ΕΔΩ ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ

.

Έχω χρόνια τώρα που έπαψα να έχω την ανούσια πόζα του σοβαρού λειτουργώντας τον καθρέφτη της κοινωνικής συναναστροφής μου.
Έτσι ταξιδεύοντας στην Αττική οδό νύχτα με παρέα την απέραντη ηρεμία από την έλλειψη των νοικοκύρηδων που είχαν βάλει τις παντόφλες στην ζεστασιά του χώρου της ψευδαίσθησης τους, απόλαυσα την Λιλιπούπολη του Μάνου Χατζηδάκη.

Αυτός ο Δημιουργός, όσο περνάν τα χρόνια τόσο γίνεται πιο ισχυρό το άρωμα της τέχνης του, πέρα και πάνω από τον θορυβώδη συρμό των δημιουργών που έχουν την αγωνία να υπάρξουν …

Η Λιλιπούπολη , είναι κάτι σαν την Νεφελοκοκκυγία του άλλου παππού μας του Αριστοφάνη, που δεν περιγράφεται παρά μόνο βιώνεται μέσα στα συναισθήματα του μυαλού μας…
Άλλωστε και ο Όμηρος όταν έγραψε για την Ωραία Ελένη, δεν έδωσε καμία περιγραφή ανθρώπινου μέτρου στην ομορφιά της. Άφησε να την πλάθουν οι γενιές στους αιώνες των αιώνων μέσα από τη δύναμη ή την αδυναμία της φαντασίας τους.

Κάπως έτσι και ο αθάνατος στη μνήμη μας Μάνος , έδωσε το μουσικό υπόστρωμα για να φτιάχνουμε κάθε φορά τις δικές μας μικρές ή μεγάλες εικόνες στην εσωτερική μας επανάσταση που λέγεται και αλλιώς «ξεπερνώ αυτό που είμαι».
Πάντα θα μας ξεπερνά το παιδί … και καλό είναι να σταματήσουμε να το φοβόμαστε…
Σκέφτηκα λοιπόν να ξυπνήσω το παιδί από μέσα μας, ανεβάζοντας δύο τραγούδια από το υπέροχο αυτό έργο.

Θα τα χαρίσω σε όσους μπορούν και δεν φοβούνται να στραβώνουν τη μύτη τους στον καθρέφτη … της κοινωνικής τους συμπεριφοράς…

Οι υπόλοιποι που νοιώθουν σοβαροί, ας βάλουν την ώρα που πρέπει το δελτίο ειδήσεων της τηλεόρασης.

Άλλωστε … «τρώμε» ότι ακριβώς επιλέγουμε να είμαστε !

Προσωπικά τα έχω "δοκιμάσει" όλα τα "φαγητά" και ξέρω ότι τα "βρώμικα" έχουν ένα εθισμό στην "γλύκα" της συνήθειας...

Κάντε κλίκ στις εικόνες ,για να απολαύσετε την Ροζαλία αλλά και τον χορό των μπιζελιών

ΣΣΣΤ ! ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑ

.

Κάποτε , στο χωριό μας όταν έφτασε να κλείσει τον μεγάλο του κύκλο στη ζωή ένας τσοπάνης, βρήκαν στο παντελόνι του ένα σχεδόν λευκό χαρτονόμισμα.
Ήταν ένα πενηντάδραχμο, που το είχε επάνω του για αρκετά χρόνια χωρίς να υπάρχει η ανάγκη της αξιοποίησης του.
Αντίθετα όλοι εμείς που δεν ζούμε «με» και «από» την φύση άμεσα, το χρήμα έχει μια ξεχωριστή θέση στη ζωή μας.
Το αντιμετωπίζουμε περίπου σαν κάτι δεδομένο, χωρίς να ξέρουμε πολλές πληροφορίες για αυτό , αλλά πάντα τρέφουμε μια σχέση πόθου για την κτήση του.

Τι είναι όμως το χρήμα ; Πως παράγεται;
Ερωτήματα που σίγουρα αφήνουν αδιάφορους τους περισσότερους συναλλασσόμενους με το χρήμα , γιατί δεν θέλουν να ξέρουν … αλλά να συνεχίσουν να ποθούν την κατοχή του…

Μήπως η σκέψη « Δε με νοιάζει … μόνο θέλω να τα πιάσω…» είναι ένας αγώνας δρόμου ενός πειραματόζωου μέσα σε μια κυκλική πίστα στον πάτο μιας μεγάλης κατσαρόλας που "μαγειρεύουν" τις αντιδράσεις του;

Μήπως η άγνοια είναι η τραγικότερη ασθένεια στη ζωή μας;

Κάντε κλικ στην εικόνα που ακολουθεί και σίγουρα θα αρχίσει να χαράζει μια ακτίνα που φωτίζει το παιχνίδι … της ζωής μας.

Άμα μάθουμε τους κανόνες ενός παιχνιδιού , μπορεί να πάψουμε να είμαστε πιόνια… και το κυριότερο είναι ότι έχουμε την επιλογή να τους αλλάξουμε…

Α! να μη ξεχάσω να σας πω ότι η ενδεχόμενη αλλαγή, δεν αφορά όσους θεωρούν ως αξία ζωής τους το ρητό : «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι»
Υπάρχει και μέρος δεύτερο , τρίτο , τέταρτο ακόμη και πέμπτο ,για όσους γοητευτούν από τις πληροφορίες

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΤΑΝΙΑΣ

.
Ακούγοντας την αισθαντική ερμηνεία της Τάνιας Τσανακλίδου στο τραγούδι "Μαμά γερνάω", μου έφερε εικόνες στο μυαλό από ότι νομίζουμε ότι "θάβουμε" βαθειά μέσα μας και αυτό βρίσκει τρόπο να ξεπηδά κάτι περίεργες ώρες... άφθαρτο και άχρονο.
Έτσι λοιπόν ένα απόγευμα σε κάποιο κρεβάτι του πόνου κοντά στην αναχώρηση του από τη ζωή, άκουσα ένα πολύ δικό μου ηλικιωμένο άνθρωπο, να λέει για πρώτη φορά « Ωχ μανούλα μου !»
Νόμιζα αφελώς , ότι είχε κόψει το δεσμό της μνήμης του με τη μάνα , μια και δεν είχα ακούσει να την αναφέρει ποτέ ως επίκληση.
Ας αφιερώσουμε την αισθαντική ερμηνεία της Τσανακλίδου, στους Εαυτούς μας.

Πριν αφήσουμε το μυαλό να κάνει εικόνες μαζί με το τραγούδι, καλό είναι να συλλογιστούμε, ότι η σκέψη που μας λέει πως το συναίσθημα είναι αδυναμία, σκόπιμα είναι βαλμένη στο κεφάλι μας.

Σημειώνω ότι αυτό που διαπιστώνουμε με την παρατήρηση μας στους άλλους, είναι κάτι πάντα άλυτο μέσα σε εμάς... και αυτό θέλει την δική του μαστοριά να το ανακαλύψουμε...

Στην αντίθετη περίπτωση είμαστε πάλι υπέροχοι , πλην όμως ανυποψίαστοι...

(Για περισσότερα στοιχεία πως είναι το κεφάλι μας... πατήστε εδώ)







Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου


Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το "έλα" και το "αντίο" σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω
μαμά, φοβάμαι
μαμά, γερνάω, μαμά.
Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΑΙΣΘΗΜΑ ΣΕΜΝΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

.

Μια φωτογραφία δικών μου ανθρώπων, που είναι παρόμοια με τους δικούς σας ανθρώπους , που ζήσανε στο πέρασμα του χρόνου για να βρισκόμαστε όλοι τώρα εδώ.

Χαρισμένη αποκλειστικά στο Παρόν Μας , γιατί το παρελθόν και το τεράστιο μέλλον είναι πολύ σιωπηλά για να τραγουδήσουν μαζί με την υπέροχη Πρωτοψάλτη το ποίημα του Ξανθούλη μέσα από το μέλος του Σπανουδάκη.

Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο, καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο, το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή… Θα πει στον πρόλογο της Ασκητικής ο Νίκος Καζαντζάκης.

Ας συλλογιστούμε τι μας ενώνει αυτές τις μικρές φωτεινές στιγμές που είμαστε ικανοί να λειτουργούμε τις αισθήσεις μας… και σωστά το ονομάζουμε Ζωή.

Καλή ακρόαση αφού κάνετε κλικ στην εικόνα του Τότε …


Στίχοι: Γιάννης Ξανθούλης
Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Μια ευτυχισμένη Κυριακή του 33
κάναμε το αίσθημα σεμνή φωτογραφία
κι ύστερα κάτσαμε να φάμε
στο τραπέζι μας ψητό
σαλάτα, φρούτα και βανίλια παγωτό.

Ο Νίκος είχε άδεια απ' τη μονάδα
υπηρετούσε κάπου στην Ορεστιάδα
κι ο φωτογράφος μας εφώναζε σε λίγο το πουλί
απ' το φακό μου θα σας στείλει ένα φιλί.

Κι ύστερα γίναμε ωραία φωτογραφία
και κρεμαστήκαμε μες την τραπεζαρία
και παν πενήντα τόσα χρόνια
απ' αυτή τη Κυριακή
και τώρα όλοι είμαστε κάτω απ' τη γη

ΦΤΑΙΕΙ Ο ΧΟΝΤΡΟΣ ΛΕΕΙ Ο ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ !

.

Σε συνέχεια του άρθρου της εκτροφής σαλιγκαριών , έχοντας στο μυαλό μου τους όμορφους νέους της επαρχίας μας και όχι μόνο, θυμήθηκα το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται αρωματικά και θεραπευτικά βότανα.
Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα ένα πληροφοριακό έντυπο από μια παλιότερη προκήρυξη υποβολής προγραμμάτων τοπικής ανάπτυξης, μιας ανώνυμης εταιρείας της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Όμορφα κείμενα (σκέφτηκα) με ωραία λόγια που έχουν συντάξει τεχνοκράτες με όραμα για την ανάπτυξη μιας χώρας και γιατί όχι με καλή πρόθεση.

Βέβαια κάποτε έμαθα ότι τα χειρότερα εγκλήματα γίνονται πάντα με καλές προθέσεις.

Μου ήρθε η διάθεση με αρκετή δόση θλιμμένου μειδιάματος να γράψω μερικά λόγια για την εκτελεστική εξουσία … δηλαδή (κατά μια έννοια) για όλους εμάς…


ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Την εκτελεστική εξουσία την λέμε με πιο απλά λόγια στην καθομιλουμένη και «Κράτος»
Το κράτος λοιπόν θεωρητικά , έχει κύριο ρόλο να ελέγχει και να οργανώνει την εύρυθμη λειτουργία των παραγωγικών τάξεων, καθώς επίσης να φροντίζει στην καλή λειτουργία κάθε τομέα εξυπηρέτησης των αναγκών του πολίτη.

Όμορφα πράγματα … ας πούμε τόσο όμορφα σαν την Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων του Ο.Η.Ε.
Τώρα η διακήρυξη από την εφαρμογή της έχει ακριβώς την ίδια απόσταση όσο και η καλή πρόθεση του Κράτους από τα αποτελέσματα που επιφέρει σε αυτή τη χώρα.

Αυτό το μητροπολιτικό κράτος λοιπόν του Ελληνισμού , έχει δημόσιους υπαλλήλους σήμερα που αριθμούν περίπου το 39 % του παραγωγικού πληθυσμού της χώρας.
Με άλλα λόγια αυτό σημαίνει ότι οι μισές οικογένειες στην Ελλάδα έχουν σίγουρα ένα εισόδημα που απορρέει από απασχόληση στην κρατική μηχανή.

Το ξεκαρδιστικό αστείο είναι, ότι και οι άλλες μισές οικογένειες εύχονται και επιζητούν να χωθούν μέσα στην ασφάλεια της Κρατικής Εξουσίας.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος ότι είναι κατά το ήμισυ μια ολοκληρωτική κομουνιστική χώρα, που τα μέλη της εργάζονται στο κράτος , μέσα από ιδεώδη και όνειρα άκριτου καπιταλισμού.
Για τους μελετητές του μέλλοντος θα υπάρχει μια δυσκολία να κατανοήσουν αυτή την λογική μιας κοινωνίας με απαιτήσεις χωρίς ευθύνη.

Πρακτικά λοιπόν σκέφτεται κάποιος πως μπορούν να χωρέσουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι μέσα σε μια κρατική μηχανή;

Το Ελληνικό Δαιμόνιο όμως τα κατάφερε και έφτιαξε θέσεις, υπηρεσίες, αρμοδιότητες, ελεγκτές και κάθε λογής σύστημα γραφειοκρατίας για να στήσει ο κάθε ένας το μαγαζί που θα του έφερε το επιζητούμενο εισόδημα.
Όλοι οι καλοί χωράμε θα ακούσει κάποιος να λέει ως γνωμικό ο νεοέλληνας.

Άλλοι θα βγάζουν προγράμματα , άλλοι θα τα ελέγχουν, άλλοι θα τα απαγορεύουν , άλλοι θα τιμωρούν όσους επιχειρούν, και άλλοι θα συντονίζουν τις αντιθέσεις του κράτους.

Αν λοιπόν θελήσει ένας επενδυτής να δημιουργήσει μια παραγωγική εκμετάλλευση, εν αρχή θεωρείται απατεώνας , κλέφτης και ύποπτος για κάθε σκέψη του.
Αυτό είναι λογικό και αποδεικνύεται με το ότι, αν ήθελε να είναι ολιγαρκής σε ένα μισθό θα διοριζόταν… τώρα που θέλει να κάνει επιχείρηση , βάλε με το μυαλό σου τι διαστροφή κουβαλά μέσα του…
Έτσι έρχονται να τον ελέγξουν όλες οι υπηρεσίες που θέλουν το καλό της Ελλάδας.

Αυτές οι υπηρεσίες που ελέγχουν είναι ικανές στο να παράγουν ένα κλαυσίγελο.

Ένα μικρό ποσοστό από αυτούς (όπως δηλώνουν οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις) είναι επίορκοι. Βέβαια οι ελεγχόμενοι φωνάζουν ότι το ποσοστό δεν είμαι μικρό αλλά λίγο μικρότερο από τον καθολικό αριθμό τους …

Το αστείο είναι ότι δεν έχουν καμία κακή πρόθεση απέναντι του ανθρώπου που θέλει να παράγει , παρά μόνο να αυξήσουν όσο μπορούν περισσότερο την οικογενειακή τους πρόσοδο… λειτουργούν έτσι με ενδιαφέρον το πόστο τους, εμφορούμενοι από καλές προθέσεις για το παιδί τους και την BMW…που είναι πάλι για την οδική ασφάλεια της οικογένειας...

Ο επίδοξος παραγωγός της υπεραξίας, μετά το άρμεγμα και τον γραφειοκρατικό κυκεώνα, γίνεται έξω φρενών και αρχίζει να λειτουργεί εκπτωτικά τη δράση του, θεωρώντας ότι του φταίνε τα πάντα.
Μολύνει, λερώνει, παρανομεί… κλπ , γιατί οφείλει να βγάλει τα σπασμένα που θα του πάρουν έτσι και αλλιώς οι λειτουργούντες το Κράτος για δική τους ωφέλεια.

Όλα αυτά βέβαια γίνονται κάτω από την άγρυπνη αγωνία των αρχόντων της νομοθετικής εξουσίας που είναι να τους λυπάσαι για την αγωνία που έχουν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τους.

Κάποιοι που είναι κακοπροαίρετοι λένε ότι κάποιοι πολιτικοί, επιθυμούν την πολυνομία και την απροσδιοριστία του κράτους, γιατί μέσα σε αυτή τη λειτουργία φτιάχνουν καλύτερα τα εκλογικά μαγαζιά τους… αλλά αυτό δεν έχει αποδειχτεί και παραμένει ως εικασία.

Σε αυτή τη χώρα αν συλλάβουν κάποιον να ασελγεί σε ένα παιδί , αν δεν κριθεί από το δικαστήριο τελεσίδικα , κρίνεται ως εν δυνάμει αθώος.
Αν τώρα παραγραφεί το αδίκημα τότε μπορούμε να πούμε ότι ο βιαστής είναι ένα θύμα ψυχικής ταλαιπωρίας.
Τέτοιοι βέβαια βιαστές των ταμείων του Κράτους, δεν πρέπει να υπάρχουν , γιατί καμία υπόθεση δεν έχει φτάσει ποτέ στην καταδίκη από την αμόλυντη δικαιοσύνη.

Ορισμένοι πάλι ανόητοι , θυμούνται κάτι λόγια που ακούγονται σαν περσινά ξινά σταφύλια … από κάτι ανθρώπους που είχαν ζήσει πριν πολλά χρόνια όπως κάποιος που λεγόταν Πλάτωνας.
Είχε πει αυτός ο μη μοντέρνος παλαιός άνθρωπος ότι :

«Η πολιτική εξουσία πρέπει να ασκείται από σώφρονες, οι οποίοι φτάνουν στην πολιτική αρετή μέσω της παιδείας...»
Έχοντας λοιπόν υπόψη αυτές τις υποκειμενικές και όχι σίγουρα ισχύουσες λειτουργίες της εκτελεστικής εξουσίας, διαβάζω με μια μικρή δυσπιστία τα όμορφα προγράμματα των τεχνοκρατών για την ανάπτυξη αυτής της χώρας.

Μη ρωτήσετε βέβαια ποιοι φταίνε, γιατί την απάντηση την έχει δώσει ο Λουκιανός με το ωραίο τραγούδι του «Φταίει ο χοντρός».http://www.youtube.com/watch?v=LUE4J-qG5ac

Υ.Γ.
Προς ενίσχυση της φιλομάθειας των αναγνωστών, επισυνάπτω για κατέβασμα, ένα βιβλίο που το 1979 είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία του για λόγους που δεν έμαθα ποτέ.
Πρόκειται για το "Εγχειρίδιο του καλού κλέφτη" του αείμνηστου Ηλία Πετρόπουλου με τον χαρακτηριστικό τρόπο αφοριστικής γραφής του και το πικρό χαμόγελο που μας προσφέρουν οι σκέψεις του για ότι υπερβολή χρησιμοποιεί στην δική του Αλήθεια.

ΜΙΑ ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΜΑΣ

.


ΤΑ ΝΕΑ on line 14 Ιανουαρίου 2010

«Όταν τελείωσε ο καπνός, κάπως έπρεπε να ζήσουμε»

Ο 33ΧΡΟΝΟΣ Γιώργος Ναλμπάντης που θεωρείται από τους «παλιούς» σαλιγκαράδες, διατηρεί τα τελευταία χρόνια εκτροφείο στο Πολύπετρο Κιλκίς. Όπως λέει στα «ΝΕΑ», η αρχή έγινε από την έκθεση Αgrotica στη Βουλγαρία, όταν ο πατέρας του ενημερώθηκε πρώτη φορά για την καλλιέργεια των σαλιγκαριών. «Ήμασταν καπνοπαραγωγοί και η καλλιέργεια καπνού ουσιαστικά έχει τελειώσει. Θα έπρεπε κάτι να κάνουμε για να ζήσουμε. Με λίγα ιταλικά, με λίγα αγγλικά, καταφέραμε πριν από τρία χρόνια να συνεννοηθούμε με το Ινστιτούτο Σαλιγκαροτροφίας και φτιάξαμε τη δική μας μονάδα σε μια περιοχή που αν δεν υπάρχει επιδότηση, δύσκολα αποφασίζει κάποιος να κάνει κάτι», καταλήγει.


Αφορμή σκέψης, είναι η δημοσίευση της εφημερίδας με σχόλια για νέους, που επιδίδονται με επιτυχία στην επιχειρηματική δράση εκτροφής σαλιγκαριών.

Τα ερωτήματα όμως παραμένουν.
1 .Θα μπορούσε μια επαρχία , όπως αυτή η ορεινή της καταγωγής μας να ανθίσει οικονομικά;
2. Θα μπορούσαν οι νέοι που επιθυμούν να γίνουν αγρότες να έχουν επαρκές εισόδημα που θα εγγυάται την παραμονή τους στα χωριά;
Ας θυμηθούμε λίγο την πρόσφατη ιστορία (της σκέψης) των Νεοελλήνων και ας επιχειρήσουμε να δούμε την δική μας ευθύνη σαν άτομα σε ότι αναθεματίζουμε ως αιτία κακού από τρίτους.
Στα χρόνια της δεκαετίας του ’90 η Ελλάδα είχε μια τεράστια δυναμική ανάπτυξη ενός συνεταιριστικού κινήματος με εισροή πολλών εκατομμυρίων δραχμών για την ανάπτυξή του.
Απεδείχθη ότι δεν ήταν κίνημα … αλλά υποκινούμενη παγίδα που έβαλαν οι ίδιοι οι Έλληνες στην τσέπη τους.
Ατέλειωτες σελίδες που όριζαν συνεταιριστικούς νόμους συντάχθηκαν από την Νομοθετική εξουσία για να οργανώσουν (θεωρητικά) μια πρωτογενή παραγωγή απέναντι στο γέλιο που σίγουρα θα είχαν οι Σκανδιναβοί αγρότες , αφού δεν διαθέτουν νόμους.
Αντίθετα αυτοί οι λαοί που έχουν παιδεία προσανατολισμένη στο «Εμείς» αυτόματα λειτουργούν την συνεταιριστική συνείδηση χωρίς νόμους.
Όσο πιο πολλοί νόμοι υπάρχουν σε μια κοινωνία , τόσο πιο ακαλλιέργητοι είναι οι πολίτες της.
Το ότι τα πάντα καταστράφηκαν μέσα από ένα αγώνα του συνόλου των συνεταιριστών και των ηγετών τους, στο ποιος θα απλώσει πιο μακριά και βαθιά το χέρι του στα χρήματα που λαμποκοπούσαν και γαργάλιζαν την ανάγκη του… δεν έχει νόημα να το αναλύσουμε.
Σημασία έχει ότι σήμερα οι ίδιοι και τα παιδιά τους, είναι παραπονούμενοι γενικά απέναντι σε ένα σύστημα που τους εκμεταλλεύεται χωρίς να έχουν διέξοδο στην οικονομική τους δυσπραγία.
Ας δώσουμε πλέον συγχαρητήρια στα άτομα και στον τρόπο που μπορούν να διαχειρίζονται τη δημιουργικότητα τους, απέναντι σε όσους περιμένουν από «Θεσμούς» και «επιδοτήσεις» να κάνουν καλύτερη τη ζωή τους…
Βέβαια πάντα προϋπόθεση είναι η παιδεία της σκέψης μας…
Άλλωστε κάθε εξουσία που επιλέγουν οι λαοί , είναι δίκαιη απέναντι σε αυτό που θέλουν ως εξουσιαζόμενοι!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΞΕΝΑΓΗΣΗ

.

Περπατώντας στα μονοπάτια του νου, μέσα στο χωριό του μυαλού μας, σκέφτομαι ότι τις «πέτρες» που κυκλώνουν τα βήματα μας, δεν ανασταίνει ο θαυμασμός της άγνοιας μας την ιστορία τους …

Χρόνια έχω περπατήσει λειψός από πληροφορίες, δίπλα σε θαυμαστούς τόπους.
Κάθε φορά που μάθαινα ή μαθαίνω λίγα περισσότερα, τόσο ένοιωθα και νοιώθω την αιδώ της άγνοιας του παρόντος μου πιο έντονη.

http://www.youtube.com/watch?v=R45QWaJ-L0UΣαν βλέπω την ευδαιμονία του κενού στο χάχανο του πιθηκόμορφου συνανθρώπου μου, αναγνωρίζω το αξεπέραστο δικό μου ζώο.
Φθορά του νου, υποταγμένη στην Ανάγκη της έρπουσας λογικής… της επιβίωσης.

Το δάκτυλο του Βίλχεμ Ράιχ, μας έδειξε την πληγή μας στο «Άκου Ανθρωπάκο» … αλλά η θέα αυτής, μας πονάει και θέλει το γιατρικό της.

Σαν ένα τέτοιο γιατρικό που χτίζει με πόνο ψυχής την πληροφορία για ότι διαφεύγει από την πιθηκίσια ματιά μας, είναι και το προσφερόμενο βίντεο, που μιλά για το ιστορικό χτες με όρους και παραλληλισμούς στο σήμερα.
Μιλά για μια γνώση που η κτήση της έχει λόγο στο παρόν μας, αντίθετα σε ότι επιδέξια κάνουν τα σχολεία στο μυαλό των παιδιών.

Είναι ένα μικρό χρονικό επίσκεψης στην "γνωστή" Ακρόπολη των Αθηνών.
Η μόνη διαφορά του λόγου της ξενάγησης βρίσκεται στο ότι, ο κατά περίσταση ξεναγός, δεν θεωρεί το ακροατήριο του, ως «Κινέζους» με την απαξιωτική αντίληψη των νεοελλήνων της "αρπαχτής" στη σκέψη και της εύπεπτης εντυπωσιακής πληροφορίας στο γνωστικό τους υπόβαθρο.

Παρακολουθώντας την ξενάγηση εκτός από το επιφώνημα «Πω Πω!» και το απαραίτητο συμπλήρωμα της πιθηκόμορφης γνώσης μας να δηλώνει « Ρε μεγάλε κοίτα τι γαμάτους προγόνους έχουμε!» , προσωπικά θέλω να υιοθετώ την χάρη της σιωπής, λέγοντας στον εαυτό μου : « Σκάσε επιτέλους ρε μαλάκα και άκου»

Η υιοθέτηση της προτροπής με τον προηγούμενο χαρακτηρισμό δεν είναι υποχρεωτική για την εκάστοτε προσωπική αντίληψη που έχει για τον εαυτό του ο κάθε αναγνώστης αυτού του άρθρου.

Διευκρινίζω όμως, ότι ο χαρακτηρισμός του μαλάκα αφορά νοηματικά στην μαλθακή , απαίδευτη και καλοβολεμένη Συβαρίτικη συμπεριφορά ενός ανθρώπου και όχι τις μοναχικές ερωτικές του φαντασιωτικές συνευρέσεις , όπως κατά παραφθορά ισχύει στην σημερινή γλώσσα που σκεφτόμαστε.

Καλή απόλαυση εάν επιλέξετε να κάνετε κλικ στην εικόνα της δημοσίευσης.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ

.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή ήταν μια ωραία κουβέντα που είχαμε σε μια επίσκεψη χθες στο σπίτι ενός αδελφού φίλου.
Με αρχή την συζήτηση που είχαν τα παιδιά μας, συμμετείχαμε και εμείς οι μεγαλύτεροι, προσπαθώντας να ορίσουμε τους προβληματισμούς της σκέψης μας.

Τελείως (συμπτωματικά ;) κάποια διλήμματα που είχαν αφετηρία την συζήτηση αυτή, επανελήφθησαν και την επομένη με διαφορετικό δικό μου άτομο για άλλο θέμα.

Θεώρησα χρήσιμο να ανεβάσω ένα βίντεο που κάθισα να δω, για να φωτίσω μικρά τμήματα σε ότι εγώ προσπαθώ να ερμηνεύσω στην καθημερινότητα μου.

Σκόπιμα δεν ανέφερα το θέμα της συζήτησης , γιατί αυτό που κρίνω σημαντικότερο στους ανθρώπους είναι να δημιουργούν ο καθένας μόνος τα ερωτήματα που αντιλαμβάνεται… μόλις γίνει το ερώτημα που έχει ως ανάγκη, τότε σίγουρα θα έρθουν και οι πληροφορίες…

Συνήθως εμείς οι άνθρωποι, κάτι που συναντάμε και μας φαίνεται ότι δεν αφορά την καθημερινότητα μας… ξεκινά απλά από την ικανότητα μας να προσλαμβάνουμε τις πληροφορίες που μας έρχονται…
Η άχρηστη πληροφορία ή η χρήσιμη, είναι μια εντελώς υποκειμενική αξιολόγηση που είναι σεβαστή για τον κάθε «χρήστη» της συνειδητότητας του…

Η ομιλία της ανάρτησης, αφορά σε διάλεξη με ερωτήσεις προς φοιτητές και όχι μόνο, του Μάνου Δανέζη, καθηγητού Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Οι περισσότεροι τον γνωρίζουν από την σειρά εκπομπών που παρουσιάζει στην ΕΤ3 με τίτλο «Το σύμπαν που αγάπησα» μαζί με τον επίσης καθηγητή Αστροφυσικής, Στράτο Θεοδοσίου.


Σημειώνω ότι οι προσδιορισμοί που αναφέρονται σε ορισμένους καθηγητές ως «επίκουροι» μου είναι αδύνατον να τους κατανοήσω και δεν τους χρησιμοποιώ, γιατί στην γνώση έχω σταματήσει χρόνια τώρα να βάζω γαλόνια…τύπου ανθυποπλοίαρχος…
Σκέφτομαι το "τιμόνι" … «το πας»… ή δεν το κατέχεις … άρα δεν στέκεσαι μπροστά του και απλά ακούς.
Πολύ σημαντικό να μάθουμε να ακούμε… αυτό έκαναν άλλωστε και οι Πυθαγόρειοι.



Πατήστε στην εικόνα αν το επιλέξετε να γνωρίσετε πληροφορίες

ΟΜΙΛΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟ 1995 ... ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΑΣ

(.

Υπάρχουν στιγμές που περνούν πληροφορίες από μπροστά μας και δεν τις καταλαβαίνουμε… τότε φρόνιμο είναι να αποκριθούμε στον εαυτό μας:
«Δεν είναι ακόμη η ώρα να κατανοήσω»
Υπάρχουν στιγμές που ήδη έχουμε μια ανησυχία στη σκέψη και όταν περνούν οι πληροφορίες από μπροστά μας νοιώθουμε μια ευλογία για ότι βιώνουμε ως γνώση.

Κάπως έτσι (στο κάθε τώρα του αναγνώστη), βρίσκεται μπροστά του σε αυτή την ανάρτηση, μια ομιλία ενός σπουδαίου Δασκάλου που επέλεξε αυτόβουλα να μη βρίσκεται σήμερα στη ζωή.
Αυτός ο Δάσκαλος, λάτρευε τα βουνά … και η καρδιά του ήταν ριζωμένη στον ανεμοδαρμένο Ταΰγετο.
Ας φέρουμε το «Λόγο» της σκέψης του και στα δικά μας «βουνά» που σίγουρα δεν έχουν γεωγραφικό προσδιορισμό.

Η γνώση δεν χρειάζεται ντουβάρια πανεπιστημίων, αλλά αντίθετα έχει ανάγκη κατοικίας σε μυαλά που μπορούν να γκρεμίσουν την απατηλή «βεβαιότητα» της γνώσης του Εγώ.

Θα παρακολουθήσετε μια ομιλία του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη στο Ηρώδειο από το 1995 προς τους φοιτητές του.

Κάντε κλικ στην εικόνα του Δασκάλου








Περισσότερες πληροφορίες για τον Δάσκαλο Λιαντίνη μπορείτε να πάρετε από την διεύθυνση liantinis.org

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΕΨΗΣ...

