ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟΝ “ΥΠΝΟ” ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

 .

Ένα μικρό διήγημα που θα το λέγαμε και  παραμύθι της ζωής έξω από την ανάγκη της “πειθούς” και εκφρασμένο μέσα από την θεία λειτουργία του συν - αισθάνεστε.

Χαρισμένο στην όμορφη ζωή μας που δεν αντιμετωπίζει τέτοια διλήμματα και την ζούμε αρμονικά μέσα στον ζωτικό χώρο των ψευδαισθήσεων μας.

ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ  ΤΟΝ “ΥΠΝΟ”  ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ 

του Κώστα Ζωγραφόπουλου

Είχε πιάσει να φυσά λυσσασμένα εκείνο το βράδυ του Μάη και αναποδογύριζε τα πάντα στην αυλή και τα μπαλκόνια του σπιτιού. Το ξημέρωμα βρέθηκαν όλα σε μια θέση που ήθελε η φύση να τους δώσει.  Απέναντι στη φύση το ανθρώπινο ξεβόλεμα ήθελε να μέμφεται της επιλογές της σύμφωνα με τον κόσμο της ευταξίας που έχει στο νου του.

 Το επόμενο πρωί η μικρή φωλιά που ήταν φτιαγμένη μεταξύ της οροφής του μπαλκονιού και της τέντας, είχε διαλυθεί από τον αέρα και μερικά αυγά ήσαν σπασμένα στο δάπεδο.  Ένα πουλί κουβαλούσε κλαδάκια να φτιάξει ξανά ότι είχε καταστραφεί στο ίδιο ακριβώς σημείο.  Φαίνεται η “μνήμη” συνέχισης της ζωής ήταν πιο δυνατή από τον θρήνο συνειδητοποίησης της ιστορίας του.

Όλα πέρασαν στη συνέχεια του χρόνου και η ηρεμία στον άνεμο ήρθε φέρνοντας στους ανθρώπους του σπιτιού την διάθεση πότισμα του κήπου με την απαραίτητη βέβαια καθαριότητα που χρειαζόταν ο χώρος. Είχαν περάσει δύο μέρες και τίποτε δεν θύμιζε αυτή την επίδειξη ισχύος της φύσης απέναντι στα ανθρώπινα όρια.

Η μικρή  κόρη  στριφογύριζε χαμογελαστή κάτω από την τεχνητή βροχή που έφτιαχνε ο πατέρας ρίχνοντας ψηλά  με το λάστιχο του ποτίσματος το νερό σε μικρές σταγόνες, προσφέροντας χαμόγελα στο παιχνίδι τους.   Όλος ο κήπος μοσχομύριζε χούμο και αν ρώταγες τον χαρούμενο πατέρα εκείνη τη στιγμή, πως δηλαδή θα ονομάτιζε τη μυρωδιά, θα του έλεγε ότι μύριζε ζωή επάνω στη ζωή που αλλιώς την λέμε και επιβίωση. Έτσι σκεφτόταν μέσα και έξω του...

Σε μια στιγμή ο πατέρας βάλθηκε να καθαρίσει τα πεσμένα ξερά φύλα πίσω από κάτι γλάστρες στην είσοδο του σπιτιού και έστειλε το νερό από το λάστιχο με πίεση. Αισθάνθηκε ότι είδε κάτι να κινείται προσπαθώντας να καλυφθεί σε μια τρομαγμένη προσπάθεια κάλυψης της ζωής του, ενώ το νερό ξεβόλευε τη θέση του.

Με μια καλύτερη ματιά πρόσεξε ένα αδύναμο πουλάκι που είχε κουρνιάσει μέσα στο φόβο του.

Η διάθεση της διάσωσης του κυριάρχησε και έτσι ένα μικρό κουτί από μια ηλεκτρονική συσκευή ορίστηκε ως χώρος παραμονής του και το επιμελημένο κόψιμο σε μικρές λωρίδες του διαβασμένου περιοδικού έγινε η στρωμνή που θα του κρατούσε τη ζέστη μέσα σε αυτό.

Ο πατέρας ήξερε ότι η ζωή  θα ήταν σκληρή,  απέναντι στον αγώνα για την επιβίωση του, όμως επιστράτευσε όλη τη σκέψη του για να ζήσει το θαύμα της δικής του συμμετοχής παρέα με την κόρη και την μαμά αν  έσωζαν το πουλί, μέσα από την βοήθεια που θα του έδιναν όλοι μαζί.
Η μαμά ανακάλυψε μια σύριγγα ενώ προσπαθούσε να πάρει πληροφορίες από κάποιο κτηνίατρο για το τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν προς αυτή τη ζωή που κινδύνευε.

Οι πληροφορίες από τον γιατρό δεν προέκυψαν μια και η προχωρημένη απογευματινή ώρα δεν ήταν η κατάλληλη για να ευοδωθεί αυτή η επικοινωνία.

Έτσι έμειναν τρία άτομα να δώσουν την λειψή γνώση τους μέσα από μια εμπιστοσύνη στις προθέσεις τους επάνω στη ζωή που κινδύνευε.

Με κόπο του άνοιξαν το στόμα και του έριξαν μέσα λίγο νερό για να προλάβουν την αφυδάτωση, ενώ σε μια δεύτερη προσπάθεια λίγο αλεύρι διαλύθηκε στο λιγοστό νερό ελπίζοντας ότι θα του δώσουν μια μικρή δόση τροφής που την είχε ανάγκη.

Ένας ζεστός χώρος στο σπίτι επιλέχτηκε και φιλοξένησε για το βράδυ το ιδιόμορφο σπίτι της προσωπικής αγωνίας του πουλιού.

Το επόμενο πρωινό ήταν ακόμη ζωντανό και η μαμά τοποθέτησε το κουτάκι κοντά στη φωλιά θεωρώντας ότι θα μπορούσε να στρέψει την προσοχή η μάνα στο χαμένο παιδί της μια που συνέχιζε να επιδιορθώνει την κατεστραμμένη φωλιά.

Η ημέρα συνεχίστηκε με τις υποχρεώσεις της ζωής των ανθρώπων που έχουν πίσω από τη σκέψη τους την  έκφραση “κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό”.

Τα γέλια γέμισαν το απόγευμα πάλι το σπίτι επιστρέφοντας από μια όμορφη βόλτα στη θάλασσα και ο πατέρας πήγε στο σημείο που του είπε η μαμά ότι είχε τοποθετήσει το πρωί το μικρό πουλάκι να διαπιστώσει την κατάσταση της υγείας του.

Μέσα στα μικρά κομμένα χαρτάκια βρίσκονταν ακίνητο χωρίς να ανοιγοκλείνει το στόμα όπως συνήθιζε μέχρι εκείνη τη στιγμή στη σύντομη ζωή του και η ζωή είχε νικηθεί κατά την προσωπική του πάλη.

Ο πατέρας πήρε στα χέρια του το μικρό κουτί και το έφερε κοντά στο παιδί γνωρίζοντας του την νέα κατάσταση που την ονομάζουμε θάνατο.

Το παιδί το χάιδεψε και η πρώτη κουβέντα του ήταν “κοιμήθηκε το πουλάκι”.

Σκέφτηκε κοιτώντας το παιδί του ότι είχε την ευκαιρία να μιλήσει για κάτι το οποίο είναι ταμπού για την ψευδώς ζώσα κοινωνία και έβαλε όλη την διάθεση του να αναλάβει το ρόλο του αφηγητή λέγοντας στο παιδί του “έλα μαζί μου”.

Στην αρχή στάθηκαν στη μέση του κήπου και ο πατέρας έδειξε ένα γύρω τα δέντρα και τα λουλούδια στο μικρό παιδί.  Του εξήγησε ότι τα φυλλαράκια  (μικρά και μεγάλα) που ήταν πεσμένα στο έδαφος  έμοιαζαν με το πουλάκι μια και αφού βγήκαν στα κλαριά, πρασίνισαν, χάρηκαν τον αέρα τώρα είναι στο έδαφος ώστε να γίνουν κάποια στιγμή και αυτά χώμα και να δώσουν φαγητό στα άλλα φυτά  για να γίνει πάλι το ίδιο.

