Η Ελένη του Ευριπίδη στο Γύθειο

.




Σε μερικές ημέρες και συγκεκριμένα στις 27 του Σεπτεμβρίου του 2014, το Γύθειο θα φιλοξενήσει στο αρχαίο θέατρό του την τραγωδία «Ελένη» του Ευριπίδη.
Πρόκειται για ένα αρχαίο έργο που συνδυάζει το τραγικό με το κωμικό στοιχείο και
η γραφή του κοσμεί την Ελληνική γραμματεία, που άφησε αυτούσια στοιχεία θεατρικής πλοκής στην παγκόσμια λογοτεχνία.

Την σκηνοθεσία υπογράφει για το θέατρο Θυμέλη η τραγωδός Έλλη Βοζικιάδου, σε μετάφραση του Θρασύβουλου Σταύρου, ενώ η μουσική έχει γραφεί από τον συνθέτη και διευθυντή συμφωνικών ορχηστρών Διονύση Κούτση. Τα σκηνικά είναι του Χάρη Σεπεντζή και τα κοστούμια της Έλσας Βώκου. Την κατασκευή των κοστουμιών έχει επιμεληθεί η Ελευθερία Αργυρού και η μουσική διδασκαλία ανήκει στην Λόρνα Κούτση.

Ο Ευριπίδης το 412 π.Χ, διδάσκει παρουσιάζοντας την τραγωδία του στα Διονύσια.
Δύσκολη εποχή για τους Αθηναίους. Βρίσκονται στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας πολέμου με τους Σπαρτιάτες, Πριν ένα χρόνο έχουν πάθει πανωλεθρία οι Αθηναίοι στην Σικελική εκστρατεία και αρχίζουν να αμφισβητούν τις παλιές ιδέες και σαφώς την διατήρηση της ισχύος μέσω του πολέμου.
Ο Ευριπίδης φτιάχνει ένα μύθο που αλλάζει τελείως την μέχρι τότε γνωστή ιστορία της Ελένης και του Πάρη, δίνοντας το στίγμα της σκέψης του, που λέει, "μην πιστεύεται σε ότι σας δίδαξαν", γιατί τούτα φέρνουν πολέμους και τον όλεθρο στον άνθρωπο.
Μεγάλες σκέψεις, που δυστυχώς δεν τις κρατήσαμε στη συνέχεια των αιώνων ως διδαχή.

Η πλοκή του μύθου, θέλει την Ελένη να έχει πέσει θύμα μιας διαμάχης μεταξύ της Ήρας, της Άρτεμης και της Αφροδίτης, που η τελευταία για να προκριθεί στο διαγωνισμό ομορφιάς που είναι και η ουσία της διαμάχης με τις άλλες δύο, τάζει στον κριτή Πάρη να του δώσει την ξακουστή για την ομορφιά της Ελένη για γυναίκα, αν την διαλέξει για ομορφότερη Θεά.
Η Ήρα, καταλαβαίνοντας την συμπαιγνία, μεταμορφώνει σε είδωλο μια δεύτερη Ελένη και φυσικά ο Πάρης νομίζει πως παίρνει στην Τροία την αληθινή. Την Ελένη την οδηγεί ο Ερμής σε ένα φανταστικό βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πρωτέα.
Τα χρόνια περνούν, κερδίζουν τον πόλεμο οι Έλληνες στην Τροία και η επιστροφή του Μενέλαου δεν είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να έχει προς την πατρίδα. Στο πλοίο του μαζί με τους ναύτες έχει μαζί και την αιθερόπλαστη σύζυγό, αλλά ο Δίας μαζί με τους άλλους θεούς δεν τον αφήνουν να πλησιάσει στην πατρίδα του. Χαμένος στο πέλαγο περιπλανιέται επτά χρόνια, ώσπου τα κύματα τελικά να τον ξεβράσουν με διαλυμένο πλοίο στις ακτές της Αιγύπτου.
Εν τω μεταξύ, ο Πρωτέας έχει πεθάνει και στον τάφο του κάνει επικλήσεις η Ελένη για να σμίξει με τον άντρα της, δεδομένου ότι, αν και νιώθει, απόλυτα ηθική μπροστά στον παγκόσμιο διασυρμό της, υφίσταται μετά από τόσα χρόνια πιέσεις από τον γιο του Πρωτέα, που βασιλεύει τώρα και την θέλει για γυναίκα του.
Η ιστορία εξελίσσεται με διαλόγους αναγνώρισης των δυο που έχουν κωμικά και τραγικά στοιχεία. Το ότι ζει ο άντρας της το μαθαίνει την ίδια ημέρα της συνάντησής τους, από ένα πολεμιστή της Τροίας, τον Τεύκρο, που εξορισμένος από την πατρίδα του την Σαλαμίνα, ψάχνει την μάντισσα, και αδερφή του βασιλιά, να του πει πως θα φτάσει στην Κύπρο να στήσει μια νέα πατρίδα. Ο χορός που είναι μαζί με την Ελένη, αναπτύσσει ένα υπέροχο φιλοσοφικό λόγο που αξίζει να τον κατανοήσουμε.
Έτσι η Ελένη μαζί με τον Μενέλαο, καταστρώνουν ένα σχέδιο ξεγελάσματος του βασιλιά, αφού πρώτα παίρνουν την διαβεβαίωση της μάντισσας αδερφής του, ότι δεν θα τους προδώσει.
Αυτή η νίκη τους, δηλαδή το κατόρθωμα να φύγουν από τα παράλια με τον δόλο που στήνουν, θυμώνει τον βασιλιά. Αποτρέπεται όμως η βία που εξαπολύει, μια και τον συνετίζουν, σε μια από μηχανής παρέμβαση, οι Διόσκουροι τα αδέλφια της Ελένης, που είναι πλέον θεοί στα ουράνια.

Όλα τούτα, είναι μαγικό να τα βιώνουν θεατές και ηθοποιοί μαζί, στο χωμάτινο αρχαίο θέατρο του Γυθείου. Λίγες εκατοντάδες μέτρα από την ορχήστρα του θεάτρου, βρίσκεται το νησάκι Κρανάη. Εκεί θέλει ο μύθος να πέρασαν την πρώτη βραδιά του κλεψίματός τους οι δύο εραστές, Πάρης και Ελένη, πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους για την Τροία.
Ο λόγος που βάζει ο Ευριπίδης στα χείλη των ηρώων, αλλά και η ανδρεία διεκδίκηση της γυναίκας του από τον Σπαρτιάτη Μενέλαο, είναι μια διδαχή της Δωρικής σκέψης που καλεί τον άνθρωπο στους αιώνες να αγωνίζεται για την ζωή που του αξίζει.
Κάθε συλλαβή, είναι γραμμένη από τον Ευριπίδη, στην ίδια τονική κλίμακα με αυτή που υπαγορεύει ο Ταΰγετος σ΄ όσους μπορούν να τον «ακούσουν», ο οποίος ορθώνεται Πενεπόπτης στους αιώνες της εν πολλοίς άγνωστης σ’ εμάς ιστορίας.

Αυτά τα έργα τα έχουν υπηρετήσει σπουδαίοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες και φυσικά όποιος έχει την στοιχειώδη επίγνωση του βάρους των λόγων που φέρουν τέτοια κείμενα, τα πλησιάζει με σεμνότητα.
Σε αυτή την παράσταση η γνώση της σκηνοθέτιδας μαζί με τους ηθοποιούς που λειτουργούν την διδαχή της, υπόσχονται μια πραγματική ψυχαγωγία στους θεατές, σε αντιστάθμισμα της πρόχειρης διασκέδασης που κατατρύχει τις μέρες μας.

Ας χαρούμε ότι μας προσφέρει η άγνωστη διαδρομή της ζωής.
Λέω, να είμαι κι εγώ εκεί.
Κάθε πάτημα της χωμάτινης ορχήστρας μέσα από τέτοια κείμενα, είναι ευλογία για όλους που μετέχουν της ιερουργίας του θεάτρου.

Διανομή:
Ελένη, η  Μαρία Δρακοπούλου.
Μενέλαος, ο Κώστας Ζωγραφόπουλος.
Τεύκρος και Θεοκλύμενος, ο Κωνσταντίνος Ρωμαίος.
Αγγελιοφόρος Μενέλαου και Αγγελιοφόρος Θεοκλύμενου, ο Κυριάκος Μερτζάνης.
Θεονόη, η Λόρνα Κούτση.
Γερόντισσα, η Βίκυ Κουκουτσίδη.
Χορός, οι Έλλη Λορέντη, Μαρία Μπράϊλα, Ειρήνη Δρίβα , Βίκυ Κουκουτσίδη, Λόρνα Κούτση και Κατερίνα Βολίκα.
Ήχο και φώτα, ο Στράτος Λέμης

Κ.Ζ


Ιδου η Ρόδος, ιδού και το πήδημα

.




Αυτός ο ιστοχώρος, ξεκίνησε πριν από κάποια χρόνια σαν οδοιπορικό της ψυχής μου. Ήθελα να μπω μέσα σε ένα «χωριό» που συμπτωματικά ήταν το δικό μου, για να ανακαλύψω άγνωστα τοπία και αισθήσεις, προσφέροντας όλα τούτα στους κατοίκους του κάθε «χωριού».
Γνώση που δεν μοιράζεται σ΄ αυτούς που την αντέχουν, είναι σαν τον αβίωτο έρωτα που τον φαντάζομαι σαν κατάντια της ανθρώπινης μοναξιάς.
Δεν ήταν λοιπόν τυχαία η πρώτη ανάρτηση που είχε την αισθητική μνήμης του παλιού Κεραμικού βαδίζοντας προς την άγνωστη περιώνυμη Αθήνα.
Όλα ξεκίνησαν από μια υπόσχεση στην πλατεία του χωριού μου για αυτό το ηλεκτρονικό βάδισμα, χωρίς να έχω σαφή εικόνα πως θα γίνει. Η υπόσχεση ήταν προς ένα φίλο συγχωριανό μου, που ήθελε κι εκείνος να φτιάξει πολλά πράγματα στον μικρό τούτο τόπο. Ο Βαγγέλης Βλαχόπουλος είχε μέσα στο βλέμμα του την ανιδιοτέλεια της προσφοράς και οραματιζόταν μέσα από το αξίωμά του ένα κοινοτικό ξενώνα και πολλά άλλα που θα μάζευαν σε όμορφα τοπία ανθρώπων την συνύπαρξη. Κουβαλούσε τον Ξένιο Δία μέσα του, αλλά μετά από λίγο καιρό έπαψε να προκαλεί τις αντιθέσεις των ανθρώπων που πάντα αντιδρούν σε κάθε δημιουργία και αποφάσισε να γίνει μνήμη σ’ όσους τον κρατούν στη θύμηση.
Ήμουν ήδη ώριμος εκείνη την εποχή, οπότε είχα συνειδητοποιημένη την φθαρτότητα μας και δεν θα μπορούσε τούτη να μην υπάρχει μέσα στις καταγραφές του οδοιπορικού μου σε αυτή τη γνώση. Είχα και κρατώ ακόμη την επίγνωση, ότι σαν παρατηρώ κάτι και το αποτυπώνω γραπτά μέσα από την ιδιαιτερότητα της «όρασής» μου, πρέπει να έχω ταυτόχρονα για αυτό την αίσθηση του παρόντος αλλά και του μετέπειτα χρόνου που εγώ δεν θα βρίσκομαι εδώ. Δεν έχω τον ορισμό της ζωής μα ούτε και της ανυπαρξίας, οπότε τα βάζω και τα δυο μαζί μια και τότε ολοκληρώνεται το άπιαστο «είναι» και «δεν είναι» που φοβίζει και καταδυναστεύει το μυαλό των ανθρώπων στους αιώνες.
Ας πούμε ότι αυτές οι γραφές του χώρου τούτου, είναι ένα αποτύπωμα προσωπικής σκέψης που δεν είναι ως αξία σπουδαιότερη ή μικρότερη από άλλες απλών ανθρώπων, όμως διαθέτει μέσα της έχει μια εξελικτική συνέπεια και διαλεκτική παρρησία απέναντι στην αντίθεση της εσωτερικής πάλης για κατανόηση.
Ένα μικρό μυστικό, είναι ότι η σκέψη που υπάρχει εδώ είναι ελλιπής αν απλώς την διαβάσει κάποιος, μια και έχει μέσα της μια συμπύκνωση νοημάτων, που για να αποκαλυφθούν χρειάζεται να μελετώνται κάποιες σκέψεις.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από προσφορά έτοιμης τροφής του συναισθήματος, που μας κάνει να νομίζουμε ότι συμφωνούμε ή εναντιωνόμαστε με γνώση απέναντι σε όποιο ψευδοτοπίο μας προσφέρουν.

