.
Η «Γη» φτιάχνει τον Άνθρωπο …
Αυτό μου ήρθε στο νου σαν σκέψη, όταν άφησα τις αισθήσεις μου να γνωρίσουν ξανά χωρίς παρελθοντική μνήμη την Μανιάτικη γη και ειδικά αυτή της Αρεόπολης.
Ένα απέριττο τοπίο από πέτρα πάνω στην πέτρα, με φως και σκιά έντονη που η κάψα ανταγωνίζεται τη δροσιά της θέλησης.
Ο φύση, εμπνέει τον σεβασμό μια που η επιβίωση δεν είναι μια φυσική κανονικότητα, αλλά το αποτέλεσμα της θέλησης για ζωή σε δύσκολες συνθήκες.
Πως θα μπορούσαν οι Μανιάτες να είναι διαφορετικοί άνθρωποι;
Πως θα μπορούσαμε να κρίνουμε τη σκέψη και τον χαρακτήρα τους αν δεν ζήσουμε την ιστορία της φύσης που φτιάχνει ατσάλινες θελήσεις;
Αυτές ήταν μερικές σκέψεις σαν περιδιάβηκα τα μέρη από την Αρεόπολη μέχρι τον Διρό για να συμμετάσχω σε ένα αφιέρωμα για την σπουδαία Μανιάτισσα Γυναίκα που πρωτοστάτησε κατά τις μάχες απελευθέρωσης του 1826, εναντίον του Ιμπραήμ.
Σταμάτησαν τα μάτια μου πάνω στις παραδοσιακές φορεσιές των γυναικών και των ανδρών. Είδα να ταιριάζουν τα κορμιά με τα ρούχα, χωρίς να είναι φολκλόρ αυτό που αντίκριζα. Σκέφτηκα ότι εδώ μιλάμε για την συνέχεια της Δωρικής πραγματικότητας που θέλει σεβασμό και προσοχή το πλησίασμα της.
Ναι … τα χρώματα στις φορεσιές των γυναικών όμοια σημειολογικά με κάποια της φύσης, φωνάζουν ότι όσοι τις φορούν σε τούτο το Τοπίο, είναι οι άνθρωποι μπολιασμένοι από χαρά και κίνδυνο.
Το κίτρινο καθώς και το μαύρο με το κόκκινο, θα το απαντήσουμε στη φύση σε όποιο είδος είναι επιθετικά αποφασισμένο να ζήσει. Ας πούμε, στον κόσμο των εντόμων όπως οι μέλισσες ή των μανιταριών που ακόμα κι’ αν πεθάνουν μεταφέρουν δηλητήριο στον θύτη τους.
Δύσκολα πράγματα για σκέψεις που ψάχνουν την ομοιόμορφη παγκοσμιοποίηση των ανθρώπων…
Μου έκανε εντύπωση πως είναι η χαρά ταυτισμένη με τον ίδιο το θάνατο και πως η απόλυτη σχέση του φωτός με το σκοτάδι, δημιουργεί σκέψεις σαν αυτή που έφτιαξε την οικονομία της Λακωνικής φιλοσοφίας που «έχασε» μεν παγκόσμια από τον Δυτικό Ρομαντισμό της ευζωίας, αλλά συνεχίζει να αποτελεί την μοναδική ελπίδα εξέλιξης στη σκέψη του Πλανήτη, τώρα που πεθαίνουν οι θεωρίες της ευμάρειας με την δομική Ύβρη στη συγκρότηση τους.
Έκρινα ότι αυτό το Τοπίο που είναι ένα με το Ήθος των ανθρώπων, αποτελεί ένα πολύτιμο φάρμακο, που η λογισμένη δόση του, βοηθά στο πετυχημένο μπόλιασμα της ζωής των υπολοίπων ανθρώπων.