Δεν σταμάτησε ούτε λεπτό να έχει ο πατέρας ένα όμορφο χαμόγελο όσο εξηγούσε την διαδικασία αυτή γιατί ήξερε ότι σαν μιλάς για τον θάνατο, οφείλεις να αποδέχεσαι αυτό το μεγαλείο με χαρά και να οδηγείς το νου με θάρρος, αποφεύγοντας να φέρνεις τον φόβο μέσα στο λογισμό σου.

Πρότεινε στο μικρό παιδί  ο πατέρας να τον βοηθήσει να το βάλουν μέσα στο χώμα για να επιστρέψει και αυτό στη γη ώστε να γίνει το σώμα του φαγητό σε όλα τα όμορφα λουλούδια γύρω τους.  
Μια τσάπα που πήραν από την αποθήκη εργαλείων ήταν το κατάλληλο εφόδιο για το κλείσιμο της διαδικασίας που είχαν ορίσει να κάνουν με μια χαρούμενη ιεροτελεστία ως προσφορά στον κύκλο της ζωής.
Το παιδί πήρε στο χέρι του το κουτί και οδηγήθηκαν έξω από το σπίτι σε ένα μικρό μακρόστενο χωράφι που είχε ελιές. 
Τα χτυπήματα της τσάπας βρήκαν  δυσκολία στο άνοιγμα του μικρού λάκκου, μια και το έδαφος ήταν σκληρό και οι πέτρες δυσκόλευαν το άνοιγμα του.  Η πρόθεση ήταν να βάλουν ολόκληρο το κουτί μέσα στο χώμα, αλλά αυτό άρχισε να φαίνεται πως ήταν αδύνατο μια και οι αντικειμενικές δυσκολίες υπερέβαιναν την πρόθεση.

Σε κάποια στιγμή ρώτησε ο πατέρας αν συμφωνούσε να βάλουν σε μια μικρότερη τρύπα το πουλάκι χωρίς το κουτί για να συμφωνήσει το παιδί που ζούσε το παιχνίδι χωρίς να έχει σαφή εικόνα του εγχειρήματος.

Μια γεμάτη χούφτα από τις λεπτές κομμένες λωρίδες του περιοδικού έγιναν το στρώμα του και το μικρό παιδί τοποθέτησε επάνω τους το ακίνητο πουλάκι.

Μια δεύτερη στρώση από  ίδιες λωρίδες ήρθε να σκεπάσει τον  “ύπνο” του και το χώμα γέμισε το υπόλοιπο του μικρού λάκκου από τα χέρια του πατέρα και του παιδιού.

Μικρές πέτρες που αναζητήθηκαν στο γύρω χώρο έφτιαξαν ένα μικρό λόφο που σαν σημάδι έδειχνε το μέρος που έγινε το κλείσιμο του πρώτου μαθήματος  για το θάνατο.

Η μαμά παρακολούθησε από μακριά χωρίς να παρέμβει αυτή την πατρική λειτουργία.

Η λήθη του γεγονότος πέρασε στις κουβέντες τους, αφήνοντας ένα μικρό άρωμα από αυτό που μένει βαθιά στην ψυχή μας και δεν ξέρουμε πούθε έρχεται.

Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά όταν η πόρτα της αυλής έκλεισε στο τράβηγμα του πατέρα και τα βήματα τον οδήγησαν στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου.
Έριξε μια ματιά στο βάθος του μικρού χωραφιού, αλλά το σκοτάδι δεν άφηνε την διάθεση του να δει τις μικρές πετρούλες που είχαν βάλει πάνω από το χώμα.

Γύρισε το διακόπτη και το άναμμα της μηχανής έφερε ένα θόρυβο ζωής πολύ διαφορετικό από εκείνον που είχαν τα χτυπήματα της τσάπας στο έδαφος και το στοίβασμα στις μικρές πέτρες ανάμεσα στα λόγια που είχαν πατέρας και κόρη.

Ήξερε καλά ότι την εκπαίδευε για να αντιμετωπίσει τον δικό του θάνατο που τον λόγιαζε σύντομα. Αυτό που τον έκανε ήρεμο ήταν ότι μπόρεσε να νικήσει για λίγο το φόβο και να τον αντικαταστήσει στα μάτια του μικρού παιδιού με ένα χαμόγελο για ότι χάνεται και σαν κύκλος γυρίζει πάλι να δώσει ζωή.

Έβαλε την πρώτη ταχύτητα και ξεκίνησε για το ταξίδι του, ξεχνώντας και αυτός μετά από λίγη ώρα το γεγονός  μια που η “λήθη” είναι το σημαντικότερο όπλο της φύσης για να φέρνει πάντα ζωή επάνω στη ζωή, χωρίς συναίσθημα και λογική, αλλά με πίστη στη Μεγάλη Διαδικασία.

ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

.

Στη ζωή μας έστω και αν νομίζουμε ότι υπάρχει αρχή και τέλος σε δράσεις μας η πραγματικότητα είναι αρκετά διαφορετική.

Όχι μόνο δεν υπάρχει αρχή και τέλος, αλλά ούτε και ο χρόνος της γραμμικής ανάλυσης που καταλαβαίνουμε μέσα από τους δείκτες των ρολογιών μας.

Τα πάντα ως εμπειρίες του παρελθόντος έχουν θέση μέσα σε ένα συλλογισμό και  ταξιδεύουμε σε αυτές για να φέρουμε το άρωμα της θύμησης (σε ανυπόστατο χρόνο) μέσα στον κάθε συλλογισμό μας.

Το ερώτημα που έβαλα στον εαυτό μου στο προηγούμενο άρθρο ανιχνεύοντας την σχέση της Πίστης και της Φιλοσοφίας ομολογουμένως ήταν ένα καλό σκάλισμα στα κάρβουνα της φωτιάς που με γοητεύει χωρίς να την εξουσιάζω.

Μερικές φορές απλώνουμε το χέρι μας και πιάνουμε ένα βιβλίο χωρίς να είμαστε σίγουροι ως απάντηση στο «γιατί» μια και δεν ελέγχουμε το σύνολο των σκέψεων μας αλλά ένα πολύ μικρό γραμμικό κομμάτι τους που ανήκει στην περιορισμένη αίσθηση της ζωής που αντιλαμβανόμαστε.

Η «ΠΙΣΤΗ» ΤΗΣ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

. 

Ένα απόγευμα που βρέθηκα στο Σύνταγμα και δεν άφησα να γοητεύσουν την προσοχή μου οι μούντζες και τα λέιζερ των (επαναστατών) δυσαρεστημένων πολιτών εστιάστηκα σε μια κουβέντα που προέκυψε από την γνωριμία μιας ψύχραιμης παρέας μέσω της συνθήκης ανταμώματος που περιγράφεται ως  «ο γνωστός του γνωστού».
Μου προξένησε το ενδιαφέρον η πορεία των μικρών σκέψεων που αναπτύχθηκαν και στην συνέχεια εστιάστηκα στον επίλογο που συμφώνησαν (ως πρόταση) για την έξοδο μας από την κρίση, προβάλλοντας ως αναγκαίο το ζήτημα της αυτογνωσίας των πολιτών.

Αισθάνθηκα ότι αυτό (από μόνο του) ως διαπίστωση είναι μια καλή προσέγγιση, όμως στην συνέχεια της κουβέντας παρατήρησα ότι ήταν μια αφηρημένη έννοια που την χρησιμοποιούσαν χωρίς να της έχουν προσδώσει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αναφοράς και έμοιαζε αυτή η λέξη να έχει περισσότερο την αίσθηση της ακαθόριστης προσδοκίας.

ΟΙ ΣΑΓΙΟΝΑΡΕΣ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΜΑΣ

.

Το ηλεκτρονικό περιοδικό 24grammata.com είναι ένας ενδιαφέρων ηλεκτρονικός τόπος που με αφορμή την «λέξη» κάνει αφιερώματα εξηγώντας το «γιατί» και το «πως» προέκυψε η κάθε έκφραση στη ζωή μας.
Σε κάθε ηλεκτρονικό χώρο ένα σημείο πρόκρισης της αξίας του θεωρώ ότι είναι η φερωνυμία της γραφής.   Έτσι στο συγκεκριμένο οι συντάκτες αλλά και ο υπεύθυνος συντονιστής του που ονομάζεται Γιώργος Δαμιανός , κάθε βδομάδα φροντίζουν να κοινωνούν την θεματολογία που προκρίνει η αισθητική της σκέψης τους.

Με χαρά λοιπόν έλαβα ένα μήνυμα για την λέξη της εβδομάδας που επέλεξαν να αφορά την παραλία των μπάνιων του λαού και αφορούσε στην λέξη «Σαγιονάρα». Η εξήγηση της προέλευσης αυτού του λεκτικού νοήματος όπως αναπτύσσουν στο περιοδικό προέρχεται από μια ταινία που μετέφερε στην οθόνη ένα Αμερικάνικο διήγημα που εξιστορούσε την συναισθηματική σχέση και φυσικά τον χωρισμό, ενός Αμερικανού πιλότου με την όμορφη Γιαπωνέζα και είχε τον τίτλο «Σαγιονάρα» που στην γλώσσα της πρωταγωνίστριας σημαίνει «Αντίο».

Η ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ Η ΑΝΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

. 

Στη ζωή μας έχουμε διαπαιδαγωγηθεί με ορισμένες στερεότυπες εκφράσεις που δεν είναι και τόσο αθώες για την κοινωνική μας συμπεριφορά.
Μια κλασική έννοια (προγραμματισμός) συμπεριφοράς των ανθρώπων είναι και αυτή που αναφέρει «Μη κρίνεις ίνα μη κριθείς»    
Οι οδηγίες διαπαιδαγώγησης που εμφυτεύονται στο μυαλό μας ωσάν ηθικοί κανόνες έχουν μια προφανή λειτουργία που αφορά στην ομαλή κοινωνική μας συμπεριφορά, όμως είναι και μηχανισμοί ελέγχου που ενεργοποιούν μια ασυνείδητη αυτοκριτική που μας σωματοποιεί την δυσφορία και ονομάζονται «τύψεις».

Την συστηματοποίηση (της μεταφοράς ως παιδεία) αυτών των ηθικών οδηγιών την έχουν αναλάβει πολλούς αιώνες τώρα οι θρησκείες της ιστορίας των λαών και μέσα από αυτές κατόρθωσαν να δημιουργήσουν προβλέψιμες συμπεριφορές στους ανθρώπους.

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ… ΤΗΝ ΝΕΑ ΚΛΑΣΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

. 

Ένα απόγευμα πριν από αρκετά χρόνια, είχαμε καθίσει σε ένα ταβερνάκι της Πλάκας οι συνεργάτες από μια θεατρική παράσταση απολαμβάνοντας την κληματαριά και την επιθυμία συνύπαρξης μας ταυτόχρονα.
Η κουβέντα μας έφτασε σε ένα σημείο που έριξε το βλέμμα της στην κλασική μουσική.
Η αίσθηση μου για το πολύπλοκο λόγο της μουσικής τούτης και ο θαυμασμός μου για τους μεγάλους δημιουργούς της έφεραν την ερώτηση «Πως προέκυψε αυτό το μουσικό μεγαλείο;» προς ένα σπουδαίο για την Ελλάδα θεατρικό και όχι μόνο μουσικό που μοιράζαμε παρέα την ανεμελιά της συνεύρεσης.
Η απάντηση μου δόθηκε σε εικόνες περιγράφοντας τα άτομα βιρτουόζους σε κάθε όργανο που ως περιπλανώμενοι στα παζάρια και τις γιορτές της Μεσαιωνικής Ευρώπης επαιτούσαν την αξία της δεξιότητας τους από το λαό.

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ

.

Πολλά τα ερωτήματα τις τελευταίες ημέρες στις σκέψεις των παρακολουθούντων τις εξελίξεις των πολιτικών τεκταινομένων στην Ελλάδα.

-Θα μπορούσε να κάνει άλλη κίνηση ο Πρωθυπουργός;

-Έχει την δυνατότητα να λειτουργήσει την προώθηση του Μνημονίου με τρόπο ώστε να μην πληγούν τα μεσαία και κατώτερα οικονομικά στρώματα ο κύριος Βενιζέλος;

- Τι θα κάνει η Ν.Δ  και ποια στάση θα κρατήσει μέσα σε αυτό το περιρρέον πολιτικό σκηνικό;
- Πως θα αντιδράσουν τα κόμματα της αριστεράς και τα συνδικάτα απέναντι σε μια πτώχευση που απειλεί την πόρτα της χώρας μας;

Προσθέστε όσα ακόμη ερωτήματα κάνουν τον εαυτό σας να πιστεύει ότι είναι ενημερωμένος και σαφώς ενεργός στη σκέψη πολίτης κάτω από τα λίγα που έθεσα.

