Η ΠΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΑΥΤΟ-ΕΙΚΟΝΑΣ

.

Κάποτε μια κυρία του αστικού χώρου σκέψης, είχε κάνει μια φιλοφρόνηση στον Δημήτρη τον Χορν λέγοντας το ακόλουθο νόημα από ότι θυμάμαι : «… τι φυσικά που παίζεται τους ψεύτικους ρόλους …»
Ο Χορν της απάντησε « Μα κυρία μου το θέατρο είναι αλήθεια … το ψέμα είναι στη ζωή…»

Αυτή τη μεγάλη κουβέντα από ένα θεατράνθρωπο θα ιχνηλατήσουμε σύντομα σε αυτή την ανάρτηση…

Όταν καθόμαστε στον καθρέφτη της φαντασίας μας και βλέπουμε τον εαυτό μας, κατά κανόνα ορίζουμε μορφές που έχουν ένα κύρος και μια αξία.
Στις περιπτώσεις που η ζωή μας τα φέρνει δύσκολα και χάνουμε την αυτοεκτίμηση μας , νοιώθουμε μια διαταραχή που μπορεί να ψέξουμε τον εαυτό μας, όμως γρήγορα δίνουμε το άδικο στην μοίρα ή στους άλλους ανθρώπους και έτσι μέσα από την αυτοκάθαρση της εικόνας μας, νοιώθουμε πάλι την αξία μας που θέλει να δικαιωθεί.

Αυτή είναι μια αιώνια πρακτική και το «σπάσιμο» της δεν είναι καθόλου εύκολο , όσο ψηλά και να νομίζουμε ότι είμαστε στο γνωστικό επίπεδο...
Μιλώ ακόμα και για άτομα που διατυμπανίζουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους μέσα από εσωτερικές σπουδές σε αυτογνωσία.

Το «ξεκατίνιασμα» είναι το ίδιο στην πιάτσα με τις πόρνες όσο και στα σαλόνια με τους διανοούμενους… το μόνο που αλλάζει είναι το φραστικό ντύσιμο της έκρηξης του υποσυνείδητου.

Συντριπτικό ποσοστό της αυτοαποκαλούμενης διανόησης , αποφεύγει τα κατώτερα ένστικτα , ντύνοντας την αυτό-εικόνα του με επιχειρήματα και με συνδυαστικές προτάσεις ισορροπίας στην κοινωνία.

Είναι αυτοί που συντηρούν ένα ολόκληρο σύστημα και του δίνουν το άλλοθι της ύπαρξης του…

Στο παλαιότερο έργο Safe Sex των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, υπήρχε ένας χαρακτήρας που ήταν προβεβλημένος καθηγητής κοινωνιολογίας (αν θυμάμαι καλά) …και είχε εκπομπές στην τηλεόραση διδάσκοντας τις θεωρίες του για κατανόηση των ενστίκτων του ανθρώπου… στο τέλος αυτοκτόνησε αφού σκότωσε τη γυναίκα του για λόγους ζηλοτυπίας …


Είτε μας αρέσει είτε όχι, όσο και να τρίβουμε τον καθρέφτη της αυτό-εικόνας μας, έχουμε μια φύση που είναι το δομικό μας στοιχείο… το χώμα από όπου προερχόμαστε.

Η μόνη γιατρειά είναι η αποδοχή του εαυτού μας και η απενεργοποίηση των υπέροχων κατ’ εμέ «κατώτερων» ενστίκτων.

Όλοι έχουμε ένα Τοτό μέσα μας με τα γνωστά ανέκδοτα.

«Τοτέ»… λέει ο πατέρας στο γιό του.

«Αν δεν βρίσεις στο τραπέζι που έχουμε καλεσμένο τον διευθυντή μου, θα σου πάρω ένα ποδήλατο»

Καλό το δέλεαρ και φρόνιμη η συμπεριφορά του Τοτού στο τραπέζι, μέχρι που δύο μύγες σε ερωτική κατάσταση η μία κολλημένη επάνω στην άλλη επισκέπτονται το χέρι του.
Έκανε την πρώτη κίνηση να τις διώξει , όπως και την δεύτερη και την τρίτη… ενώ αυτές επέστρεφαν να συνεχίσουν την ερωτική τους διάθεση επάνω στο χέρι του.

Τότε ο Τοτός , λέει «Αει στο διάολο γαμημένες» ενώ κοιτά τον πατέρα του με θυμό και του λέει «Ε όχι ρε μπαμπά να κάνω το χέρι μου μπουρδέλο για ένα ποδήλατο»

Μήπως ο Χορν είχε δίκιο και μέσα μας έχουμε όλοι ένα καταπιεσμένο Τοτό;

Το χειρότερο είναι ότι και αυτούς τους ρόλους … κυρίες και κύριοι, στην καθημερινότητα μας τους παίζουμε άχαρα … ( κομπάρσοι με ρολόι στο χέρι σε ταινία ρωμαϊκής εποχής)

Το Safe Sex για όσους δεν το είχαν δει...(πατήστε στην εικόνα)

ΜΙΑ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ

.

Πατέρας και γιος ήταν στο καθιστικό με τους υπολογιστές ανοιγμένους και λάμβαναν τα e-mail τους, ενώ στο βάθος έπαιζε χαμηλά η τηλεόραση περιμένοντας να αρχίσει το πρόγραμμα που είχαν επιλέξει να παρακολουθήσουν. Ο γιος ακούγοντας τις ειδήσεις από την τηλεόραση με μια αποστροφή για όσα καταλάβαινε από την πολιτική σκηνή, είπε με μια αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του: «Πατέρα, δεν υπάρχουν ιδανικά σήμερα»
- «Πάντα έτσι ήταν» ήρθε η απάντηση από τον πατέρα του κάνοντας την μικρή χαραμάδα που αναζητούσε ο νέος στη ζωή του, να νοιώθει ότι είναι κλειστή ακόμη πιο πολύ.
Πάντα έτσι ήταν ο κόσμος …όμορφος και άσχημος μαζί συνέχισε ο πατέρας , προκαλώντας ένα αυθόρμητο «γιατί» στην έκφραση του νέου.

Έχεις ακούσει για τον Περικλή Γιαννόπουλο από την τηλεόραση; ;Hταν τα λόγια του πατέρα για να πάρει την απάντηση «όχι» από τον γιο όλο απορία.
Ε τότε χαμήλωσε το χαζοκούτι  και άφησε λίγο τα σκουπίδια πίσω σου και να μιλήσουμε για την ιστορία με ένα άλλο τρόπο, ήταν η προτροπή του πατέρα.
Ο γιος ήξερε ότι η σιωπή του ήταν χρήσιμη σε ότι άρχιζε να εξιστορεί ο πατέρας, γιατί είχε μάθει ότι το θράσος της άγνοιας πάντα σε αφήνει δούλο … και αυτός ήθελε πολύ να γίνει Ελεύθερος.

