπής … γιατί να με συγχωρέσουν όσοι τους λειτούργησαν ως πολιτεία ή ως εκλεγμένοι συνεταιριστές … αλλά η Ανηθικότητα θριάμβευσε ως πλειοψηφία σε αυτή την κοινωνική - οραματική απάτη στη χώρα μας…
Ούτε μιλώ για τα «όπλα» της «τίμιας» επανάστασης των Μπολσεβίκων…
Δεν μιλώ γενικά για το κλασικό όραμα να γίνει κάποιος Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη …αλλά για να αλλάξει τη σκέψη μέσα μας … που είναι η ίδια με του κάθε Χαλίφη …

Το βάζω το ερώτημα ρητορικά … χωρίς προσδοκία … επιτίμησης από «γεμάτα» μυαλά… τα άδεια ψάχνω... που μπορούν να δεχτούν τις νέες ιδέες και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν.
Το «Τι» , «Ποιος» , «Που» , «Πότε» και «Πως» …. Είναι μια ολόκληρη κουβέντα που γίνεται στη ζωή και όχι σε άρθρα … ειδικά από ένα μόνο άνθρωπο..
Απλά … επειδή τα πάντα γίνονται από Ανθρώπους για τους Ανθρώπους… σκέφτηκα μήπως υπάρξει ενδιαφέρον σε αυτή τη σκέψη…
Όποιος μπορεί να δει τον εαυτό του να χαίρεται και να λειτουργεί επ’ ωφελεία του μέσα σε κοινότητα και όχι ως μονομάχος γυρολόγος … είμαι σίγουρος ότι θα κάνει δήλωση συμμετοχής στη σκέψη αρχικά Μέσα του… χωρίς στερεότυπα και ιδεοληψίες…

Η Αξία και η Εντιμότητα … είναι Επιλογή ζωής και όχι κληρονομικό χάρισμα…

Ο Φόβος … λέει …
«σσσς κάτσε πιδίμ… τι τα θελς τώρα τούτα… δεν ινι για μας…»
Ο Φόβος … οδηγεί την κρίση μας να θεωρούμε χαζό και ανέφικτο … ότι τον απειλεί κρυμμένος πίσω από το γνωστικό υπόβαθρο του Εγώ μας…
Δεν είναι αμελητέος ο Φόβος … και πάντα βγάζει ήχο φοβιστικό … πάντα με λόγια φοβίζει το μυαλό… γιατί αν είχε «εικόνα» ο Φόβος … θα βλέπαμε που οδηγεί τη ζωή μας και θα τον χειραγωγούσαμε στις λειτουργίες που του αναλογούν σε απλά πράγματα ….της σοφής ύπαρξης του μέσα στη σκέψη μας.

Αν όμως, όλα στη ζωή μας αρέσουν …τότε δεν υπάρχει ανάγκη να αλλάξουμε τίποτα…

ΝΙΚΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΠΟΥΛΟΣ… «ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΚΑΙΟΥΣ»

.

Τελευταία, έχω μια διάθεση να πιάνω φαινομενικά ετερόκλητα θέματα , και να τα ακουμπώ σκουντώντας τα σαν το παιχνίδι της γάτας με το πόδι σε ότι αντιλαμβάνεται ως ενδιαφέρον γύρω της.  Αφορμή είναι ένας «Λόγος» που βρίσκεται ασχημάτιστος μέσα μου και ψάχνει να βρει θετικά σημεία που μπορεί να «πατήσει» για να με εξελιχθεί σε ένα όραμα.
Αν θέλετε ανιχνεύω και βιώνω την προσωπική μου απαισιοδοξία για την κατάντια που κουβαλά η σκέψη μας σε όλα τα επίπεδά της.

Πριν από κάμποσα χρόνια είχα παρακολουθήσει στο θέατρο Ριάλτο την παράσταση του Νίκου Καλογερόπουλου «Οι Κυνικοί ξανάρχονται» που είχε γράψει ο ίδιος παρακινούμενος από την αναζήτηση του να πλησιάσει το Λόγο της αρχαίας φιλοσοφίας στο σήμερα, κυρίως των Κυνικών φιλοσόφων με προεξάρχοντα αυτών τον Διογένη.
(Εδώ συνέντευξη του)

