.
Όταν διάβασα το άρθρο τούτο, θέλησα να ξεφύγω από την πολιτικό-οικονομική ερμηνεία που συνήθως δίνει ο νους και νομίζει ότι μαθαίνει άλλη μια πληροφορία ακόμη. Συμπέρασμα αυτής της "οπτικής" της σκέψης μας είναι οι γιαλαντζί αστοί νεοέλληνες να έχουν μια επίπλαστη σιγουριά για την όποια κτήση τους. "Κοίτα τι συμβαίνει" είναι η προσφιλής έκφραση του Έλληνα, ενώ αμέσως είναι σίγουρος που θα προσδώσει την κατηγορία για την μοίρα του.
Αν γυρίσω το βλέμμα γύρω μου και δω πόσοι περιμένουν την ανάκαμψη χαϊδεύοντας το μικρό η μεγάλο πουγκί τους ή στέλνουν κρυφά χαμόγελα εμπιστοσύνης προς την μικρή ή μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία τους, μου έρχονται γέλια για το ασυμβίβαστο της επίγνωσης με την προσδοκία που διαθέτουν στην σκέψη τους.
Τα πράγματα -έχει δίκιο ο Σωτήρης- είναι περίπλοκα απλά.... Στο χέρι της δημιουργικής σκέψης είναι να επιβιώσουμε με σύνεση και γνώση των ιδιοτήτων του συστήματος, ή να μετατραπούμε σε μια άγονη επαρχία μιας παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας.
Όταν διάβασα το άρθρο τούτο, θέλησα να ξεφύγω από την πολιτικό-οικονομική ερμηνεία που συνήθως δίνει ο νους και νομίζει ότι μαθαίνει άλλη μια πληροφορία ακόμη. Συμπέρασμα αυτής της "οπτικής" της σκέψης μας είναι οι γιαλαντζί αστοί νεοέλληνες να έχουν μια επίπλαστη σιγουριά για την όποια κτήση τους. "Κοίτα τι συμβαίνει" είναι η προσφιλής έκφραση του Έλληνα, ενώ αμέσως είναι σίγουρος που θα προσδώσει την κατηγορία για την μοίρα του.
Αν γυρίσω το βλέμμα γύρω μου και δω πόσοι περιμένουν την ανάκαμψη χαϊδεύοντας το μικρό η μεγάλο πουγκί τους ή στέλνουν κρυφά χαμόγελα εμπιστοσύνης προς την μικρή ή μεγαλύτερη ακίνητη περιουσία τους, μου έρχονται γέλια για το ασυμβίβαστο της επίγνωσης με την προσδοκία που διαθέτουν στην σκέψη τους.
Τα πράγματα -έχει δίκιο ο Σωτήρης- είναι περίπλοκα απλά.... Στο χέρι της δημιουργικής σκέψης είναι να επιβιώσουμε με σύνεση και γνώση των ιδιοτήτων του συστήματος, ή να μετατραπούμε σε μια άγονη επαρχία μιας παγκόσμιας οικονομικής αυτοκρατορίας.
Για να μιλήσουμε πολιτικά όμως, αυτό χρειάζεται τοπικές εξουσίες που θα κάνουν καλές συναλλαγές και όχι οσφυοκάμπτες ή παπαγάλους μιας γενικευμένης αφιλοσόφητης άρνησης.
Δύσκολο παιχνίδι ... κυριολεκτικά στο παρά πέντε ενός τραγικού λαού ανά την ιστορία.
H «Κατάρα των Πόρων»
(Πετρέλαιο, Βενεζουέλα, Νιγηρία, Προοπτική και Γνώση)
Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Πριν από κάποια χρόνια, ένα Σουηδός γεωφυσικός είχε πει σε ένα συνέδριο: «αν ήξεραν πού κοιμούνται οι Έλληνες, θα είχαν χάσει τον ύπνο τους». Το γεωλογικό υπέδαφος της Ελλάδος, στο οποίο αποθέτουμε ελπίδες μιας «καλύτερης ζωής», είναι αυτό που μας έφερε κατά βάση ως εδώ. Και αν κάποιος νομίζει πως βρίσκοντας πετρέλαιο μπορούμε να γίνουμε Ντουμπάι, καλύτερα να το ξεχάσει. Αυτό συνέβη μια φορά, στην αρχή της δημιουργίας του «πόλεμου του πετρελαίου», όταν δημιουργήθηκε ο ΟΠΕΚ και κέρδισε μια πρώτη νίκη, αλλά όχι τον πόλεμο διότι τελικά αλώθηκε. Ας δούμε λοιπόν τα πράγματα απο μια πιο ψύχραιμη και λιγότερο ιδεαλιστική σκοπιά.