Ο πατέρας άρχισε …

Η ιστορία γιε μου, δεν είναι ημερομηνίες και μάχες, αλλά αρώματα από τις σχέσεις των ανθρώπων που ζούσαν κάποτε την όμορφη και άσχημη καθημερινότητα τους…

Ο Περικλής λοιπόν ο Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα το 1870 θαρρώ μήνα Φεβρουάριο.
Ήταν μια περίεργη εποχή τότε για την Ελλάδα… έψαχνε να βρει την ταυτότητα της μετά από την απελευθέρωση. Οι αστοί , άρχιζαν να ακούν δυτική μουσική , ακόμα και όπερα, και ήθελαν να μοιάσουν στην προοδευμένη Δύση…
Δύο χρόνια μετά από τη γέννηση του μικρού Περικλή , γίνανε τα εγκαίνια του θεάτρου στην Πάτρα και στην Αθήνα ιδρύθηκε τον επόμενο χρόνο της γέννησης του το Ωδείο Αθηνών…
Αυτό που είναι σήμερα στην οδό Πειραιώς και μαζεύονται πίσω του τα βράδια οι μετανάστες κατά εκατοντάδες…
Θα σου πω εκείνα τα χρόνια που μεγάλωνε ποια ήταν η κουλτούρα της εποχής.
Όταν ήταν γύρω στα δύο του χρόνια , ο Ιούλιος Βερν , έγραψε το βιβλίο του «Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες». Μέχρι τα έξι χρόνια του στην Ευρώπη μεσουρανούσαν μουσικοί όπως ο Τσαϊκόφσκι και ο γιός Γιόχαν Στράους. Όταν έγινε πέντε χρονών στην Αθήνα τότε Κυβερνούσε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και η Ελλάδα τότε άρχισε να εκσυγχρονίζεται ,φτιάχνοντας και το πρώτο της χρηματιστήριο … Από την Αμερική έφταναν τα νέα με αργούς ρυθμούς και καμάρωναν για το άγαλμα της Ελευθερίας που έφτιαχναν για να δείξουν την ισχύ του νέου κόσμου.

Ένας κόσμος με όνειρα και με αναζήτηση αξιών μέσα από πολύ κουβέντα των πνευματικών ανθρώπων … αλλά και με παγίδες στην καθοδήγηση των ανθρώπων…
Τότε άρχιζαν να πιέζουν οι πρόγονοι των σημερινών τραπεζιτών τις εξουσίες και να τις διαφθείρουν για να πάρουν τον έλεγχο των οικονομιών στα χέρια τους. Αυτοί έκαναν κρυφές συναλλαγές με τις εξουσίες που έλεγχαν και ξεκινούσαν πολέμους και κοινωνικές αναταραχές, όπως ακριβώς και σήμερα.

Δεν έκανε κανένα πόλεμο ο Μπούς πρόσφατα στο Ιράκ… αλλά αυτοί που τον συντήρησαν εκεί που βρισκόταν , όπως και ο Ομπάμα βρίσκεται εκεί γιατί εξυπηρετεί τα σχέδια των ίδιων απογόνων της τότε εποχής… Όποιος υποστηρίζει ότι οι λαοί έχουν αυτοδιάθεση , είναι χαζός ή έχει συμφέρον να σου λέει ψέματα.
Φαντάσου ότι ο κόσμος τότε ζούσε σε μια εποχή που τα άλογα ήταν το μεταφορικό μέσο και το ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε στην ζωή του. Η πρώτη εφαρμογή του ρεύματος από τον Έντισον έγινε όταν ο Περικλής ήταν δώδεκα χρονών και η πρώτη ρευματοδότηση στην Ελλάδα θα γινόταν όταν ήταν δέκα εννιά χρονών.

Στα δέκα εφτά του χρόνια , φεύγει από την Πάτρα και πηγαίνει στην Αθήνα να σπουδάσει Ιατρική.
Τότε σπούδαζαν μόνο όσοι είχαν χρήματα και ο Περικλής κατάγονταν από πλούσια οικογένεια με αστική κουλτούρα. Τότε η Ευρώπη ζούσε την αναταραχή της μέσα από την αλλαγή των συνόρων με την Οθωμανική αυτοκρατορία αλλά και μέσα από την πολιτική αστάθεια της εποχής ..
Σε αυτή την αστάθεια η τέχνη από τους μεγάλους μουσουργούς ανθεί..

Κάθε φορά που έχουμε αστάθεια ο κόσμος … ψάχνεται περισσότερο, χωρίς να ξέρει τι θα προκύψει… Εκείνη την εποχή η τεχνολογία άρχισε να γεννιέται σαν παιχνίδι από τους εφευρέτες όπως ο Έντισον στην μακρινή τότε Αμερική.

Από την Ιατρική σχολή φεύγει και βρίσκεται στο Παρίσι όπου γνωρίζει την κουλτούρα της εποχής…
Από το Παρίσι στο Λονδίνο και κάποια στιγμή επιστρέφει στην Αθήνα να σπουδάσει νομικά που δεν θα τα ολοκληρώσει ποτέ . Τη μόρφωση της ζωής την είχε ήδη βιώσει και έτσι μελέτησε σε βάθος την ιστορία των προγόνων του.
Εκείνη την εποχή η Ευρώπη έχει ανησυχίες και οι προνομιούχοι Έλληνες που έχουν την ανάγκη της εθνικής τους υπερηφάνειας διαβάζουν με μανία την αρχαία γραμματεία και ανακαλύπτουν την χαμένη δόξα των προγόνων τους.
Φυσικό ήταν ο ρομαντισμός και η μεγάλη ιδέα της καταγωγής του , να τον κυριεύσει.
Έτσι κάποια στιγμή όταν εξέδωσε τα πρώτα του βιβλία είχε την άποψη ότι το Ελληνικό κύτταρο είναι κάτι υπαρκτό και σημαντικό… Σήμερα θα έφερνε γέλιο και θα τον χαρακτήριζαν φαιδρό ,αν κάποιος έλεγε κάτι τέτοιο , όμως την χρονιά που είχε εκδώσει το βιβλίο του σαν από περίεργο παίξιμο της μοίρας… γεννήθηκε ο Ωνάσης…με το κύτταρο ευφυΐας που τον διέκρινε.

Εκείνα τα χρόνια η Ελλάδα ήταν άσχημα… μας είχαν επιβάλει οι ξένοι μέσα από μια επιτροπή οικονομικού ελέγχου, πρόστιμο να το καταβάλλουμε στους Τούρκους για τα κακά που τους είχαμε προκαλέσει με την εκστρατεία μας στη Μικρά Ασία. Το ότι είχαμε χάσει και ανά πάσα στιγμή ένοιωθαν οι Έλληνες την απειλή μιας νέας υποδούλωσης τους , ήταν η κύρια αιτία μιας ψυχολογίας ηττοπάθειας.


Ο Βενιζέλος έκανε τις δικές του προσπάθειες να κρατήσει την χώρα σε αυτοκυριαρχία και η συνθήκη που υπέγραψε με τους Τούρκους έφεραν τις ανταλλαγές των πληθυσμών στην τότε Ελλάδα και έμοιαζε να είναι σε μια κατάσταση επιστράτευσης.
Φαγωνόντουσαν και τότε τα κόμματα και εναλλάσσονταν στην εξουσία καλή ώρα όπως και σήμερα για να βάλουν στο χέρι την εξουσία. Πάντα υπήρχαν σκέψεις συνετές όπως αυτή του Βενιζέλου απέναντι σε πουλημένους δουλοπρεπείς των ισχυρών της Ευρώπης.
Όπως σήμερα πηγαίνουν οι πρωθυπουργοί των νεοελλήνων στην Αμερική να πάρουν την εύνοια των αφεντικών, έτσι και τότε τρωγόντουσαν για λογαριασμό των άλλων που έψαχναν τη στήριξη να κυβερνήσουν. Τότε στην Ελλάδα υπήρχε το Παλάτι , που ήταν στην ουσία ο τοποτηρητής των ξένων συμφερόντων … και του ελέγχου της κοινωνικής εξέλιξης , πράγμα που σήμερα έχει αντικατασταθεί από την αμερικάνικη πρεσβεία και τους διαχειριστές της πολιτικής των οικονομικών αγορών…

