Αυτή η σιγουριά μας έφαγε!

.

Δεν έχω γνώση και εμπειρία από άλλους πολιτισμούς, μια και ακόμη προσπαθώ να μάθω τον δικό μου στην διαχρονία του, όντας σίγουρος μέσα μου πως δεν θα τα καταφέρω μέχρι να πάψω να νιώθω τις αισθήσεις μου. Συνήθως πλησιάζουμε τις διαφορετικές συνήθειες των κοινωνιών σαν τουρίστες, δηλαδή μέσα από την εικόνα της δικής μας σκέψης, χωρίς να αφηνόμαστε στο διαφορετικό τοπίο που παράγει η γλώσσα τους. Λίγοι έχουν αυτό το προνόμιο όντας βιωματικά πολύγλωσσοι, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τούτο είναι και εντελώς ωφέλιμο για την αθέατη ψυχική τους ταυτότητα…
Αυτό το κείμενο το γράφω, όχι γιατί δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω, μα για να αφήσω μια οπτική σκέψης που επεξεργάστηκα πρόσφατα και λέει, πως η εμβάθυνση στην όποια γλώσσα, μας φανερώνει τη δομή του πολιτισμού και άρα την δυνατότητα να τον εξελίξουμε πολιτικό-κοινωνικά.

Να με συγχωρέσουν οι αγωνιστές των επιφανειακών αντιθέσεων της ζωής καθώς και οι αξιωματούχοι κρατικών θώκων ή και μέσων ενημέρωσης που προωθούν την ομογενοποίηση της αντιληπτικής ικανότητας των ανθρώπων σε λεκτικά σχήματα υποβαθμισμένων λογικών όντων. Δεν τους κάνω ζημιά, απλώς ως αμετανόητος εραστής της ζωής, ευελπιστώ στην αυτοθέλητη παλινωδία της σκέψης τους μια και η πλάνη τους κάποια στιγμή θα υπάρξει κ α ι αυτοκαταστροφική.

Ψάχνοντας τις λέξεις και τα νοήματα που κρύβουν αυτές, είναι σαν να βλέπουμε τις ρωγμές στο βράχο που φτάνουν μέχρι τη ρίζα του. Έτσι, είναι εύκολο ακόμη και με νερό που θα παγώσει το χειμώνα να πετύχουμε το σπάσιμο ολόκληρων ογκόλιθων που μας φαίνονται αμετακίνητοι. Ναι, βράχοι είναι οι πεποιθήσεις μας, και η μετακίνηση αυτών σε ένα τοπίο διαφορετικό είναι αναγκαία συνθήκη για να υπάρξει σε εξέλιξη η φύση … μας.
Τα παραδείγματα για τις πιο πάνω σκέψεις θα τα αντλήσω από την παρατήρηση της δικής μου καθημερινότητας, μια και τούτη είναι η κατ’ εξοχήν δωρεάν παιδεία που μας προσφέρεται.

Τα βήματα μου πρόσφατα με οδήγησαν σε μια συνάντηση με ένα υπεύθυνο πολιτιστικών που έχουμε αναπτύξει αμοιβαία εκτίμηση. Περπατώντας με τα λόγια μας σε σκέψεις της κουβέντας, φτάσαμε σ’ ένα σημείο που μου λέει:
- Οι παππούδες στην Κρήτη, όταν απαντούν σε ερώτηση που την σκέφτονται, δεν λένε ξέρω ή νομίζω κλπ, αλλά ψυχανεμίζομαι….
Άστραψε ένα φως μέσα στη σκέψη μου, μια και πρόσφατα είχα μελετήσει στην μετάφραση του Προμηθέα Δεσμώτη τα λόγια του Αισχύλου, που σαν προοικονομεί την είσοδο του Ερμή, αναφέρει την λέξη «εισορώ». Βλέπω λοιπόν μέσα μου, ή αλλιώς κατά την έκφραση των Κρητίκαρων παππούδων, ψυχανεμίζομαι…
Πόση σοφία κουβαλούν στα λόγια της παράδοσης τους που σήμερα φαντάζει για τον «προοδευτικό» όχλο ξεπερασμένη;
Για να σπάσουμε όμως το βράχο της πεποίθησής μας, θα πρέπει να ψάξουμε την έννοια της ψυχής, καθώς επίσης να λογιάσουμε στη σκέψη μας το ερώτημα αν ότι βλέπουν οι αισθήσεις μας είναι αληθινό…
Το ερώτημα «Μήπως η σκέψη βλέπει;», θα ήταν γόνιμο για την δική μας εξέλιξη μα και επικίνδυνο συνάμα για την ραθυμία της ζωής μας.