Ξεκίνησε λοιπόν εν πρώτοις αυτός ο χώρος με ένα τοπίο νεκρικής μνήμης ως θέμα. Κατά δεύτερον δεν υπάρχει ο Βαγγέλης που απέναντι στην διάθεση δημιουργίας του ήταν προσφορά αυτός ο χώρος. Ως τρίτον η γραφή έχει μέσα της την επίγνωση του συντάκτη πως ο αναγνώστης έχει χρόνο μεθύστερο της βιωμένης του πραγματικότητας…
Τι λέτε να συμβαίνει;
Πολύ θα το ήθελα να απαντήσω και με τρώει μέσα μου, όμως ξέρω ότι αυτό δεν είναι σωστό και δίκαιο. Η γνώση πρέπει να προκύψει από ατομικά ερωτήματα του κάθε ενός ατομικά.
Τότε συντελείται η προσωπική μας παιδεία που δυστυχώς δεν κληρονομείται μέσω του υπάρχοντος DNA στους επιγόνους μας, αλλά ο καθένας μέσα από μια προσωπική ταλαιπωρία ζωής θα πρέπει να ανακαλύψει τους δρόμους των ερωτήσεων και ουχί των απαντήσεων της ζωής του.
Μια κρυμμένη λέξη ήταν αυτή για τους «επιγόνους» στην προηγούμενη παράγραφο και τούτο είναι ένα ακόμη επιπλέον στοιχείο που διατρέχει ως αίσθηση τις γραφές αυτού του χώρου. Παιδιά μου θεωρώ εκτός από αυτά που έχουν αποκτηθεί από ερωτική σύμμειξη, όλα εκείνα τα νοήμονα όντα που λαμβάνουν την σκέψη και γίνονται ικανά να αναπαράγουν συνθετικά δικούς τους νοήμονες απογόνους. Αντίστοιχα έχω και εγώ πολλούς γονείς πέρα από τους φυσικούς μου, που ενστάλαξαν στη σκέψη μου τον τρόπο της αποδελτίωσης των πληροφοριών που λαμβάνουν οι ατελείς μου αισθήσεις.
Αν επανέλθουμε στο ερώτημα «Τι λέτε να συμβαίνει;» μήπως έχει κάποια διέξοδο ερμηνείας τούτο;
Ο Γκαίτε, ο Αισχύλος, ο Λιαντίνης, και τόσοι άλλοι δεν είναι εδώ. Ο άγνωστος που δεν γεννήθηκε ακόμη ή αυτός που τώρα ξεκινά την προγύμναση της σκέψης του επίσης δεν είναι εδώ. Όλοι αυτοί μέσα από ένα ασήμαντο σκυταλοδρόμο, βρίσκονται παρόντες σε προτάσεις και έννοιες για να συνυπάρξουν οι ανύπαρκτοι στο παρόν.
Τι λέτε λοιπόν να συμβαίνει;
Θα έλεγα πως υπάρχει η ζωή μας και η ζωή των άλλων που υπήρξε, αλλά όμως...
Λέτε να υπάρχουν δικά μας και δικά τους;
Να μια έννοια που στη ζωή νομίζουμε πως είναι κατανοητή.
Τα δικά μου συναισθήματα, η δική μου αξιοπρέπεια, η δική μου ανάγκη… θα πει ο κάθε άνθρωπος. Ενώ παράλληλα θα ψάξει τα δικά τους λάθη και τις δικές τους αδικίες, όντας σίγουρος για την ακεραιότητα των προθέσεων που επεξεργάζεται ο νους του.
Αν του πουν βέβαια πως αυτός που δεν υπάρχει πλέον ήταν Σοφός, τότε τα πάντα στη ζωή μας εξηγούνται μέσα από αυτή την πεποίθηση που δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Δεν είναι τυχαίο που αναμασάμε τα ρητά χωρίς να καταλαβαίνουμε τι εννοούν στην πραγματικότητα, ή το "πώς" αγωνιζόμαστε για το δίκιο των πεποιθήσεών μας απέναντι σε κάθε αμφισβήτηση τους. Στην απαξία προσώπων και αντιλήψεων βέβαια, είναι ευκολότερα τα πράγματα.

Αυτός είναι μαλάκας σκεφτόμουν κάποτε. Άρα είναι κατώτερος και εγώ σπουδαιότερος…
Τώρα λέω αυτός με ενοχλεί με τις πρακτικές και τις πεποιθήσεις του, οπότε δεν τον θέλω στο τοπίο μου γιατί με εμποδίζει, αρκεί να μάθω τι είναι αυτό που με ενοχλεί ως δική μου αδυναμία. Το «δεν τον θέλω» στο τοπίο μου δεν σημαίνει ότι δεν μπαίνω στη βάσανο ανακάλυψης της αθέατης σκέψης που μου αλλάζει τα συναισθήματα.

Μπορούμε να πηγαίνουμε σε γιορτές κάνοντας την εικόνα ερήμωσης μέσα μας που θα έχει ο τόπος μετά από το πέρας τους; Τότε θα χαρούμε το παρόν χωρίς να αφήνουμε τη στιγμή να πάει χαμένη. Τότε χωράμε μαζί με τους άλλους σε ένα παρόν. Για να βάλουμε λοιπόν και μια πρόθεση στην σπουδαία Ελληνική γλώσσα … και έτσι να φτιάξουμε την έννοια της "συν-χώρεσης" που δεν σημαίνει ανοχή. Μπορούμε να καταλάβουμε, να συμπονέσουμε την επιθετικότητα των άλλων, αλλά δεν σημαίνει ότι θα παραμείνουμε να βασανίσουμε την ύπαρξή μας σε τοπία που δεν μας αφορούν αισθητικά στην εξέλιξή μας. Όλα είναι πιο εύκολα αν παρατηρήσουμε την "ανάγκη" μας.
Η «ανάγκη» είναι η μεγαλύτερη έννοια που πραγματεύεται στα κείμενά της η σπουδαία Ελληνική γραμματεία και ίσως είναι η πιο παρεξηγημένη λέξη στους αιώνες. Τούτο συμβαίνει γιατί κάποιοι την θέλουν σε καταστολή για να υπάρξουμε κάτω από ταπεινωτικές πίστεις, ενώ κάποιοι άλλοι την τοποθετούν ψευδώς ως ταμπέλα στις επιθυμίες τους, που μέσα από την αφιλοσόφητη απληστία τους, λειτουργούν την ύβρη του προσωπικού τους Εγώ.

Αφορμή λοιπόν τούτης της σκέψης που καταγράφηκε πιο πάνω με στόχο να διαβάζεται σε απροσδιόριστο χρόνο, ήταν μια φωτογραφία ενός μπαμπά και μιας κόρης μπροστά σε ένα υδάτινο τοπίο.
Λέτε να είναι τώρα μεγάλη η κόρη τώρα και να μην ζει ο μπαμπάς;
Λέτε να τραβήχτηκε σε κάποια όμορφη λίμνη της Ελλάδας ή του εξωτερικού;
Λέτε να είναι φρέσκια ή μελλοντική φωτογραφία, σαν κι αυτές που μας προσφέρει η επικαιρότητα και όλοι χαιρόμαστε που μετέχουμε της πληροφόρησης που στην κωδική γλώσσα της διαδικτυακής πραγματικότητας μεταφράζεται σε like ; 
Ποιος ξέρει;
Μα όχι!!!
Ο αναγνώστης είναι νοήμων και μπορεί να διαβάσει την ημερομηνία που είναι σημειωμένη…
Μα πως είναι σίγουρος ότι η ουσία του μηνύματος μιας τέτοιας εικόνας είναι ο χρόνος αποτύπωσις, αν και μελλοντικός και όχι το απροσδιόριστο ως έννοια του "είναι" και "δεν είναι";
Μια ημερομηνία είναι δυνατότερη από τα παρόντα αισθήματα που δημιουργεί η θύμηση μέσα μας; Πως γίνεται να νιώθουμε δικό μας κάτι που έχει συμβεί σε ένα παρελθόν;
Πως γίνεται να προδιαγράφουμε στη σκέψη μας όλα όσα στο μέλλον θα μας συμβούν;
Τι λέτε να συμβαίνει;
Ποιος βλέπει το όλον της ζωής, που έχει μέσα του την εικόνα της ομορφιάς μα και την εικόνα της σήψης;
Αν διαλέγεις το μισό … ψάχνοντας τα όμορφα τοπία, τότε μισή ζωή θα ζήσεις.
Αν διαλέγεις το ολόκληρο… τότε θα χάσεις από τη σκέψη σου το πανηγύρι της χαράς και τον οδυρμό της λύπης και θα ζήσεις με μέτρο και σεβασμό το θαύμα της φύσης που μας περιέχει.

Το "για πάντα" που συνηθίζουμε να ψάχνουμε στη ζωή μας, είναι έρωτας που δεν βιώνεται με λογικές που φοβούνται την αθέατη πλευρά της Σελάνας...   Τι μας μένει λοιπόν;
Ίσως μένει μόνο η προσταγή ενεργοποίησης μιας άλλης σκέψης, που μας άφησε ο Αίσωπος για όλους εμάς τους κομπαστές της μισής ζωής, μέσα από το πρόσταγμα  " Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα "


Προσδοκίες και φόβοι

 .


Σκέφτομαι... μια και μου αρέσει η παρατήρηση....
Γιατί οι άνθρωποι συνηθίζουμε να εκθειάζουμε και να απαξιώνουμε συνήθως πρόσωπα με ελάχιστη χρονική απόσταση μεταξύ των δύο διαθέσεων;
Συνεχίζω να σκέφτομαι...
Η καταγραφή εμπειριών που μας έχουν πονέσει και απειλούν την τακτοποίηση των πεποιθήσεών μας, μήπως είναι οι φόβοι που μας κρατούν σε ομηρία;
Η απόφαση "δεν επιλέγω" γιατί πρέπει να συνοδεύεται από επίθεση σε ό,τι διαφέρει των επιλογών μας;
Ψάχνοντας μέσα στη σκέψη ένα φάρμακο για την καλή παρατήρηση γύρω και μέσα μας, θυμήθηκα μια ρήση που είχα σκεφτεί κάποτε, και έλεγε ...
Καλό είναι να μην κάνουμε την χαρά μας πανηγύρι και την λύπη μας οδυρμό!
Γιατί;
Μα γιατί η ηρεμία παράγει κατανόηση, ενώ οι ακραία μεταβαλλόμενες διαθέσεις, μας κάνουν να πονάμε από αστόχαστες επιλογές της προσδοκίας ή του φόβου που αντιδρούν κατά το δοκούν των ερεθισμάτων...
Η "λογική" του κρύου -ζέστη, που λειτουργούν οι πολιτικοί επικοινωνιολόγοι, έχει αφετηρία την δική μας σκέψη που την εφαρμόζουμε στην καθημερινότητα.
Αυτή η μεταβολή των συναισθημάτων, κουράζει και μας αδρανοποιεί. Το κυριότερο όμως είναι ότι μας αφήνει μόνους, βορά στον κυρίαρχο της σκακιέρας ελέγχου του Νου, αφαιρώντας μας την ευκαιρία του συνυπάρχειν με διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ζωής που έτσι και αλλιώς μετέχουμε του θαύματός της!

Κ.Ζ


Σημείωση:
Η εικόνα είναι μια λεπτομέρεια από σκίτσο του σπουδαίου Quino, που έκρινα ότι εξυπηρετεί εικαστικά την παρούσα ανάρτηση.

ΠΟΛΛΑ ΒΑΖΕΙΣ … ΛΙΓΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ !

 .


Βάλτε τώρα που γυρίζει !!!
Λίγα βάζεις, πολλά παίρνεις !!!

Αυτές οι δύο ατάκες έλκουν την καταγωγή τους από τα τυχερά παιχνίδια μιας παρακμιακής εποχής σε υπαίθρια τζογαδόρικα τραπεζάκια πανηγυριών και λαϊκών αγορών της Αθήνας, μετά την κατοχή των Γερμανών κατά την ανόρθωση της οικονομίας των επιλεγμένων ιδιωτών – και όχι των πολλών- από την Αμερικάνικη βοήθεια του τότε προέδρου Χάρυ Τρούμαν.
Κάθε άνθρωπος που κουβαλά το σύνδρομο του εύκολου κέρδους, κατορθώνει τελικά μέσα στην αγωνιώδη ζωή του να παραμένει πλέμπα και νιώθει ότι τον κατατρέχουν οι συνθήκες, αν και ο ίδιος πιστεύει ότι είναι σπουδαίος. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, σαν τους ελάχιστους επιτυχημένους ποδοσφαιριστές κρατών που πεινούν οι πολίτες τους, που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ομηρίας των πολλών. Πολλοί τέτοιοι άνθρωποι σχηματίζουν τον χάρτη των ηθών μιας κοινωνίας και κατά συνέπεια οι δημιουργίες τους από την αρχιτεκτονική των πόλεων μέχρι τις υποδομές της εκτελεστικής εξουσίας τους και τις μεταξύ τους ανθρώπινες σχέσεις, εμφανίζουν μια αδιόρθωτη αναπηρία με αδικίες και βία, που δεν διαθέτει στοιχειώδη λογική.