Μεγάλωσε λοιπόν ο Περικλής Γιαννόπουλος μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα αλλά παρέμεινε ρομαντικός απέναντι στο όραμα που είχε για την καταγωγή του.
Αυτή την εποχή λοιπόν που δεν έβλεπε φως στα όνειρα της ανάπτυξης του Ελληνικού στοιχείου ο σαραντάχρονος Περικλής αποφάσισε να κατέβει στην περιοχή του Σκαραμαγκά, στο δρόμο της ιεράς οδού των προγόνων του, και αφού ανέβηκε σε ένα άλογο , κάλπασε ίσια μέσα στη θάλασσα.
Όταν δεν μπορούσε να πάει πιο πέρα το άλογο , έβγαλε το περίστροφο και έδωσε τέλος στη ζωή του.
Δεν άντεχε να βλέπει την καταστροφή της Ελλάδας από τους πουλημένους σε ξένα συμφέροντα και την κακομοιριά της ραγιάδικης συμπεριφοράς γύρω του.
Σου φαντάζει γιε μου τίποτα κοινό εκείνης της εποχής με την σημερινή;
Θυμάσαι την μισή αλήθεια της επικαιρότητας που λένε τα δελτία ειδήσεων;
Θυμάσαι τις εκπομπές καταγγελιών και τις υποκριτικές δηλώσεις των κομμάτων της εξουσίας;

Μήπως θυμάσαι τις αντιδράσεις του κόσμου στην εξουσία , τις διεκδικήσεις μόνο για χρήματα και τις συμπεριφορές των συνδικάτων που πίσω τους έχουν το ατομικό συμφέρον;
Δεν άλλαξε παιδί μου τίποτε… είναι το ίδιο άσχημα όπως και το ίδιο όμορφα αν μπορείς να ξεχωρίσεις με τα μάτια σου την βρωμιά που κρύβουν πίσω από χαμόγελα οι κυβερνήτες μας και από το επικαλούμενο δίκαιο αγώνα τους οι εργατοπατέρες…
Το μόνο που θα ακούς για πολλά χρόνια ακόμη σε όλο τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, θα είναι η οικονομική κρίση… Ποτέ δεν θα πούνε ποιος την οργανώνει αυτή την οικονομική κρίση… απλά θα δείχνουν τους επίορκους που έφαγαν χρήματα…
Είναι αλήθεια ότι κλέβουν δημόσια χρήματα … αλλά τους αφήνουν να κλέβουν για να θυμώνει ο λαός και να νομίζει ότι φταίνε για τα χάλια του οι επίορκοι που απλά τους αλλάζει για να βάλει άλλους στη θέση τους …
Οι ισχυροί πάντα παίζουν με το συναίσθημα των αδυνάτων...
Αυτό που δεν θα μάθει ποτέ ο κάθε λαός, είναι ότι και τους άλλους που θα επιλέξει, τους έχουν διαλέξει πάλι αυτοί που κρατούν την μπαγκέτα της συνολικής ορχήστρας…

Θα φωνάξουν οι απελπισμένοι … σκεπτόμενοι και θα βρουν υποστηρικτές στις λογικές αναλύσεις τους… θα ξεφουσκώσει ο θυμός τους κάποια στιγμή και θα υποστηρίξουν τον επόμενο νοικοκύρη …της επιζητούμενης οικονομικής τους σταθερότητας…

Δεν θα ξέρουν οι απλοί πολίτες τις δύσκολες οικονομικές έννοιες που σκόπιμα διακινούν οι υπάλληλοι τους στα μέσα ενημέρωσης και θα αρκεστούν στο χαμόγελο της ελπίδας του επόμενου διαχειριστή της υποτέλειας τους.


Φυσικά μερίδιο κέρδους έπαιρναν ακόμα και βουλευτές με μικρές εξυπηρετήσεις επάνω στις προσωπικές τους ανάγκες …
Αν σήμερα κάποιος αυτοκτονούσε, θα τον έλεγαν ηλίθιο … ή θα το χειριζόντουσαν με ένα περισσότερο ευγενικό τρόπο μια και δεν υπάρχουν επιχειρήματα για την Ηθική στον καταναλωτισμό που παράγει η πολιτική σκέψη σε αυτή τη γωνιά του κόσμου όπως και παντού …
Άκουσες καμία αναφορά για τον θάνατο του Λιαντίνη και για τους λόγους που το επέλεξε;
Δεν θα ακούσεις , γιατί πάντα θα περνάνε στα ψιλά ότι δεν έχουν το σθένος να το αντιμετωπίσουν…


Αντίθετα θα δεις άφρονες ερμαφρόδιτους να απασχολούν τα δελτία ειδήσεων με τα καμώματα τους και να βομβαρδίζουν τη σκέψη με ποταπές συμπεριφορές.
Όλοι οι βολεμένοι, σκέφτονται ότι και αν τους φτύσεις, θα κάνουν πως δεν το κατάλαβαν γιατί σε λίγο θα ξεχαστεί …
Ζούμε στην εποχή που το ξεραμένο σάλιο στα πρόσωπα των ανθρώπων του δημόσιου βίου φαντάζει παράσημο αγώνων…

Από τη στιγμή γιε μου που διαπιστώνουμε ότι δεν υπάρχουν ιδανικά γύρω μας… έχουμε κάνει την πρώτη μας νίκη … γιατί έχουμε ιδανικά όσο τα αναζητούμε…
Είναι όντως μια άσχημη όπως πάντα και παράλληλα όμορφη εποχή.

Όσο υπάρχει βούληση και σκέψη θα είναι όμορφες οι εποχές γιατί ότι βράζει μη το φοβάσαι… όταν κρυώσει η σκέψη και μείνει ακίνητη τότε να ξέρεις ότι έχουν πυροβολήσει στον κρόταφο την συλλογική συνείδηση…
Ο Περικλής Γιαννόπουλος πυροβόλησε τον κρόταφο του για να προλάβει τον δικό μας … όσο τον θυμόμαστε έχουμε ελπίδες να ξεφύγουμε το όπλο που μας έχουν προτεταμένο.
Αυτό το τέλος θέλουν για τον κόσμο , αλλά οι ανόητοι δεν καταλαβαίνουν ότι δεν θα έχει πλέον αξία η ζωή έστω και αν κυβερνούν ζόμπι λαούς…

Πρέπει να περάσεις μέσα από το λάκκο της απαξίας και όχι να τον περιφρονήσεις…
Μόνο όποιος αγαπά την γύρω κατάντια του μπορεί να την αλλάξει…
Γιατί ότι βλέπω και κρίνω ότι με ενοχλεί … είναι και δικό μου
Ότι αντίστοιχα εσένα σε ενοχλεί και νοιώθεις ότι είναι ευτελές … είναι και δικό σου …

Όταν θα πεθάνω θα νοιώσεις την απώλεια, ενώ όταν πεθαίνουν χίλιοι άνθρωποι μακριά που δεν τους είδες ποτέ από πείνα, τότε για σένα θα είναι μια απλή είδηση … στην πιο εξειδικευμένη μορφή (όπως είχα ακούσει κάποτε) απλά μια στατιστική…
Δέξου τη σκέψη τους γιατί είναι και δική σου και τότε θα την αλλάξεις…
Πρόσεξε … η βία είναι στον αντίποδα ακριβώς της γνώσης… και όσοι την εξασκούν απέναντι σε αυτό το σύστημα απλά το συντηρούν …

Απλά σκέψου … η σκέψη με κρίση και γνώση, είναι η μόνη επανάσταση που αποδίδει…
Δεν έχω τη λύση … και θα ήθελα να με συγχωρέσεις για αυτό …
Ακόμη σκέψου ότι και όσα σου είπα πρέπει να τα αμφισβητήσεις γιατί αν τα θεωρήσεις ως την μοναδική αλήθεια απλά θα είσαι το ίδιο υποτελής ως πιστός...
Γίνε επιστήμονας της ίδιας σου της παρατήρησης επάνω στη γνώση...