Θα μου πείτε … εδώ ο κόσμος καίγεται … (ας μην γράψω τι χτενίζεται).
Θα σας πω ότι ενδεχομένως να λανθάνετε … αν πιστεύεται στο ανωτέρω γνωμικό.
Ο Καλογερόπουλος σίγουρα είναι ένας άνθρωπος που ζει την δική του αλήθεια με συνέπεια στη ζωή του.  Παρόλο ότι οι γνώστες του θεάτρου του αναγνωρίζουν ένα μεγάλο ταλέντο υποκριτικής , δεν βρίσκεται μέσα στις show biz λόγω των προσωπικών του απόψεων για την τέχνη και την απέχθεια (που έχει) στην υποκρισία που αντιλαμβάνεται από την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ασχολούνται με αυτή.
Είναι ο καλλιτέχνης που δεν διστάζει να δουλέψει στην οικοδομή αντί να ερμηνεύσει κάτι ανούσιο για τα χρήματα… (δύσκολα παιχνίδια για βολεμένους…)

Η ξεφτίλα βρίσκεται, από τους ρόλους των Υπουργών , μέχρι τους ρόλους των Πνευματικών … από τους Συνδικαλιστές μέχρι τους Εργοδότες… από τους Ζητιάνους μέχρι τους Ελεήμονες… και από το Σ’ αγαπώ μέχρι το Άι χάσου.  Αυτό που λείπει από την σκέψη όλων των εμπλεκομένων σε αυτή τη βρώμικη σούπα που λέγεται Κοινωνία του Σήμερα, είναι η Εντιμότητα και η καθαρή σχέση μας με το Καλό και Αγαθό… Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που το Αγαθό το έχουμε παρερμηνεύσει ως «Ηλίθιο».  Το λέμε καθαρά ως αξία της εποχής μας… « Ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κώλος μας…»   Αυτό ισχύει από οικονομικά αλισβερίσια, μέχρι τις υποσχέσεις των εραστών.

Ανακάλυψα ένα μικρό απόσπασμα , από μια συνέντευξη του Νίκου Καλογερόπουλου και γέλασα (με λύπη) γιατί σκέφτηκα αμέσως τα πικρόχολα σχόλια που μπορούσαν να κάνουν οι βολεμένοι στους ρόλους τους…  (η συνέντευξη στο τέλος του κειμένου)
Ας πούμε , ο βολεμένος κουραδο-μπουχέσας «Πνευματικός συγγραφεύς» που τρέχει γλοιώδης από εκδοτική παρουσίαση σε παρουσίαση και σε τηλεοπτικές εκπομπές για να καταναλώσει την ανάγκη της αυταρέσκειάς του… θα έλεγε ..  «Μα τι λέει αυτός ο αδαής ονειροπόλος … που ζει !»
Δεν μιλώ για το αδελφάτο (ψυχής) των πολιτικών (σε όλα τα έδρανα), που παίζουν κρυφτό απέναντι στην Πολιτική αξιοπρέπεια, και θεωρούν το φτύσιμο ως μια αύρα δροσιάς …που έρχεται … γενικώς… , γιατί αυτοί υπερασπιζόμενοι το «Σύστημα» που συντηρεί την ανεπάρκεια τους… βλέπουν γραφικές και «απολιτικές» τέτοιες απόψεις.

«Μα μην είσαι απόλυτος! Ντροπή … δεν μπαίνουν όλοι σε ένα τσουβάλι» θα πει ο δικολάβος της πολιτικής που έχει μάθει να ισορροπεί το σάλιο εκατέρωθεν…
«Όποιος είναι έντιμος… να αποχωρήσει !» θα πω και εγώ απέναντι στην σιωπηρή αποδοχή ενός συστήματος που βρωμά και ζέχνει … «η Βουλή έχει και Πεζοδρόμιο!»
Φτάνει πια να μαζεύονται όλοι οι "επαναστάτες" στο Μπουντουάρ της Μαντάμ Ορτάνς... αλλιώς το λέμε και Βουλή ...  Παλικάρι δεν είναι όποιος κάθεται μέσα στον απόπατο με τα σκατά και τα βλέπει, αντέχοντας τη βρώμα… αλλά αυτός που σηκώνει τα μανίκια και τα καθαρίζει …

Ας απολαύσουμε όμως το πολύ μικρό απόσπασμα του Καλογερόπουλου σχετικά με όσα είπαμε…
Κρατήστε στο μυαλό … το πόδι της γάτας … που σκουντά ότι κρίνει πως έχει αξία για τα ενδιαφέροντα της… κάποια στιγμή θα Ορμήσει… με συγκροτημένο Λόγο και Εστίαση … εκτός και αν μεταλλαχθεί σε κουραδό-γατα του καναπέ μπροστά στην τηλεόραση… δηλαδή με μόνιμη Λοβοτομή !


Η ΓΑΖΑ… ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

.

Οδηγούσα κουρασμένος από σκέψεις , όταν άφησα ελεύθερο το τιμόνι από τα «πρέπει» μου και έκανα μια στροφή στο Ποτάμι της Εθνικής προς την Ακαδημία Πλάτωνος.