Εδώ Ελλάδα, εδώ Ελλάδα !!!
Αν νομίζετε ότι μιλώ για ένα παρελθόν που έχει ιστορική σημασία η περιγραφή του, είσαστε γελασμένοι. Η κοινωνική αναπηρία δεν θεραπεύεται από καμία εξουσία, αν δεν αλλάξει η παιδεία του ίδιου του λαού. Βέβαια στην δική μας μικρή γωνιά του παγκόσμιου χάρτη, καμία κυβέρνηση δεν ασχολήθηκε σοβαρά με την παιδεία, μια και δεν υπήρχε λόγος να αλλάξουν τα ήθη της κοινωνίας, που με την υποτέλειά της εξυπηρετούσε πάντα τα συμφέροντα της εκάστοτε ολιγαρχίας.
Θα μπορούσαν να εκσυγχρονίσουν το δίκαιο ή την δημόσια διοίκηση της χώρας άτομα που ζουν από την μιζέρια και την απροσδιοριστία της δαιδαλώδους δομής του;
Φυσικά όχι!
Θα μπορούσε ο επιχειρηματίας που ξέρει καλά τον τζόγο του εύκολου κέρδους να ξεχάσει τον χρηματισμό της σάπιας μηχανής του κράτους, βάζοντας τον εαυτό του σε κίνδυνο να μην έχει κέρδη χωρίς έλεγχο;
Σαφέστατα όχι!
Ο Έλληνας, γνωρίζει μια παροιμία που την τηρεί με ευλάβεια, κάνοντας το ήθος της ζωής του να ταιριάζει στον ευτελή χαρακτηρισμό του ιδιώτη. Θα τον ακούσουμε πολλές φορές να λέει ή να πράττει σύμφωνα με την παροιμιακή προσταγή που διαπαιδαγωγεί με τη ρήση «Μακριά από τον κώλο μου, κι ας είναι τρία μέτρα»

Τελευταία, που οι κινήσεις της μακρο-οικονομικής σκακιέρας έφεραν την υποτιθέμενη κρίση στον νότο της Ευρώπης, αυτός ο ανεκδιήγητος μαυρομάτης με την καμπούρα στην πλάτη, συνεχίζει μέσα από άλλες εκφραστικές συνήθειες την λειτουργία της παροιμίας που τον κρατά στην υποτέλεια της ιδιωτείας.
Πάντα ο «καρά γκιόζ» δεν βλέπει το κουσούρι του, αλλά αντίθετα κλαίγεται για την ανέχειά του, κρυφο - καμαρώνοντας για την εξυπνάδα της μικρής ή και μεγαλύτερης απάτης που του ορίζει η ηθική του.
Βρίζει η πλέμπα κάποιους πολιτικούς που όντως είναι κατάπτυστοι για τις επιλογές της ιδιωτείας τους, έστω κι αν την ντύνουν πίσω από νόμους που τους θέτουν στο απυρόβλητο. Μα ξεχνούν ότι οι ίδιοι τους ψήφισαν και συνεχίζουν να νομιμοποιούν τους ίδιους και άλλους όμοιους στην πολιτική σκέψη.

Σε αυτή τη χώρα υπάρχει η λεγόμενη μετακινούμενη βία.
Τι είναι αυτό; Μα είναι απλό. Χτυπά η εξουσία τον ένα πολίτη, εκείνος γυρίζει και χτυπά τον επόμενο που νιώθει ότι εξαρτάται από αυτόν. Κλέβει ο πολιτικός, κλέβει ο υπεύθυνος, κλέβει ο ένας, κλέβει ο άλλος και στο τέλος φτάνουν σε αυτόν που έχει να φάει μια βδομάδα και τον κλέβει αυτός που νομίζει ότι είναι βολεμένος σε σχέση με την κατάντια του τελευταίου τροχού της άμαξας.
Μια κοινωνία βιαστών και ανήθικων πολιτών που απλώς κλαίει ο καθένας για δικούς του λόγους, ζητώντας οφέλη ατομικά που καμία σχέση δεν έχουν με την ευνομία και την ανάπτυξη μιας υγιούς κοινωνίας.

Η αλητεία του ήθους αυτής γης αρρωστημένης κοινωνίας, έχει ερμαφρόδιτα χαρακτηριστικά. Ποια είναι αυτά; Μα εμφορείται ένα σύστημα αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς μέσα από στυγνό καπιταλισμό τριτοκοσμικής συγκρότησης.
Αυτή η χώρα, ζει την κοινωνική της παράνοια που οι δικτατορίες έφτιαξαν το θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης και των υποδομών σε δρόμους και ηλεκτροδότηση, ενώ η λεγόμενη δημοκρατία καταργεί τον κοινωνικό χαρακτήρα του κράτους και θεωρεί τις υποδομές μιας χώρας ότι δεν είναι κοινωνικό αγαθό.
Μα από την βάση νομιμοποιείται η κάθε εξουσία… και από τα ήθη των υπηκόων της.
Σε παλαιότερες εποχές η «ιδέα» ενός επιχειρηματία σήμαινε πως αγοράζει την εργασία των υπαλλήλων του για να πετύχει το κέρδος που έχει σχεδιάσει να αποκτήσει. Σήμερα οι εργαζόμενοι καλούνται να εργαστούν και αν πετύχει ο στόχος θα πάρουν τα ψίχουλα που θεωρεί ο εργοδότης ότι αρμόζουν ως αμοιβή στην εποχή της κρίσης. Αν δεν πετύχει όμως τους στόχους του, μια και ο εργαζόμενος έχει βαφτιστεί συνεργάτης, ξεχνά την εργασία που κατέβαλε ο τελευταίος, έστω και αν βρίσκεται η ζωή του κάτω από το όριο της φτώχιας.
Οι πολίτες στο σύνολό τους δεν διαθέτουν σήμερα στοιχειώδη λογική κρίσης. Όποιος αμφιβάλει γι αυτό ας σκεφτεί ότι στην Ρώμη, η πλέμπα παρακολουθούσε δωρεάν την βία στις αρένες και έτρωγε ότι πετούσε στις κερκίδες η εξουσία. Σήμερα ο αντίστοιχος απατεώνας υποτελής, όχι μόνο δεν τρώει, αλλά πληρώνει για να μπει στις διαφορετικές αρένες των λαϊκών θεαμάτων που τον κρατούν σε πνευματική και θυμική ομηρία. Αυτό θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε κατ’ ευφημισμόν εξέλιξη…

Βάλτε τώρα που γυρίζει λοιπόν !!!
Η κρίση ενισχύει την αλητεία του ήθους των πολλών και κρατά σε ομηρία την μειοψηφούσα σκέψη που καίγεται μαζί με την ξερή λογική των κατ’ επίφαση ευαίσθητων κοινωνικά ιδιωτών.

Δεν ξέρω αν η Δημοκρατία του συρφετού είναι το χειρότερο πολιτικό σύστημα που μπορεί να επιλέξει ένας λαός για να τον αντιπροσωπεύσει. Σκέφτομαι μήπως υπάρχει κάποιο χειρότερο αυτού, αλλά δεν μου έρχεται κάποιο στο μυαλό.
Η δημοκρατία που βρωμά φέρνει πανδημίες θανάτου που δεν έχουν ορατό εχθρό.
Ίσως όμως να είναι και το καλύτερο σύστημα, γιατί έχει μέσα του την ελπίδα στο κουτί της Πανδώρας, αυτήν δηλαδή την υποσχετική πιθανότητα των παπατζήδων της τότε εποχής, που φώναζαν …

Βάλτε τώρα που γυρίζει !!!
Λίγα βάζεις, πολλά παίρνεις !!!

¨Η μήπως …
Φύγε τώρα που γυρίζει !!!
Πολλά βάζεις, λίγα παίρνεις !!!

Διαγωνισμός Τέχνης στο Ελλαδιστάν

.



Τα έφερε η μοίρα, να πάω σ’ ένα θεατρικό διαγωνισμό κάποιου πολυχώρου τέχνης, για να παρακολουθήσω την τελευταία μέρα διαγωνισμού των τεσσάρων επικρατέστερων σχημάτων, ώστε να απονεμηθούν οι βραβεύσεις από το κοινό.
Πάντοτε σαν παρακολουθώ θεατρικές δημιουργίες νέων, κάνω πολλές σκέψεις καμαρώνοντας συνάμα γι αυτούς που επιλέγουν ως μέσο επικοινωνίας των ανησυχιών της ζωής τους την τέχνη, έστω και αν υπάρχουν ελλείψεις. Κανένας δεν γεννήθηκε τέλειος και η αγάπη μας για τις Τέχνες είναι πραγματική σαν μπορούμε να δούμε την διαδικασία που παράγει πολιτισμό και όχι να καταναλώνουμε ότι μας προσφέρουν ως αδιαμφισβήτητα σπουδαίο.

Μέχρι εδώ όλα καλά… αλλά στο Ελλαδιστάν που είναι μια τριτοκοσμική χώρα παρακμής τα πράγματα έχουν πάντα την δική τους απρόβλεπτη εκδοχή…

Μετά από κάθε μονόπρακτο, στο μικρό διάλειμμα που γινόταν, ο κόσμος έβγαινε έξω από την αίθουσα για το αναγκαίο τσιγάρο του, εξοικονομώντας έτσι χρόνο οι υπεύθυνοι να διευθετήσουν το φροντιστήριο της σκηνής για τους επόμενους διαγωνιζόμενους.
Όταν παρακολουθήσαμε και το τρίτο μονόπρακτο, είπα να κάνω κι εγώ το δικό μου τσιγαράκι κι έτσι κατευθύνθηκα προς την έξοδο, όπου είχαν στήσει οι χαμογελαστές κοπέλες της διοργάνωσης μια διάφανη κάλπη πάνω σε ένα πάγκο για να συγκεντρώσουν τους ψήφους των θεατών.
Γούρλωσα από απορία τα μάτια μου σαν διαπίστωσα πως η διάφανη μικρή κάλπη ήταν σχεδόν μέχρι την μέση γεμάτη από χαρτάκια ψηφοφορίας.
Πλησίασα τις κοπέλες που συνέχιζαν να χαμογελούν και τις ρώτησα πως γίνεται ενώ δεν έχουν διαγωνιστεί όλα τα σχήματα να δέχονται ψήφους. Η ενοχική τους απάντηση, ταιριαστή με την ανευθυνότητα που διακατέχει και τον δημόσιο τομέα σαν κάνει εγκλήματα σε περιβάλλον και πολίτες, ήταν πως δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε γιατί κάποιοι που ήθελαν να φύγουν απαιτούσαν να ψηφίσουν.
Χαμογέλασα με μια αμφιθυμία λύπης και απορίας και συμπλήρωσα μετά το «Αχ» που μου βγήκε αβίαστα, πως αν δοκίμαζαν να ζητήσουν το «γιατί» θετικής ψήφου ή την αιτιολόγηση της απόρριψης σε ότι έκριναν τέτοιοι θεατές, θα ήσαν ελάχιστοι αυτοί που θα είχαν κάτι να πουν. Ενώ συνέχιζαν εκείνες να με κοιτούν αμήχανα, συμπλήρωσα πως η πλειονότητα όσων παρακολουθούν θεάματα και συμπεριφέρονται έτσι ενώ καλούνται να δώσουν την ψήφο τους, είναι δυστυχώς κανίβαλοι.

Στο τρίτο βήμα μου ενώ προσπαθούσα να γευθώ την πικρή ρουφιξιά του τσιγάρου μου φεύγοντας από το τραπέζι της ψηφοφορίας των απολίτιστων, άκουσα μια σοβαρή φωνή από ένα κύριο που μου έλεγε πως αυτός δεν είναι κανίβαλος.
Πράγματι τον κοίταξα και προς στιγμήν συμφώνησα μέσα μου μαζί του, μια και δεν είχε κανένα κόκαλο στο κεφάλι του, ούτε αμφίεση που να παραπέμπει σε αυτό το χαρακτηρισμό. Ένας καθώς πρέπει άνθρωπος με ωραία ρούχα και ένα ξανθωπό μαλλί που αν δεν είχε σχέση με την τέχνη σίγουρα θα ήταν εγγράμματος σε κάποια θέση ιδιωτικού ή κρατικού τομέα ή ακόμη θα μπορούσε να επιβιώνει μέσα από κάποια επιχειρηματική δράση.
Δυστυχώς όμως έκανα λάθος.
Διαπίστωσα πως οι κανίβαλοι που είχα απροσδιόριστα στη σκέψη μου κατά την ώρα που τους ανέφερα στις όμορφες ψηφολέκτριες, δεν έχουν απαραίτητα την αφρικανική εμφάνιση.
Το ύφος του δικαίου που αισθάνεται ένας βλάκας, όπως μας έχει αναλύσει στο όμορφο έργο «Εγχειρίδιο βλακείας» ο ευφυής Διονύσης Χαριτόπουλος, έλαμπε στα μάτια του κυρίου. Με σοβαρό ύφος υποστήριξε ότι δεν έχει χρόνο να παραμείνει άλλο και αφού είδε τα τρία έργα έκρινε σωστό να ψηφίσει τα δύο που του άρεσαν περισσότερο.
Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι αν δεν έχουμε χρόνο απλώς δεν ψηφίζουμε σαν δεν έχουμε παρακολουθήσει όλο το διαγωνιστικό μέρος, αλλά εστάθη αδύνατον να αλλάξει η γωνία της ματιάς του, που καμάρωνε το «σπουδαίον» της ύπαρξής του, όπως ακριβώς κάνουν σαν αγορεύουν οι πολιτικοί περιορισμένης αντίληψης των οποίων το λόγο νομιμοποιούν  οι πνευματικά σακάτηδες οπαδοί τους. Να δεις σκέφτηκα που κάποιον πολιτικό με πρόδηλο νοητικό πρόβλημα τον έχει ψηφίσει και τούτος….
Δεν είπα πολλά λόγια, μια και ήταν σίγουρος ότι είχε πράξει το σωστό και ότι η λογική του είναι απόλυτα σωστή, απορώντας με την σκέψη μου που τον προσέβαλε.
Απομακρύνθηκα με την απόδειξη ότι ο βλάκας είναι κυρίαρχο και ανίκητο Όν στην κοινωνία μας, και σιγουρεύτηκα για την ορθή σκέψη των τραγικών ποιητών μιας άλλης Ελλάδας, πως ο κόσμος δεν αλλάζει με την πειθώ αλλά με την Νέμεση…