Αν ακούσετε τους δημοσιογράφους στις τηλεοπτικές αναλύσεις, δίνουν την αίσθηση πως τα πράγματα βρίσκονται σε ένα οριακό σημείο για τη ζωή μας και το παρουσιάζουν ωσάν να επρόκειτο να σταματήσει ο ήλιος να στέλνει τις ακτίνες του.  Βέβαια φυσικό είναι ετούτο να δημιουργεί μια αίσθηση επικείμενης «απώλειας» που το βαθύτερο κομμάτι του εαυτού όλων μας την γνωρίζει και ως Θάνατο.

ΤΑΥΡΟΜΑΧΙΕΣ ή ΤΑΥΡΟΚΑΘΑΡΨΙΑ; (ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ)

.

ΟΛΕ !

Αυτό είναι ένα επιφώνημα που θα το ακούγαμε στην αρένα των Ισπανικών ταυρομαχιών κατά την ώρα που ο κομψός ταυρομάχος  καρφώνει τα στολισμένα λεπίδια στην ράχη του ταύρου.
Κάθε κάρφωμα και περισσότερη ταραχή στο ζώο που επιτίθεται μέσα από την «λογική» της φύσης  του σε ένα οργανωμένο σύστημα θεάματος.  Το αίμα θα κορυφώσει τον θυμό του ζώου που σε κάποια στιγμή θα δεχθεί το τελευταίο σπαθί (από τον επιδειξιομανή ταυρομάχο) στον αυχένα του για να εξαντλήσει το θυμό του παραδομένο στην παράλυση, καταλήγοντας σε μια σειρά από αδύναμες αναπνοές που θα το οδηγήσουν στο θάνατο.  Τότε η γιορτή τελειώνει μέσα από τη σημειολογία της επιβολής της ανθρώπινης δύναμης μέσα από την πονηριά και σαφώς την «λογική» της επάνω στην φύση!

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

.

Το τελευταίο διάστημα συχνά πυκνά φιγουράρει η φωτογραφία του κου Πάγκαλου στο διαδίκτυο με την αφορμή κάθε φορά κάποιων δηλώσεων του που εγείρουν την ευθιξία των πολιτών και ενισχύουν την αντίδραση του θυμού μέσα τους.
Η αντίληψη που έχουμε σχηματίσει για την «αντιπαράθεση» βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο που δεν έχει αλλάξει από τον θλιβερό Μεσαίωνα έστω και αν έχουμε ονομάσει με ανόητο τρόπο την εποχή μας «Μεταμοντέρνα».
Αν μας απειλεί μια σκέψη που εκφέρεται από ένα άνθρωπο σπεύδουμε να απαξιώσουμε συλλήβδην την προσωπικότητα του λειτουργώντας ένα «φόνο» ταιριαστό στον μεσαιωνικό σκοταδισμό που φέρουμε μέσα στη σκέψη μας. Αυτή η πρακτική είναι ίδια από τους διαπληκτισμούς των ανίκανων να έχουν στοιχειώδη συγκρότηση της έκφρασης και σκέψης τους στα λαϊκά παζάρια, μέχρι τις τάξεις της υποτιθέμενης διανόησης και σαφώς των (θεωρητικά) πολιτικώς σκεπτόμενων προσώπων.

ΚΡΙΣΗ ή ΕΥΚΑΙΡΙΑ στη ΦΑΡΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ;

. 

Στην διάθεση μου να γράψω ακόμη μερικούς λογισμούς σε ετούτη την ενότητα των λέξεων που διαβάζετε, επικεντρώθηκα επάνω στον προσδιορισμό της «Κρίσης» ως έννοια που χρειάζεται περισσότερη αποδελτίωση μέσα στη σκέψη μου.

Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αναζητήσω την καταγραμμένη σκέψη των άλλων σχετικά με τον ορισμό της. Το σύνολο των αναφορών στην κρίση επικεντρώνεται στην οικονομική δυσλειτουργία των αγορών μιλώντας για την έλλειψη ρευστότητας, την αδυναμία πληρωμών, την αύξηση της ανεργίας και την αρνητική ψυχολογία στους ανθρώπους που την βιώνουν.
Αμέσως σκέφτηκα : «Καλώς ήρθατε στο matrix της γραμμικής σκέψης και της εξειδίκευσης του προβλήματος»
Δεν θα αφήσω την προαναφερθείσα μου σκέψη σαν ανόητο σλόγκαν χωρίς ανάπτυξη, όμως για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο καλό είναι να κάνουμε μια μικρή βόλτα στον τρόπο που είναι δομημένη η σκέψη μας και πάνω σε αυτή βιώνουμε τη ζωή μας με ότι καλό ή κακό περιλαμβάνει μέσα της.

«THE LOVE BOAT» ή αλλιώς «ΠΟΛΙΤΙΚΗ Ε.Π.Ε»

. 

Από τις βασικές γνώσεις των σχολών οικονομικής κατεύθυνσης είναι και η νομική μορφή των επιχειρήσεων που απαρτίζουν το παραγωγικό οικοδόμημα ενός τόπου.
Έτσι ένας βασικός αρχικός διαχωρισμός είναι αυτός μεταξύ των ατομικών επιχειρήσεων που λειτουργούν κάτω από την ευθύνη ενός ατόμου και των εταιρικών σχημάτων που υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλομορφία της νομικής τους υπόστασης.

Όχι αγαπητέ μου αναγνώστη δεν θα κάνουμε μάθημα οικονομικών σε ετούτο το άρθρο. Αντίθετα θα επιχειρήσουμε ένα παραλληλισμό της νομικής υπόστασης των εταιρειών της ελεύθερης αγοράς με την πολιτική , τους φορείς της και σαφώς τις κομματικές συσπειρώσεις που λίγο ή πολύ έχουν φιλοσοφικές συγγένειες με το πολυποίκιλο εταιρικό επιχειρείν.

Στην ελεύθερη αγορά αν δεν είναι οικονομικά ισχυρό το άτομο εμπίπτει στην κατηγορία των προσωπικών επιχειρήσεων όπου ευθύνεται και είναι υπόλογο έναντι των δικαστηρίων για κάθε πράξη του. Αντίστοιχα ως ανήκον το άτομο στη μεγάλη μάζα των μικρών επιτηδευματιών δίπλα στους μισθωτούς υπόκειται σε ένα απροσδιόριστο φορολογικό σύστημα που το καθιστά ευάλωτο από την κυρίαρχη τάξη του πλούτου που εκφράζεται μέσα από την συντεταγμένη πολιτεία με νομοθετήματα και σαφώς με πολιτικές που την εξυπηρετούν.

ΛΑΤΣΟΝΕΣ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΕΝΩΘΕΙΤΕ !

. 

Ας ξεκινήσουμε αυτό το άρθρο με μερικές σκέψεις που δεν θα αποτελέσουν απλώς ένα ανάθεμα απέναντι σε ότι έχει ευθύνη για την Ελληνική και Παγκόσμια κατάσταση, αλλά θα προσπαθήσουμε να πάμε πίσω από τις σκιές του μπερντέ που βιώνουμε για να δούμε την πραγματικότητα από την οπτική του γράφοντος. Ακόμη θα παραμείνει συνειδητά αναπάντητο μέσα από ετούτη την θέαση το ερώτημα αν θα μπορέσουμε να δώσουμε λύσεις στην ίδια τη ζωή μας υπερβαίνοντας την κατώτερη συνείδηση που υπηρετούμε αυτή τη στιγμή.