Θεωρώ ότι αξίζει να προστατευτεί ο τόπος και ανθρώπινη σκέψη σαν κόρη οφθαλμού, χωρίς να αλλάξει αυτή η πηγή αρχαίας ανάγκης, ενώ παράλληλα στοιχεία της να περάσουν στις υπόλοιπες κουλτούρες των ανθρώπων. Μου είναι γνώριμες οι καθαρότητες της ομοιογένειας μέσα από την παράδοση, από τα δικά μου μέρη στη Μακεδονία, όμως εδώ στη Μάνη η "ένταση" συνέχισης τους είναι εμφανής.
Για όσους μιλούν με αφιλοσόφητους όρους άκριτου διεθνισμού, θα έλεγα πως το διαφορετικό είναι πηγή ζωής στην ίδια τη Φύση.
Αν υπήρχε επιστήμη που θα μπορούσε να λειτουργήσει τη Φιλοσοφία, σκέφτομαι πως θα άξιζε να ψάξουν όσοι την διακονούν, την περίεργη διαδρομή του Εγώ μέσα από το Εμείς σε τέτοιους τόπους όπως η Μάνη. Η αδυναμία των συστηματοποιημένων γνώσεων , δηλαδή των επιστημών, βρίσκεται στο ότι δεν διαθέτουν την τόλμη να διαλύσουν τα θεμέλια τους, δηλαδή να εξελίξουν τις αρχικές τους βεβαιότητες, που εξ αυτών απορρέουν οι ερμηνείες της θέσης τους, σαν παρατηρούν την ζωή και τον άνθρωπο.
Τα υπόλοιπα της εκδήλωσης αν και σημαντικά, είναι λεπτομέρειες στην βασική σκέψη που ήθελα να μοιραστώ σε τούτο το χώρο της αχανούς χοάνης διακίνησης των πληροφοριών …
Η «Γη» φτιάχνει τον Άνθρωπο …
Αυτό μου ήρθε στο νου σαν σκέψη, όταν άφησα τις αισθήσεις μου να γνωρίσουν ξανά χωρίς παρελθοντική μνήμη την Μανιάτικη γη και ειδικά αυτή της Αρεόπολης.
Ένα απέριττο τοπίο από πέτρα πάνω στην πέτρα, με φως και σκιά έντονη που η κάψα ανταγωνίζεται τη δροσιά της θέλησης.
Ο φύση, εμπνέει τον σεβασμό μια που η επιβίωση δεν είναι μια φυσική κανονικότητα, αλλά το αποτέλεσμα της θέλησης για ζωή σε δύσκολες συνθήκες.
Πως θα μπορούσαν οι Μανιάτες να είναι διαφορετικοί άνθρωποι;
Πως θα μπορούσαμε να κρίνουμε τη σκέψη και τον χαρακτήρα τους αν δεν ζήσουμε την ιστορία της φύσης που φτιάχνει ατσάλινες θελήσεις;
Αυτές ήταν μερικές σκέψεις σαν περιδιάβηκα τα μέρη από την Αρεόπολη μέχρι τον Διρό για να συμμετάσχω σε ένα αφιέρωμα για την σπουδαία Μανιάτισσα Γυναίκα που πρωτοστάτησε κατά τις μάχες απελευθέρωσης του 1826, εναντίον του Ιμπραήμ.
Σταμάτησαν τα μάτια μου πάνω στις παραδοσιακές φορεσιές των γυναικών και των ανδρών. Είδα να ταιριάζουν τα κορμιά με τα ρούχα, χωρίς να είναι φολκλόρ αυτό που αντίκριζα. Σκέφτηκα ότι εδώ μιλάμε για την συνέχεια της Δωρικής πραγματικότητας που θέλει σεβασμό και προσοχή το πλησίασμα της.
Ναι … τα χρώματα στις φορεσιές των γυναικών όμοια σημειολογικά με κάποια της φύσης, φωνάζουν ότι όσοι τις φορούν σε τούτο το Τοπίο, είναι οι άνθρωποι μπολιασμένοι από χαρά και κίνδυνο.