Προφανώς είχε παρευρεθεί σ’ αυτόν τον διαγωνισμό όπως θα συνήθιζε και στις εθνικές εκλογές, με το ψηφοδέλτιο σημαδεμένο εξ υποχρεώσεως.
Κάποτε μου είχε πει ένας Ιρακινός σπουδαγμένος φωτογράφος που ήταν εργάτης στην Ελλάδα, πως όποιος προσπαθεί να πει φιλοσοφία σε βλάκες είναι ίδιος με αυτούς. Έτσι σαν καλός μαθητής της ανατολικής σκέψης, σιώπησα και δεν του ανέφερα ότι και το παιδί του σαν διαγωνίζονταν αν ήθελε να το καμαρώσει κάποτε σπουδαίο, θα έπρεπε να του εξηγήσει και να ψηφίσει ότι έκρινε καλύτερο η συνείδησή του. Αλλά αυτό ως αξία αντιβαίνει με το παλαιότερο και γιατί όχι ακόμα τωρινό βόλεμα των «δικών» μας έστω και αν υπολείπονται άλλων αξιοτέρων.
Αν θέλετε απόδειξη κοιτάξτε τα ονόματα των βουλευτών στο Ελλαδιστάν για να καταλάβετε πως η αντίληψη της «βασιλείας» κληρονομικώ δικαίω, ισχύει ακόμη στις υπανάπτυκτες χώρες που δυστυχώς δεν είναι λίγες στον κόσμο…
Ας πούμε πως οι θώκοι της εξουσίας καταλαμβάνονται από απογόνους του κεφαλαίου και των κυβερνητικών υπαλλήλων του, που το υπηρετούν πάππου προς πάππου, μέσω μιας κλειστής σκυταλοδρομίας.

Αποφάσισα να γράψω χωρίς στοιχεία αυτό το χρονογράφημα, σχετικά με το χώρο που διοργάνωσε αυτούς τους θεατρικούς αγώνες, γιατί δεν πιστεύω στην τιμωρία της κατηγόριας, αλλά στην νουθεσία των "λογικών" που στοχεύουν στην αριστεία της σκέψης.
Για δε τον «κανίβαλο» που χάθηκε βιαστικός στην υγρή νύχτα, δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως έχει να προσφέρει σπουδαία στη ζήση του, αν διαχωρίσει τον Εαυτό του από την βλακεία που είναι εγγενής στη ζωή μας και δεν νιώθει ότι απειλείται απ’ τον διαχωρισμό αυτό.

Αυτό που με κάνει να λυπάμαι, είναι ότι δεν προσφέρονται οι συνθήκες μιας διαφορετικής παιδείας στο κάθε Ελλαδιστάν της Οικουμένης, για να ξεπεράσουμε τις βεβαιότητες που φτιάχνουν κόσμους ανταγωνιστικούς, βίαιους και ανέραστους και έτσι κάνει κύκλο η λάσπη στο βαρέλι που το γυρίζουν αδιαμόρφωτοι ψυχικά Κυβερνήτες και παρατρεχάμενοι της εκάστοτε εξουσίας…

Κ.Ζ

Υ.Γ
Την εικόνα του βλάκα την δανείστηκα από τον ακόλουθο χώρο
http://eviain.blogspot.gr/2012/09/blog-post_1706.html

300 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΟΝΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΩΚΕΑΝΟ, ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ



Ενώ η ραστώνη του θέρους στην Αθήνα, χαμηλώνει τους ρυθμούς επαναστατικότητας των ανθρώπων, οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί ανακυκλώνουν τα υπολείμματα νοητικής μετριότητας των μελών τους. Απέναντι σ’ αυτά η δομική ουσία της φύσης και το υπο-ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος», παραμένουν τελείως άγνωστα… ή περιοριστικά ερμηνευμένα από τις ανήμπορες αισθήσεις μας…
Ευτυχώς που υπάρχουν διοργανώσεις εκτόνωσης, όπως αυτή του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και έτσι νιώθουν την λίμπιντο τους οι κάτοικοι να ζει και να ελπίζει σε νίκη κάποιων που υποστηρίζουν, ώστε μέσα απ΄αυτό να γευθούν το εικονικό μερίδιο περηφάνιας που ανήκει στη ζωή τους.

Όλοι λέμε πως ξέρουμε τον Κόσμο, κι ότι διαθέτουμε επαρκείς εξηγήσεις για τη δομή του. Ερμηνείες που μας κρατούν λαλίστατους με κομπασμό σαν εκπτύσσουμε τα τσαλακωμένα επιχειρήματά μας, που περιγράφουν την πρόθεσή μας να αλλάξει η ζωή πάντα για το καλό μας… έστω κι αν μιλούμε σε ουμανιστικό πληθυντικό.

Όμορφος κόσμος, θεϊκά πλασμένος, στον οποίον η ατομική ανάγκη, γίνεται θεωρία και συσπειρώνει ανθρώπους σε πολύμορφους φασισμούς, που η προπαγάνδα του ενός κατηγορεί τον άλλο ως άδικο και βίαιο…
Φυσικά τόνοι βιβλίων γράφονται από αρκετούς συφιλιδικούς στη σκέψη συγγραφείς που καμαρώνουν για το τίποτα της ιδιότητάς τους, ενώ οι τέχνες παράγουν στην πλειονότητα τους αντίγραφα μιζέριας των δημιουργών τους, που φυσικά αλληλοεπικροτεί -σε μια συντεχνιακή υποτέλεια- ο ένας τον άλλον, δίνοντας μεταξύ τους το άλλοθι να υπάρχουν οι μετριότητες σε σχέσεις λυκοφιλίας.

Αυτός ο πρόλογος αφορά μια περιγραφή στο υποτιθέμενο παρόν της παγκόσμιας κατάστασης, το λεγόμενο σήμερα, έστω κι αν αναφέρεται το μικρό κείμενο στην πολύπαθη Αθήνα που την κατοικούν πνευματικοί έποικοι που τους ορίζουμε αυθαίρετα για λειτουργικούς κοινωνικούς λόγους συνοχής ως «Έλληνες».

Θα μου πείτε, το χτες ήταν διαφορετικό;
Γεια στο στόμα όποιου το αναφέρει, μια και ούτε αύριο θα αλλάξει… εκτός και αν αρχίσουμε να φανταζόμαστε -και να βλέπουμε - τα προφανή των πεποιθήσεών μας με ολιστικό κριτικό βλέμμα.
Μα κι ακόμα αν δεν αλλάξει τίποτε, τουλάχιστον θα έχουμε κάποια στιγμή επίγνωση των νόμων που υπηρετούμε ως υποταγμένα όντα στις περιορισμένες ανάγκες των αισθήσεών μας…

Καλά τα είπαμε συντρόφια της μιζέριας που ζούμε στην μαρμίτα της ατομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης των προθέσεων… όμως δεν είναι αρκετό να μηρυκάζουμε τα προβλήματα, αν δεν έχουμε έστω μια μικρή γωνιά στη γραφή μας που να προτείνει αυτή την ρημάδα τη θέαση μέσα από λογικούς συσχετισμούς…

Έτσι σκέφτηκα να γράψω ένα καθόλου υποθετικό σενάριο εργασίας, που μιλά για την βία της ατομικής ανάγκης να διακριθεί, μαζί με μαζικούς θανάτους όντων χαμένων σε ένα άγνωστο περιβάλλον. Σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες, καλούνται εκατομμύρια ζωές να ψάχνουν απεγνωσμένα αυτό που τους ορίζει η ανάγκη τους, διεκδικώντας την διαιώνιση του είδους που αντιπροσωπεύουν.

Σ’ αυτό το σενάριο της υποθετικής εργασίας, θα φανταστούμε πως ένα τεράστιο όχημα σηκώνει των πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών από το βόλεμα της ηρεμίας του σπιτικού του, και με βίαιο τρόπο τον ρίχνει σε ένα αφιλόξενο υγρό περιβάλλον του ωκεανού, χωρίς τροφή και χάρτες, αφήνοντας τον να επιβιώσει κολυμπώντας ο ισχυρότερος οργανισμός.
Ένας ενδεχομένως θα σωθεί και θα βρεθεί σε ένα ασφαλές σπιτικό σε μια ακτή, που θα έχει τροφή και συνέχεια της ζωής του, ενώ όλοι οι άλλοι θα γίνουν λίπασμα βιολάσπης στην αέναη κίνηση του βραδινού κατασκότεινου χαώδους τοπίου.
Τρομερό και άδικο σκέφτομαι ότι είναι τούτο το σενάριο, και ίσως αρρωστημένη η επινόησή του. Ίσως αρκετοί ψυχο- διάφοροι, θα έχουν ήδη ψάξει μέσα από το επίσημο ευαγγέλιο της φαρμακο-επιστήμης τους, το DSM, για το ποιο σκεύασμα θα ταίριαζε στην επαναφορά σε "κανονικότητα" τέτοιων σκέψεων, που δημιουργούν φρικαλέες ιστορίες.

Εγώ όμως θα επιμείνω στην παρακολούθηση του ατομικού πόνου των όντων που ριγμένα όλα μαζί περί τα τριακόσια εκατομμύρια, σ’ αυτό το άγνωστο περιβάλλον, προβάλλουν στωικά χωρίς δυνατότητα διαμαρτυρίας το κεφαλάκι τους, ψάχνοντας με ένα ένστικτο για την πολυπόθητη ακτή και το ζεστό σπιτάκι που θα νιώσουν ασφάλεια σώζοντας το κορμί και τη συνέχεια της ύπαρξής τους.
Κανένας οίκος στοιχημάτων δεν θα πόνταρε ποιος από αυτούς θα ήταν ο νικητής.
Κανένας θεατής δεν θα πίστευε πως μπορεί να υπάρξει νικητής μέσα από αυτή την γενοκτονία που δεν έχει λόγους ηθικής να γίνεται… Ίσως να θυμώναμε με τον «νου» που σχεδίασε να συμβεί η βιαιότητα σ’ όλα αυτά τα όντα.

Ότι ήξερε ο κάθε δοκιμαζόμενος είναι πλέον άχρηστο, μια και η ζωή του κρέμεται από την ικανότητά του να διατηρεί δυνάμεις και να εμπιστεύεται την εσωτερική του αίσθηση για το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει…
Την ίδια δοκιμασία την κάνουν και οι χελώνες, ή τα χέλια που ταξιδεύουν χιλιόμετρα για να φτάσουν στις ακτές των πατεράδων τους, θα σκεφτεί το όν που παλεύει σε αυτή την φρικτή υπόθεση, όμως η δική μου δοκιμασία - θα πει- έχει μια πρόσθετη αδικία. Μόνο ένας θα ζήσει, αν όχι κανένας. Όλοι οι άλλοι θα πεθάνουν…
Ίσως πρέπει να δημιουργήσει του ο κάθε αγωνιστής αυτού του πειράματος της επιβίωσης, σκέψεις που θέλουν να μη νοιάζεται για τους άλλους γύρω του. Πάση θυσία θα πρέπει να ανακαλέσει μνήμες από πολέμους που γενοκτονούν αντιπάλους στο όνομα της νίκης.
Κάποιοι παππούδες του ήρθαν από την γηραιά Ευρώπη που ξέρει να παράγει βία και παγκόσμιους πολέμους και ίσως τώρα είναι η ώρα να νιώσει την κτηνώδη φύση του, χωρίς ιδεολογήματα ειρήνης, στοχεύοντας στην ατομική επιβίωση.
Το ρεύμα όσων σαλεύουν μέσα στο υγρό στοιχείο προς μια κατεύθυνση, βοηθά την κοινή τους πλεύση και έτσι συμπορεύονται όλοι μαζί ξέροντας ότι αν ζήσει κάποιος, οι άλλοι θα είναι αρωγοί της ζωής του μέσα από τη φθορά τους προς τον ίδιο στόχο.
Όλοι θα θυσιαστούν σε ένα νόμο, που όρισε κάποιος άλλος να γίνει η πραγματικότητά τους, που την ονομάζουν "ζωή σε κίνδυνο" και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς.