Αφορμή ήταν ένα μήνυμα υπενθύμισης για την προβολή του βραβευμένου ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» από την φίλη μου κοινωνικά ευαισθητοποιημένη Αναστασία .

Όφειλα να καθαρίσω το μυαλό μου αν ήθελα να δω ανθρώπους γύρω μου, μια και ποτέ δεν ακούμε τίποτα γύρω μας αν έχουμε αντάρα στο κεφάλι μας.

Ο ήλιος πλάγιαζε μέσα στο πάρκο παρέα με τα τιτιβίσματα των πουλιών και μια συστάδα από φοίνικες κρατούσε ελεύθερα κάτι παγκάκια σε μια αγκαλιά σκιερής δροσιάς για μένα.
Έβγαλα το σημειωματάριο μου και οδήγησα τις λέξεις έξω από το κεφάλι μου να τις υποτάξω στην θέαση του βλέμματος μου.

Σε πολύ λίγο χρόνο, οι δύο πυκνογραμμένες σελίδες σαν δεμένο λιοντάρι είχαν κουρνιάσει στα χέρια μου για να μου αφήσουν χώρο στο μυαλό να γεμίσει με ότι δεν ήξερα ότι θα συναντούσα.

Τα βήματα με οδήγησαν σε ένα αυτοσχέδιο χώρο προβολής με λίγες καρέκλες μπροστά από το άγαλμα του Πλάτωνα στη μικρή πλατεία.

Μίλησαν πριν από την προβολή , μίλησαν , ο αρχικός εμπνευστής και συντελεστής παραγωγής της ταινίας ο Νασίμ Αλάτρας και η Κατερίνα Θεοχαροπούλου , που ήταν μέλος της αιματοβαμμένης από τον Ισραηλινό στρατό τελευταίας αποστολής πλοίων με εφόδια για τους Παλαιστίνιους που χαμογελούν ακόμα…

Όσο ανέπτυσσαν τις βιωματικές τους εμπειρίες οι ομιλητές, έμεινα όρθιος να τους ακούω σαν μικρή προσφορά και τιμή σε ότι η ράθυμη ζωή μας θέλει να είμαστε ξαπλωμένη στον καναπέ του μυαλού μας.

Το μικρό πανί που προβάλλονταν επάνω του η ταινία, έγινε μια πύλη άχρονη που συνέδεσε όλα μαζί μέσα στο μυαλό μου.

Η αισιόδοξη διάθεση με κατάθεση ψυχής των συντελεστών του επιτυχημένου εγχειρήματος να φτάσουν τα δύο καΐκια στο λιμάνι της Γάζας, μου έδωσε ένα οδοιπορικό της Οδύσσειας που ως μυσταγωγία επαναλαμβάνεται κάθε φορά στις ζωές μας.

Τώρα ήξερα, ότι η απότομη στροφή του τιμονιού στην Εθνική, μαζί με το δεμένο λιοντάρι στο χαρτί κάτω από τους φοίνικες, είχαν βρει το επόμενο κομμάτι που «έδενε» με μια «αρμονική» αντίθεση στις σκέψεις μου.

Παλιά νόμιζα ότι στη ζωή μου υπάρχουν ετερόκλητα και διαφορετικά πράγματα που μου συμβαίνουν… αλλά στην ουσία έλλειπε ο Παρατηρητής που μπορεί να καταλάβει πως οι ανεξάρτητες νότες … συνθέτουν μια συμφωνία….

Το σκοτάδι είχε πέσει στην Ακαδημία , και στα τραπεζάκια της γνωστής «Κυρα Ντίνας» περίμεναν δίπλα από την προβολή τη διάθεση να βγει σε μια κουβέντα ψυχής μέσα από ένα συμπόσιο με τους υπέροχους ομιλητές και τους αξιόλογους ακροατές...

Το χαμόγελο της κόρης μου πού είχε έρθει εν τω μεταξύ, μαζί με τα φωτεινά πρόσωπα των συνδαιτυμόνων αφήσανε τις σκέψεις να δίνουν την ευλογία της συν-κοινωνίας.
Ότι το μυαλό μας θεωρεί στη ζωή …μονόδρομο και αδύνατο… κάποια στιγμή μπορούμε να δούμε ότι είναι ολότελα δική μας η μονοδρόμηση και η αλυσίδα στο μυαλό …που το κάνει αδύνατο.