Το κίτρινο καθώς και το μαύρο με το κόκκινο, θα το απαντήσουμε στη φύση σε όποιο είδος είναι επιθετικά αποφασισμένο να ζήσει. Ας πούμε, στον κόσμο των εντόμων όπως οι μέλισσες ή των μανιταριών που ακόμα κι’ αν πεθάνουν μεταφέρουν δηλητήριο στον θύτη τους.
Δύσκολα πράγματα για σκέψεις που ψάχνουν την ομοιόμορφη παγκοσμιοποίηση των ανθρώπων…
Μου έκανε εντύπωση πως είναι η χαρά ταυτισμένη με τον ίδιο το θάνατο και πως η απόλυτη σχέση του φωτός με το σκοτάδι, δημιουργεί σκέψεις σαν αυτή που έφτιαξε την οικονομία της Λακωνικής φιλοσοφίας που «έχασε» μεν παγκόσμια από τον Δυτικό Ρομαντισμό της ευζωίας, αλλά συνεχίζει να αποτελεί την μοναδική ελπίδα εξέλιξης στη σκέψη του Πλανήτη, τώρα που πεθαίνουν οι θεωρίες της ευμάρειας με την δομική Ύβρη στη συγκρότηση τους.
Έκρινα ότι αυτό το Τοπίο που είναι ένα με το Ήθος των ανθρώπων, αποτελεί ένα πολύτιμο φάρμακο, που η λογισμένη δόση του, βοηθά στο πετυχημένο μπόλιασμα της ζωής των υπολοίπων ανθρώπων.
Θεωρώ ότι αξίζει να προστατευτεί ο τόπος και ανθρώπινη σκέψη σαν κόρη οφθαλμού, χωρίς να αλλάξει αυτή η πηγή αρχαίας ανάγκης, ενώ παράλληλα στοιχεία της να περάσουν στις υπόλοιπες κουλτούρες των ανθρώπων. Μου είναι γνώριμες οι καθαρότητες της ομοιογένειας μέσα από την παράδοση, από τα δικά μου μέρη στη Μακεδονία, όμως εδώ στη Μάνη η "ένταση" συνέχισης τους είναι εμφανής.
Για όσους μιλούν με αφιλοσόφητους όρους άκριτου διεθνισμού, θα έλεγα πως το διαφορετικό είναι πηγή ζωής στην ίδια τη Φύση.
Αν υπήρχε επιστήμη που θα μπορούσε να λειτουργήσει τη Φιλοσοφία, σκέφτομαι πως θα άξιζε να ψάξουν όσοι την διακονούν, την περίεργη διαδρομή του Εγώ μέσα από το Εμείς σε τέτοιους τόπους όπως η Μάνη. Η αδυναμία των συστηματοποιημένων γνώσεων , δηλαδή των επιστημών, βρίσκεται στο ότι δεν διαθέτουν την τόλμη να διαλύσουν τα θεμέλια τους, δηλαδή να εξελίξουν τις αρχικές τους βεβαιότητες, που εξ αυτών απορρέουν οι ερμηνείες της θέσης τους, σαν παρατηρούν την ζωή και τον άνθρωπο.
Τα υπόλοιπα της εκδήλωσης αν και σημαντικά, είναι λεπτομέρειες στην βασική σκέψη που ήθελα να μοιραστώ σε τούτο το χώρο της αχανούς χοάνης διακίνησης των πληροφοριών …
Παραθέτω μια φωτογραφία της σχέσης Γης
και ανθρώπινου τοπίου στην Αρεόπολη.
Επίσης παραθέτω μια πρόσμιξη φωτογραφιών από την εκδήλωση που τίμησε την Μανιάτισσα γυναίκα στον ιστορικό Διρό. Ερμήνευσε η εξαίρετη και ανθρώπινα ευαίσθητη Καίτη Κουλλιά, που την πλαισίωσε η δική μου επετειακή αφήγηση, μαζί με αυτήν της ηθοποιού Μαρίας Δρακοπούλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου