.
- Εγώ να σου πω την ιστορία του Αη Σπυρίδωνα και ότι έχω ακούσει …
Ήταν τα λόγια του Γόλη (Γρηγόρη) Ντολόπουλου όταν σταματήσαμε το πρωινό τα αυτοκίνητα μας για να χαιρετηθούμε στην άκρη του χωριού.
Το εξηντάχρονο χαμόγελο του Γόλη με την καθαρή ματιά με έκανε να του υποσχεθώ ότι θα έπινα τον απογευματινό καφέ μου στο σπίτι του να μιλήσουμε.
Την ώρα που ο ήλιος άρχισε να γέρνει πίσω από τα Όντρια και χρύσιζε τα βράχια της Δραγασιάς, κατηφόριζα το δρομάκι με τον θείο μου το Θωμά προς το φιλόξενο σπίτι τους με την ολάνθιστη πέργκολα στον κήπο.
Πρόσφατα είχε πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ενθουσιασμένος από την αγάπη που εισέπραξε από τους Τούρκους για την Ελληνική καταγωγή του.
Μια συναισθηματική σχέση του πατέρα του με τις μνήμες από τους Τούρκους που κατοικούσαν στο χωριό μας γύριζε μέσα στη ψυχή του και βρήκε δικαίωση σε αντίθεση με τα πολωτικά λόγια που θέλουν να βάζουν οι άνθρωποι στο καθαρό βλέμμα τους.
Γιος του Παπά Σωτήρη αισθάνεται τον σεβασμό στην ιστορία των προγόνων του και κάνει ότι μπορεί να κρατήσει ζωντανή την μνήμη. Ενθουσιάστηκα, όταν μου έδειξε μια γωνιά στο σπίτι που έχει αναρτημένα τα προσωπικά αντικείμενα και τις λιγοστές φωτογραφίες του πατέρα της οικογένειας του.
Οι ιστορίες που μου έλεγε ήσαν η συνέχεια στα λόγια του πατέρα του που ζωντάνευαν αυτό το ανοιξιάτικο απόγευμα. Μου είπε πως παρακινήθηκε από ένα άγνωστο επισκέπτη η σεμνή γυναίκα του παπά Γκατζογιάνη , η Γόρω και μετέφερε την πληροφορία για το μέρος που χτίστηκε ο ναός του Αη Σπυρίδωνα.
Μου μίλησε για τα θαύματα που έγιναν και έπεισαν τους χωριανούς να κάνουν αυτό το έργο της ναοδομίας…
Ποτέ δεν ήμουν καλός στην καταγραφή λαογραφικών στοιχείων γιατί μέσα στα κύτταρα του μυαλού μου έχω μια πεποίθηση που λέει ότι η παράδοση ζωντανεύει όταν πέρα από τις λεπτομερείς καταγραφές βρίσκουμε αισθήματα που μας μιλάνε στην ζωή μας στο παρόν.
Θα αναφερθώ στον τομέα των φωτογραφιών μνήμης σε αυτά τα στοιχεία που με τόσο ζεστό χαμόγελο μου εξιστόρησε ο σεβαστός Γόλης.
Σε μια στιγμή που μου μιλούσε για τον πατέρα του και την σχέση που είχε με τον τελευταίο Μπέη της Δραγασιάς, ένοιωσα ότι τα λόγια αυτά ήταν ολότελα δικά του, γεμάτα ουσία που θα μπορούσα να τα κοινωνήσω από το βήμα αυτό.
Την εποχή του 1922, που εγκατέλειψε την Δραγασιά ο Χαερντίν Ζινέλ, τελευταίος Μπέης και αφέντης του τόπου, ο πατέρας του και μετέπειτα παπάς ήταν οκτώ ετών.
Πέρασαν τα χρόνια και γύρω στο 1954 με κάποιο τρόπο βρήκε την διεύθυνση του Μπέη στην Τουρκία ο παπά Σωτήρης.
Μεγάλος πλέον ο Μπέης με Ελληνική παιδεία και με έντονη την νοσταλγία για την πατρίδα που γεννήθηκε ήθελε να μάθει για πρόσωπα και μέρη που γνώριζε από την περιοχή.
Ο παπά Σωτήρης τον πληροφόρησε σε ένα γράμμα του, ότι το τζαμί δεν υπήρχε πλέον γιατί στην θέση του χτίστηκε ο Αη Σπυρίδωνας.