Έχει μοναξιά η ελευθερία της σκέψης γιέ μου


Τον κοίταξε στα μάτια και του είπε:

«Τώρα άνοιξε ξανά την τηλεόραση … είσαι ελεύθερος να ζήσεις την νέα Αλήθεια.»


Ο πατέρας χάρηκε την σιωπή του γιού γιατί ήξερε ότι το μυστήριο μεταφοράς της γνώσης, «πιάνει» όταν ακολουθήσει η σιωπή του αποδέκτη.
Ήταν μια γνώριμη πρακτική ακόμη και τώρα σε αυτόν για κάθε τι που μάθαινε στο σχολείο της ζωής του…

Τέλος

ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΠΕΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

.

Το ρέκβιεμ του Μότσαρτ είναι ένα έργο που μπορεί να σε ταξιδέψει με τους δρόμους του στα πιο βαθειά μονοπάτια που οδηγούν στον πάτο του πηγαδιού της ζωής…

Ο ίλιγγος της πτώσης που θα τον γευτούμε όλοι μια δεδομένη στιγμή αποτυπώνεται στις νότες του έργου.
Ακούγοντας τις εικόνες που χρωμάτισε ο συνθέτης, σε κάνουν να ανοίγεις τα φτερά και να πετάς με μια χαρμολύπη κοντά σε ότι άρρητο υπάρχει εφτασφράγιστο στο υποσυνείδητο μας …
Ένα πέταγμα γύρω από τους μυστικούς κώδικες του είδους μας… το βαθύ συλλογικό ασυνείδητο…

Ίσως ο συνθέτης κατόρθωσε να δει το ταξίδι που ετοιμαζόταν να κάνει και να το αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο σε αρμονικές νότες στα δικά μας μέτρα αντίληψης.

Για να το απολαύσουμε εγώ προτείνω να κλείσουμε τα μάτια και να αφήσουμε την πτώση να μεταμορφωθεί σε πέταγμα… χωρίς στόχο και πορεία…

ΑΥΤΑ ... ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ

.

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα.
Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα.
Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία.
Δίπλα από την πολυθρόνα της μετά από ένα κοινό τραπεζάκι κάθονταν ένας άντρας που διάβαζε την εφημερίδα του.
Άπλωσε το χέρι της και έπιασε από το τραπεζάκι τη συσκευασία με τα μπισκότα.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα.
Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε:
"Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!"

Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.

Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε: «Ααα... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;"
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό.
Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ
Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης.
Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!

Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος...
Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της.
Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας.
... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν.
Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη.

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε.



Αυτή η μικρή ιστοριούλα εντοπίστηκε από τα pps που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΧΑΡΤΑΚΙ … ΣΤΟ ΦΑΚΕΛΟ ΣΥΣΚΕΨΕΩΝ

.

Αυτό το διάστημα προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ένα ευφυή επιχειρηματία του κλάδου των ασφαλειών.

Λόγω του αντικειμένου της δουλειάς μου, βρίσκομαι πάντα μέσα στα όνειρα και τις επιδιώξεις του κάθε επαγγελματία και ως εκ τούτου αναλύουμε σκέψεις που θα στηρίξουν την εικόνα του.

Αυτός ο επιχειρηματίας λοιπόν στα μεγάλα τραπέζια των συσκέψεων που κάνει με τους συνεργάτες του, μέσα στο φάκελο εργασίας πάντα βρίσκεται ένα μικρό χαρτάκι που έχει τυπωμένο και από τις δύο πλευρές μια ρήση που είχε πει ο παππούς Γεώργιος Παπανδρέου.

« Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα»

Χαμογέλασα για την ενέργεια αυτή , και κράτησα ένα για να το μελετήσω καλύτερα…
Θέλει πολύ σκέψη … αλλά είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση του καθένα.

Το καταθέτω ως ανάρτηση, να αναλογιστούμε ο καθένας τη ζωή του και από τις δύο πλευρές.

Ας μην πετάμε τίποτα πριν καταλάβουμε γιατί βρέθηκε μπροστά στα μάτια μας…

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ … ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ

.

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμη ξόδευα την απραξία μου δηλώνοντας ότι κάνω το στρατιωτικό μου, είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον ένας κρητικός στην καταγωγή να φτιάξει ένα περιοδικό που θα μιλούσε για το χωριό του.  Η δική μου συμβολή, όπως την είχε φανταστεί, ήταν επάνω στην αρθογραφία για γεωτεχνικά θέματα που ήταν τότε φρέσκα λόγω του αντικειμένου που είχα σπουδάσει και σίγουρα είχα την ικανότητα να λέω ψέματα για την πρωτογενή παραγωγή στην Ελλάδα.
Όταν μιλούν συνήθως οι «ειδικοί» για το αντικείμενο τους, σίγουρα λένε ψέματα (έστω και ασυνείδητα) γιατί απλά βλέπουν ένα μικρό κομμάτι του Όλου, καθήμενοι στο δικό τους σκαμνάκι (που το αισθάνονται ως θρόνο της γνώσης) και μέσα από αυτή τη χαραμάδα μιλούν για τα πάντα λες και έχουν την κυριαρχία στην κατανόηση του κόσμου.
Τότε λοιπόν, χωρίς να μπορώ να δώσω πλήρη εξήγηση στον εαυτό μου, είχε δημιουργηθεί μέσα μου μια δυσφορία, σχετικά με τον υπερβολικό εκθειασμό που είχε ο επίδοξος εκδότης, για το χωριό του.
Φράσεις όπως «από το χωριό μου ξεκίνησε η απαρχή του Μινωικού πολιτισμού» και κάτι άλλα τέτοια … φαντάζομαι ότι βοήθησαν το δημιουργικό ταλέντο του παλαιού αλλά άξιου καλλιτέχνη Χάρυ Κλυν να βγάλει την παροιμιώδη φράση «Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα»
(Αν και ο Νταλάρας έχει έργο στην τέχνη, που είναι σημαντικό απέναντι στην αστεία φράση)
Το περιοδικό δεν έγινε φυσικά γιατί ποτέ η βλακεία δεν παράγει απογόνους από ερωτική σχέση μέσω σκέψης… παραδόξως όμως λειτουργεί τον αυτό -πολλαπλασιασμό της ,μέσα από την μίτωση στο μυαλό του κάθε ανθρώπου, και κατορθώνει να βρίσκεται παρούσα σε κάθε γωνιά του πλανήτη και κάθε εποχή.  Ο τότε λόγος του παλικαριού με το χαμένο βλέμμα, βρέθηκε μπροστά μου αρκετές φορές σε διάφορα χωριά και καταγώγια της πόλης, στα χείλη ανθρώπων που είχαν την ανάγκη από κάπου να κρατηθούν και να το αφήσουν «αμόλυντο» (από τη γνώση) μέσα στο ζωτικό τους ψεύδος.
Τεράστια ανάγκη μέσα μας … να δηλώσουμε την ξεχωριστότητα μας μεταξύ του Εμείς και Εσείς … ή μεταξύ του Εγώ και Αυτός…
Ποιος είναι αυτός (μέσα μας) που μας κάνει να εκθειάζουμε και να αναγορεύουμε σε μοναδικά χωριά, τοποθεσίες , ιδεολογίες και κοινωνίες ενώ κάποια άλλη στιγμή λέμε την μαγική λέξη «απογοητεύτηκα»;