.
Πρόσφατα αλληλογράφησα μέσω του διαδικτύου με νέους του χωριού μου.
Νοιώθουν μόνοι, σε μια ζωή που σίγουρα θα την ήθελαν καλύτερη. Όμως τα ίδια αισθάνονται παντού οι νέοι που φυλακίζουν τις δυνατότητες τους σε ότι τους προσφέρεται ως ορίζοντας από την στενή σκέψη της εποχής μας…
Σκέφτηκα να δημοσιεύσω μια μικρή ιστορία από ένα παλιό βιβλίο του Edward de Bono από την Μάλτα με τίτλο «Η χρήση της πλάγιας σκέψης»

Αυτή την μικρή ιστορία με τα σχόλια του συγγραφέα στο δίλημμα που αναπτύσσει, την αφιερώνω κυρίως στους νέους που νοιώθουν ότι απειλούνται από τις λέξεις Ευκαιρία, Άγνοια, Φόβος , Βία …

Οι εφαρμογές αυτού του μικρού κειμένου στη ζωή μας, δεν είναι τόσο έτοιμες σαν μασημένη τροφή … αλλά μοιάζουν περισσότερο με την μάθηση να ψαρεύουμε, πέρα από την συνήθεια να το τρώμε όταν μας το προσφέρουν.
Η σκέψη "παθιάζομαι με ότι ΠΙΣΤΕΥΩ πως με εμποδίζει να πετύχω ένα στόχο", είναι απλή και σίγουρα στο τέλος χάνω… το να ΘΕΩΡΩ τις πιθανές λύσεις είναι η μεγάλη πλάγια σκέψη που γέννησε πολιτισμό και σήμερα αναζητείται στους πολλούς.

Γράφει λοιπόν ο συγγραφέας…

Πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμα κάποιος που χρωστούσε χρήματα μπορούσε να φυλακιστεί, ένας έμπορος στο Λονδίνο είχε την ατυχία να οφείλει ένα πολύ μεγάλο ποσό σε κάποιον τοκογλύφο. Ο τοκογλύφος, που ήταν γέρος και άσχημος, καλόβλεπε τη νεαρή κι όμορφη κόρη του εμπόρου. Γι’ αυτό του πρότεινε ένα συμβιβασμό: Θα χάριζε το χρέος στον έμπορο, αν του έδινε την κόρη του.
Ο έμπορος και η κόρη του, όταν άκουσαν την πρόταση, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα απελπιστικό δίλημμα.
Για να τους βοηθήσει δήθεν, ο πονηρός τοκογλύφος πρότεινε ν’ αφήσουν τη Θεία Πρόνοια να αποφασίσει. Τους είπε πως θα έβαζε μέσα σε κάποιο άδειο πουγκί ένα βότσαλο άσπρο κι ένα βότσαλο μαύρο, και το κορίτσι θα έπαιρνε στην τύχη ένα από αυτά.
Αν τραβούσε το μαύρο βότσαλο θα γινόταν γυναίκα του και το χρέος του πατέρα της θα χαριζόταν.
Αν διάλεγε το άσπρο βότσαλο, θα έμενε με τον πατέρα της και πάλι το χρέος θα χαριζόταν. Αλλά, αν αρνιόταν να διαλέξει, τότε ο πατέρας της θα φυλακιζόταν, και αυτή θα πέθαινε της πείνας.
Ο έμπορος συμφώνησε με βαριά καρδιά. Όλα αυτά τα συζητούσαν σ’ ένα μονοπάτι γεμάτο βότσαλα, στον κήπο του εμπόρου.
Ο τοκογλύφος έσκυψε να πάρει τις δύο πέτρες και η κοπέλα, με αυξημένη την παρατηρητικότητα εξαιτίας του φόβου της, είδε πως πήρε κι έβαλε μέσα στο πουγκί δυο βότσαλα και τα δύο μαύρα.
Ύστερα της ζήτησε να τραβήξει από το πουγκί το βότσαλο που θα καθόριζε την τύχη της καθώς και την τύχη του πατέρα της. Φανταστείτε ότι βρίσκεστε σ’ αυτό το μονοπάτι, στον κήπο του εμπόρου.

Τι θα κάνατε, αν ήσασταν εσείς το άτυχο κορίτσι;
Αν έπρεπε να το συμβουλέψετε, τι θα του λέγατε να κάνει;
Τι τρόπο σκέψης, θα χρησιμοποιούσατε για να λύσετε το πρόβλημα;
Ίσως πιστεύετε ότι μια προσεκτική λογική ανάλυση θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα, αν βέβαια υπήρχε λύση.
Αυτό το είδος του συλλογισμού είναι καθαρά μια κατακόρυφη σκέψη. Το άλλο είδος είναι η πλάγια σκέψη.
Οι οπαδοί της κατακόρυφης σκέψης συνήθως δεν μπορούν να βοηθήσουν και πολύ ένα κορίτσι που βρίσκεται σ’ αυτή την κατάσταση.
Ο τρόπος , με τον οποίο αναλύουν τα πράγματα , τους περιορίζει σε τρεις δυνατότητες :
1. Το κορίτσι πρέπει ν’ αρνηθεί να πάρει από το πουγκί το βότσαλο.
2. Το κορίτσι πρέπει να αποκαλύψει ότι υπάρχουν δύο μαύρα βότσαλα στο πουγκί και να φανερώσει έτσι την απάτη του τοκογλύφου.
3. Το κορίτσι πρέπει να πάρει ένα μαύρο βότσαλο και να θυσιάσει τον εαυτό της για να σώσει τον πατέρα της από τη φυλακή.
Καμιά από αυτές τις προτάσεις δε βοηθά την κοπέλα, γιατί, αν δε διαλέξει βότσαλο, ο πατέρας της φυλακίζεται. Αν πάλι διαλέξει, πρέπει να παντρευτεί τον τοκογλύφο.