Η Γάζα και η βοήθεια προς αυτήν , πέρα από τη δράση των Ακτιβιστών υπάρχει σε κάθε γωνιά της σκέψης και της δράσης μας …

Η ανάγκη να διατηρούν εμπόλεμους θύλακες και άπειρο πόνο σε Παλαιστίνιους και σε φοβισμένους Ισραηλινούς , έχει λόγο.
Ο λόγος μέσα από την κρίση μου … είναι για να μπορούν να μας οδηγούν το μυαλό μας να φυλακίζεται σε κάθε τι που μας κρατά τη σκέψη να λέει… «είναι μονόδρομος και αδύνατον…»

Δεν μπορούν να μας ελέγξουν τη ζωή … και οι Επικυρίαρχοι το φοβούνται πολύ!
Ο μόνος τρόπος τους είναι να λειτουργούν την «παλιά συνταγή» και να ελέγχουν το νου μας μέσα από την δική μας θεωρητικά ελεύθερη επιλογή.

Πόσο δίκιο είχε ο Πλάτωνας όταν διατύπωνε τον μύθο της σπηλιάς… και πόσο ύπουλη λέξη για τον έλεγχο του νου είναι το «Πιστεύω»…ως ιδεοληψία, έναντι του "θεωρώ" ως βίωμα ζωής...

Ακολουθεί σε τμήματα το βραβευμένο ντοκιμαντέρ «Γάζα ερχόμαστε» με παραπομπή στο
You Tube.

Πρώτο μέρος   http://www.youtube.com/watch?v=RZvdZSo_mg0&feature=fvwrel

Δεύτερο μέρος   http://www.youtube.com/watch?v=J1R7ayng4hw&feature=fvwrel

Τρίτο μέρος       http://www.youtube.com/watch?v=CfXo3MrvKfg&feature=fvwrel

Τέταρτο μέρος http://www.youtube.com/watch?v=8gRscVeNbDo&feature=fvwrel






Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ … ΜΕ ΠΑΡΗΧΗΣΗ ΤΟΥ ΡΕΚΒΙΕΜ

.

Πέρα από τα χαρούμενα και τα «γαργαλιστικά» τερτίπια της ευδαιμονίας μας … και της αγριεμένης διεκδίκησης του «δίκαιου Εγώ» μας… που το λέμε και ανάγκη… υπάρχουν και μερικές στιγμές που είναι λίγο διαφορετικές…

Έτσι … μαζί με το κύκνειο άσμα του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ , το Ρέκβιεμ, που έμεινε ημιτελές … σκέφτηκα να αφήσω να κρεμαστούν από τις νότες της πάρτας , σκέψεις ενός υπέροχου Δασκάλου που το μέγεθος του (ακόμη) δεν έχουμε κατανοήσει.

Ακολουθούν από το Βιβλίο Γκέμμα (με την υπέροχη σημειολογία του ονόματος) του Δάσκαλου Δημήτρη Λιαντίνη , τρία μικρά αποσπάσματα από το κεφάλαιο ,

Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΣ
………………

Σ' εκείνο λοιπόν τον περίπατο στον κήπο, η Μαργαρίτα
σταματά ξαφνικά, κοιτάζει το Φάουστ στα μάτια, και τον
ρωτάει:
Πιστεύεις στο θεό;
Glaubst du an
Gott?
Αυτή είναι η ξακουστή Ερώτηση της Μαργαρίτας.
………………
………………
Ποιος τολμάει να ειπεί πιστεύω στο θεό;
Ποιος τολμάει να ειπεί δεν πιστεύω στο θεό;
Έτσι αποκρίθηκε ο Φάουστ στην ερώτηση της Μαργαρίτας.
………………
………………
Όποιος πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό θεό.
Όποιος δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα του ένα νεκρό άνθρωπο.
Όποιος πιστεύει αλλά και δεν πιστεύει στο θεό, έχει μέσα
του ζωντανό το νόμο της φύσης. Απλά, καταληπτά, και στα
μέτρα του ανθρώπου ζει το θαύμα του κόσμου.

Mozart Requiem

ΚΑΛΟ ΔΡΟΜΟ !

.
7 Ιουνίου 2010
Στον Βαγγέλη Βλαχόπουλο

«Μόλις φτιάχνω κάτι κάθομαι και το καμαρώνω… και αυτό που κάναμε είναι πολύ ωραίο» ...
μου είπες όταν τελείωσες με τους άξιους συνεργάτες σου, το περίπτερο στην έκθεση της Θεσσαλονίκης.

Βαγγέλη μου, σε θυμάμαι δραστήριο , γεροδεμένο και με ένα βλέμμα γεμάτο οράματα για το χωριό που σε γέννησε.