Ποιος άλλος μπορεί να είναι (μέσα μας) που δεν βλέπει καμία διαφορά στο Εγώ και Αυτός (Αυτός= άνθρωπος θήλυ ή άρρεν), όταν οι ανάσες γίνονται περισσότερο αισθαντικές κατά την ώρα μιας πετυχημένης ερωτικής συνεύρεσης που έχει από επάνω της την ομπρέλα της «καψούρας» ;
Φυσικά ως συνεπής στις πεποιθήσεις μου, δεν θα δώσω καμία εξήγηση σε τέτοια ερωτήματα που ακουμπούν ευαίσθητα δεδομένα της αναπνοής όλων μας…
Αν βάλουμε το (κάθε) ερώτημα ο κάθε ένας στον εαυτό του, έχουμε ήδη βρει την μισή απάντηση… διαφορετικά ότι και να μας πουν , αν δεν ρωτήσουμε εμείς τον εαυτό μας, θα βιώσουμε τη δόξα του Μαλάκα που σίγουρα έχει άποψη…
Μου είχε πει ένας «γάτος» νέος κάποτε αναλύοντας την σκέψη του επάνω στο ζήτημα της άποψης : « Η άποψη είναι σαν τον κώλο… όλοι έχουμε»
Απέναντι από την άποψη όμως βρίσκεται η γνώση του βιώματος… και αυτή είναι πάντα σεβαστή.
Όλα αυτά τα έγραψα γιατί μπαίνουν μερικές σκέψεις στο μυαλό μου μια και σε λίγους μήνες θα συμπληρωθεί ένας χρόνος που λειτουργεί αυτός ο χώρος.
Υπάρχει μέσα μου μια προβληματική, που θέλει να κλείσω την ιστορία που λέγεται
«Το χωριό μας είναι η Δραγασιά Βοίου Κοζάνης»
Ο γράφων σίγουρα μαζί με αυτό το χωριό "είναι" και ένα σωρό άλλα πράγματα  που νοιώθει ότι ασφυκτιούν μέσα του, κάτω από την ομπρέλα της εντοπιότητας.
Ας πούμε ότι αναγνώρισα μέσα μου, κομμάτια από τον ανόητο που σας εξιστόρησα στην αρχή του άρθρου.  Πάντως αυτό μπορώ να το πω με βιωματική σιγουριά, είναι ότι αν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα κομμάτια του Μαλάκα που κουβαλάμε , έχουμε πετύχει τουλάχιστον να τα αδρανοποιήσουμε …
Μη βιαστείτε όμως να γίνετε άλλοι άνθρωποι αμέσως , γιατί όλα τα κομμάτια μας αποκλείεται να τα δούμε … σιγά – σιγά τα βλέπουμε… είναι σχολείο μιας ολόκληρης ζωής και μάλιστα χωρίς πτυχίο αποφοίτησης.
Θα γράψω μια φράση που σίγουρα αφορά στην προβληματική που προανέφερα, όμως (σκέφτομαι) σαν να μου κάνει και για μια σειρά άλλα ζητήματα που αφορούν στην βαθειά μας συναισθηματική προσκόλληση…

ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ … ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΕΙΣ

Υ.Γ
Το παγόβουνο της φωτογραφίας δεν αναρτήθηκε -έτσι- τυχαία, μια και ως εικόνα (εμένα τουλάχιστον) μου κάνει εμφανή τη διαφορά του "Νομίζω" από το "Είναι"... πάντα μέσα μου.

Η ΠΟΙΗΣΗ ΝΕΚΡΗ «ΦΑΝΤΑΖΕΙ» … ΝΑ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ !

.

Αυτοί είναι ΜΕΡΙΚΟΙ στίχοι του ποιήματος που μελοποιήθηκαν «Η μπαλάντα του Κυρ Μέντιου» (Εδώ)

Έγραψε μουσική ο Λουκάς θάνου, και το πρώτο τραγούδησε ο Νίκος Ξυλούρης

Το 1974 τον Δεκέμβρη στις 16 του μηνός , ο Βάρναλης έφυγε από τον κόσμο τούτο.

Ο Βάρναλης ήταν Ποιητής… και πολλά άλλα…

Το τραγούδι αυτό , συνδέθηκε με την εποχή της μεταπολίτευσης στην Ελλάδα, δηλώνοντας μέσα από μια αλληγορία του ποιητή, την αυτοθέλητη καταπίεση του μυαλού των ταλαίπωρων εξουσιαζομένων.

Το μικρό άρθρο δεν πραγματεύεται την ορθότητα ή μη του λόγου του ποιητή… αλλά την αλλοίωση της ίδιας της ποίησης μέσα από την κατανάλωση της πάντα “καλοπροαίρετης” show biz και του καταναλωτικού ωχαδερφισμού μας…


Σημειώνω ότι δεν είναι απαραίτητη η παρακολούθηση ολόκληρου του περιεχομένου των συνδέσμων που υπάρχουν στις σημάνσεις του (Εδώ) που τους υποδεικνύουν.
…Μια γεύση που λέμε… είναι αρκετή!

1. Ακούμε τον Βάρναλη να απαγγέλλει το ποίημα του ΟΛΟΚΛΗΡΟ. (Εδώ)

2. Ακούμε τον Νίκο Ξυλούρη (παρά την κακή ηχογράφηση) με το λιτό χαρακτηριστικό ύφος ερμηνείας του που υπηρετεί το ποίημα και αποδεικνύει ότι ήταν μεγάλος ερμηνευτής (Εδώ)

Όταν ξεχάστηκαν ο Βάρναλης και ο Ξυλούρης … και χορτάσαμε την καταναλωτική δημοκρατία των δανείων και του ατομικού τσαμπουκά … ακούμε πλέον τα ακόλουθα:

3. Μέσα σε ακριβά studio που διασκεδάζει ο τηλεθεατής από το σπίτι του, ένας σπουδαίος τραγουδιστής με συμμετοχή στην ιστορία της κουλτούρας του τότε, τραγουδά στους χορτάτους του σήμερα το ίδιο τραγούδι… αξίζει να το συγκρίνετε με την εκτέλεση του Ξυλούρη ως εξέλιξη του ακούσματος. (Εδώ)

4. Το ίδιο τραγούδι γίνεται γλυκό και χορωδιακό για κορασίδες που με τη συνοδεία πιάνου και κιθάρας, άδουν λόγια που αμφιβάλω αν τα κατανοούν όλες τι λένε. Αναλύοντας την επικοινωνία του σώματος… καταλαβαίνουμε πολλά, προσέξτε την τρίτη από δεξιά προς τα αριστερά όταν αρχίζει το βίντεο με την κόμμωση τύπου ΕΜΟ ... και όχι μόνο... (Εδώ)

5. Δεν θα μπορούσε ο λόγος του Βάρναλη να μη φτάσει και σε πίστα με γαρύφαλλα ριγμένα από τους αυτόκλητους "επαναστάτες" των μπουζουξίδικων και να μη ακουστεί ως λειτουργία του "επαναστατικού" τους προφίλ στις show biz. (Εδώ)

6. Η μεγάλη διαφορά έρχεται από το έξι το καλό …
Σε μια γιορτή του πολιτισμού στο Βόλο, ο αξιόλογος τραγουδιστής, βάζει από το νόημα του τραγουδιού πιο πάνω την τεχνική ερμηνείας με περίτεχνα σπασίματα της φωνής του,… εκστασιασμένος μάλλον από τον αυτοθαυμασμό του… ενώ σε πλήρη κόντρα απέναντι το κοινό, μιλά και κουτσομπολεύει, στα πρώτα (φαντάζομαι) καθίσματα … των επισήμων… ενώ ακολουθούν τα απαραίτητα "Όπα" στον αμανέ του καλλιτέχνη στο τέλος.
Τα πρώτα καθίσματα αφορούν δηλαδή στην κουλτούρα της κυρίαρχης τοπικής διανόησης… (Εδώ)

Τα σχόλια περισσεύουν …
Το ερώτημα … γιατί δεν μπορεί να φυτρώσει ο καρπός της ποίησης δεν απαντήθηκε.
Απλά τα συμπτώματα της ασθένειας έδειξε αυτή η μικρή ανάρτηση.