Μήπως όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;
Μήπως είναι ένα όνειρο που το ζουν αυτά τα όντα σ’ αυτή τη μάχη με έπαθλο τη ζωή;
Κανένας δεν ξέρει αν η ζωή είναι ύπνος και αυτός ο ύπνος παράγει πραγματικότητες που τις ορίζουμε ως αποδεδειγμένη βιωματικά ζωή…
Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε, είναι να θυμηθούμε κάτι ξεχασμένους αρχαίους ανθρώπους που δεν έχουν καμία θέση στην δική μας εποχή, και μας είπαν να ψάχνουμε τα ονόματα και τις ιδιότητες σε ότι παρατηρεί και κάνει πραγματικό η σκέψη μας. Ούτε στις βαφτίσεις τους επιλέγουν οι νέο-έλληνες τον Αντισθένη, ώστε να τον κρατήσουν ζωντανό στη μνήμη τους, αλλά αυτός τους είπε κάποτε τη σκέψη..... αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις…
Όταν δώσουμε Όνομα, τότε ίσως να καταλάβουμε και αυτά τα άτομα που θυσιάζονται σ’ αυτήν την υποθετική (;) πραγματικότητα…

Θα εμπλούτιζα την περιγραφή της σκέψης τούτης, με τα εκατομμύρια όντα που παλεύουν με το θάνατο, με μια λέξη που χρησιμοποιείται σπάνια με ουσία και τις περισσότερες φορές ασυνείδητα. Ας σκεφτούμε ένα ώριμο άντρα, που βρίσκεται λίγα εκατοστά από τα φιλήδονα μισάνοιχτα χείλη μιας γυναίκας και της προφέρει την πολύπαθη ενέργεια της λέξης "Σ' αγαπώ".
Μόλις θα έλεγε αυτή τη λέξη, μετά από λίγο τριακόσια εκατομμύρια όντα θα βρίσκονταν ριγμένα στον υγρό ωκεανό του αιδοίου της, να παλεύουν για μια θέση στο όνειρο που λέγεται συνέχιση της ζωής…
Κανένας δεν σκέφτεται ότι κάθε ένα σπερματοζωάριο έχει μνήμη, συνείδηση πορείας και έρωτα να διεκδικήσει την ένωσή του με την μεγάλη «Γη» που το περιμένει ψηλά στο κέρατο της πορείας του, για να κλειδώσει μέσα της το σπόρο της συνέχισης ζωής που κουβαλά…

Αν δεν βρεθούν, η «Γη» που το περιμένει και το σπερματοζωάριο θα πεθάνουν.
Αν συνεχίσουν να μη βρίσκονται γενιές θυσιασμένων σπερματοζωαρίων, ο άντρας και η γυναίκα που παράγουν γενοκτονίες μέσα από τις ηδονές του πλησιάσματός τους, θα σταματήσουν να υπάρχουν ως είδος.
Από μια δοκιμασία εξαρτάται η ζωή… και από τον πόνο της θυσίας παράγεται ζωή…

Κρίμα, που δεν μας μαθαίνουν να βλέπουμε έτσι τη ζωή και ίσως γι αυτό τον λόγο διαθέτουμε χαμηλής αξίας ανασχηματισμούς κυβερνήσεων και φυσικά γιαλαντζή επαναστάτες, που ξέρουν να μιλούν χωρίς να παρατηρούν πως τα σάλια από τη φλυαρία του φασισμού τους, κοντεύουν να πνίξουν την δύσμορφη εικόνα όλου του κόσμου.

Τι είναι καλό και τι κακό;
Κανένας δεν ξέρει, αν δεν ορίσει το πλαίσιο της θέασης που έχει η σκέψη του…

Τι είναι η δομική ουσία της Φύσης, και τι είναι ο Άνθρωπος;
Έχει αξία η απάντηση, ή το ταξίδι αναζήτησής του;

Ποιος ξέρει….

Καλή απόσταση να έχουν οι σκέψεις του κάθε επισκέπτη που άντεξε την ανάγνωση αυτού του άρθρου… και μια συμβουλή για επιλεκτικές σιωπές, απέναντι στη βία των ηλιθίων που γνωρίζουν τα πάντα και φυσικά μας σαλιώνουν θανατερά τα επιχειρήματά τους.

Κ.Ζ







Υστερόγραφο
Την εικόνα την βρήκα στον ακόλουθο χώρο:
http://www.e-afipnisi.gr/news_info.php?data_id=12072&timicat1=13104&timicat2=0&timicat3=0&timicat4=0&timicat5=0&timicat6=0&timicat7=0

Στο εκτελεστικό απόσπασμα


.

Είναι φορές που λατρεύει η ψυχή μου να μάθει άλλο λίγο…
κι έτσι σκαρώνει αισθήσεις, λογικές, π’ ανακατεύουν το ρούχο της.
Διαλέγει να ξεβολεύει τις σιγουριές των αισθήσεων που έχει το ντύμα της
και να του βάνει δύσκολα, αβίωτα σενάρια, για να το κάμει να νιώσει…
Τρομάζει το πανωφόρι του κορμιού, και μέσα στο ζόρι της δοκιμασίας
φωνάζει «άσε με», ζητώντας τη γνώριμη κατάσταση της σιγουριάς του.

Σήμερα, πήρε τη σκιά μου και την έβαλε δίπλα σ’ ένα άγνωστο τοίχο,
μπροστά της έστησε τουφέκια, που δύσκολα ο φόβος μπορεί να τα μετρήσει.
Ξεπέρασε η αθέατη θηλυκή Δασκάλα μου τις προετοιμασίες, μια και το
Αλτ, παρά πόδα , οπλίσατε ήταν λεπτομέρειες ανούσιες, που τις προσμένουν
βλαστοί μεθυστικοί που ύφανε το ρούχο μου μ’ αυτούς ο Προμηθέας.
Προχώρησε σοφά την εικόνα του τρόμου στο "Σκοπεύσατε",
κι άφησε στ’ αυτιά το χρόνο της αναμονής, απαραίτητη στιγμιαία αιωνιότητα,
που κλείνει πάντα με το άγνωστο βίωμα της Λέξης που παραγγέλλει "Πυρ".

Δεν μου είπε η παιγνιδιάρα ψυχή κανένα λογικό Γιατί… σ’ αυτή τη δοκιμασία.
Δεν μου εξήγησε ποιοι ήταν απέναντι, ούτε που (;) ήταν ο τοίχος.
Άφησε το Παντού να γίνει άχρονο, κι εγώ στη μέση του βωμού σφαχτάρι…

Σκέψου! Είπε η Δασκάλα μέσα από τη χαοτική στιγμή, την ώρα που
σε κοιτούν οι ανέκφραστοι πόροι του θανάτου, οι σιωπηλές -ακόμα- κάνες.
Οι ανάσες γρηγορέψαν, κι η ανάγκη να πω τα πάντα όρθιος σ’ ένα ξυράφι που
με τρόμο ισορροπούσα πάνω του, ανάμεσα στο είμαι και όχι, αγωνιώδης…

Όχι ! Φώναξα… Θέλω να δω, να πω, να κάνω κι άλλα!
Γέλασε η ψυχή μου λυπημένα, γιατί ήξερε πως τούτα τα λόγια
δεν ήταν καθαρά, μια και με παράσυραν οι άγγελοι της ανάγκης μου,
οι αιμόβροτες νυχτερίδες που κρέμονται απ’ την γνώριμη βαρύτητα μου.

Πάντα ξέρει να περιμένει η ψυχή, και ποτέ δεν βαθμολογεί κάτι που εξελίσσεται.
Έτσι περίμενε άπειρη ώρα μέσα στο κλάσμα του τίποτα που μου χάριζε για γνώση.

Όχι ! Φώναξα… Είναι άδικο να είμαστε όλοι εδώ!
Η σκιά των ρούχων μου, ένοιωσα πως ήταν για μια στιγμή ξένη,
και πως τα δάκτυλα που κρατούσαν τη σκανδάλη των πόρων του θανάτου,
ήταν δικά μου, καθώς και ο τοίχος που υπήρχε σαν βωμός στην αναγκαία
διαδικασία της λογικής αυτής, ήταν χτισμένος επειδή εγώ τον όρισα…

Γέλασε η ψυχή μου δακρυσμένη, καθώς ξέρει να υποδέχεται τη γέννα…
Φοβάσαι; Με ρώτησε.
Ναι και όχι. Της απάντησα.
Φοβάμαι ; Με ρώτησε.
Δεν ξέρω! Της απάντησα.
Θες να μάθεις; Με ρώτησε.

Έκλεψα κι άλλο χρόνο από το τίποτα της στιγμής που μου αναλογούσε.
Όχι! Της απάντησα.
Υπάρχω; Με ρώτησε.
Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και αντιγύρισα την ηχώ της σκέψης που μου έστειλε…
Εγώ υπάρχω; Της είπα.

Αμέσως κρύφτηκε η ψυχή μου στα αυτόχτιστα πετροσκέπαστα άντρα της,
εκεί που εγώ θέλω να ορίζω ότι βρίσκεται και με άφησε στο ίδιο σημείο μεταξύ
του τοίχου και τις ζωγραφισμένες κάνες σ’ ένα ταμπλό της σκέψης μου.
Μόνο που τώρα σήκωσα τα χέρια, και είδα τις αλυσίδες που διάλεξα να φορέσω
για να ζήσω αυτή την τελετή… Δεν με φόβισαν γιατί ήταν επιλογή μου…
Όλα ήταν μια παράσταση… Μια παραξενιά του Χώρου που με περιέχει!

Ίσως τώρα να μπορούσα να γευτώ τον έρωτα, για όσο ακόμα σιωπούν οι κάνες
στο κλάσμα του ψεύτικου χρόνου που μου ανήκει, και το ονομάζω ζωή…
Αυτό που με στενοχωρεί είναι πως ξεχνάω γρήγορα και το νερό που κράτησαν
απ’ τη συνάντηση αυτή οι ραγάδες στις χούφτες μου, θα εξατμιστεί γρήγορα…
Ο Καύκασος έχει δύσκολες καιρικές συνθήκες και γρήγορα εξατμίζεται
το λιγοστό νερό που γεννούν τα δάκρυα της γνώσης…

Κ.Ζ

Υ.Γ
1. Η ψυχή είναι γραμμένη με μικρό αρχικό γράμμα.
2. Αντί του Προμηθέα και της βίας των πολιτικών αντιπαραθέσεων της ιστορίας, διάλεξα για εικόνα τον πίνακα του Pablo Picasso, 1881-1973, που τιτλοφορείται «Γκουέρνικα», που επιτρέπει να εικονο-πλάσουμε, αν μπορούμε, τη σκιά μας μέσα του…

Μοίρες και Έρωτας πριν τη λησμονιά της Γνώσης

 .


Αναβάλλω συνεχώς…
Ναι το τελευταίο διάστημα αναβάλλω συνεχώς τις λειτουργίες μιας ζωής ενταγμένης στα «πρέπει» της Ανάγκης. Μου ψιθυρίζουν στ’ αυτιά όλο και πιο φωναχτά κάθε φορά φράσεις με την κρυμμένη ερμηνεία της Ανάγκης, πότε ο Ευριπίδης, άλλοτε ο Αισχύλος και κάποτε ο Σοφοκλής.
Καταραμένοι είναι οι Ποιητάδες!
Καταραμένες είναι οι σκιές των λόγων τους που σαν περάσουν το δέρμα, σου διακορεύουν τον υμέναιο της ασφάλειας και σαν τον μανιακό ζητάς στον κνησμό  την ηδονή, τον πόνο για τη γνώση…
Κάθε πρόταση της σκέψης μας, σαν μπολιαστεί από το σαράκι του οίστρου μεσ’ στο αίμα, έχει στο τέλος της έναν οδυρμό που στέκεται όρθιος σαν κούρος σιωπηλός που τ’ άγνωστο προσμένει.

Αναβάλλω συνεχώς…
τον καυγά με την Κλωθώ που σιωπηλή χαμογελά για ότι έχει απλώσει πίσω από τα μάτια του μετώπου μου.

Αναβάλλω συνεχώς …
το ξέσπασμα της οργής μου στη Λάχεση, που στέκει μπροστά μου με κομμένα χέρια και χωρίς κόρες στα μάτια, ανίκανη να μου δείξει το δρόμο της σχοινοβασίας στον ιστό που πλέκει η αδερφή της.

Αναβάλλω συνεχώς…
το θάρρος ν’ αγαπήσω την Άτροπο που μ’ ακίνητο γερακίσιο βλέμμα κρατά ασάλευτο το λεπίδι της, δίπλα στους κόμπους του ιστού της αναρρίχησης μου.

Αναβάλλω συνεχώς …
ν’ αφήσω τις χούφτες μου από την ανάγκη κρατήματος, γιατί φοβάμαι τον Έρωτα που θα με φτερουγίσει μεθυσμένο πάνω από τις Μοίρες, σαν ψευτο-πανόπτη ταξιδευτή, για να με παραδώσει στον αδερφό του Πλούτωνα που κατοικεί στα βάθη της λησμονιάς, εκεί π’ ασάλευτη υπάρχει η Γνώση.