Θυμάμαι το χαμόγελο σου, όταν σου είπα ότι θα φτιάξω ένα blog που θα μιλά για το χωριό μας αγκαλιάζοντας όλα τα χωριά στις ψυχές των ανθρώπων…

Ήσουν τότε , (πριν από λίγο καιρό…) ο Πρόεδρος του Συλλόγου στο χωριό μας, με όνειρα που μου έλεγες όλο ενθουσιασμό ...για τον τόπο μας.

Θυμάμαι στην Θεσσαλονίκη που μου ζήτησες να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία με όσους εργαζόμενους ήσαν κοντά μας…όταν καμάρωνες το όμορφο περίπτερο που φτιάξαμε, γεμάτος ενέργεια και χαρά για τη ζωή…

Θυμάμαι σε αγκάλιασα με το δεξί μου χέρι και σε κράτησα με την αμηχανία που νοιώθω στην φωτογραφική αποτύπωση της στιγμής … ήσουν ιδρωμένος και ζεστός γεμάτος χυμούς δράσης…

Σήμερα θα πιω μια κούπα από κρασί και θα γυρίσω τη μισή να στάξει στο χώμα για να μοιραστούμε για ακόμη μια φορά την αγκαλιά που πάντα έχω στην ψυχή μου για σένα.

Θα σταθώ σύντομα (αν το θελήσει η ζωή)…και θα περιφέρω τα μάτια μου στα προαιώνια θαλασσοδαρμένα βράχια του χωριού μας … και θα ξέρω ότι σέρνω το δικό μου βλέμμα μαζί με το δικό σου σε μια σιωπηλή συνύπαρξη μας μέσα στο άπειρο Παν.

Βαγγέλη μου, ένα μικρό δάκρυ έφτασε στα μάτια μου τούτη την ώρα.
Σκαρφάλωσε από μέσα στα μάτια μου, γιατί και εγώ «δεν ξέρω» και φοβάμαι … ενώ εσύ τώρα έχεις μάθει…μέσα από το βίωμα.
Ίσως το κρασί που θα χύσω σήμερα … να θέλει να μου πει ότι ο φόβος δεν πρέπει να υπάρχει, αλλά να γίνει γιορτή η δική σου επιθυμία να ταξιδέψεις…

Ας χαιρετηθούμε από αυτή τη διάσταση Αντρίκια … Δωρικά… χωρίς πολλά λόγια με μια διάθεση ξανά- ανταμώματος …. « Καλό Δρόμο !»

Ο Φίλος Δραγασιώτης
Κώστας Ζωγραφόπουλος του Αχιλλέα.

ΑΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ «ΜΟΝΟ» ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

.

Όταν ακούω να αποκαλούν κάποιον «Πνευματικό άνθρωπο» μου έρχονται γέλια … μια και τον φαντάζομαι χωρίς σώμα…
Βέβαια υπάρχουν και χειρότερες εκδοχές ψωνίσματος …από άτομα που αυτό-αποκαλούνται «πνευματικά»…

Όποιος γράφει τρεις λέξεις που τις μπερδεύει ταιριαστά με το Εγώ του… φουσκώνει σαν διάνος και αυτό- προσδιορίζεται Ποιητής (με την ευρύτερη έννοια) και περιμένει να μαζευτούν οι κόλακες γύρω του να χαρεί την «πνευματικότητα» του.

Άσε που παίρνει και πόζα μελαγχολίας … κάποιες φορές για να δηλώσει το βάσανο που έχει μέσα του η «πνευματικότητα».

Με αφορμή τις αμέτρητες λέξεις που απλώθηκαν σε τυπωμένα χαρτιά και σε διαδικτυακό χώρο… με σκέψεις επάνω στην οικονομική κρίση από τους «λίγο» η «πολύ» αυτόκλητους πνευματικούς ανθρώπους .. θα ήθελα να χαρίσω ένα λαϊκό σκωπτικό τραγούδι των αδελφών Κατσιμίχα με τίτλο « Η συνέλευση των ποντικών»

Το χαρίζω και στον εαυτό μου … μια και μέσα μου κουβαλώ όλους τους αγαπημένους μαλάκες από γύρω μου…ως ον και εγώ που μετέχει της συλλογικής συνείδησης…

Στο χέρι μας είναι βέβαια να ξεπεράσουμε τα κουσούρια… μια και η αξία μας δεν αφορά στην σκέψη μας … αλλά στην δράση μας μέσα από αυτήν…

Καλά τα γράφουμε λοιπόν … έχουμε όμως σκέψη δράσης … εκτός από την ζητιανιά της επιβεβαίωσης…ενός καλό-βολεμένου παιδιού ;

Στην προτροπή Ιδού η Ρόδος... θα συμπλήρωνα ότι τη Ρόδο τη βλέπουμε … αλλά το «πήδημα» μάλλον αποφεύγουμε συστηματικά οι άνθρωποι.