Έφεξαν τα μάτια του αγαπητού Γόλη, όταν μου εξιστόρησε την απάντηση του Μπέη.
Έγραψε ο Μπέης … δεν με πειράζει γιατί βακούφι (εκκλησιά) ήτανε και βακούφι έγινε.
Ήταν νωπή η αίσθηση ενός ενωτικού πολιτισμού που ένοιωσε ο Γόλης πρόσφατα και αυτή η σοφή απάντηση άφησε την σιωπή να πλανηθεί λίγο στην κουβέντα μας και να νοιώσουμε τον πολιτισμό αυτό.
Όμως συνέχισε ο Γόλης ότι στεναχωρήθηκε ο Μπέης όταν έμαθε ότι το τούρκικο νεκροταφείο το ξεπάτωσαν οι έλληνες και στη θέση του έκαναν χωράφι. Δεν έπρεπε του έγραψε, εκεί ήταν τα κόκαλα των γονιών μου, δεν ήταν σωστό αυτό.
Μου ήρθε η επιθυμία να ζητήσω εγώ συγνώμη από την καταστροφή της μνήμης που έκαναν οι πρόγονοί μας μέσα στην άγνοια τους. Σήμερα ζούμε πάλι μια περίοδο που η έλλειψη συναισθηματικής μόρφωσης κάνει τους ανθρώπους τυμβωρύχους της ιστορίας μας.
Τότε αγωνιζόντουσαν να φτιάξουν περισσότερο φαγητό για την οικογένεια τους ... ενώ σήμερα αγωνίζονται να καταναλώσουν την κενότητα τους ...
Αυτό είναι ύβρις... και πάντα εισπράττουν τιμωρία οι γενιές των απογόνων της Σύβαρης...
Μη σας φαίνεται περίεργο, στο βωμό της εκχρηματισμένης οικονομίας είναι έτοιμοι κάποιοι άνθρωποι, να πουλήσουν και τα κόκαλα των προγόνων τους … αν πιάνουν καλή τιμή.
Αν γίνουν αρκετοί … απλά χάσαμε … αν με την αγάπη και την προτροπή ελαχιστοποιηθούν τότε κερδίσαμε το στοίχημα της συνέχισης του πολιτισμού μας…
- Εγώ να σου πω την ιστορία του Αη Σπυρίδωνα και ότι έχω ακούσει …
Ήταν τα λόγια του Γόλη (Γρηγόρη) Ντολόπουλου όταν σταματήσαμε το πρωινό τα αυτοκίνητα μας για να χαιρετηθούμε στην άκρη του χωριού.
Το εξηντάχρονο χαμόγελο του Γόλη με την καθαρή ματιά με έκανε να του υποσχεθώ ότι θα έπινα τον απογευματινό καφέ μου στο σπίτι του να μιλήσουμε.
Την ώρα που ο ήλιος άρχισε να γέρνει πίσω από τα Όντρια και χρύσιζε τα βράχια της Δραγασιάς, κατηφόριζα το δρομάκι με τον θείο μου το Θωμά προς το φιλόξενο σπίτι τους με την ολάνθιστη πέργκολα στον κήπο.
Πρόσφατα είχε πάει ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη και ήταν ενθουσιασμένος από την αγάπη που εισέπραξε από τους Τούρκους για την Ελληνική καταγωγή του.
Μια συναισθηματική σχέση του πατέρα του με τις μνήμες από τους Τούρκους που κατοικούσαν στο χωριό μας γύριζε μέσα στη ψυχή του και βρήκε δικαίωση σε αντίθεση με τα πολωτικά λόγια που θέλουν να βάζουν οι άνθρωποι στο καθαρό βλέμμα τους.
Γιος του Παπά Σωτήρη αισθάνεται τον σεβασμό στην ιστορία των προγόνων του και κάνει ότι μπορεί να κρατήσει ζωντανή την μνήμη. Ενθουσιάστηκα, όταν μου έδειξε μια γωνιά στο σπίτι που έχει αναρτημένα τα προσωπικά αντικείμενα και τις λιγοστές φωτογραφίες του πατέρα της οικογένειας του.
Οι ιστορίες που μου έλεγε ήσαν η συνέχεια στα λόγια του πατέρα του που ζωντάνευαν αυτό το ανοιξιάτικο απόγευμα. Μου είπε πως παρακινήθηκε από ένα άγνωστο επισκέπτη η σεμνή γυναίκα του παπά Γκατζογιάνη , η Γόρω και μετέφερε την πληροφορία για το μέρος που χτίστηκε ο ναός του Αη Σπυρίδωνα.
