.
Κίνημα …Μια γνωστή πλην όμως -εκ νέου- «μοντέρνα» λέξη που φοριέται σε όλους τους χώρους τον τελευταίο καιρό.
Κινήματα πολιτών εξαγγέλλουν προβεβλημένα άτομα όπως ο Μίκης Θεοδωράκης χωρίς να ενδιαφέρει σε αυτό το άρθρο ο σχολιασμός της κίνησης, αλλά οι εξαγγελίες τέτοιων κινημάτων φτάνουν μέχρι το κάθε ένα άτομο που του έρχεται κάποια σκέψη -αυτόκλητα καλοπροαίρετη- στο μυαλό.
Ζούμε στην εποχή που ο καθένας δικαιούται να είναι ηγέτης της άποψης του και το χειρότερο είναι ότι ευελπιστεί να συσπειρώσει πίσω του κόσμο που θα τον δοξάσει!
Αφορμή αυτού του άρθρου δεν είναι η πολιτική κίνηση του μουσικοσυνθέτη, αλλά ένας χώρος που έπεσε στην αντίληψη μου και καλούσε τους κατοίκους του διαδικτύου να συσπειρωθούν πίσω από ένα Κίνημα Συνειδητότητας.
Η πρώτη μου έκφραση στο πρόσωπο , συνοδεύτηκε από μια ατάκα που μου ήρθε στα χείλη … «Εδώ έχει πολύ ψωμί!» … μια και με έχει απασχολήσει αυτή η αφηρημένη έννοια πίσω από την εύκολα προ φερόμενη λέξη "συνειδητότητα"
Οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ο εγκέφαλος μας σκέφτεται με εικόνες που εμφανίζονται ακόμη ως βιώματα και στις πιο δύσκολες αφηρημένες έννοιες που καλούμαστε να τους δώσουμε περιεχόμενο.
Έτσι η γνωστή μας αφηρημένη έννοια «αγάπη» σε κάποιον μπορεί να του φέρνει την εικόνα της (όποιας) Κούλας, σε ένα θεοσεβούμενο το εικόνισμα της αρεσκείας του, ή σε ένα οικογενειάρχη κλασικού τύπου (που τσακώνεται με τη γυναίκα του) τα παιδιά του.
Με μια φράση … άβυσσος η –κινηματογραφική- ψυχή του ανθρώπου!
Όταν ζητάμε να συσπειρώσουμε κόσμο πίσω από μια αφηρημένη έννοια … όπως ας πούμε αυτή της Αγάπης ή του Εθνικό-σοσιαλισμού… τα πράγματα μπλέκονται… γιατί κάπου μέσα στο μυαλό μας δημιουργούνται νέα αυθαίρετα στερεότυπα που τροφοδοτούν την ταύτιση μας με την ομάδα και ενισχύουν την αντιπαλότητα με τον άλλο που δεν ανήκει σε αυτήν.
Αυτό δεν το λέω εγώ … αλλά η ιστορία σε όλο της το θλιβερό μεγαλείο.
Προέκυψε λοιπόν το ζήτημα να κοινωνήσουμε μεταξύ μας τον κόσμο που παρατηρούμε και έτσι φτιάξαμε ένα ουσιαστικό που το είπαμε Συνειδητότητα. Το μόνο που δεν είπαμε μέσα από αυτή τη λογο-πλασία, είναι σε ποιο σημείο την πουλάνε για την αγοράσουμε με όποιο τίμημα και αν έχει…
Οι καιροί είναι πονηροί … και την πονηράδα την αναπαράγει η ίδια η σκέψη μας που έχει εκπαιδευτεί να είναι ράθυμη και ωφελιμίστρια χωρίς κόπο.
Ας έρθουμε αντιμέτωποι με την ίδια μας τη σκέψη και να δούμε πόσο εύκολα πέφτουμε στην παγίδα της συσπείρωσης πίσω από αφηρημένες έννοιες…
Η συνείδηση του ανθρώπου , διευρύνεται κάτω από την παιδεία που λαμβάνει μέσα από βιωματικό τρόπο στη ζωή του… αλλά κυρίως μέσα από την κρίση που αναπτύσσει για τους σκοπούς που τον κατευθύνει η παιδεία του.