Το «πήδημα» είναι οι θετικές προτάσεις και η στάση ζωής … σε αντίθεση με τις κραυγές επαιτείας … για να πέσει το «μάνα» εξ ουρανού…

Για τους αυτόκλητα «αποκλειστικά πνευματικούς» … δεν θα σχολιάσω τη στάση τους… μια και φτύνω τον κόρφο μου καταχαρούμενος που έχει όρια η δική μου μαλακία και δεν είναι άπειρη !

ΔΙΑΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΑ… ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

.

Είμαστε προσωπικά υπεύθυνοι , για το που θα στρέψουμε τα φώτα της ράμπας του "θεάτρου" της ζωής μας.
Πιο απλά είμαστε υπεύθυνοι στο «τι» θα προσέξουμε στην ζωή μας.

Δεν υπάρχει «καλό» ή «κακό» παρά μονάχα η δική μας ζωή και ο τρόπος που διαχειριζόμαστε σαν μικροί «θεοί» την επιλογή της στιγμής στη σκέψη του μυαλού μας.

Μετά από αυτό τον μικρό «ανόητο» ή «ουσιαστικό» πρόλογο ανάλογα με την πραγματικότητα του κάθε αναγνώστη, θα ήθελα να στρέψω τα φώτα της ράμπας μου, σε ένα ενδιαφέροντα άνθρωπο που έτυχε να συναντήσω δια ζώσεις, αλλά και μέσα από ορισμένα κείμενα του… τον Σωτήρη Γλυκοφρύδη.
Εύκολα δεν ξεκολλάμε από τις συνήθειες της σκέψης μας… και πολύ περισσότερο από την άνεση που νοιώθουμε λειτουργώντας το «τίποτα» στη ζωή μας.

«Μα … καλά είμαι μέσα από την απαξίωση που δίνω σε κάθε τι δίπλα μου… νοιώθω δυνατός και γαμάτος , θα πει ένα κομμάτι στο αριστερό μας ημισφαίριο που κάνει το υπερτροφικά ανάπηρο «Εγώ» μας να φαντάζει σαν την κορυφή του Έβερεστ.

Αφήνω λοιπόν στο πλατύσκαλο της διαδικτυακής συνάντησης, μερικούς συνδέσμους με σκέψεις από ένα ενδιαφέροντα άνθρωπο (τον Σωτήρη Γλυκοφρύδη) και το μόνο που μένει είναι να μπορέσει ο καθένας από εμάς, να επιβιβαστεί στο μικρό καράβι της προσωπικής του θέασης…

Δεν είναι εύκολο να αφήσουμε την ραθυμία της ζωής μας… και να ταξιδέψουμε σε νοήματα που ΔΕΝ μας είναι οικεία… ο «θάνατος» (ως φόβος) κυριαρχεί στο μυαλό μας και μας ορίζει την συμπεριφορά με το ρήμα «κινδυνεύω»…

Προς επίρρωση του συλλογισμού, σημειώνω μια σκέψη που συνήθως κάνει το μυαλό μας... "Τι τα θέλουμε τώρα εμείς αυτά... αλλού είναι η ζωή... έχω χρόνο για τέτοια;"

Το σίγουρο είναι ότι όλοι δεν γίνονται ναυτικοί … όπως και το ακόμη πιο σίγουρο είναι ότι δεν δικαιούνται να μιλούν για χαμένες ευκαιρίες όσοι δεν έχωσαν το κεφάλι τους σε πόρτες που δεν γνώριζαν εξ αρχής το τοπίο μέσα τους…

Επισυνάπτω άρθρα που μπορούμε να συναντήσουμε τη σκέψη του Σωτήρη Γλυκοφρύδη.

Πίσω από τη γλώσσα βρίσκεται μια άλλη γλώσσα.


Το φως του Παρμενίδη

Αφιέρωμα για τα 12 χρόνια θανάτου του φιλοσόφου Δημήτρη Λιαντίνη

ΠΩΣ ΕΞΗΓΟΥΜΕ ΤΑ «ΓΙΑΤΙ» ΤΟΥ ΤΩΡΑ ΜΑΣ …

.

Πίσω από κάθε τι που υπάρχει γύρω μας, υπάρχει ένα «γιατί».

Οι άνθρωποι που μπορούν να απαντήσουν σε διαδοχικά «γιατί» αποτελούν την ευλογία του ανθρώπινου γένους που μέσα από τα λάθη του εξελίσσεται.

Αν η απάντηση στο ερώτημα «γιατί» … είναι η λέξη «έτσι» … τότε αυτό αποτελεί την κατάντια του εκπεσμού της ανθρώπινης συνειδητότητας.