Μου μίλησε για τα θαύματα που έγιναν και έπεισαν τους χωριανούς να κάνουν αυτό το έργο της ναοδομίας…
Ποτέ δεν ήμουν καλός στην καταγραφή λαογραφικών στοιχείων γιατί μέσα στα κύτταρα του μυαλού μου έχω μια πεποίθηση που λέει ότι η παράδοση ζωντανεύει όταν πέρα από τις λεπτομερείς καταγραφές βρίσκουμε αισθήματα που μας μιλάνε στην ζωή μας στο παρόν.
Θα αναφερθώ στον τομέα των φωτογραφιών μνήμης σε αυτά τα στοιχεία που με τόσο ζεστό χαμόγελο μου εξιστόρησε ο σεβαστός Γόλης.
Σε μια στιγμή που μου μιλούσε για τον πατέρα του και την σχέση που είχε με τον τελευταίο Μπέη της Δραγασιάς, ένοιωσα ότι τα λόγια αυτά ήταν ολότελα δικά του, γεμάτα ουσία που θα μπορούσα να τα κοινωνήσω από το βήμα αυτό.
Την εποχή του 1922, που εγκατέλειψε την Δραγασιά ο Χαερντίν Ζινέλ, τελευταίος Μπέης και αφέντης του τόπου, ο πατέρας του και μετέπειτα παπάς ήταν οκτώ ετών.
Πέρασαν τα χρόνια και γύρω στο 1954 με κάποιο τρόπο βρήκε την διεύθυνση του Μπέη στην Τουρκία ο παπά Σωτήρης.
Μεγάλος πλέον ο Μπέης με Ελληνική παιδεία και με έντονη την νοσταλγία για την πατρίδα που γεννήθηκε ήθελε να μάθει για πρόσωπα και μέρη που γνώριζε από την περιοχή.
Ο παπά Σωτήρης τον πληροφόρησε σε ένα γράμμα του, ότι το τζαμί δεν υπήρχε πλέον γιατί στην θέση του χτίστηκε ο Αη Σπυρίδωνας.
Έφεξαν τα μάτια του αγαπητού Γόλη, όταν μου εξιστόρησε την απάντηση του Μπέη.
Έγραψε ο Μπέης … δεν με πειράζει γιατί βακούφι (εκκλησιά) ήτανε και βακούφι έγινε.
Ήταν νωπή η αίσθηση ενός ενωτικού πολιτισμού που ένοιωσε ο Γόλης πρόσφατα και αυτή η σοφή απάντηση άφησε την σιωπή να πλανηθεί λίγο στην κουβέντα μας και να νοιώσουμε τον πολιτισμό αυτό.
Όμως συνέχισε ο Γόλης ότι στεναχωρήθηκε ο Μπέης όταν έμαθε ότι το τούρκικο νεκροταφείο το ξεπάτωσαν οι έλληνες και στη θέση του έκαναν χωράφι. Δεν έπρεπε του έγραψε, εκεί ήταν τα κόκαλα των γονιών μου, δεν ήταν σωστό αυτό.
Μου ήρθε η επιθυμία να ζητήσω εγώ συγνώμη από την καταστροφή της μνήμης που έκαναν οι πρόγονοί μας μέσα στην άγνοια τους. Σήμερα ζούμε πάλι μια περίοδο που η έλλειψη συναισθηματικής μόρφωσης κάνει τους ανθρώπους τυμβωρύχους της ιστορίας μας.
Τότε αγωνιζόντουσαν να φτιάξουν περισσότερο φαγητό για την οικογένεια τους ... ενώ σήμερα αγωνίζονται να καταναλώσουν την κενότητα τους ...
Αυτό είναι ύβρις... και πάντα εισπράττουν τιμωρία οι γενιές των απογόνων της Σύβαρης...
Μη σας φαίνεται περίεργο, στο βωμό της εκχρηματισμένης οικονομίας είναι έτοιμοι κάποιοι άνθρωποι, να πουλήσουν και τα κόκαλα των προγόνων τους … αν πιάνουν καλή τιμή.
Αν γίνουν αρκετοί … απλά χάσαμε … αν με την αγάπη και την προτροπή ελαχιστοποιηθούν τότε κερδίσαμε το στοίχημα της συνέχισης του πολιτισμού μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δεν επιτρέπονται νέα σχόλια.