Η ιστορία δείχνει την διαφορά ανάμεσα στην κατακόρυφη σκέψη και την πλάγια σκέψη. Οι άνθρωποι, που ακολουθούν τον κατακόρυφο τρόπο σκέψης, συγκεντρώνουν την προσοχή τους στο βότσαλο που πρέπει να πάρει το κορίτσι.
Οι οπαδοί της πλάγιας σκέψης ενδιαφέρονται για το βότσαλο που θα μείνει στο πουγκί.

Οι οπαδοί της κατακόρυφης σκέψης ασχολούνται με τη λογικότερη άποψη μιας κατάστασης και μετά προχωρούν λογικά και προσεκτικά στην επεξεργασία της.
Οι οπαδοί της πλάγιας σκέψης προχωρούν στην διερεύνηση όλων των πιθανών τρόπων , με τους οποίους μπορεί να αντιμετωπιστεί ένα θέμα.

Το κορίτσι της ιστορίας έβαλε το χέρι του στο πουγκί και τράβηξε το ένα από τα βότσαλα. Χωρίς να το κοιτάξει έκανε πως σκόνταψε και το άφησε να πέσει κάτω στο μονοπάτι , όπου ανακατεύτηκε αμέσως με όλα τ’ άλλα και χάθηκε ανάμεσα τους. «Ω! τι αδέξια που είμαι!» , φώναξε, « αλλά δεν πειράζει. Αν κοιτάξετε μέσα στο πουγκί, θα μπορέσετε να μου πείτε τι χρώμα βότσαλο τράβηξα από το χρώμα του άλλου, που έμεινε εκεί μέσα».

…. Ο τοκογλύφος δεν τόλμησε να παραδεχτεί την απάτη.

ΑΛΛΑΖΕΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ !

.

Όταν αλλάζει ο Χρόνος χαιρόμαστε !
Κάποιοι ρωτούν αν αλλάζουν (κατά παραδοχή) οι Χρόνοι για να χαιρόμαστε...

Μα και φυσικά μέσα από την δύναμη της επανάληψης ισχύει το πρώτο!
Ας σκεφτούμε όπως μάθαμε :
Ένας νέος αέρας ελπίδας, γεμίζει προσδοκίες την όμορφη ζωή μας την πρώτη του χρόνου.
Ευχές για υγεία, αγάπη και πρόοδο μας συνοδεύουν σαν φύλακες άγγελοι στη ζωή μας.
Τι όμορφο που είναι να Ελπίζεις !!!
Τι όμορφο που είναι να ονειρεύεσαι ένα κόσμο καλύτερο χωρίς βία , πολέμους και αδικίες… όλα αυτά μέσα σε μια στιγμή ακουμπούν την ψυχή καθενός μας και θυμίζουν την ανθρώπινη πλευρά του…
Σοφοί, πολιτικοί και πνευματικοί καθοδηγητές, μοιράζουν τις ευχές τους στις ψυχές μας που σίγουρα τέτοιες μέρες γίνονται καλύτερες !
Η αίθουσα συναυλιών της Βιέννης γέμισε και σε ένα αποκορύφωμα συναισθημάτων, οι θεατές χτυπούσαν τα χέρια τους ακολουθώντας τον ρυθμό του mars που έγραψε ο μπαμπάς Στράους.
Τι όμορφος κόσμος είναι αυτός που αντικρίζουμε μέσα από της καθαρές μας ψυχές αυτής της στιγμιαίας αλλαγής του κόσμου με τις ελπίδες ενός νέου χρόνου….
Μα και φυσικά ισχύει ότι ο χρόνος αλλάζει … έτσι το "βρήκαμε"...
Μα και φυσικά επίσης ισχύει ότι «έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» όπως έγραψε ο Πιραντέλλο.

Κάποτε όταν ήμουν "χαρούμενο ως παιδί", σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να σκοτώσω κάθε «κακό» που θα ήθελε να καταστρέψει αυτή την Ελπίδα του νέου χρόνου από τη ζωή όλων μας…
Τώρα απλά έχω μια σιωπή καρτερική μέσα στον αλαλαγμό της γιορτής των «πρέπει».
Σκέφτομαι : «μέρος σου είμαι νύχτα και σε νοιώθω…» και ως δικός της άνθρωπος οφείλω να μιλώ τη γλώσσα της.
Θα πω με πλήρη γνώση του νόμου της Νύχτας :
«Ναι ! αλλάζει ο χρόνος και πρέπει να χαιρόμαστε !»

Μαζί με τις ευχές επισυνάπτω και δύο επιλογές (από τις χιλιάδες) σαν χάπια ευτυχίας ,με μουσικά χάδια στα όνειρα μας...
Για όσους έχουν υπόψη τους το έργο Matrix, σε αντιστοιχία προσφέρονται και εδώ δύο μουσικά χάπια... για να επιλέξουν οι αναγνώστες την πραγματικότητα τους... άλλωστε "έτσι είναι" αν έτσι νομίζετε...

Χάπι Νο 1 και Χάπι Νο 2