Οι "ιατρικές" γνωματεύσεις δεν επιτρέπεται να κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα στο διαδίκτυο...
Το τι είναι ποίηση … δεν πρέπει να το συζητάμε γιατί είναι επικίνδυνο …
Ας την αφήσουμε καλύτερα στην ασφάλεια της λήθης από τα χέρια των «προαγωγών» της.

Τώρα πάει ένας Χατζηδάκης

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΦΙΛΟΙ ;

.

Πριν από κάποιο χρονικό διάστημα έγινα μέλος στο face book προσκαλώντας με αγαπημένα άτομα της ίδιας καταγωγής, επί τη ευκαιρία της θεματολογίας του Blog που έχω φτιάξει.  Παρατήρησα μια λειτουργία στην οποία είναι βασισμένο αυτό το σύστημα επικοινωνίας ( το face book) και θα ήθελα να σας την αναλύσω.
Όταν ήμασταν μικροί, τουλάχιστον στην δική μου γενιά, μια προσφιλής έκφραση με ότι άδολο και παιδικό μπορούσε να κουβαλά στην επικοινωνία της … ήταν: «θέλεις να γίνουμε φίλοι;»
Έτσι μου είπε (ο τότε) Μπάμπης, που τον συνάντησα σε ένα στενό της περιοχής που μεγάλωσα και παίζαμε στη συνέχεια τα αυτοκινητάκια μας στην μάντρα της Κυρά- Κίτσας…
Μεγαλώνοντας και αποκτώντας λόγο και επιρροή στα άτομα γύρω μας, όλοι θέλαμε να έχουμε τις παρέες μας και αν είναι δυνατόν να είναι αρκετά μεγάλες για να δηλώνουμε την αξία που είχαμε μέσα σε αυτές.  Κάποιοι από μας , γίνανε οπαδοί των ομάδων, στις οποίες με ευκολία λέει ο ταλαίπωρος άνεργος σε ένα άλλο άτομο αντίθετης ομάδας … «σας γαμήσαμε !»

Κάποτε ρώτησα ένα φίλο, σε τι φαντάζεται ότι εξυπηρετεί αυτή η αγωνιώδης προσπάθεια να προσελκύσουν ή να ζητήσουν τη λεγόμενη «φιλία» τα άτομα μέσα από το face book.
Θεώρησα λογική την εξήγηση του για την προσωπική προβολή ορισμένων που επιζητούν την επαγγελματική γνωριμία τους με το σύνολο των εν δυνάμει πελατών της δραστηριότητας τους…
Όμως αυτό δεν μου ήταν αρκετό για να δω πίσω από την λογική σκέψη …
Τις απαντήσεις πλέον των κοινωνικών συμπεριφορών , δεν τις ψάχνω μέσα από τη λογική, αλλά πίσω από αυτήν, δηλαδή στο 95 % του κρυμμένου υποσυνείδητου.
Κάπως έτσι, οι οπαδοί ή επί το ευγενικότερο οι φίλοι που προανέφερα, , χτίζουμε με την κοινωνική μας δικτύωση, την αγωνία του Εγώ που φωνάζει μέσα μας :
«Προσέξτε με ! … Έχω Αξία ! … Μπράβο μου !»

Από την άλλη ο αιτών τη φιλία , έχει στο μυαλό του την ανταπόδοση της δύναμης ανακλαστικά από αυτόν που την αποδέχεται με τον ίδιο παρονομαστή στην προσωπική του χαρά :
«Προσέξτε με ! … Έχω Αξία ! … Μπράβο μου !»  Το αστείο είναι ότι αυτό το σύστημα επικοινωνίας των ανθρώπων που λέγεται face book , δεν προσφέρει χώρο και μέσα για καμία απολύτως ουσιαστική επικοινωνία.

Στις νεώτερες ηλικίες αλλά και στις ανικανοποίητες όψιμες, μεγάλο ρόλο παίζει και η αναζήτηση ερωτικού παρτενέρ.
Εδώ στη φύση... ολόκληρος ιπτάμενος στόλος από κηφήνες χτυπιούνται αφιονισμένοι να φτάσουν την βασίλισσα που προπορεύεται … και δεν θα δηλώσουν αίτημα φιλίας οι επίδοξοι εραστές και οι αειφόρες νύφες;
Ο κόσμος δεν αλλάζει στις ανάγκες του… απλά τα μέσα διαφοροποιούν την ταυτότητα της συμπεριφοράς του ανά εποχή …
Παλαιότερα, ο Αυνάν (το κεφαλαίο αφορά στην αξία του) είχε μια πιο προσωπική σχέση με το φανταστικό ποθούμενο … από την εποχή των φωτογραφιών και κατόπιν της εικονικής πραγματικότητας , ο Αυνάν έχασε την προσωπικότητα του και δυστυχώς είναι πλέον απλά μαλάκας….
Συνθήματα και ομάδες με ένα σλόγκαν , μαζεύουν από πίσω τους τον πληθυσμό που καλείται να πει τρεις λέξεις για να πάρει την αυτοϊκανοποίηση ότι υπάρχει…
Σίγουρα είναι μια εξέλιξη της ανάγκης του μουγκού τηλεθεατή … σε ένα άλλο κανάλι επικοινωνίας που λέγεται διαδραστικό…  Θα έλεγα ότι είναι ελεγχόμενα διαδραστικό που τον καλεί το μέσο (το face book) σε μια συμμετοχή του τύπου : «πες μια μαλακία και κάτσε στον καναπέ σου…»
Πάντως κλείνοντας αυτή την κάπως ανορθόδοξη και αντιεπιστημονική ανάλυση … θα ήθελα να πω ότι το μεγαλύτερο θεριό που μπορεί να τα βάλει ο άνθρωπος είναι το δικό του Εγώ , που συνήθως το κατακρίνει όταν το βλέπει στους άλλους…  Για να κάνουμε σαφές τι σημαίνει Εγώ… ας το εκλαϊκεύσουμε σε κάτι γνώριμο... «Ξέρεις , ποιος είμαι Εγώ ρε Μαλάκα;»

Υ.Γ. Μη με ρωτήσετε ποιός είμαι εγώ κατά την εκλαϊκευμένη έκφραση… έχω αποφασίσει να έχω φερώνυμη γραφή μέσα στην μαρμίτα που περιλαμβάνει την αστοχία ως διαδικασία ζωής... δηλαδή την γενικότερη μαλακία που υφιστάμεθα ως εξελισσόμενοι ...χε χε

O tempora O mores «Κικέρων»
Μετάφραση «Ω καιροί ! Ω ήθη!»

ΟΤΑΝ ΕΝΑ «ENTER» ΣΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΣΚΕΨΕΙΣ…

.

Κοίταζα μια φωτογραφία του παρελθόντος με τους γεννήτορες μου, που είναι ακουμπισμένη μαζί με άλλα ιδιαίτερα πρόσωπα της ζωής μου στον προσωπικό μου χώρο.

Παράλληλα πάτησα τυχαία μια λέξη σε αναζήτηση στον υπολογιστή μου όπως συνηθίζω όταν αφήνω τη σκέψη μου να «δει» πέρα από την λογική μου.

Ένα αφιέρωμα στον αγαπημένο μου Πειραιώτη Δημιουργό ,Δήμο Μούτση εμφανίστηκε απρόσμενα.

Ο Δήμος Μούτσης … ένα πρόσωπο που ξεκίνησε από το δημιουργικό χωνευτήρι των πολιτισμών του κόσμου…τον Πειραιά.