Αφήνοντας την εμπειρία του όμορφου Κρητικού φίλου, θα θυμηθώ την επίκληση για βοήθεια του Μενέλαου στην Ελένη του Ευριπίδη, που ζητά από το Δία, μέσα στην αγωνία του να ξεφύγει από τον Αιγύπτιο βασιλιά. Πολλοί ηθοποιοί και θεατές έχουν πει και ακούσει αντίστοιχα χιλιάδες φορές τα λόγια τούτα, μα έχει μάθει το μυαλό μας να τα ξεπερνά τα νοήματά τους, λειτουργώντας την πρόσληψη αυτών σαν εκπαιδευτικό φολκλόρ… Κανένας δεν στέκεται στην ουσία, έστω κι αν που και που καμαρώνει για το «σπουδαίον» της καταγωγής του. Λέει λοιπόν ο Μενέλαος προς τον Δία, ότι θέλει την βοήθειά του να ξεφύγει, μια και την έχει απόλυτη ανάγκη. Συμπληρώνει δε ότι πολλές φορές ζήτησε από τους θεούς να του δίνουν χαρές μα και λύπες. Ποιος θα ισχυριστεί σήμερα ότι έχει ζητήσει από τον όποιο θεό του να του προσφέρει και δυστυχίες μαζί με τις χαρές;
Ποιος δεν θέλει να βρίσκεται στην αιώνια ευτυχία και μάλιστα χωρίς κόστος;
Αυτό δεν υποστηρίζει ο «εμπορευάμενος» πολιτισμός μας, που φτιάχνει ευκαιρίες πλασματικές και αειφόρα καπιταλιστικά όνειρα;
Για να μην παρεξηγηθώ, η κεφαλαιοποίηση μέσα από όνειρα που φέρνουν αιματηρές αντιπαλότητες βρίσκονται σε κάθε καπιταλισμό κοινωνικού η ατομικού ενδιαφέροντος…
Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο πολιτισμός μας, αν αποδεχόμασταν την ενότητα κόπου και πόνου με την ηδονή και την μακαριότητα;
Πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μας αν ενσωματώναμε το θάνατο ως αρχή της ίδιας της ευκαιρίας βιώματος που λέγεται ζωή;
Να μια ακόμη μικρή ρωγμή στα λόγια της σκέψης που μπορεί να αλλάξει τον τζάμπα μάγκα, σε Κύριο πρώτα του εαυτού του και μετά Πολίτη του Κόσμου.

Τέλος θα σημειώσω μια συνομιλία που δεν συνηθίζεται μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων, όμως τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Μια και έξω από την συνήθεια του τοπίου που ζούμε, υπάρχουν κι άλλοι κόσμοι που τους ονομάζουμε συνήθως ανύπαρκτους.
Είπε λοιπόν μια γυναίκα προς ένα άνδρα:
- Κουράστηκα να αστρονομώ τη σκέψη σου.
Κι εκείνος μουρμούρισε την απάντησή του:
- Κι εγώ να λεξιθετώ νοήματα για να τα κοινωνήσω.
Εδώ θα γράφαμε ένα ολόκληρο άρθρο για την ουσία των διαφορών που κι απ’ τις δυο πλευρές έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε τη σκέψη αυτής της γλώσσας με τον σεβασμό της τραγωδίας, κατά την οποία σμίγουν σε σύγκρουση τα αντίπαλα λόγια κάθε ανάγκης και νόησης, που σαφώς φέρουν το καθένα το σωστό και το δίκαιο με το μέρος τους.
Ιερή η σύγκρουση του αρσενικού με το θηλυκό!
Χάος τεράστιο χωρίζει τις δομικές αφετηρίες της υπόστασής τους.
Το θήλυ, είναι η ζωή και την υλοποιεί, μα το άρρεν την καταργεί και την ανασυνθέτει. Τίποτε δεν ρέει χωρίς διασάλευση της αρχικής δομής και τάξης…
Κάπου στο βάθος των λέξεων και των ρωγμών στις βεβαιότητες της γλώσσας μας βρίσκεται ο Ηράκλειτος και περιμένει…

Κάπου εδώ νομίζω αξίζει να βάλω ένα επίλογο, μια και ήταν αρκετή η κοινοποιούμενη δόση των σκέψεων που με απασχόλησαν. Ωφέλιμο και χρηστικό είναι κάτι που το «κρατάμε» ως πληροφορία και εφευρίσκουμε τρόπο να το αξιοποιήσουμε στη ζωή μας και όχι η καθοδήγηση της δράσης μας από υποτιθέμενους γνώστες.
Άλλωστε οι οδηγίες χρήσεως βρίσκονται μόνο σε βιομηχανικά προϊόντα αλλά και σε εγκεφαλικά ιδεολογήματα που στοχεύουν στην ομοιομορφία όσων τα καταναλώνουν…
Το αν είναι καλό η κακό τούτο που συμβαίνει ως χειραγώτηση, ουδείς νομιμοποιείται να το απαντήσει, εκτός από να το επισημάνει και να αφήσει τον κάθε ένα να γίνει αυτεξούσιος της πλάνης ή μη που επιλέγει να ακολουθήσει στην πορεία της ζωής του.

Πάντως όσο κι αν νομίζουμε πως οι βράχοι είναι αιώνιοι, πάντα θα μας διαψεύδει το θρυμμάτισμα τους, μια και το προσδόκιμο της ζωής μας δεν μπορεί να το παρακολουθήσει ως εξελικτικό φαινόμενο…
Πιο λαϊκά θα έλεγα ενθυμούμενος την Πειραιώτικη κουλτούρα:
- Αυτή η σιγουριά μας έφαγε!

Υ.Γ
Η αρχική εικόνα, αποτελείται από οριζόντιες παράλληλες γραμμές και αν υποστηρίξει κάποιος αυτή την ιδιότητά τους εκεί που δεν πρέπει, κινδυνεύει με λιντσάρισμα για την ανόητη σκέψη του μπροστά στην πασιφανή βεβαιότητα των αισθήσεών μας...