Καταραμένοι είναι οι Ποιητάδες !
Αναβάλλω συνεχώς… να πω τα λόγια τους, γιατί φοβάμαι ν’ αφήσω τις αλήθειες απ' το ψέμα της ματιάς μου για τις αλήθειες στο άγνωστο ψέμα της σκέψης τους…


Υ.Γ

Χωρίς λογική αναγνωρίσιμη από τη μέτρια σκέψη μας, που αντιμάχεται το διαφορετικό για μικρά οφέλη που έχουν ως νομοτελειακή διαδρομή τα χείλη, το στομάχι και τον σφικτήρα της έδρας μας, έγραψα το πιο πάνω κείμενο παρακολουθώντας την εικονοποιημένη απαγγελία ποιημάτων του Νίκου Καρούζου.
http://www.hprt-archives.gr/V3/public/main/page-assetview.aspx?tid=0000008154&tsz=0&autostart=0

Στους " Ἑπτὰ ἐπὶ Θήϐας", ένα σχόλιο

.




Γνωρίζω κάμποσα, μα μου λείπουν πάντα τα περισσότερα σαν ρίχνω το βλέμμα μου στα μεγάλα έργα των τραγικών μας ποιητών. Το "πως" και "πότε" πρώτο-διδάχτηκε από τον Αισχύλο, μα και τα "γιατί" της ανάλυσης του έργου τα ξέρουν καλά φίλοι μου που τους καμαρώνω σαν γεμίζουν με τις πληροφορίες τη σκέψη μου. Τούτα κι εσύ αναγνώστη μου μπορείς να τα βρεις και δεν χρειάζεται να τα αναπαράγω σ' αυτή τη μικρή γραφή.
Βλέπω, διαβάζω και μελετώ τραγωδίες, όχι για να υπηρετήσω την αρρώστια της ξεχωριστότητας ενός  εγώ από τις συνήθειες της εποχής μας, αλλά γιατί κάτι μου λέει, πως μέσα τους κρύβονται απαντήσεις για το στραβό κλίμα που το τρώει ο γάιδαρος του λεγόμενου πολιτισμού που λιβανίζουμε ως μονόδρομο της ανθρώπινης σκέψης. Ψάχνουμε τον εξορθολογισμό της στρεβλής πορείας μας προτείνοντας κοινωνικές αλλαγές σ' όλα τα χρόνια από τότε που έχασε η σκέψη των λίγων ανά τον Κόσμο, κατά τον έκτο αιώνα π.Χ.  Θεοποιήσαμε την ύλη και της δώσαμε ιδιοτητες πανάκειας απέναντι στις θλιβερές μας ανάγκες. Χτυπήθηκαν μεταξύ τους κοσμοθεωρίες, που νόμιζαν ότι είναι αντίθετες ανά τους αιώνες, φορώντας αυθαίρετα κάθε μια για λογαριασμό της το ρούχο του "καλού" και "δίκαιου", απέναντι στα εχθρικά αντίθετά τους ιδεολογήματα.  Όλες οι βίες όμως, υπηρετούσαν κατά διαστήματα αντίθετες πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η αδηφάγα κεφαλαιοποίηση μέσω ύβρεων της φύσης και των πλασμάτων της, από τη σκέψη μας, δεν μπορεί να παράγει κέρδος, παρά μόνο συσσώρευση ευθύνης για την απόδοση της Νέμεσης.
Ακόμα και σήμερα έχουμε θλιβερούς προβεβλημένους, μα και ασήμαντους ανθρώπους, που μηρυκάζουν αντιθετικούς λόγους μίσους ψευτο-γνώσης, κάτω από ένα ασαφές ιδεολόγημα που το ονομάζουν "συμφέρον".

Όμως δεν αφορά η σκέψη της γραφής μου τούτης όσα έγραψα πιο πάνω. Αυτά μου βγήκαν ως αίσθηση που ίσως δεν έχει σημασία κατά την ανάγνωση του επισκέπτη που "σίγουρα ξέρει" τα πάντα ακόμα κι αυτά που δεν "βλέπει".

Αυτό που σκέφτηκα και είπα να το πετάξω στο μεγάλο πηγάδι με τον αχανή πάτο του διαδικτύου, είναι πως ίσως ο πόλεμος που γνωρίζει την βία με τις αισθήσεις, είναι η αναγκαία και ικανή συνθήκη για να βοηθήσει την εξέλιξη του πνεύματος που τον καταργεί.
Αντίθετα σήμερα η εξάλειψη του αίματος από την προσομοίωση της ίδιας της ζωής μας, κάνει εικονικούς πολέμους που στοχεύουν μόνο στο φόβο μη συμβούν. Έτσι εύκολα το ζώον άνθρωπος μεταλλάσσεται σε κάτι που χωρίς πόνο απλώς ζει και πεθαίνει σε μια φάρμα δίκαιης αδικίας.

Το να δούμε μια τραγωδία, δεν λέει και πολλά γιατί πριν την μετάληψη που κάνουν στις τελετές των πιστών, υπάρχει η νηστεία. Τζάμπα επιφοίτηση δεν υπάρχει σαν δεν μπουν τα ερωτήματα από την καρδιά μας σε ότι το έχουμε βολικά κανονισμένο ως φυσιολογικό στη ζωή μας.
Πατροκτονία δεν γίνεται γιατί μας το είπαν κάποιοι άλλοι, γιατί τότε απλώς είναι έγκλημα φρενοβλαβούς. Τον μπαμπά μας τον σκοτώνουμε όταν είμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε και την εσωτερική μας πατρότητα σε μια εξελικτική αυτοχειρία ή σε μια ηρωική αποδοχή των παιδιών μας πάνω στα λάθος λογισμένα της ζήσης μας.

Παρ' όλα τούτα, αφήνω ένα ηλεκτρονικό στίγμα της παράστασης του Αισχύλου που υπάρχει στο διαδίκτυο και είχε την αγωνία της υλοποίησής της ο Γιάννης Τσαρούχης το 1982, κάπου κοντά στη αρχαία Θήβα.

https://www.youtube.com/watch?v=14MCDd3_fIg

Η πληροφορία και το ανθρώπινο κρέας

.



Είχα ακούσει κάποτε, ότι η επαναστατική πρακτική που υιοθετήθηκε στην παγκόσμια μεταφορά της γραπτής πληροφορίας κατά την εφαρμογή του λογισμικού των υπολογιστών, ήταν η δυνατότητα σβησίματος και αντικατάστασης των εγγεγραμμένων πληροφοριών. Δεν ξέρω αν όντως τούτη η δυνατότητα είναι η κορυφαία στην μεταλλαγή της «σκέψης» που οργανώνει τις δομές της πληροφορίας, πάντως σίγουρα βοήθησε στην ανάπτυξη της ταχύτητας μετάδοσής τους, πέρα από την ίδια την φύση της ηλεκτρονικής δομής αυτών.
Από την άλλη, η αργή χειρο- γραφή ή η στοιχειοθεσία στα πιεστήρια των τυπογραφείων, άφηνε ένα ικανό χρόνο στον δημιουργό της πληροφορίας να επεξεργαστεί με ευθύνη την πληροφορία που οργάνωνε με στόχο να την διανείμει.
Σήμερα είμαστε λίγο πιο βιαστικοί, μια και νομίζουμε πως η ταχύτητα της είδησης είναι στοιχείο πρόκρισης, παρά η επεξεργασμένη ανάλυσή της.
Αστείο αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι η μάχη της λεγόμενης πρωτιάς σε όλα τα μέσα στην διασπορά πληροφοριών, που ανάθεμα αν έχουν εμβαθύνει στην ουσία και την εγκυρότητά τους… Αυτό αναπτύσσει και ιδεολογήματα όπως το εκπτωτικό και ανεύθυνο ηθικά mea culpa, που λίγο πολύ χρησιμοποιείται σε όλα τα στρώματα της κοινωνίας, από πρωθυπουργούς, υπουργούς, δημόσιους λειτουργούς και θυμικά συμπεριφερόμενους αντιρρησίες…

Όλα τα προηγούμενα, που έχουν έννοια προλόγου, δεν τα ανέφερα για να μείνουμε μόνο σε αυτές τις διαπιστώσεις. Απλώς έκρινα αναγκαία την αναφορά στο νέο τούτο μέσο ηλεκτρονικής γραφής και μετάδοσης των πληροφοριών, μια και πάνω σε τούτο, εδώ και χρόνια στηρίζεται η αναδιάρθρωση των κοινωνικοπολιτικών μας δεσμών σε ομάδες, τοπικές και ευρύτερες κοινωνίες, αλλά και την παγκόσμια κοινωνία.

Θα γίνω λοιπόν πιο συγκεκριμένος για να υπηρετήσω αυτή την σκέψη που αναπτύσσω, λέγοντας πως κανένας την εποχή που γεννήθηκα και μάθαινα γράμματα από το αναγνωστικό του δημοτικού, δεν είχε σκεφθεί την εμπλοκή μιας τέτοιας τεχνολογίας στην προσωπική και δημόσια ζωή του. Τα πάντα είχαν άλλους ρυθμούς και οι κοινωνικές αντιπαραθέσεις των συμφερόντων των ομάδων, βρίσκονταν πιο κοντά στα μπαλκόνια της εξουσίας και τις πλατείες των πολλών υπηκόων. Υπήρχαν δηλαδή αντιπαραθέσεις φυσικής ρώμης από τους θυμωμένους διαδηλωτές, αλλά και ιδεολογικές αντεγκλήσεις από τους λόγιους που ξιφουλκούσαν με τα νοήματα πειθούς των συμφερόντων τους.
Κάποιοι το ονομάζουν αυτό και ίσως δικαίως, πάλη των τάξεων.
Αν με ρωτήσετε επί της ουσίας αν αυτή η πάλη έδωσε αποτελέσματα σε ένα μελλοντικό κόσμο, δηλαδή στο δικό μας σήμερα, δεν είμαι σίγουρος να σας απαντήσω με σαφήνεια για την αποτελεσματικότητά της. Ενίοτε οι αδιαπραγμάτευτες βεβαιότητες ερμηνείας της ιστορίας βλάπτουν τραγικά την πνευματική υγεία.
Χωρίς να θέλω να ξύσω πληγές παγιωμένων πεποιθήσεων, θα έλεγα πως μου φαντάζει η πάλη των τάξεων για τα ανθρώπινα συμφέροντα πάνω στην καμπούρα της Γης, ταιριαστό φαινόμενο με την παροιμία που λέει: Δυο γάιδαροι μαλώναμε σε ξένο αχυρώνα… Μια και ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης και όχι ιδιοκτήτης και κυρίαρχος που την ορίζει και την νέμει κατά τα συμφέροντά του.

Σήμερα λοιπόν βλέπουμε πως υπάρχει η παγκόσμια τάση να οργανώνεται η λειτουργία του Κράτους, πέρα από τις κατασταλτικές υπηρεσίες του,  μέσω των ηλεκτρονικών δυνατοτήτων που παρέχει η τεχνολογία. Όσο βίαιη είναι η καταστολή των κυρίαρχων ιδεών πάνω στις ασθενέστερες με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, άλλο τόσο βίαιη είναι και η αδυναμία καταγραφής της υποκειμενικής αντίληψης της ζωής μέσα από τις δομές της μηχανογραφημένης κατηγοριοποίησης εφαρμογής της εξουσίας. Αυτό σημαίνει πως σου δίνω «κουτάκια» να συμπληρώσεις κι όχι πεδίο να γράψεις τις απόψεις σου. Κάθε εξουσία που έχει ένα  ιδεολογικό μοντέλο ωφέλιμο για την κυριαρχία της, θέλει τους πάντες να απαντούν και να σκέφτονται στις δομές που η ίδια ορίζει ως αναγκαίες για την ύπαρξή της.

Για να το κάνουμε ακόμη πιο καθαρό, σκεφτείτε το πρόγραμμα Taxis που εφαρμόζεται για την φορολόγηση των πολιτών. Δεν έχει ανάγκη την προσωπική σχέση με τους υπαλλήλους της εξουσίας, μια και η δομή του στηρίζεται σε κλειστά πεδία που υποχρεώνουν κατά την φιλοσοφία των κρατούντων να κινηθούν οι πολίτες στα πλαίσια που τους ορίζουν. Διαφορετικά αν ο πολίτης δεν υπακούσει, ο συνδυασμός της δικαστικής με την κατασταλτική εξουσία θα τον τιμωρήσουν.