Μετέφερα στην ανάρτηση , τα λόγια που λέει ο Δημιουργός στο πρώτο από τα τρία μέρη του αφιερώματος παρουσιάζοντας τον εαυτό του.

«Κατά βάθος πιστεύω ότι … το να δημιουργείς … να φτιάχνεις πνευματικά πράγματα… όσο κι αν είναι μικρά … είναι μια λειτουργία που πρέπει περισσότερο να σ’ αγαπάει εκείνη απ’ ότι την αγαπάς εσύ… είναι μια βαρκούλα κάτω σε ένα λιμάνι , αυτή περιμένει , το πρόβλημα είναι να πας εσύ να την λύσεις , να μπεις μέσα … Θα σε ταξιδέψει η βαρκούλα…»

Το νόημα της σκέψης του Δήμου Μούτση, το χαρίζω στον έφηβο στην ψυχή καλλιτέχνη και συνοδοιπόρο των δημιουργιών , στην άγνοια του ταξιδιού της ζωής μας …Γιώργο Καλόξυλο.
Το αφιερώνω επίσης , στις βαθύτερες ανθρώπινες επιθυμίες μας, που δυσκολεύονται να λύσουν τον κόμπο που κρατά δεμένο το κάθε μικρό ή μεγάλο ταξίδι…

Αξίζει να παρακολουθήσουμε την συνέντευξη μιας προσωπικότητας όπως αυτή του Δήμου Μούτση, που έχει το μέτρο και την αίσθηση της σεμνότητας στην πορεία δημιουργία της.


http://www.youtube.com/watch?v=ISyjeAm91jg

ΤΟ "ΕΜΕΙΣ" ΤΩΝ ΣΚΕΠΤΟΜΕΝΩΝ ...

.

Παλιά ως παιδί, νόμιζα ότι οι διανοητές του πνεύματος ήσαν κάτι διαφορετικό από την ζωή που έβλεπα γύρω μου. Οι καθημερινοί άνθρωποι έστεκαν αδιάφοροι σε αυτούς, επιβεβαιώνοντας μου  αυτή την εντύπωση, θεωρώντας ότι μιλούσαν για πράγματα έξω από την ανάγκη και συνεπώς ήσαν ανεδαφικά τα όσα έλεγαν για τους ατομικούς στόχους της ζωής του κάθε ενός…
Τα προβλήματα βέβαια των ανθρώπων που κουβαλάμε μέσα μας, σίγουρα είναι εστιασμένα σε ένα χορό γύρω από την ικανοποίηση του Εγώ…
«Έφυγε η Σούλα η αχάριστη… ή δεν καταλαβαίνουν την αξία μου οι μαλάκες… ή στο επί της κοινωνικής αδικίας του παλιού κινηματογράφου, … μάνα δεν μου κολάν τα ένσημα…»
Οι διανοητές βλέπουν περισσότερο το Εμείς … και αυτό δεν είναι εύκολο.
Βέβαια υπάρχουν κατά κόρον και οι διανοητές «νούμερα», που νομίζουν ότι η διαφοροποίηση του λόγου απλά και η αοριστία της έκφρασης συνιστά υψηλή σκέψη.
Τέτοιοι κυρίως βρίσκονται σε χώρους εκπαίδευσης και σίγουρα στις καθοδηγήσεις σκέψης των ατόμων που είναι πολιτικές ή θρησκευτικές.
«Τιμημένα γηρατειά.. και Χριστεπώνυμο πλήθος..»

Οι διανοητές δεν έχουν λόγο που θα μπορούσε να δώσει τροφή έτοιμη στην κάθε ικανοποίηση αυτού του «Εγώ» … αυτό το κάνουν τα αφεντικά που σίγουρα δίνουν φαγητό στα πεινασμένα υπάκουα σκυλιά τους…
Νοιώθω ότι θίξαμε λίγο την πολιτική συναισθηματική γεωγραφία του χάρτη των ανθρώπων.. αλλά είναι επώδυνη η βλακεία (που κουβαλάμε) και γι αυτό ας την αφήσουμε προς το παρόν …

Θα πάμε από άλλο δρόμο πιο βαθειά που βρίσκεται στην αποδελτίωση της πληροφορίας από τον ενδιαφερόμενο… δηλαδή με άλλα λόγια , ότι και να μας πούνε δεν έχει αξία αν δεν αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι να παρατηρήσουμε…
Τα εφόδια για την ικανότητα να παρατηρούμε είναι η διάθεση μίμησης άλλων, που διαπιστώνουμε αυτή τους την ασχολία… και νοιώθουμε ότι κάνουν κάτι ενδιαφέρον.
Τώρα μόλις μιλήσαμε για την παιδεία από μια τελείως διαφορετική σκοπιά.
Διαβάζοντας χρόνια τώρα, μια λέξη ήταν κάπου κοντά στις σκέψεις μου και χωρίς να έχω καμία συμπάθεια με αυτήν, προσπαθούσα να την πλησιάσω και να αναλύσω την ουσία της ..
Όποιος μιλούσε έχοντας ένα κύρος μέσα από αυτή τη λέξη … διαπίστωσα με την παρατήρηση ότι τελικά ήταν αναποτελεσματικός ή αν θέλετε επικίνδυνος για τους άλλους.
Η λέξη φυσικά είναι ο Θεσμός.
Αυτός ο «Θεσμός» κάθε φορά είχε την αφετηρία του από το άγνωστο αλλά σπουδαίο παρελθόν… που οφείλουμε να το τιμούμε χωρίς να έχουμε την παραμικρή κρίση για την ωφελιμότητα του στο παρόν μας.
Έτσι , για να το κάνουμε πιο λιανό, άλλο είναι ο Θεσμός της Δικαιοσύνης και άλλο οι υπηρετούντες αυτήν.
Ακόμη άλλο είναι ο Θεσμός της Δημοκρατίας και άλλο είναι οι λειτουργοί της…

Αυτό έχει χαρακτηριστική εφαρμογή και πολύ γέλιο στην θρησκευτική εφαρμογή του, που λέγεται ότι άλλο οι παπάδες και άλλο ο θεσμός της Εκκλησίας.
Το αστείο είναι ότι στο σωρό των θεσμών που έχουμε επιτρέψει να παραλογιζόμαστε οι άνθρωποι, έχουμε φτιάξει την φυλακή της ατομικής μας τρέλας.

Σκέφτηκα να σας καταγράψω μια προβληματική που τριγύριζε στο μυαλό μου, ως τον καλύτερο πρόλογο να παρακολουθήσετε μια σειρά από μικρά βίντεο που αφορούν σε μια συνέντευξη του Κορνήλιου Καστοριάδη στην εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ της ΕΤ1.
Η ιστορία του και τα στάδια αμφισβήτησης δικών του ορίων γίνονται με απλό τρόπο εμφανή στον παρακολουθούντα.
Δικός μας άνθρωπος .. απλός και με ορμή να εκφράσει τη φουρτούνα που έχουν τα διανοήματα μέσα του.


Έστω και αν κάποια νοήματα (συνηθίζω να λέω στον εαυτό μου) δεν τα καταλαβαίνεις και σου φαίνονται άγνωστες μερικές προτάσεις … μην βιαστείς να βγάλεις την ετυμηγορία του ανάπηρου Εγώ σου… περίμενε … σιγά – σιγά εστιάζει η σκέψη σε ότι φαντάζει ακαταλαβίστικο…

Καλή παρακολούθηση της εκπομπής.

Κάθε αριθμός και ένα ολιγόλεπτο βίντεο της συνέντευξης.
1 2 3 4 5 6

ΧΑΡΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΤΩΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΑΣ

.