Ανεξάρτητα αν υπάρχει συμφωνία ή διαφωνία με τις σκέψεις του αρχιτέκτονα Κώστα Παπαθεοδώρου, που ευθύνεται για την ύπαρξη του ναού της Αγίας Φωτεινής στην Μαντινεία, το «γιατί του» έχει ενδιαφέρον και αξίζει να το προσέξουμε.

Αυτή η ανάρτηση, είναι χαρισμένη στον γιό μου και στην κουβέντα που κάναμε πρόσφατα για τη σχέση της φιλοσοφίας με την πρακτική της ζωής μας και την σκέψη της Δημιουργίας στο παρόν μας.

Η Ελληνική σκέψη, δεν δηλώνεται σαν ταυτότητα, αλλά κατακτάται μόνο μέσα από τον τρόπο που χειρίζεται ο νους τα «γιατί» του…

Σεμνά και επίμονα λοιπόν αγαπητέ Ηλία … κοιτάμε προς την αρχαία γραμματεία… που μπορεί να εμφυσήσει την δυνατότητα να ερμηνεύσουμε τα «γιατί» του τώρα μας…


Μια κατάθεση ψυχής από τον Αρχιτέκτονα Κύριο Παπαθεοδώρου :

«Η Αγία Φωτεινή δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μικρό λιθαράκι, το οποίο κύλησε απ’ τα έλατα του διπλανού Μαινάλου. Ήθελε άραγε να βρει τον Θεό; Μήπως έτσι είναι και ο άνθρωπος μέσα στη διαρκή κίνηση του για να επανεύρει τον εαυτόν του και σιγά σιγά και τον Θεό;
Θέω (στα αρχαία ελληνικά) σημαίνει «τρέχω» και η λέξις Θεός προέρχεται από αυτό το υπέροχο ρήμα.
Την επανεύρεση αυτή την κατακτά ο άνθρωπος με σκληρή θυσία της προσωπικής του ζωής.
Αυτή τη θυσία ονειρευόμουνα κι εγώ απ’ τα εφηβικά μου χρόνια και το βλέμμα μου το είχα στραμμένο πάντοτε πίσω στην αρχαιότητα, στο κτίσιμο της Ευρώπης.
Έτσι, όταν ο «Σύνδεσμος» μου ανέθεσε τη μελέτη του ναού, έτρεξα αμέσως να ιδώ την αρχαία πόλη της Διοτίμας, που ήξερα απ’ το «Συμπόσιον» του Πλάτωνος και του μεταγενέστερου Αντινόου, που το άγαλμά του θαύμαζα στο μουσείο της Χαλκίδας.
Ήμουν τότε 32 ετών (το 1969) και άρχισα να ζω για το έργο αυτό…

Περισσότερα στον σύνδεσμο (ΕΔΩ)

Η ΨΕΥΔΟ – ΣΥΜΠΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΥΣ

.


Η υποκρισία των απανταχού στον κόσμο, δημοσιογράφων και ανθρώπων του πολιτικού λόγου … περισσεύει.

Διάβασα ένα ανέκδοτο και το παραθέτω αυτούσιο … βέβαια μπορείτε να το βρείτε σε πολλαπλές εκδοχές μέσα από τον φαρισαϊσμό των κονδυλοφόρων με τον φερετζέ της ουμανιστικής πένας.

Το ανέκδοτο :

«Διεθνή κατακραυγή σ’ όλο τον κόσμο προκάλεσε η χθεσινή αιματηρή ισραηλινή επέμβαση στη διεθνή νηοπομπή που μετέφερε ανθρωπιστική βοήθεια στην αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας.»

Τώρα οι «κακομοίρηδες» ελαφρό-σκεπτόμενοι, θα περιμένουν και την δίκαια τιμωρία των υπηκόων του κυρίου Βενιαμίν Νετανιάχου, με ένα διεθνές κύμα οργής των «καλών» λαών.

Η σκέψη μας , έχει μια «συμπόνια» χωρίς ιδιαίτερο κόστος στην κατανάλωση της ζωής μας, κάτι σαν τις κυρίες με τη γούνα, που τρώνε εκφράζοντας στο μεταξύ διάστημα της κατάποσης του βλωμού με τα σάλια της ευδαιμονίας τους, σκέψεις συμπάθειας για τα αδέσποτα ζώα.