Ίσως το μυαλό μας βιαστεί και δώσει εύκολα χαρακτηρισμό σε τούτη την δυνατότητα οργάνωσης των κρατικών δομών, ονομάζοντάς την φασιστική λειτουργία. Άλλωστε είναι της μόδας σήμερα ότι είναι αντίθετο στα συμφέροντα της αντίληψης που έχουμε για το όφελος μας, να το ονομάζουμε έτσι.
Εδώ όμως θα έλεγα πως με τον ίδιο τρόπο το μαχαίρι, μπορεί να είναι το διάμεσο όργανο ενός φονικού ή μέσο να μοιράσουμε την τροφή μας σε ειρήνη.
Δεν θα ήθελα να αναπτύξω την αντίληψη του πώς γίνονται σε όλη την διαδρομή της ιστορίας οι διάμεσες ομάδες της εξουσίας μικροί δυνάστες, που σαν αναπτυχθούν ως κοινωνική τάξη μετά η ίδια η εξουσία τους αντιμάχεται ζητώντας την κατάργησή τους. Πρακτικά αυτό που έγραψα σημαίνει πως σήμερα όλοι θα έχετε ακούσει πως κάποιες τάξεις διάμεσων υπαλλήλων της εκάστοτε εξουσίας χρηματίζονται και πιστέψτε με τούτο δεν είναι παγκόσμια αβάσιμη κακία. Το ίδιο έκαναν και οι Ναΐτες του μεσαίωνα που φτιάχτηκαν να εξυπηρετήσουν τις σταυροφορίες της εξουσίας. Αφού έγιναν ισχυροί και αυτοδύναμοι υλικά, κάποτε η ίδια η εξουσία που τους δημιούργησε τους κατέστρεψε. Κάπως έτσι όμως λειτούργησε σε ένα άλλο γεωστρατηγικό επίπεδο η απολυταρχία μοναρχών στην μέση ανατολή με τις ευλογίες της ανεπτυγμένης Δύσης που σε αρχικό επίπεδο εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους. 
Το ίδιο λοιπόν σε μικρότερη κλίμακα κοινωνικών δομών ισχύει και για τις τάξεις των υπαλλήλων που με την σιγουριά της θέσης τους έγιναν πλουσιότεροι χωρίς κόπο, αλλά με «τρόπο».
Ας μη βιαστούμε λοιπόν να ορίσουμε το ποιος είναι αδικημένος και ποιος ωφελημένος από την νέα τάση οργάνωσης των δομών διακίνησης πληροφορίας της εξουσίας που καταργεί την προσωπική επαφή.
Το ερώτημα βρίσκεται στο "τι" σημαίνει εξουσία, και "ποιά" τα ηθικά και φιλοσοφικά ερείσματά της.
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο δύσκολα, γιατί όλο το πολιτικό σύστημα, παρά τις λεκτικές διαφοροποιήσεις του δεν έχει δυνατότητα εφαρμογής των εξαγγελιών του.
Σολώνεια σκέψη δεν μπορεί να έχει κάποιος ώστε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αν αυτοί που εγκρίνουν και βοηθούν στις πολιτικές εξελίξεις δεν είναι ικανοί ως πολίτες να κατανοήσουν ένα όραμα πέρα από τις ατομικές τους ευκολίες.
Άρα το κάθε Taxis, και οι εναλλαγές τις εξουσίας θα είναι μόρφωμα τραβεστί αφιλοσόφητων συμφερόντων, μια και στερείται κεντρικής φιλοσοφικής δομής για το "πώς" θα εξελίξει δημιουργικά μια κοινωνία.
Ακούω συνέχεια πως το διακύβευμα είναι οι αποπληρωμές των δανείων της αλητείας του παγκόσμιου κεφαλαίου και φρίττω από την λογιστική προσέγγιση της εξουσίας πάνω στο όραμα επιβίωσης της κοινωνίας.
Σήμερα οι κρυμμένοι εγκέφαλοι που υπαλληλικά εξυπηρετούν τις δομές ενός ανόητου κράτους, σκοτώνουν τους ίδιους τους πολίτες χωρίς να έχουν την παραμικρή ικανότητα αντίληψης να καταλάβουν ότι μέρος του «οικοσυστήματος» είναι και οι ίδιοι.
Μη σας φανεί περίεργο αν σε λίγο διάστημα οι εφορίες θα είναι καταστήματα δημοσίων σχέσεων του κράτους προς τους πολίτες και όλη η δουλειά θα γίνεται από εταιρείες χωρίς έδρα ορατή, λειτουργώντας σαν κουκουλοφόροι δήμιοι μέσω του διαδικτύου.Φυσικά και οι σημερινοί χωρίς κουκούλα δήμιοι που υπηρετούν τις λογικές της αφιλοσόφητης εξουσίας θα είναι τα επόμενα εύκολα θύματα και θα ολοφύρονται για την αδικία που θα υφίστανται. Όταν στον βωμό της ατομικής επιβίωσης κάποιος δέχεται ως υπάλληλος να σκοτώνει ανθρώπους που δεν ανήκουν στην κλειστή οικογένειά του, είναι νομοτελειακά αποδεκτό ότι θα πάρει τη θέση του θύματος μόλις επιτελέσει καλά την δουλοπρεπή εργασία του. Λαοί χωρίς συνείδηση ατομική και συλλογική, είναι πρόβατα που εξυπηρετούν με τη σάρκα τους το πρόγραμμα σφαγής του τσοπάνη που τους ελέγχει...

Κλείνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις, αυτό που θέλω να εντοπίσω είναι πως διακύβευμα δεν είναι "ποιός" θα μας δώσει βοηθήματα και παροχές ώστε να του δώσουμε την ψήφο διαχείρισης της ζωής μας, αλλά "ποιά" φιλοσοφία μας είναι κατανοητή ώστε να φτιάξουμε ένα βιώσιμο μοντέλο ταιριαστό να αναστρέψει την καταστροφική πορεία της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων που νομοτελειακά οδηγεί το ανθρώπινο είδος στον κανιβαλιστικό αφανισμό του.

Το 2050 σύμφωνα με προβλέψεις σκεπτόμενων θα έχουμε φτάσει τα 10 δις ως παγκόσμιος πληθυσμός. Αν δώσουμε επιεικώς ένα βάρος τριάντα κιλών μέσου όρου σε ανθρώπινες ηλικίες αλλά και μεταξύ πεινασμένων και χορτάτων, τότε θα έχουμε 300 δις κιλά ανθρώπινου κρέατος στον πλανήτη να συμπεριφέρεται βουλιμικά σαν τις ακρίδες. Ίσως χρειάζεται να διαβάσουμε πολύ τις έννοιες που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι πολιτισμοί για να μάθουμε τι σημαίνει Τίση, που πραγματώνεται μέσα από την τιμωρία των ύβρεων από την Νέμεση και λειτουργεί νομοτελειακά.

Αν μορφωθούμε, ίσως ελέγξουμε το κρέας μας και αγγίξουμε το πνεύμα, για να υπάρξουμε με αρμονία στον πλανήτη για όσο ακόμα συνεχίσει να ζει σ’ αυτές τις ιδανικές συνθήκες που εξυπηρετούν τα είδη της ζωής που φιλοξενεί.
Άλλως … χλωρά και ξερά γρήγορα θα περάσουμε στον κανιβαλισμό της ιδιωτείας του αφιλοσόφητου νου που σήμερα τον ονομάζουμε κατ’ ευφημισμόν Πολιτισμό.

Υ.Γ
Η φωτογραφία είναι από τον χώρο http://greek-weather.org/viewtopic.php?t=4863
Οι ακρίδες είναι το χαρακτηριστικό είδος που παράγουν την ύβρη του αλόγιστου πολλαπλασιασμού τους σαν οι συνθήκες τις ευνοήσουν και πεθαίνουν από πείνα σαν καταστρέψουν τις πηγές που τις τρέφουν.

Αυτή η σιγουριά μας έφαγε!

.



Δεν έχω γνώση και εμπειρία από άλλους πολιτισμούς, μια και ακόμη προσπαθώ να μάθω τον δικό μου στην διαχρονία του, όντας σίγουρος μέσα μου πως δεν θα τα καταφέρω μέχρι να πάψω να νιώθω τις αισθήσεις μου. Συνήθως πλησιάζουμε τις διαφορετικές συνήθειες των κοινωνιών σαν τουρίστες, δηλαδή μέσα από την εικόνα της δικής μας σκέψης, χωρίς να αφηνόμαστε στο διαφορετικό τοπίο που παράγει η γλώσσα τους. Λίγοι έχουν αυτό το προνόμιο όντας βιωματικά πολύγλωσσοι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τούτο είναι και εντελώς ωφέλιμο για την αθέατη ψυχική τους ταυτότητα…
Αυτό το κείμενο το γράφω, όχι γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, μα για να αφήσω μια οπτική σκέψης που επεξεργάστηκα πρόσφατα και λέει, πως η εμβάθυνση στην όποια γλώσσα, μας φανερώνει τη δομή του πολιτισμού και άρα την δυνατότητα να τον εξελίξουμε πολιτικό-κοινωνικά.

Να με συγχωρέσουν οι αγωνιστές των επιφανειακών αντιθέσεων της ζωής καθώς και οι αξιωματούχοι κρατικών θώκων ή και μέσων ενημέρωσης που προωθούν την ομογενοποίηση της αντιληπτικής ικανότητας των ανθρώπων σε λεκτικά σχήματα υποβαθμισμένων λογικών όντων. Δεν τους κάνω ζημιά, απλώς ως αμετανόητος εραστής της ζωής, ευελπιστώ στην αυτοθέλητη παλινωδία της σκέψης τους μια και η πλάνη τους κάποια στιγμή θα υπάρξει κ α ι αυτοκαταστροφική.

Ψάχνοντας τις λέξεις και τα νοήματα που κρύβουν αυτές, είναι σαν να βλέπουμε τις ρωγμές στο βράχο που φτάνουν μέχρι τη ρίζα του. Έτσι, είναι εύκολο ακόμη και με νερό που θα παγώσει το χειμώνα να πετύχουμε το σπάσιμο ολόκληρων ογκόλιθων που μας φαίνονται αμετακίνητοι. Ναι, βράχοι είναι οι πεποιθήσεις μας, και η μετακίνηση αυτών σε ένα τοπίο διαφορετικό είναι αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει σε εξέλιξη η φύση … μας.
Τα παραδείγματα για τις πιο πάνω σκέψεις θα τα αντλήσω από την παρατήρηση της δικής μου καθημερινότητας, μια και τούτη είναι η κατ’ εξοχήν δωρεάν παιδεία που μας προσφέρεται.

Τα βήματα μου πρόσφατα με οδήγησαν σε μια συνάντηση με ένα υπεύθυνο πολιτιστικών που έχουμε αναπτύξει αμοιβαία εκτίμηση. Περπατώντας με τα λόγια μας σε σκέψεις της κουβέντας, φτάσαμε σ’ ένα σημείο που μου λέει:
- Οι παππούδες στην Κρήτη, όταν απαντούν σε ερώτηση που την σκέφτονται, δεν λένε ξέρω ή νομίζω κλπ, αλλά ψυχανεμίζομαι….
Άστραψε ένα φως μέσα στη σκέψη μου, μια και πρόσφατα είχα μελετήσει στην μετάφραση του Προμηθέα Δεσμώτη τα λόγια του Αισχύλου, που σαν προοικονομεί την είσοδο του Ερμή, αναφέρει την λέξη «εισορώ». Βλέπω λοιπόν μέσα μου, ή αλλιώς κατά την έκφραση των Κρητίκαρων παππούδων, ψυχανεμίζομαι…
Πόση σοφία κουβαλούν στα λόγια της παράδοσης τους που σήμερα φαντάζει για τον «προοδευτικό» όχλο ξεπερασμένη;
Για να σπάσουμε όμως το βράχο της πεποίθησής μας, θα πρέπει να ψάξουμε την έννοια της ψυχής, καθώς επίσης να λογιάσουμε στη σκέψη μας το ερώτημα αν ότι βλέπουν οι αισθήσεις μας είναι αληθινό…
Το ερώτημα «Μήπως η σκέψη βλέπει;», θα ήταν γόνιμο για την δική μας εξέλιξη μα και επικίνδυνο συνάμα για την ραθυμία της ζωής μας.

Αφήνοντας την εμπειρία του όμορφου Κρητικού φίλου, θα θυμηθώ την επίκληση για βοήθεια του Μενέλαου στην Ελένη του Ευριπίδη, που ζητά από το Δία, μέσα στην αγωνία του να ξεφύγει από τον Αιγύπτιο βασιλιά. Πολλοί ηθοποιοί και θεατές έχουν πει και ακούσει αντίστοιχα χιλιάδες φορές τα λόγια τούτα, μα έχει μάθει το μυαλό μας να τα ξεπερνά τα νοήματά τους, λειτουργώντας την πρόσληψη αυτών σαν εκπαιδευτικό φολκλόρ… Κανένας δεν στέκεται στην ουσία, έστω κι αν που και που καμαρώνει για το «σπουδαίον» της καταγωγής του. Λέει λοιπόν ο Μενέλαος προς τον Δία, ότι θέλει την βοήθειά του να ξεφύγει, μια και την έχει απόλυτη ανάγκη. Συμπληρώνει δε ότι πολλές φορές ζήτησε από τους θεούς να του δίνουν χαρές μα και λύπες. Ποιος θα ισχυριστεί σήμερα ότι έχει ζητήσει από τον όποιο θεό του να του προσφέρει και δυστυχίες μαζί με τις χαρές;
Ποιος δεν θέλει να βρίσκεται στην αιώνια ευτυχία και μάλιστα χωρίς κόστος;
Αυτό δεν υποστηρίζει ο «εμπορευάμενος» πολιτισμός μας, που φτιάχνει ευκαιρίες πλασματικές και αειφόρα καπιταλιστικά όνειρα;
Για να μην παρεξηγηθώ, η κεφαλαιοποίηση μέσα από όνειρα που φέρνουν αιματηρές αντιπαλότητες βρίσκονται σε κάθε καπιταλισμό κοινωνικού η ατομικού ενδιαφέροντος…
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο πολιτισμός μας, αν αποδεχόμασταν την ενότητα κόπου και πόνου με την ηδονή και την μακαριότητα;
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν ενσωματώναμε το θάνατο ως αρχή της ίδιας της ευκαιρίας βιώματος που λέγεται ζωή;
Να μια ακόμη μικρή ρωγμή στα λόγια της σκέψης που μπορεί να αλλάξει τον τζάμπα μάγκα, σε Κύριο πρώτα του εαυτού του και μετά Πολίτη του Κόσμου.