Είναι φορές που δεν θέλουμε να ξεφύγουμε από ένα θέμα που σκεφτόμαστε γιατί μέσα σε αυτό συμπυκνώνουμε δικές μας ανάγκες που ψάχνουν να βρουν διέξοδο να πηδήσουν από το ασυνείδητο στο φως…

Αυτή η πόλη του φωτός, το Παρίσι, έχει φιλοξενήσει την Ελληνική διανόηση και κάπου μέσα του βρίσκεται η όσμωση των πολιτισμών…

Θα ήθελα να αναρτήσω ένα ορχηστρικό δημιούργημα του Μάνου που μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα του.
Μια εικόνα πέρα από τις λατρεμένες του εμφανίσεις που χάιδευε τις νότες στον αέρα και έδινε άρωμα στα όνειρά μας, μου ήρθε στο νου, να στέκει στον επίπεδο κυλιόμενο διάδρομο και να τον μεταφέρει ήρεμα μέσα στο χρώμα των Παρισινών διαφημίσεων του αεροδρομίου (στο Orly ή στο Degol δεν θυμάμαι ακριβώς).

Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι είχα καρφώσει διακριτικά τα μάτια μου, πλησιάζοντας από την διπλανή αντίθετα κινούμενη κυλιόμενη , θέλοντας να νοιώσω ότι σημαντικό είχα υποψιαστεί ότι κουβαλούσε αυτός ο Δημιουργός ενέργειας ζωής…

Ας είναι … αν θυμόμαστε τα έργα των Αγγέλων της νόησης, σίγουρα κάποιο φτερό τους θα μας σηκώσει ψηλότερα από την οσμηρή τάφρο…

Ας ακούσουμε το κονσέρτο από τον δίσκο το χαμόγελο της Τζοκόντας, με διάθεση χαρίσματος στους διανοητές του Παρισιού για την Ελλάδα που κράτησαν ελεύθερη από ότι ελληνικό γέννημα βρίσκεται στον Μητροπολιτικό ελληνισμό.

ΣΗΜΕΡΑ ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ

.

Εδώ και τέσσερις ημέρες διαβάζω και σκέφτομαι το μέτρο της έκφρασης που μπορεί να έχει η ανάρτηση ενός θέματος που είχα επιλέξει με την κρίση μου ως ενδιαφέρουσα.
Ήθελα να σας μιλήσω για τον Κορνήλιο Καστοριάδη και την σκέψη του γύρω από πράγματα που τα ζούμε και "ζορίζουν" την καθημερινότητα μας.

Όμως διάβασα στην επικαιρότητα σήμερα (4/2/2010) , μια είδηση που αφορά στο χαμό ενός σύγχρονου φιλοσόφου που έζησε τους ίδιους καιρούς με τον Κορνήλιο Καστοριάδη και έκλεισε και αυτός τον κύκλο ζωής του στο Παρίσι.
Πρόκειται για τον Κώστα Αξελό.
Τα επίθετα θαυμασμού και για αυτό τον διανοητή, καλό είναι να τα δημιουργήσει ο καθένας μας μόνος του, εμβαθύνοντας σε ότι μας άφησε ως κληρονομιά.



Θα σας παραπέμψω στην θεματολογία του όμορφου blog «Ο Θεός στο καφενείο… και οι λέξεις στο τραπέζι» που αναφέρεται εμπεριστατωμένα με ένα αφιέρωμα στο πρόσωπο του θανόντα φιλοσόφου.

Όσο για τον επίσης μεγάλο Κορνήλιο Καστοριάδη, θα επανέλθω σε άρθρο, όταν βρω μέσα μου το μέτρο που θα παντεύει (ότι αντιλαμβάνομαι) από την σκέψη του με ότι κρίνω από την ζωή μας , ως κοινή ανάγκη ερωτημάτων των απλών σκεπτομένων ανθρώπων.

Τα πιο μεγάλα διανοήματα … αν δεν έχουν εφαρμογή (απάντηση) στα ερωτήματα που μας προκύπτουν… παραμένουν για πάντα νεκρά και αθέατα…

Το δε ΕΡΩΤΗΜΑ ορίζει πάντα την συνειδητότητα του "οργανισμού" που το φέρει...



(Συμπληρωματική πηγή)

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΓΙΑΓΙΑ

.

Δεν είχα φανταστεί ποτέ ένα άνθρωπο που έχει βγάλει τις λίγες τάξεις του δημοτικού σχολείου και ενώ βρίσκεται γύρω στα ογδόντα χρόνια της ζωής του , ότι θα μπορούσε να βοηθήσει ένα μικρό παιδί να μάθει ορθογραφία της Αγγλικής γλώσσας.

Κάτι τέτοια μαθαίνω και νοιώθω ότι υπολείπομαι ακόμη στην ευρηματικότητα του αξίως ζειν…

Η γιαγιά Σταυρούλα λοιπόν, πλήρης εμπειριών ζωής, με αγάπη και τρυφερότητα στα δισέγγονα της , βρήκε τον τρόπο να τα βοηθήσει στην εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας.
«Πες μου να γράψω τις λέξεις ορθογραφίας σε ένα χαρτί» έλεγε στα δισέγγονα .
Με τα λίγα γράμματα που ξέρει έκανε την ιδιόμορφη φωνητική καταγραφή.

Όλα τα υπόλοιπα ήσαν απλά… διάβαζε ότι είχε γράψει και το μικρό παιδί προσπαθούσε να μάθει την σωστή ορθογραφία γράφοντας στα αγγλικά ότι άκουγε στο δικό του τετράδιο.

Δεν είχε σημασία να ελέγξει η γιαγιά … την αγάπη της ήθελε να δώσει και την βοήθεια να μπορέσει να στηρίξει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του το παιδί.

Μήπως η γιαγιά Σταυρούλα με τα λίγα γράμματα είναι πολύ μπροστά από το ήδη υπάρχον σύστημα εκπαίδευσης που δεν προάγει την εμπιστοσύνη στον εαυτό των παιδιών, αλλά τον φόβο της επικείμενης κρίσης από τον δάσκαλο ;

Το χαμόγελο της γιαγιάς Σταυρούλας , είναι σκαμμένο από τις εμπειρίες, που σήμερα αν τις ακούσουμε ,τις νοιώθουμε η πλειονότητα ως ανεπανόρθωτα θανατερές…

Μήπως η Σοφία της ζωής είναι να μετατρέπουμε τις δοκιμασίες των εμπειριών μας σε αγάπη για την ίδια τη ζωή ;
Αν ζητήσω να μου απαντήσει σε αυτό μου το ερώτημα, η γιαγιά Σταυρούλα, σίγουρα θα μου πει … «Δεν ξέρω πιδίμ τι να σου πω γι αυτά…»

Είναι φυσικό να μην "ξέρει" να απαντήσει … γιατί υπάρχει απόσταση από το «νομίζω» μέχρι το «Είμαι» και σίγουρα το δεύτερο αντί για άποψη έχει στάση ζωής…

ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ OI ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΝ QUINO

.

Θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος …
«Γιατί δεν προκόβουμε σαν λαός οι Έλληνες;»
Η πένα του Quino λίγο παλιότερα έδωσε την απάντηση για την εκτελεστική εξουσία και τις δικές μας ανθρώπινες ανάγκες.


Πάντως τελευταία άκουγα για επιδόματα στον Δημόσιο τομέα που αφορούν σε έγκαιρη προσέλευση της εργασίας και άλλα συναφή ικανά να προκαλέσουν κλαυσίγελο … ενδεχομένως μεγαλύτερο από τα σκίτσα του μεγάλου σκιτσογράφου Quino.





O ELINISMOS ton kerdise afton me ta skitsa... με την ευρηματική κουλτούρα της λειτουργίας του.