Το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας λοιπόν, με τους τοπικούς εντεταλμένους του που για τη χώρα μας είναι η Νομοθετική εξουσία με τους επιχειρηματίες ντόπιων συμφερόντων (Τράπεζες και δευτερευόντως οι «εργολάβοι» των μέσων μαζικής ενημέρωσης), έχει αποτύχει στη φιλοσοφία του.
Αποτυχία σημαίνει ότι ο πλανήτης είναι γεμάτος θλίψη και φόβο (σε καταπιεστές και καταπιεζόμενους) αντί για χαρά και δημιουργικότητα.
Την κάθε αποτυχία μιας εξουσίας ιστορικά την ακολουθεί η βία και μέτρα που ενσπείρουν τον φόβο στο λαό προσπαθώντας να κρατήσει το κάθε μοντέλο εξουσίας όσο μπορεί την ισχύ του. Αυτό διαπιστώνουμε σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά και στην Ελληνική πραγματικότητα μέσα από την αφερεγγυότητα των εξαγγελιών της τελευταίας Κυβέρνησης (και όχι μόνο) μια και ο στόχος είναι να σώσουν μέσα από ανίσχυρα προσχήματα την αντίληψη του «εξουσιάζειν με αποδοχή» που την έχουν χάσει προ πολλού.

Μερικές πικρές αλήθειες (και σε όποιον αρέσουν)

Έχω κάτι μέρες που ενημερώνομαι, σκέφτομαι, αφουγκράζομαι και αποφεύγω να πιάσουν τις εικόνες που βλέπουν γύρω μου τα δάκτυλα μου επάνω στον υπολογιστή. Κράτησα τις σκέψεις μου μαζί με τις εικόνες που κλείστηκαν στην φωτογραφική μηχανή μου από το Σύνταγμα και δεν ξέρω αν έχω όλο το υλικό μέσα μου να σκεφτώ και να μιλήσω υπεύθυνα πάντα μέσα από την περιορισμένη γνώση που έχω ως άνθρωπος.
Αποφεύγω να δηλώσω σκέψεις που χαϊδεύουν τα αφτιά όσων νοιώθουν ότι είναι η ζωή ποδοσφαιρικός αγώνας και θλίβομαι στο τοπίο που έχουν τα μάτια της σκέψης μου πέρα από αυτό που νομίζουμε ότι είναι το παρόν μας. Στις μέρες μας η κάθε άγνοια παρουσιάζεται ως το απόλυτο φιλοσοφικό δοκίμιο και οι άνθρωποι διαγκωνίζονται να πάρουν εξέχουσα θέση εκφραζόμενοι στα βάθρα της κοινωνικής αλαζονείας.
Έλαβα ένα e-mail από το φίλο του το Σωτήρη με την επισήμανση «αν θες βάλτο» και ήταν σαν να επικοινωνούσαν οι διαθέσεις μας αυτό το διάστημα που δεν έχουμε βρεθεί να μιλήσουμε για ότι κρίνουμε ότι είναι σημαντικό για τη ζωή γύρω μας. Αναρτώ στη συνέχεια το κείμενο του αγαπητού Γλυκοφρύδη νοιώθοντας μια κούραση στη σκέψη μου για όλη την κινητικότητα που βλέπω σε φοβισμένα βλέμματα μέσα από ασύντακτες και άμουσες φιλοσοφικά πορείες της ανθρώπινης ανάγκης. Το πρώτο πράγμα που έχω κατά νου είναι να αποδέχομαι την ασθένεια, ως μια παρέκκλιση της ζωής έξω από ότι συνηθίζεται … δηλαδή να την αποδέχομαι ως μια άλλη έκφραση της Υγείας. Θα έλεγα ότι και η «Υγεία» πονάει κάπως σαν την διαδικασία του τοκετού που δεν μας υπόσχεται κανένας αν θα αποδώσει νεκρό ή ζωντανό το τέκος της σκέψης μας.
Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως η κάθε μολότοφ θα πρέπει να είναι προς την ίδια μας τη σκέψη και το ταρακούνημα των βεβαιοτήτων και της ραθυμίας που υπηρετούμε ως συνειδήσεις πολλά χρόνια πάππου προς πάππου...

Μερικές πικρές αλήθειες (και σε όποιον αρέσουν)

Του Σωτήρη Γλυκοφρύδη

Για την ΑΟΖ: Η αοζ είναι χορός για δυο – ταγκό, σε περίπτωση τριών γίνονται καντρίλιες, σε περισσότερους, τσάμικο. Αλλά για να χορέψεις τσάμικο πρέπει πρώτα να ξέρεις τον πυρρίχιο.