Προσέξετε … εδώ δεν μιλάμε για καλό ή κακό … Δεν υπάρχει καλό ή κακό … Μιλάμε μόνο για προσανατολισμό της παιδείας…
Ο γερμανός στρατιώτης του Γ. Ράιχ , είχε μια ανεπτυγμένη συνείδηση και επί το πλέον εκμοντερνισμένο –συνειδητότητα- για την παιδεία που είχε λάβει επάνω στις θεωρίες και την πολιτική του μοντέλου που εκπαιδεύτηκε.
Αντίστοιχη συνείδηση αναπτύσσει και ο Βουδιστής μοναχός, ο Ισλαμιστής πολίτης, ο Έλληνας πολιτικός, κλπ.
Το ερώτημα όμως Συνείδηση για ποια παιδεία;… Είναι Πολιτικό! Όχι με την στενή σύγχρονη έννοια του όρου … αλλά με την αρχαία προσέγγιση της ουσιαστικής σημασίας του.
Η «Συνειδητότητα» λοιπόν δεν μπορεί να είναι κίνημα, αλλά προϊόν μιας ατομικής αλλά και συλλογικής διεργασίας μιας κοινωνίας μέσα από την παιδεία της…
Φυσικά η παιδεία μιας εποχής … έχει πίσω της τα φιλοσοφικά μοντέλα που την οδηγούν …
Δεν νομίζετε ότι το πράγμα γίνεται πολύπλοκο και αρκετά Σοβαρό;
Δεν ονομάζεται συνειδητός πολίτης αυτός που δεν πετά το χαρτί από τα μπισκότα του έξω από το αυτοκίνητο … ή σε άλλη περίπτωση αν χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής μεταφοράς… Αυτό μπορεί να το κάνει μέσα από μια εκπαίδευση που στηρίζεται στο φόβο ή στην σύμπλευση –μιμητισμό- με την κοινωνική ισχύουσα νόρμα…(στο τσίρκο ή στα πάρκα τα ζώα λειτουργούν σύμφωνα με τις νόρμες εκπαίδευσης τους)
Το «συνειδητός» είναι αρκετά υψηλότερη έννοια του φιλοσοφικού μοντέλου που μετέχουμε …
Θα έλεγα ότι αυτή η δια βίου εξέλιξη, αφορά σε μια -χωρίς τέλος- διαβάθμιση του ατόμου και κατ’ επέκταση του συνόλου μιας κοινότητας με το φιλοσοφικό υπόβαθρο που έχουν μέσα από την παιδεία τους…
Για να «πάρουμε» όμως παιδεία θέλει να βρέξουμε καλά τον ποπό μας ψαρεύοντας την άγνοια μας στα θολά νερά της ζωής μας…
Ε απέναντι σε αυτό (ως ευκολία) μια εγγραφή σε ένα κίνημα μας δίνει (ψευδώς) την εύκολη ταμπέλα μιας αυτοπεποίθησης του «Σκεπτόμενου με Συνειδητότητα Ανθρώπου».
Κάτι σαν τα παράσημα δηλαδή που βάζουν στο πέτο όσοι δεν έχουν αριστεύσει ποτέ… και είναι αρκετοί ετούτοι στη σημερινή εποχή του "τζάμπα μάγκα"…
Το αστείο είναι ότι σήμερα ο «πολιτισμός» μας που καταναλώνει άκριτα ότι δεν παράγει σε βάρος της φύσης… αυτόν πληρώνουμε (ως εαυτό) … Τον «τζάμπα μάγκα» της σκέψης που αναπτύχτηκε σε μια λεγόμενη Παγκοσμιοποίηση … Δηλαδή άλλο η Ινδιάνικη φιλοσοφία ως μοντέλο σκέψης και άλλο αυτή του Άνταμ Σμίθ… για να καταλαβαίνουμε και τι λέμε…
Τώρα... μέσα από αυτές τις συλλογιστικές … είναι κανένας για Κίνημα;
Ή θα πούμε το γνωστό ρητό που "λέγεται" μαζί με την φραπεδιά της απογευματινής βόλτας…και δεν είναι άλλο από το....
« Άστο να πάει στο Διάολο…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.