Τέλος θα σημειώσω μια συνομιλία που δεν συνηθίζεται μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων, όμως τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μια και έξω από την συνήθεια του τοπίου που ζούμε, υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι που τους ονομάζουμε συνήθως ανύπαρκτους.
Είπε λοιπόν μια γυναίκα προς ένα άνδρα:
- Κουράστηκα να αστρονομώ τη σκέψη σου.
Κι εκείνος μουρμούρισε την απάντησή του:
- Κι εγώ να λεξιθετώ νοήματα για να τα κοινωνήσω.
Εδώ θα γράφαμε ένα ολόκληρο άρθρο για την ουσία των διαφορών που κι απ’ τις δυο πλευρές έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε τη σκέψη αυτής της γλώσσας με τον σεβασμό της τραγωδίας, κατά την οποία σμίγουν σε σύγκρουση τα αντίπαλα λόγια κάθε ανάγκης και νόησης, που σαφώς φέρουν το καθένα το σωστό και το δίκαιο με το μέρος τους.
Ιερή η σύγκρουση του αρσενικού με το θηλυκό!
Χάος τεράστιο χωρίζει τις δομικές αφετηρίες της υπόστασής τους.
Το θήλυ, είναι η ζωή και την υλοποιεί, μα το άρρεν την καταργεί και την ανασυνθέτει. Τίποτε δεν ρέει χωρίς διασάλευση της αρχικής δομής και τάξης…
Κάπου στο βάθος των λέξεων και των ρωγμών στις βεβαιότητες της γλώσσας μας βρίσκεται ο Ηράκλειτος και περιμένει…

Κάπου εδώ νομίζω αξίζει να βάλω ένα επίλογο, μια και ήταν αρκετή η κοινοποιούμενη δόση των σκέψεων που με απασχόλησαν. Ωφέλιμο και χρηστικό είναι κάτι που το «κρατάμε» ως πληροφορία και εφευρίσκουμε τρόπο να το αξιοποιήσουμε στη ζωή μας και όχι η καθοδήγηση της δράσης μας από υποτιθέμενους γνώστες.
Άλλωστε οι οδηγίες χρήσεως βρίσκονται μόνο σε βιομηχανικά προϊόντα αλλά και σε εγκεφαλικά ιδεολογήματα που στοχεύουν στην ομοιομορφία όσων τα καταναλώνουν…
Το αν είναι καλό η κακό τούτο που συμβαίνει ως χειραγώτηση, ουδείς νομιμοποιείται να το απαντήσει, εκτός από να το επισημάνει και να αφήσει τον κάθε ένα να γίνει αυτεξούσιος της πλάνης ή μη που επιλέγει να ακολουθήσει στην πορεία της ζωής του.

Πάντως όσο κι αν νομίζουμε πως οι βράχοι είναι αιώνιοι, πάντα θα μας διαψεύδει το θρυμμάτισμα τους, μια και το προσδόκιμο της ζωής μας δεν μπορεί να το παρακολουθήσει ως εξελικτικό φαινόμενο…
Πιο λαϊκά θα έλεγα ενθυμούμενος την Πειραιώτικη κουλτούρα:
- Αυτή η σιγουριά μας έφαγε!

Υ.Γ
Η αρχική εικόνα, αποτελείται από οριζόντιες παράλληλες γραμμές και αν υποστηρίξει κάποιος αυτή την ιδιότητά τους εκεί που δεν πρέπει, κινδυνεύει με λιντσάρισμα για την ανόητη σκέψη του μπροστά στην πασιφανή βεβαιότητα των αισθήσεών μας...

Η σιωπή ως ουσία μαγειρέματος της ζωής…

.



Αναλογιζόμενος τον τίτλο του θέματος αυτού, μου είναι πιο εύκολο να μιλήσω για την ουσία της μουσικής, μια που η ζωή ως νοηματική ερμηνεία έχει χαοτική διάσταση στη σκέψη όλων μας…

Στην μουσική λοιπόν όπως έμαθα κάποτε, η ουσία βρίσκεται στις παύσεις και όχι στις νότες, δηλαδή στις συχνότητες που πλημμυρίζουν το αισθητήριο όργανο της ακοής μας. Αντίστοιχα στην λαλιά μας, τα άφωνα γράμματα που οργανώνουν μαζί με τα φωνήεντα τις συλλαβές, δίνουν την ουσία του λόγου που παράγεται από αυτές.
Κάπου εδώ θα τολμούσα να πω σε ένα παραλληλισμό, ότι η ουσία της βιωμένης και όχι φανταστικής ζωής μας, βρίσκεται στις σιωπές μας.
Η εποχή μας είναι θορυβώδης!
Ο κάθε ένας από εμάς τους ανθρώπους, περισσότερο ή λιγότερο, διαλαλεί την πραμάτεια της ανάγκης του, προσπαθώντας να κυριαρχήσει ωφελιμιστικά σε ότι ορίζει αντίπαλη ή συμφέρουσα ύπαρξη. Αυτό ισχύει αν το παρατηρήσουμε και σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις, που ξεκινούν από τον οπαδοποιημένο αθλητισμό, περνά από τα ζωτικά ψεύδη των πολιτικών αναλύσεων και φτάνει στην εκδοχή ερμηνείας διαφόρων νοημάτων στην Τέχνη.
Πολύς θόρυβος !
Μα και τούτος ο θόρυβος, είναι μέρος μιας αρμονίας που δεν μπορούμε να την εντοπίσουμε, όντας μέσα στην αρένα των αναγκών που τον παράγουν. Θα έλεγα πως τα μόρια της σκόνης που βρίσκονται σε ένα πειραματικό «δωμάτιο» ενός κύβου, όσο και αν αντιπαλεύουν με την άναρχη κίνησή τους να διαγκωνίσουν το ένα το άλλο, έχουν μια υπέροχη αρμονία και ισότητα ως αποτέλεσμα στατιστικών κτυπημάτων στα «ντουβάρια». Τούτο οι επιστήμονες το έχουν φανερώσει ως γνώση, λέγοντας με μαθηματικές μετρήσεις πως κτυπούν κατά τον ίδιο αριθμό έστω κι’ αν φαντάζει αναρμόνιστο το χάος των κινήσεων τους.
Άρα τα πάντα κρίνονται από την θέση εποπτείας του παρατηρητή και όχι από το γεγονός.

Κάποτε είπε ο Αρχιμήδης τη σκέψη « Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω»
Αυτό το μεταφράσαμε, δώσε μου την πληροφορία και θα γίνω σημαντικός… κάποιοι την πληροφορία την ονόμασαν και γνώση, αλλά μέσα στην αδηφάγα ωφελιμιστική συμπεριφορά, ξέχασαν πως για να γίνει κάτι γνώση πρέπει να περάσει από το βίωμα του μοιράσματος, μέσα από φιλοσοφική εποπτεία της ίδιας της ζωής τους.
Μοναχικός έρωτας δεν υπάρχει, και συνήθως την παρεκτροπή αυτή την ονομάζουμε διαφορετικά σαν την αποδίδουμε σε πρακτικές άλλων με υποτίμηση. Όμως αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως αυτό που εντοπίζουμε στους άλλους, είναι η δομική πρακτική λειτουργία της ερμηνείας που δίνουμε σε ότι λαμβάνουν οι αισθήσεις μας. Αντίθετα η γνώση, έρχεται στον χώρο που θα αφήσει κάποιος στους υποδοχείς του νου και συνήθως τούτο το ονομάζουμε ηθελημένη άγνοια.
Δεν «ακούμε» συνήθως τους άλλους, τα ζώα, τη φύση, μα και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί είμαστε έτοιμοι να απαντήσουμε γρήγορα και με την προσήκουσα έπαρση από το γνωστικό υπόβαθρο του Εγώ μας.

Ποιο είναι το σημερινό διακύβευμα του πολιτισμού μας;
Να ένα ερώτημα που μακράν απέχει η συνήθης ερμηνεία του από την κοινωνική μας σιωπή, γεμίζοντας από θορύβους απόψεων που μας ορίζουν δέσμιους μιας αντιπαλότητας που στην ουσία στρέφεται εναντίον της ατομικής και κοινωνικής μας εξέλιξης.
Δεν ενδιαφερόμαστε για την επεξεργασία των πληροφοριών μέσα στην βιωμένη σκέψη μας, αλλά βιαζόμαστε να τις κοινωνήσουμε, εξυπηρετώντας την πρόκριση του Εγώ μας, ντύνοντας το με μια ουμανιστική τήβεννο, που σίγουρα μας αυτό - προβάλλει με μια σημαντικότητα. Αυτές οι ατομικές πρακτικές μορφοποιούν τις συμπεριφορές των φαιδρών πολιτικών προσώπων, των ψευτο-λόγιων σκέψεων και σαφώς απέναντί τους, υπάρχουν οι θυμικές λειτουργίες ενός όχλου συμφωνούντων ή διαφωνούντων με αυτές.
Που θα συναντήσετε ανάγλυφη την προηγούμενη περιγραφή; Μα σε όλα τα μέσα κοινωνικής πληροφόρησης! Η κακώς εννοούμενη ελευθερία της κρίσης παράγει άναρχα σαν σκόνη της σκέψης μας, που αντιπαλεύει μέσα στον αόρατο για μας κύβο που δεν ενοχλεί καθόλου την τάξη της μαθηματικής «σκέψης» που δομεί τον Κόσμο.

Η ατομική μας σιωπή, είναι απαραίτητη και αναγκαία συνθήκη για να εξισορροπήσουμε την αφιλοσόφητη αντίδραση σε ότι συμβαίνει γύρω και μέσα μας.
Τότε τα πράγματα γίνονται πιο ουσιαστικά και η συν-κοινωνία αποκτά περιεχόμενο.
Κουράζομαι και φυσικά αποφεύγω τους θορύβους των πληροφοριών που συνήθως και αυτοί που τις αναπαράγουν δεν ξέρουν τι να τις κάνουν για να αλλάξουν ότι δεν τους ικανοποιεί στη ζωή τους. Φυσικά εννοείται πως η κατιούσα «εκπαίδευσή μου» προς τον εξανδραποδισμό από τις τηλεοπτικές συχνότητες είναι απούσα από την καθημερινότητά μου.
Όταν αποφασίσουμε να «ακούμε» και να δίνουμε ευθέως φερώνυμα την δική μας άποψη ερμηνειών, τότε θα έχουμε κάνει ένα μικρό βήμα για τον κόσμο της κοινής Δημιουργίας, που ενώ τον επαγγελλόμαστε ως πρόθεση, ουσιαστικά αγνοούμε την λειτουργία του.

Ότι έγραψα είναι προϊόν μιας δικής μου πορείας κάποιων μηνών, που δεν έχει καμία αξία η περιγραφή των δράσεων και μελετών της, μια και ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να έχει το δικό του μονοπάτι. Θα ήταν όμως όμορφο, μέσα απ’ την διαφορετική πορεία του ο καθένας να κοινωνεί όποτε είναι έτοιμος το καταστάλαγμα της σκέψης, σε κάθε πλάτωμα της ανάβασης που νιώθει την διάθεση να κοινωνήσει σε γιορτές συνύπαρξης την κοπιώδη πορεία του.

Άρα για να είμαι πρακτικός και δωρικά συγκεκριμένος, η πρόταση για το «πιάτο ημέρας», όπως παλαιότερα είχα δει στα πρωϊνάδικα της τηλεοπτικής αποβλάκωσης, προτείνω να είναι η σιωπή με όποιο τρόπο θέλει ο καθένας να την μαγειρέψει.
Πάντα μετά την σιωπή η κάθε νότα της σκέψης μας θα έχει ουσιαστικό περιεχόμενο και σαφώς γοητεία ώστε να την απολαύσουν οι υπόλοιποι που συντελούν κοινωνία γύρω μας…

Καλή σας όρεξη!


Υ.Γ
Η συνοδευτική φωτογραφία, προέρχεται από το χώρο που επισυνάπτω, που δεν έχει καμία σχέση με την θεματική ανάπτυξη της εδώ σκέψης, αλλά έκρινα πως η διαφορετικότητα του υπήρξε χρήσιμη και ωφέλιμη.
http://www.ofono.gr/article.php?id=17870&category_id=5