Μήπως έχει ακούσει κανένας, για μια σκέψη που έχουν εκφράσει οι σχεδιαστές του παγκόσμιου προγραμματισμού της ανθρώπινης ζωής είναι να μειωθεί σταδιακά ο πληθυσμός της γης κατά δύο τρίτα;

Αν νοιώθεις ότι ανήκεις στο ένα τρίτο (που έχει την πληροφορία και την βολεμένη με φαγητό κοιλιά), υπάρχει περίπτωση να πάρεις (έξω από τον ψευδό-χριστιανικό λόγο) ενεργή θέση και δράση για την επιβίωση των πεινασμένων απάτριδων ;

Αν όντως υποστήριζαν οι δημοκρατίες των ευαίσθητων πολιτικών και υπηκόων τους τις ενέργειες των ακτιβιστών, γιατί δεν συντάσσονται διεθνώς σε μια έμπρακτη πολεμική (έστω οικονομική) ενάντια στην αδικία;

Γιατί χρησιμοποιούν μόνο υποκριτικό λόγο ( σαν το ανέκδοτο που κατέγραψα) χωρίς να αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στο οικοδόμημα του παγκόσμιου συστήματος ;

Άλλο ένα ερώτημα (πέρα από την ψευδό- οικονομική μιζέρια που ζει η Ελλάδα) είναι αν η πολιτική της εξουσία μαζί με την «δημοκρατική» μάζα των ψηφοφόρων είναι με το μέρος των Παλαιστινίων ή με τους Ισραηλινούς;

Έβαλα ερωτήματα που σε ομιλίες (εκ του υποκριτικού άμβωνος) , δεν θα ακούσουμε ποτέ την αλήθεια.

Άλλωστε ας ηρεμήσουν οι ωρυόμενοι ευαίσθητοι της πένας… σε λίγο θα έχουμε νέες ειδήσεις με άλλα «σοβαρά» θέματα για τον μικρόκοσμο μας … και γιατί όχι (με την προσήκουσα σοβαρότητα) θα στηλιτεύσουν την ηθική κατάπτωση της επόμενης πορνό-σταρ της καθημερινότητας του Συβαρίτικου «πολιτισμού» μας…

Αυτό που είναι δύσκολο … είναι να αποφεύγεις να χαϊδεύεις τη σκέψη σου μέσα από την συνήθεια να πηγαίνεις όπου φυσάει ο άνεμος (ΟΦΑ)… δηλαδή την κοινή συναισθηματική φόρτιση της μάζας των χορτάτων.

Πολύ αγάπη για τους καταπιεσμένους λαούς… έχουμε και εδώ σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη … αλλά μόνο σε προσευχές που δεν κουράζουν τον πισινό μας από την βολή της ραθυμίας του πνεύματος που κατοικεί μέσα του.

Άλλωστε είναι διαφορετικό να είσαι υποδουλωμένος στην Τουρκοκρατία και διαφορετικό στο ΔΝΤ… στην πρώτη περίπτωση υπάρχει ο λόγος του Σολομού και η ανάγκη της Ελευθερίας… ενώ στην δεύτερη περίπτωση υπάρχει η «ανάγκη» της Επιθυμίας να είσαι δούλος στο ρέψιμο της ευμάρειας που καμιά φορά απειλείται…

Καλά μας στερνά…

Ο ΕΞΥΠΕΡΥ … ΕΜΒΟΛΙΜΑ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ

.

Ο «άνθρωπος» … τα περιλαμβάνει όλα… η επιλογή του είναι το σημείο της διάκρισης που κάνει τις ιδεο-μορφές της σκέψης του πραγματικότητα στη ζωή του.
Σε αυτή την εποχή του διαρκούς ανικανοποίητου και της πολιτικό- οικονομικής φοβίας του θανάτου στο Εγώ μας, «σκάρωσα» ένα μικρό στίχο που θα μπορούσε να είναι ένα επιτυχημένο (ξεφτιλέ) άσμα της πραγματικότητας που «αγοράζουμε» υποσυνείδητα … καθημερινά, ως αντίποδα στο τραγούδι που ερμηνεύει ο Μάριος Φραγκούλης για τις ανάγκες της προβολής του έργου «Ο μικρός Πρίγκιπας» του Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ στο Πλανητάριο.

Έχουμε λοιπόν να διαλέξουμε μεταξύ του στίχου :

«Αγαπώ μια παντρεμένη
στη ζωή την κολασμένη
την ψυχούλα μου τη γδέρνει
μια καριόλα που τον παίρνει»

Και αυτού που ακολουθεί… και αφορά (νοηματικά) σε ότι εξιστορεί το «παραμύθι» για μεγάλους του ταλαντούχου συγγραφέα.

Υ.Γ
Όταν ήμουν πολύ «γαμάτος» άντρας , ως μικρός Αυνάν με στόχους και σοβαρό προφίλ … αυτά μου φαινόντουσαν «μαλακίες»… και απλά το καταθέτω ως πληροφορία …